Stoppen

[Lika]

Die laatste zin Lars. Wil je er stiekem zo graag WEL tegen in?  Die therapie enzo is toch ook op de andere afdeling? En ze zijn daar ook?

[Lika]

Gewoon als oefening zien Lars. Spelen. Experimenteren met meegaan en vooral van jezelf leren. Misschien valt het dan wel mee?

[Reacher]

Het wordt na verloop van tijd minder duidelijk dat ze je proberen te helpen? Laat je je moeilijk helpen in hel dagelijks leven of alleen niet door vreemden? In ieder geval sterkte in het meegaand zijn vandaag. 

[Lika]

Het IS ook moeilijk Lars. Erkennen dat je hulp nodig hebt. Maar als je heel voorzichtig in kleine dingen durft te gaan accepteren en experimenteren, daar waar je nu bent, zou je dat niet heel veel gaan opleveren voor het vervolg? En dat het vervolg misschien ook wel eerder aan de orde is op die manier.

[Lika]

Natuurlijk Lars. Dat is een rot gevoel. Soms kan zo'n droom je de hele dag dwarszitten. Maar het was een droom. Je bent lekker hier bij ons. Gezellig. Slaap goed en droom maar van mij in een roze tutu..... of van je kleindochter in een roze tutu. Of op die mooie loopfiets. ( loopfiets had je toch gegeven met Sinterklaas?)  en kies maar voor die droom over die kleindochter. Tenzij je wil lachen. Moet je over mij in roze tutu dromen.... 

liefs, fijn dat je er weer helemaal bent. Moest ontzettend aan je denken vandaag. Had weer mijn therapie/traject/ gedoe... moest buiten sporten.ik had zo'n weerstand. Vond het allemaal zo stom. Wat denken 'ze' wel niet. Ga gewoon braaf meedoen en mijn mond houden en dan is het snel voorbij...etc  dat waren de gedachten die door mijn hoofd gingen. Die ken jij vast ook;-) ik heb ze uitgesproken tegen de begeleidster. Toen verdwenen ze. Gek...

[Lika]

Nee Lars, zeker niet. Kan iets je helpen? Wil je iets zeggen hier?

[Vasja]

Oh jeej dat is niet leuk waar gaat het over? 

[Bob]

Op 1-3-2017 om 20:53 zei Lars:

Vannacht droomde ik dat niemand mij wou adopteren. Denk daar de hele dag al over na. Slaat nergens op hoef toch echt niet meer geadopteerd worden. Toch maakt deze droom mij verdrietig op 1 of andere manier. 

In dromen wordt verwerkt waar je hersens tijdens het wakker zijn ook al of niet bewust mee bezig zijn. Nu alsnog geadopteerd willen worden is zoiets als je jeugd bij andere ouders over willen doen. Dat gaat helaas niet meer, wat zich in de droom vertaalt als dat niemand je wil adopteren. Het verdriet is zeer toepasselijk, en heel menselijk ook.

Hopelijk maken R. en jij het gauw weer goed. Woorden horen er soms bij. Dat komt in elke vriendschap voor.

[smart]

Mogelijk las je er op mijn draad over in combinatie met Asperger en.. dat ik zei R als broer te zullen kunnen adopteren?

Ik weet het niet hoor, maar soms maak ikzelf wel eens een dergelijk sprongetje waardoor ik ga dromen.

 

Wees maar lief voor R

[Lika]

Goedmorgen Lars. Hoe is het?

[Lika]

Wat een heen en weer gedenk hè? Ook vervelend lijkt me. Ik ken het. Die kringetjes. Probeer een beslissing uit te stellen en goed te laten bezinken. Je hebt afgelopen periode vaak deze gedachte gehad en dan werd het toch weer anders. Eerst naar je eigen afdeling toch? 

Ik wil zelf alles nu en radicaal de ene of de andere kant uit. Dat helpt mij heel vaak uiteindelijk niet. 

[lady jane]

Lars, ik wil niet bot overkomen, maar uit alles wat ik lees,

ben je echt nog niet toe aan zelfstandig wonen. En samenwonen is gedoemd te mislukken als je dat nu al zou overwegen. Je wilt deze nieuwe relatie toch niet ook riskeren?
Overgave, weet je nog, toen je hier pas was schreven ook diverse mensen je dat al. Het is het moeilijkste wat er is, want eerst moet je dan accepteren dat je het echt niet alleen kunt en de hulp aanvaarden, maar er ook veel werk in stoppen, om het te laten slagen. Dit betekent echt kiezen voor jezelf. Dat lees ik nog steeds niet bij je.

En ik gun het je zo. Maar het vergt dus lange termijndenken. En korte termijnen zijn makkelijker (lijkt het). Dus eigenlijk mindfull andersom nu.♥

[lady jane]

en dan heb ik het niet eens over drank, hoe groot die verleiding dan wel wordt als je in je uppie worstelt.

[kruidenthee67]

Och Lars...zelfde riedeltje schrijf je...

