Smart

[Indigo]

 

En verder blijft het groot verlangen iets te vervullen/op te vullen, de leegtes... daarin schuilt een ware kunst.

 

 

 

 

 

Denk dat je hier de crux te pakken hebt Smart. Tenminste, dat bleek bij mij. 

 

Mindfulness was een goed hulpmiddel om te leren gevoel er meer te laten zijn, niet tegen te vechten. 

Blijft telkens oefenen want bij elk vervelend gevoel komt er eerst verzet, (zo wil ik me niet voelen!). Vervolgens proberen niet in te grijpen, maar te luisteren welk gevoel er aanklopt. Verdrietig, of boos, of verveling, of gewoon leeg...

Bij mij blijkt acceptatie het nare gevoel te verminderen, verzachten. En als het echt heel leeg voelt, en acceptatie lukt niet, dan soms maar een blok chocola er in.

 

Wat mij langere tijd niet drinken gebracht heeft, is meer inzichten in mijn gevoelens, mezelf beter leren kennen, beter weten hoe ik met mezelf om moet gaan. Dat drinken het tegenovergestelde effect heeft is mij ook compleet duidelijk. Zo lang ik dronk, bleef er stilstand, en ik dronk niet elke dag. 

Echt Smart, geen betere manier om jezelf beter te leren kennen (en veranderingen te kunnen bewerkstelligen) is een tijd lang niet meer in te grijpen met alcohol, want die verdoving is oneindig groter dan een sigaret, of eten.

En dit zijn allemaal geen feiten, gewoon mijn ervaringen, misschien heb jij er ook wat aan  

[smart]

Jaa chocolade!!

's Avonds laat heb ik daar vaak zin in, of nootjes.

 

Droogstaan vind ik lastiger dan de eerste periode. Vooral als je dan niet fit bent. Net of het minder loont.

Ik zit ook wat minder in de euforie.

Maar goed, euforie is ook niet alles natuurlijk.

Gepaste trots!

 

Plan is wel een poos vol te houden.

En ja... klinkt te vaag natuurlijk.

Kalm aan maar, voor nu.

[Happiness]

Heel mooi geschreven Indigo. Zo ervaar ik het ook. En daarmee ook meer ruimte durven innemen. Daar heb ik lang moeite mee gehad. En dat lees ik ook bij jou Smart. Klopt dat?

Heb je inmiddels trouwens iets van je dochter gehoord?

[smart]

Al een tijd heb ik geen mindfulness gedaan (behalve voor het slapen gaan). Een tijdlang was het wel in mijn leven geintegreerd. Maar ik ben het ook weer kwijtgeraakt.

De fase nu schreeuwt er weer om want het denken gaat weer met me op de loop. Ik draai wat in kringetjes.

Zo is er nog weinig gebeurd met mijn dagstructuur. Kiezen voor meer werk... vrijwilligerswerk... te gaan aquajoggen of yoga doen op vaste momenten van de week....

Het enige is dat ik meer met sociale contacten doe. (wel erg fijn trouwens!) Dit forum kost ook tijd. Keuzes gaan maken binnenkort!!

Toch houdt/hield iets me op mijn plek.

Ruimte durven innemen heeft daar beslist mee te maken. En ook verantwoordelijkheid nemen: elke keus gaat mogelijk ten koste van een ander. Beter denken om wat goed is voor MIJ... ja, dat mag nog wel wat beter.

Vanmiddag zal ik het daar met mijn hulpverlener over hebben.

 

Wat niet meewerkt zijn allerlei pijntjes waar ik ontzettend sjaggerijnig van wordt en bang ook. Ik moet in het reine komen met de gedachte dat alles zonder drank vlekkeloos zal verlopen. Een soort rouw ook, omdat het ouder worden nu eenmaal gepaard gaat met ditjes en datjes. De COPD geeft soms benauwdheid, maar ik rook nog steeds... zo gaan die dingen. Kan ik wel weer boos om worden maar dat helpt ook al niet. Slachtofferschap vermijden.

