Vrijdag 14 augustus 2015

[nancy]

Toine, gefeliciteerd! !!!!!!!!!!

[erik]

probeer het verschil te maken tussen "verbinding" en "binding". Binding is de ziekmakende, obsessieve, verslavende variant. Verbinding is dat wat je zoekt vanuit je diepste wezen, je ware zelf. Zie ook Hannah Cuppen

 

Waar in Hannah Cuppen (liefdesbang) staat dit? 

 

Het stuk met de kop "binding versus verbinding" gaat over het hechtingsproces van moeder en kind waarbij als er tussen moeder en kind niet genoeg binding is er geen innerlijke verbinding kan ontstaan volgens de schrijfster.

 

"Als er in de hechtingsperiode voldoende binding is ontstaan wordt dit verinnerlijkt en is het veilig voor een kind om in verbinding te blijven met zichzelf"

En vervolgens dat relaties gebaseerd op binding afhankelijkheidsrelaties genoemd worden en relaties gebaseerd op verbinding wederkerige relaties.

 

De begrippen binding en verbinding en het verschil hiertussen wordt niet echt uitgelegd, ik kan het niet vinden. Het lijkt wel of het verwijst naar enerzijds ongelijkwaardige relaties en anderzijds gelijkwaardige relaties en binding zou dan zoiets zijn als afhankelijkheid van de ander en verbinding samen zijn met behoud van autonomie.

 

Draait wat je duidelijk wil maken om de binding (onvoorwaardelijke liefde van je moeder in je kindertijd) die verinnerlijkt is? Want daar lijkt Hannah Cuppen over te schrijven volgens mij. Waarbij verinnerlijken het punt is waar het hier dan om gaat? Dat de binding van moeder en kind je geheel eigen gemaakt hebt en zo bestendig dat je van hieruit pas wederkerige relaties kan hebben of anders vervalt in de afhankelijke symbiose dat je iets zoekt bij een partner dat je in wezen ontbeert heeft als kind?

 

Het komt me ook over alsof het een kwestie is van het een OF het ander (zwart of wit en geen tinten grijs) alsof binding met ouders een kwestie van ja of nee is en niet een verhaal van in bepaald opzichten wel en andere opzichten minder en alsof gelijkwaardige relaties en ongelijkwaardige (symbiotische/afhankelijke relaties) ook zwart wit zouden zijn terwijl het volgens mij veel meer een kwestie is van binding en verbinding en ook dat zelfliefde gradaties kent. Mensen kunnen heel gelukkig zijn in enige mate van symbiose dat je samen meer compleet bent dan elk individu afzonderlijk. Ook mensen die qua zelfliefde een 7 scoren kunnen zegmaar een goede relatie hebben denk ik dan. Best tevreden met jezelf zijn en van jezelf houden......

 

Het is zo'n dooddoener en cliche dat als je onvrijwillig alleenstaand bent dat jij blijkbaar niet van jezelf houd of in elk geval onvoldoende. Ook al ben je er al jaren mee bezig en kom je uit een tijd waarin je jezelf echt niks waard vond (met bijbehorend verwaarlozend en destructief gedrag) en ben je nu al zoveel verder, verder dan je eerst voor mogelijk gehouden hebt en ben je zuinig op jezelf (niet drinken en roken en gezond leven) en ben je eigenlijk best happy met jezelf prima instaat om gelukkig met jezelf te leven maar wil je dolgraag iemand om mee samen te leven.......iets wat lijkt op een gelijkwaardige relatie.....dan nog krijg je het om je oren van je houd niet genoeg van jezelf......er is geen zelfliefde.....echt frustrerend.......hoeveel meer zelfliefde is dan wel genoeg?

 

Het is me in dat boek ook niet echt duidelijk wat te doen als je de pech hebt dat er qua binding moeder kind het niet optimaal is en hoe hier iets aan te doen....

14 augustus 2015 bewerkt door erik

[erik]

:musicnote:

 

Ff een slinger nog ophangen....Van harte Toine

 

ZzZzZzZZZZ trusten....

15 augustus 2015 bewerkt door erik

[Yogajuf]

Hey Erik, ik heb je per PB geantwoord.

[lady jane]

dat vind ik nou jammer Yo, juist wezenlijk dit

en ik volgde het schrijven, zonder er op in te gaan.

Binding maken is noodzakelijk

ik kan me niet bedenken dat dat

ziekmakend, obsessief of verslavend is.

misschien betreft het hier slechts de vertaling van bonding

een techniek die in therapie gebruikt wordt om

de binding alsnog te laten gebeuren als dat mis is gegaan ooit.

jammer als de diskussie ondergronds verdwijnt wat mij betreft.