Zie je dat zelf ook echt zo, ik bedoel: herken je het riedeltje? Niet om de ander gelijk te geven,

maar zelf je er bewust van te zijn waar je in dat riedeltje blijft? En dan inderdaad zoals LJ schrijft

echt voor jezelf kiezen...niet de handdoek in de ring...maar juist werken? Ik gun het je ook, nou jij jezelf 

 

[Lika]

Het is goed dat je het hier allemaal opschrijft, maar je weet het dus zelf volgens mij ook. Probeer het echt Lars, ervalt niets te verliezen en veel te winnen. Accepteren en overgeven ja. Echt voor jezelf gaan. LJ en ik proberen hetzelfde te zeggen. Het is ontzettend moeilijk. Merk zelf ook de weerstand die ik heb in de therapie af en toe. Ik ben vreselijk bot en onredelijk en boos daar soms. En dan mag ik weer naar huis. Ik heb wel gemerkt dat de weerstand overwinnen loont . En soms lukt het niet ( genoeg). Tijd, tijd, tijd nemen. Zo moeilijk....

[smart]

Lars, ik volg (lees) je nog hoor.

Ik denk dat je keer op keer tegen jezelf mag zeggen: ik ben het waard; ik neem de tijd omdat ik het waard ben.  Ik werk eraan omdat ik het waard ben.
(leer van jezelf te houden) Ik zeg zelf soms: ik ben een kind van God (dus ik mag er zijn, net als een ander). Dat geeft mij een zekere rust.

[Sowhat]

Lars,ik reageer niet veel op jouw draadje,maar volg je wel.

Misschien ben ik de enige,maar ik vind dat sinds het hele opname gebeuren niet veel vooruitgaat,eerder achteruit.

Wat je wel hebt gewonnen is dat je niet meer drinkt!

Het hele gewroet naar het waarom is volgens mij niet zo relevant,je hebt een vreselijke jeugd gehad,maar hoeveel je hierover praat het is niet meer terug te draaien.

Door langdurige opname,verlies je je identiteit,je eigen initiatief,omdat men alles voor je regelt en je je aan de regels moet houden.

Geen alcohol meer maar wel volgestopt worden met allerlei medicijnen.

Op jezelf wonen kan ook met allerlei hulp van buitenaf,je hoeft dan niet meer in verzet,

Want in een instelling moeten leven en daar alleen maar in verzet gaan is kansloos.

[kruidenthee67]

Poeh....accepteren is niet doen alsof.

 

Ik heb geen ervaring met het leven in instellingen,

zou hier dan ook geen advies over kunnen geven.

Of jij wel of niet op de juiste plek zit. En of de medicatie 'moet'

En of je voor- of achteruit gaat.

En of je beter zelfstandig kunt zijn, met heel veel hulp.

 

Praten over hoe je je voelt, ervoor staat, in alle eerlijkheid.

Dat is wat in mij opkomt.

Met niet open zijn, en je anders voordoen is niemand geholpen. Vooral jij niet.

 

Heel veel wijsheid Lars, en moed, en liefde.

[Kohtje]

Maar Lars, neem je in je overwegingen dan wel mee het verschil tussen wat je wilt horen en wat je zou moeten horen?
Een sprong in het diepe kan wel spannend zijn, maar als je niet kunt zwemmen is het hoogst onverstandig.

[kruidenthee67]

O Koh..je neemt me de woorden uit de mond...

Niet omdat ik het Lars niet zou gunnen...maar het lijkt me zo onverstandig op dit moment.

Wijsheid en moed wenste ik je Lars...maar ook geduld.

[Gast]

Lars, ik kan je draad niet zo volgen omdat ik het niet van het begin af durf te lezen. Ik reageer dus over wat ik gelezen heb over je. Je hebt je op laten nemen, ik weet niet waarom waarschijnlijk omdat het thuis niet meer ging? Je krijgt vaak een time-out aangebonden omdat de stress je overweldigd. En ik begrijp nu dat je er moeite mee hebt dat andere mensen beslissen voor jou.

Ik zou denken, je loopt tegen de beperking aan van de kliniek en de hulpverleners. Die zijn erop getraind om mensen met een bepaalde diagnose op een bepaalde manier te helpen. En die manier schijnt dus blijkbaar niet altijd de beste aanpak te zijn bij jou. Toen ik opgenomen was had ik daar ook moeite mee, sommige technieken werkte gewoon echt niet bij mij maakte me alleen maar depressiever. En als ik daar iets van zei zat ik in de ontkennende fase of in de weerstand fase eerder in een conflict situatie dan een gespreks fase. Toen ik onderhand begon te begrijpen dat die mensen ook maar deden wat ze geleerd hadden en het best van wat ze konden eruit haalden. Leerde ik dat ik niet moest gaan praten over wat voor mij persoonlijk een goede aanpak zou zijn, want daar hebben die mensen gewoon geen tijd voor laat staan ruimte voor want ze moeten zich aan bepaalde regels en scripten houden. Maar dat ik de dingen die ik wel kon gebruiken eruit mocht pakken en dat andere het ene oor in kon laten komen en het andere weer uit. En dat ik mocht zoeken naar iemand die mij wel kon helpen met die dingen die ik tijdens de opname niet kon aanpakken.