 

Ik zoek een modus om er iig het beste van te maken: kijken naar wat wel lukt!

 

Ga ik zo maar even een Minfulness oefening doen!!

 

 

Nee, nog niets gehoord van mijn dochter. Ik ben wel blij een levensteken naar haar te hebben gedaan.

 

Fijn dat jullie zo op mijn verhaal ingaan: dat zet me toch weer aan het denken, zo van: ja, hoe doe ik dat eigenlijk?

[smart]

Titel hier maar weer aangepast, Smart betekent ook pijn realiseerde ik me onlangs.

" Eindelijk pijn" is dwaas en slim ben ik ook niet altijd.

Smart is meer een afgeleide van mijn echte naam. Duss... dat alvast weer duidelijk.

 

Vanmiddag door de hvler weer op een pad gezet. Dat is een prettig gevoel. Geen haast, maar binnenkort

toch achter vrijwilligerswerk aan wat bij me past; dan wel werk waar ik zelf ook wat aan heb, bijv.: meezwemmen (omdat ik zwemmen fijn vind), maaltijden verzorgen (en lekker mee eten), koffiepraatjes (omdat ik best van klessen houd) e.d.

 

Nu ga ik me maar eens op kerstpost/nog te schrijven richten...

 

Hoop dat jullie het ook goed gaat; we gaan door!

 

 

haakjes sluiten stonden vout

23 december 2015 bewerkt door smart

[smart]

Je klinkt altijd heel stevig Gerrit; fijn is dat!

 

Ja het heeft alles met balans te maken. Vroeger dacht je/ik daar veel minder bij na.

Vrees toch ook dat ouder worden en " het leven beteren"  nieuwe evenwichtsvragen oproepen,

zoals bijtijds om rust denken en pijntjes relativeren.

 

Morgen een heerlijke dag in mijn eigen huisje, wat opruimen en kleine regelwerkjes.

Wat tijd voor contemplatie, ahum....  mogelijk knoopjes doorhakken ook nog.

Maar alles op zijn tijd. (ik zeg dat dan vooral tegen mezelf)

 

We gaan door!

[smart]

Ik ben kalm aan nog aan het nadenken over ruimte innemen versus ruimte weggeven. Heb daar gedachten over gehad die nog iets te voorbarig zijn voor nu - bovendien zou ik gaan slapen....

 

Nog uitwerken.

Ik denk ze ook vanwege mijn dochter, die dit volgens mij in extremo doet dwz dat ik denk dat ze zich afzet tegen een stuk van mij wat " ruimte weggeeft"  en wat zij zo niet wil.

Ook weer veel met mijn beste vriendin over gesproken; haar achilleshiel is al hetzelfde... uitgaande van vriendelijkheid en wellicht een aangeleerd deel in ons om dat zo te doen om geaccepteerd te worden..? Gewoon de tien geboden volgend? De Dalai Lama? Boeddhisme willen praktiseren? Zijn we over/hoog-gevoelig? Hebben we teveel verwachtingen.. nog steeds? Zien we teveel? Zien we iets over het hoofd? Manipuleren wij, stellen we ons aan, doen we te veel ons best?

 

Ik lees op de ddd over spanningen jegens schoonmoeders en moeders.

Ik vind dat heel erg, gewoon in zijn algemeenheid.

 

... en pas na haar dood worden er mooie boeken over haar geschreven... (!)

Ik heb wel moeite met dit hele gegeven. Maar ja, zit midden in iets met mijn dochter wat ik moeilijk te verhapstukken vind.... geen wonder

 

Nee, nog niets van haar gehoord. Fout emailadres? Opnieuw sturen?

Voor mij is dit heel groot; de gedachte dat zij er nauwelijks mee bezig is is... amper te verdragen.