[Yogajuf]

Okay Jane, ik snap het. Mijn antwoord aan Erik was erg persoonlijk en ik gebruikte informatie over hem die ik persoonlijk heb verkregen. Vandaar. Ik zal er iets algemeners van maken en het plaatsen.

[Yogajuf]

Veralgemeniseerde versie

 

Ik zal proberen kort samen te vatten wat Hannah Cuppen bedoelt en hoe ik het interpreteer. Ik doelde met het verschil tussen (verlangen naar) verbinding en (verlangen naar) binding, inderdaad op het verschil tussen (het verlangen naar) een gelijkwaardige relatie of naar een afhankelijkheidsrelatie. Het verlangen naar die laatste vorm van samen zijn, is mijns inziens de destructieve vorm van verliefdheid die jowan 'ziekmakend' noemt, anderen 'verslavend'.

 

Verbinding = verbonden zijn met elkaar én met jezelf; er is een 'band'; een open hart-tot-hartverbinding; de communicatie stroomt; de partners zijn vrij; er is autonomie; partners staan naast elkaar, op gelijkwaardige voet; partners zijn er voor zichzelf en voor elkaar; er is vertrouwen; zelfzorg heeft prioriteit; als het kan (als je zelf sterk genoeg bent) zorg je voor de ander; er is sprake van onvoorwaardelijke (zelf)liefde; bij scheiding raak je een partner kwijt; scheiding is pijnlijk, maar doordat er voldoende zelfzorg is kan de wond helen.

 

Binding = gebonden zijn aan elkaar; er is een 'bond'; de verbinding is als een navelstreng om de partners hen gewikkeld, die verstikt en benauwt; de communicatie blokkeert (vaak); partners zitten gevangen in de relatie; er is geen autonomie, maar afhankelijkheid van elkaar; partners zijn in elkaar verstrengeld, er is symbiose; partners hebben elkaar nodig; er is angst (om elkaar kwijt te raken); je gaat mee in de behoeftes van de ander;  voeden en gevoed worden; voorwaardelijke liefde ("als jij maar… dan zal/ben ik…"); bij scheiding raak je een deel van je zelf kwijt; scheiding is destructief en verwoestend, je kan nauwelijks meer voor jezelf zorgen.

 

Onder bindingsangst ligt altijd verlatingsangst. Mensen met bindings- of verlatingsangst verwarren vaak hun (terechte) angst voor binding met het verlangen naar verbinding. Als je het verschil tussen binding en verbinding inziet, kun je je vrijelijk openstellen voor verbinding, met je zelf en met de ander.

 

Over de band met de ouder(s). Aan de oorsprong van (relaties gebaseerd op) bindings- of verlatingsangst  ligt vaak een verstoorde hechting in de (vroege) jeugd en de angst om (door de ouder) verlaten te worden. In relaties proberen bindings- en verlatingsangstige mensen horizontaal (met de partner) te vereffenen wat verticaal (met de ouder) is misgegaan. Het beseffen van de oorsprong van de verlatingsangst, het voelen van de oude pijn en het integreren van het afgewezen en gekwetste zelf (het innerlijk kind) is dé manier om verlatings- en bindingsproblematiek op te lossen, en om een basis voor zelfliefde te leggen.

 

Over zelfliefde: Probeer je verlangens en behoeftes eerst in jezelf te vervullen. Geef jezelf de liefde die je wenst en die je (als kind) niet hebt gehad. Dát is (onvoorwaardelijke) zelfliefde en de basis voor een gelijkwaardige relatie met een ander.

[lady jane]

fijn Yo,

dit stuk raakt me

ik heb het boek notabene in huis vd bieb

en liet steeds andere boeken vóór gaan

zegt al wet wat he.

Zal het maar eens gauw verlengen

en dan lezen ook

thnx

[jowan]

@LJ: ik had het boek ook al geruime tijd, steeds legde ik het weg omdat het me te heftig, te confronterend was/is.

Inmiddels heb ik bij Hannah een training gedaan, daar heb ik nog iedere dag "last" van, pluk ik daar de vruchten van.

Niemand beloofde me dat het gemakkelijk was.......

 

Maar het werkt als ik eraan werk.