En ik heb geleerd door die opname, dat je jezelf eerst moet (laten) afbreken tot de laatste steen van je fundering. Voordat je weer aan opbouwen kan gaan denken. Ja heel eng, doodeng om zoveel vertrouwen in andermans handen te leggen maar is wel nodig om van oude destructieve aangeleerde overlevingsmechanismen af te komen en er nieuwe en positievere voor naast te leren plaatsen. Toen ik 15 maanden later de kliniek verliet was ik nog helemaal niet beter. Die opname was geen wondermiddel voor mij geweest om van mijn depressie af te komen, sterker nog ik had er nog wat extra problemen bij gekregen. Want dat doet een opname ook met een mens, problemen overpakken van je groepsgenoten. Maar ik ging er wel weg met een handleiding van mezelf en dingetjes die ik echt nog wilde veranderen aan mezelf. En een grotere mond waarmee ik beter mijn grenzen aan kon geven in moeilijke gesprekken. Ik heb nog veel moeite gehad met de juiste therapeut te vinden die ik echt durfde te vertrouwen. Maar was inmiddels zo zelfzeker geworden dat het best eens waar kan zijn dat ik dingen goed aanvoel en dat ik dus ook goed aanvoel dat het niet werkt dat wat een therapeut mij aan kan bieden en dat ik verder moet zoeken. Jammer dat de meeste therapeuten dat niet willen snappen en dat uitleggen als ontwijkend gedrag. Maar hoe kan je nu aan jezelf gaan werken met iemand waarbij de basis van vertrouwen niet eens voelt? Voor mij werkt dat gewoon niet.

Gelukkig heb ik wel mensen gevonden die dat begrepen. En me nog iets geleerd hebben, dat ik niet afhankelijk ben van hen omdat ik een probleem heb maar zij van mij. Als ik hen niks vertel kunnen zij hun werk niet doen.

Wil je niet gewoon te snel Lars? Net zoals ik met mijn seroxat, stomme pillen geven mij nog steeds geen blij gevoel dus waarom slik ik ze? Mee gestopt en kei veel afkickverschijnselen gehad. Ik schat zo in dat je al een stap gemaakt hebt om voor je leven te vechten door je te laten opnemen. En ja dat achterdeurtje van ik stop ermee blijft nog wel een tijdje hoor. Best lang nog eigenlijk. 2000 ben ik ontslagen uit die kliniek en sinds 2010 denk ik niet meteen als het me weer even heet onder de voeten wordt, ik kan er nog altijd uitstappen als ik het niet oplossen kan. Ben nu meer van we gaan dit zo goed mogelijk oplossen zodat ik nog even van het leven kan genieten.

[Lika]

Diepe zucht Lars.  

[Jannigje]

Lars, ik denk aan je 

[Sowhat]

Ik ben even de advocaat van de duivel,

Natuurlijk heeft je dochter geen zin dat je op jezelf gaat proberen,ze is nu moeder en in verwachting van de 2e/

Zolang jij daar zit hoeft ze zich verder niet druk over je te maken of je wel goed voor jezelf zorgt.en hoeft ze jou niet achterna te lopen.

En dat het niet goed met je ging op jezelf dat was vorig jaar.

Het enige wat ik wil zeggen,je ging ergens heen om van de drank af te komen,en je bent ondertussen een patient geworden,met autisme,een depressie,medicijnen gehad tegen een bipolaire stoornis,een jeugdtrauma en er zal binnenkort best nog wel een diagnose bij komen.

Hou jezelf goed in de gaten LArs.

[lady jane]

Als ik jullie lees vind ik dit een nadeel van ons forum;

iedereen bedoelt het goed, en lijkt te weten wat goed is voor Lars.

Dan volgen er projecties en suggesties die nog wel eens gevaarlijk verwarrend kunnen zijn.
En beetje eng als die zo maar opgevolgd worden vind ik dat.

Lars, misschien is het mogelijk een second opinion te halen? Extra info, neutrale mensen,

misschien een nieuw onderzoek, verslavings-ervaring erbij te halen?
Impulsief besluiten n.a.v. schrijfsels hier lijkt me niet het juiste voor je.

Je gaat besluiten voor iets groots misschien en de rest van je leven heeft dat invloed.

Je bent kwetsbaar (en misschien erg be invloedbaar in deze kwetsbaarheid). Geen idee of je dochter

het goed aanvoelt, maar ze is geen puber meer, kent jou beter dan wij hier, en ook al kan ze niet objectief zijn, ze

houdt wel van je en wil het beste voor jou (en haarzelf en haar kinderen).

Ik wens je veel wijsheid en kracht om voor jou het juiste te doen. En het heeft geen haast! Neem je tijd! Heel veel kleine stapjes

kunnen wel eens een betere basis vormen dan 1 hele grote.