 

nog even naar de ddd en dan toch richting bed

[Happiness]

Dag Smart,

Mooi dat je er met je vriendin over kan praten. Hooggevoeligheis kan zeker. Als je dit bent horen dit soort dingen daar zeker bij. Vaak hebben hooggevoelige mensen van jongs af aan geleerd om zich kleiner te maken. Dit komt omdat ze meer zien, voelen, ruiken en horen dan anderen. En daardoor vaak al een stapje verder waren in hoe bepaalde situaties in elkaar staken. Als ze dit als kind deelden ket hun omgeving werd dat afgestraft. Vaak per definitie niet serieus genomen. Dus leer je je aan te passen aan je omgeving en niet te zeggen wat je denkt of voelt en dus ruimte innemen Dat wordt immers niet gewaardeerd.

Ook, als je niet bewust om leert gaan met de impulsen die de hooggevoeligheid je geeft leer je van buiten naar binnen leven ipv andersom. En dat kan je oververmoeid maken en uitgeput omdat je continu bezig bent met de signalen uit de buitenwereld ipv met wat je van binnen voelt. Ook dan kan je vriendelijk zijn en het boeddhisme praktiseren ;-) maar veel krachtiger en van binnen uit binnen jouw eigen ruimte en niet de ruimte die een ander jou geeft. En ook niet vanuit de angst dat een ander je afwijst. Want als je van binnen naar buiten leeft en in contact bent, is die basis stevig.

Ik kan me overigens gied voorstellen dat je baalt dat je niets van je dochter hebt gehoord. Maar wat je doet is een enorme aanname en kom je ook weer bij de kern waar veel hooggevoeligen overmatig mee kampen: gedachten, gedachten, gedachten. En op basis van due gedachten viel jij nu van alles en ben je verdrietig, boos en teleurgesteld. En is die gedachte wel waar? Klopt het dat dit voelt voor je als een afwijzing?

[Poppy]

Hey die Smart,

Heb je even bijgelezen, ik heb zo'n vermoeden dat hier wel een aantal HSPers rondlopen, zoveel herkenning, niet dat we allemaal hetzelfde zijn. Maar de thema's als ruimte innemen zijn zo herkenbaar.

Mijn hart gaat ook naar je uit v.w.b. je dochter dat lijkt me heel erg pijnlijk voor je en ik kan me voorstellen dat je het geschrijf (ik heb het niet gelezen) over moeders en schoonmoeders niet leuk zijn. Maar het gaat niet over jou persoonlijk het gaat over andermans pijn. Dit bedoel ik niet met een opgeheven vingertje maar omdat ik denk dat het enorm als zout in de wonde voelt, laat dat maar lekker bij de ander. (Dat zijn dingen die ik hard aan het oefenen ben vandaar dat ik dat zo durf te zeggen).

Jaren geleden heb ik een boekje gekregen van een vriendin en dat gaat over piekeren. Het heet 'Keep calm an Carry On' door Mark A. Reinecke, heel fijn om te lezen vind ik en nu lees ik het pas. Ik heb het naast mijn bed liggen en het stopt mijn piekeren een beetje (af en toe een boel). Ik heb ook al heel wat therapie in mijn leven gehad  zonder dat zou ik niet weten waar ik nu zou zijn. Maar dit boekje is voor extra even heel fijn.

Keuzes maken is ook lastig en dat is denk ik zo omdat je het niet zo gewend bent juist omdat je aan het groeien bent en ook beperkingen ervaart, b.v. fysiek. Vroeger werden we geleefd dus het is heel  mooi dat je daar aan toekomt of vul ik teveel in, zo werkt het n.l. voor mij wel.

Ik vind dat je goed bezig bent, je bent aan het groeien, ik hoop dat het voor jou ook zo voelt.

fijne dag Smart

[smart]

Ben ontroerd van jullie reacties Happy en Poppy.

Voornamelijk vanwege meeleven en -denken. En het hebben over groei ipv allerlei aannames.

 

Ik vind het erg lastig om bepaalde morele zaken los te laten; wat is goed en fout?

Het is vele malen gemakkelijker om te denken dat ik mijn dochter "goed"  opvoedde en dat haar gedrag nu " fout" is - kort door de bocht gezegd.

Dat denken overheerst nog, plopt te snel telkens omhoog.

Toch is het denken ook nodig om de andere kanten te bekijken: dochters weg..., en mogelijke groei. De worsteling die anders is voor haar, alleen al omdat ze jonger is in een ander tijdsgewricht dan toen ik jong was, en ook omdat ze haar unieke menszijn wil vormgeven etc.

 

Wat het zwaar maakt is dat ik veel te veel heb opgehangen aan mijn eigen goed doen; haar alleen opgevoed, gesteund, (ook financieel enorm), altijd wel voor haar koos... en de wens om te blijven communiceren zoals we immer deden, close/lijkend op elkaar, samen zoekende.

En dat het communiceren niet meer gaat.

Dat er gebroken is, zomaar.

Ja tranen komen dan.

En boosheid plopt dan ook weer op. Keihard bot gedrag naar mij toe. Waarin voor mij dus grenzen zijn gepasseerd.

 

Nou ja, even stoppen met het oude riedeltje.

Ik laat het even voor wat het is, dat moet.

Straks een wandeling en frisse lucht!

 

En het basisgevoel uit jullie bericht neem ik mee de dag verder in....

[smart]

Ineens zie ik " opgeheven vingertje"  staan.

 

Ik vrees daar best last van te hebben, zelf bedoel ik dan (los van wat je daar zei).

Oordelen dus... als houvast voor wat ik weet en wil dat goed is.

En ja... verwachtingen hebben.. dat ook, pff. Dat anderen de wereld net zo zien als ik, etc etc

 

Loslaten dus... be smart!

[Meya]

Pfff... ik heb de afgelopen weken al wel tig keer gereageerd op jou en je dochter. En telkens weer niet op 'verzend' geklikt. Ook nu weer een flinke post gewist. Er zit telkens veel te veel projectie in

 

De kern is dat ik het als volwassen kind heel hard nodig heb gehad om afstand te nemen van mijn ouders. Dat deed ik niet bewust. Maar terugkijkend zijn mijn groeistuipen telkens gepaard gegaan met (tijdelijke) los scheuring. Of andersom, los scheuring en groei ging samen op. Dat had ik nodig. En nog.

 

Liefs en sterkte !!

[Monster]

net als Meya, post ik niet vaak wat ik wel schreef............

Smart, lezend zie ik een mooie vrouw, hard werkend om goed te doen......

 

Bestaat er goed of fout, of gelijk hebben?

Zou het je lukken om die discussie uit de weg te gaan, omdat het jouw geen geluk levert?

Zie dit niet als tip, ik weet niet wat jou helpt, ik gun je innerlijke rust in deze situatie. En sterkte en wijsheid.

:rose:

[lady jane]

Smart, ik heb pas gepuberd op mijn 42ste

toen ik de leeftijd er wel voorhad waren de omstandigheden

er niet naar dat het kon.

Wat ik deed was lastig dus, maar oh zo noodzakelijk.

Kan het zoiets ook bij je dochter zijn?
Dan heeft het minder met jou te maken dan je nu misschien vreest.

En dat stuk dat wel  linkt aan jou is misschien toch nu haar leerproces.

[smart]

Ik wil het "er" vaak niet over hebben, dus,  vandaar dat ik het even liet liggen. Nu nog trouwens. Die emotionele pijn waar je erg moe van kan zijn. Eventjes uit de weg gaan.. dat kind, dat kind waar ik van houd. Uit mijn lijf ja...             mijn leven... (te lang als mijn leven beschouwd... ze is mijn allessie/was?)

 

Ook ik...zeker:  was vaak maanden toch wel afzijdig en duidelijk vijandig naar mijn ouders. Ben zelfs naar verweggistan verhuisd... weg van hen, al jong. Maar ik heb me wel weer verzoend (ook pas rond mijn veertigste), om me na het sterfbed van mijn vader - 14 jr geleden/ik was toen 48  - toch ook weer afgewezen te voelen; later begreep ik zijn type frustratie wel weer en zag ik dat ie die enkel tentoonspreidde bij de kids die hij het meest lief had (een broer en ikzelf). Ingewikkeld, pijnlijk... maar/en...  je overleefd het wel.....

 

Wij waren thuis met 6 met 2 ouders. Ik echter voedde mijn pup alleen op na rotomstandigheden, Agebruik ex, geweld, blijf van mijn lijf etc. Ik was 25 toen. Samen alleen geweest.... En ik heb grote waarde gehecht aan haar bestaan: Altijd! En veel voor haar gedaan/domweg happy en het beste er van makende. Eenouderschap in een tijd dat dat nog niet veel voor kwam. Ik dee dus mijn ijselijke best (want...) , zo voel en beleef ik dat nog steeds (weet zij veel...). Ik denk nog steeds dat ik het goed deed....

 

Maar er zijn wel grenzen. Ze is zwaar over mijn grenzen gegaan.

 

Nee, op mijn hernieuwde mail reageert ze niet; ik heb ook een nieuwjaarswens gestuurd per post.

Meer kan niet. Als ze niet wil dan houdt het voor even weer op. Ik heb daar best vrede mee... het zij immers (ook domweg) zo...

 

 

Even over de afgelopen periode.

Ik kan met vreugde vaststellen dat ik iets heel belangrijks heb doorbroken: ik hoef niet meer elke dag te drinken! Nee, dat wil ik niet langer...

Meestal is er iets in me wat dat wil vasthouden en al fijn vindt. Maar wetende dat ik er nog niet ben... moet ik erg alert blijven!

En dat is vermoeiend en vervelend. Stoppen is makkelijker: kom ik steeds meer achter,. Ben je van een boel gesjeik af!

 

Op dit moment (drink ik) drink ik vooral niet en ga nu en dan de fout in. Heeft weinig met trek te maken; ik zie het echt als keuze. Ja dus ik doe dat dus nog zo? Goh?

Ja. De campral helpt wel geloof ik. Ik hoef eigenlijk niet zo nodig te drinken; dat is het basisgevoel.

 

Na een lang leven met dagelijks drinken ... is dat voor mij al heel wat. Hier nu te zijn.

Als ik 1 x in de week drink, tja, beetje balen, maar ik neem er steeds weer van mee hoeveel beter ik me voel zonder...

En zo gaat dat.

Een voordeel is dat het niet meer lang duurt of mijn huis is vrij van drank! De laatste flesjes voor de verkoop staan klaar. Zoals sommigen van jullie weten was dat wel degelijk een beletsel! Ondanks de keren dat ik er met vrede omheen kon kijken en dacht: nou en? Want die keren waren er ook. Dat overwon ik.(maar niet steeds)

 

 

Dag lieve mensen die dit lezen: het is het begin van een nieuw jaar.... 

 

 

even wat wreveltjes gewist

1 januari 2016 bewerkt door smart

[smart]

Ik wil me hier veilig voelen. Punt.

Ik zal de moderator voorstellen te gaan werken met id- 's

 

 

Geen ip maar id

2 januari 2016 bewerkt door smart

[smart]

Gister een bericht hier geschreven... weg! Ik hoor dat wel vaker hier... of drukken we dan op "enter", wat niet de bedoeling is?

 

Ik ben afscheid aan het nemen van mijn hobby en heb gisteren de eerste flesjes naar de glasbak gebracht; hoef ze immers niet meer te gebruiken voor de likeur!

Het was wel apart dat ik enkel wit glas bij me had, appelmoespotten e.d. Er was niet 1 enkele fles groen of bruin bij!

Maken we dat ook eens mee!

 

Ik merk wel dat ik al mijn energie voor mezelf nodig heb.

Nog steeds zie ik ook tegen het werken op/ik mag straks ook weer... domweg omdat het lijf het moeilijker trekt. Ik zal meer in het begeleidende werk iets moeten gaan doen i.p.v. het echte verpleeg-en verzorgwerk. Het wordt te zwaar. Ook dat is een stukje afscheid nemen.

 

Alle reden om anderszins wat aan bewegen te gaan doen. Zwemmen of aquajoggen. Deze week beginnen met een opbouwplannetje.

 

En ook maar hopen dat het meevalt met de ijzel....

Allemaal goede redenen om fris in de kop te blijven; dag bij dag droog blijven en accepteren dat het is zoals het is.

Meedoen met het dagpact zal me helpen!!!

[Meya]

Je bent van harte welkom om het bewegen draadje mee levend te houden smart

[hummer]

Ha Smart,

 

Ik kan me voorstellen dat het werk je te zwaar wordt, ik moet er ook niet meer aan denken. Zou ik lichamelijk ook niet meer aan kunnen. Goed van je dat je bent begonnen met het weggooien van de flesjes, ook wel lastig lijkt me. Kan je geen andere dingen maken ipv likeur?

 

Goed dat je niet drinkt, ik merk aan mezelf dat ik weer helemaal aanwezig ben. Hoewel ik nu wel trek heb, maar ik moet ook gaan eten, dat dus nu maar gaan doen.

[leila]

hey smart

 

goed van je dat het weer goed gaat. en dat bewegen dat moet ik ook, maar ik heb zo geen zin, pfff. denk ook aan zwemmen/aquajoggen, maar ben nu al doodop,laat staan dat ik er nu op uit zou moeten.

 

dus hoor graag wat jouw opbouwplannetje is!

[smart]

Geen heel dikke plannen hoor, het gaat om leefstijl vooral.

 

Dus de wekker zetten

Gymoefeningen, yoga en MF (en sauna soms)

Zorg voor mezelf qua voeding en vitamines

Zorg voor sociale contacten

Daginvulling qua werk en vrijwilligerswerk

Aquajoggen start komende week (nog steeds ijzel hier dus niet de weg op)

 

Verder voel ik me erg mat. Het is net alsof de antidepressiva beter werkt nu ik niet drink.

 

Ik meldde me aan bij IXTANOA als ervaringsdeskundige vrijwilliger (ps. klachten, verslaving e.d.) maar heb nog niets gehoord.

Misschien vind men me te oud? Hoop van niet.

Koffie drinken met bejaarden kan altijd nog.  

Ik hoop iets te vinden waar wat uitdaging in zit.

 

Zoals gebruikelijk zit ik nog in pyama. Niemand die het ziet, maar ergens...  zou het fijner zijn anders met mijn dagen om te gaan.

 

" alle goeie dingen komen langzaam"

 

(niets van mijn dochter gehoord)

 

groetjes, smart

[Monster]

smart, zet 'm op. Ik lees je graag maar weet zelden iets nuttigs of handigs te schrijven.

Dank je wel voor het delen.

(sterkte op de momenten dat de afwijzing zo zeer doet... hopelijk krijg je eerdaags een tweede kans bij haar)

[smart]

Ik denk dat ik niet de goede browser gebruik; dit zou me toch zelf ook moeten lukken!!

Quoten lukt ook niet.

 

Dank je Agnieta!

[smart]

Ik ga het nog uitzoeken. Dank Agnieta!

 

 

Het is nacht. Heb wat gedronken. Ik dacht dat ik het met 2 glaasjes zou doen, en vanuit mijn matte gevoel van de afgelopen dagen... ik moest IETS.

 

Sterk genoeg voelen om de mails met mijn dochter na te lezen vond ik. Maar die stemden me somber. Ik zeer mild, zij steeds feller. Ik nog milder, zij  nog feller. Wat nu echter blijft is al maanden tijd stilte en leegheid. En dat is heftig voor mij (met drank op nog meer).

Ik wil iets doen, maar wat dan ook te doen lijkt misplaatst.

 

Daar is een gat. Ik weet niet hoe dat op te vullen is, ook als ik droog ben.

Dan weet ik niet meer waarvoor ik überhaupt leef. En misschien voelt mijn kind dat ook wel. De boodschap; dat ze zo belangrijk is en ze wil dat niet?

Dat kan.

 

Kunnen we even gewoon doen, denk ik soms.....

 

En ik erken dat de wereld verandert is. Laat me hier niet uitweiden.

 

Het bed in!!

[smart]

Ja... muts....

Het voelt als een acute depressie.

En dat doe ik wel zelf

 

..........