[erik]

Had het mee met vakantie en ook ik legde het steeds weg. Enerzijds omdat het confronterend is maar ook omdat de reeks aan voorbeelden wat ver van mijn bed stond. Voorbeelden van mensen ouder als ik mensen met relatie nummer x bezig. Het gaat uit van zelfreflectie op basis van een reeks ervaringen en mijn ervaring is maar een lange relatie en een paar probeersels van extreme ongelijkwaardigheid en ik in de rol van hulpverlener. Het boek roept tot reflectie en zelfliefde en streeft naar de perfectie hierin althans zo komt het op mij over.

 

Wat ik met het boek bereik is reflecteren, analyseren en nog meer cirkel gedenk. En die zelfliefde ervaar ik als maar focussen op de top van de berg terwijl ik ervaar dat ik vergeleken met het dal waaruit ik kom toch al een mooie wandeling gemaakt heb ben er nog niet maar heb wel een houding van tevreden met een 7

Een hulpverlener noemde me een paar jaar terug een zoldergeleerde. Ik wist van alles, had kennis over heel veel dingen maar wat had ik nu precies gedaan en nog specifieker wat had ik nu precies bereikt in interactie? Kennis zonder ervaring

 

Daar zit mijn punt bij zelfliefde; het was heel logisch dat ik jaren alleen was met mijn gezuip en geblow en algeheel zelfdestructief gedrag en totaal niks om mezelf gevend. Maar ben wel van een vastgelopen studie compleet iets anders gaan doen, en geniet van het werken met mensen en het verzorgen. Ben goed voor mijn lijf gaan zorgen met sporten, voeding, sauna inspanning en onspanning. Ben veel meer gaan delen met mensen ipv blijven hangen in mijn eigen hoofd. Daarom ging ik ook door op deze discussie op het forum en niet alleen via pb. Open, eerlijk, kritisch en ook mild voor mezelf....zoveel zelfvertrouwen bereikt dat ik eerlijk kan zeggen, tevreden met een 7.

 

En heel practisch; zelfliefde hoe doe je dat in de praktijk? Nu op het niveau van best tevreden, hoe dan verder? Heb een eigen huis, werk en leven. Blijf nooit bij de pakken neerzitten maar ga altijd dingen doen met mijn geliefde zelf, oftwel in mijn uppie. 3 weken helemaal alleen op vakantie en doordat ik midden in bejaardentijd zat eigenlijk bijna niemand ontmoet. 3 weken lang genieten met jezelf en daadwerkelijk een erg leuke tijd gehad. Voor niks ben ik afhankelijk van de ander, kan alles zelf en ben er tevreden mee. Maar mis een ander toch....ik weet niet goed hoe hoor, nog meer zelfliefde in mijn uppie terwijl ik juist niet altijd alleen wil zijn. Kan je nog zoveel van jezelf houden alleen blijft alleen, met zelfliefde alleen is nog steeds alleen.

 

Natuurlijk zoek ik in een relatie ook steun en waardering. Als ik schrijf dat ik zo graag wil dat iemand ervoor kiest te vinden ik houd van jou....dan is dat niet omdat ik wanhopig/triest of zielig ben en een 0 in zelfliefde.....nee met een 7 is prima alleen te leven en ben ik niet afhankelijk van de liefde van de ander. Noem het de slagroom op de taart, is het altijd een gebrek aan zelfliefde als je open en eerlijk bent de liefde van iemand ander die kiest voor jou, graag te willen?

 

En is de weg naar zelfliefde puur een individuele tocht op weg naar volmaakt gelukkig zijn en onafhankelijk van wie dan ook? Of is de waardering, support en liefde van mensen om je heen onderdeel van de weg naar zelfliefde. Cuppen gaat er namelijk vanuit dat je eerst zelfliefde moet hebben voor je uberhaubt kan kiezen samen die weg naar de bergtop te gaan nemen..... En Is de tocht een puur theoretisch iets over lezen leren en begrijpen van zelfliefde of is het de kunst van het doormodderen......het proberen, vallen opstaan en weer doorgaan (precies zoals we ADB geworden zijn)

 

Afgelopen jaar heb ik gehoord dat ik zo gegroeid ben en dat ervaar ik zelf ook. Een van de belangrijke lessen was loslaten van wat mij zowat koppie onder trok ook al had ik haar beloofd haar nooit in de steek te laten. Mezelf voldoende de moeite waard vinden om die grens te stellen en met werk en verslaving in de hand houden ook een stuk verder. Makkelijker contact met mensen en niet bang meer om heel open en eerlijk te zijn. Ook eerlijk over de behoeften aan iemand naast me. Het lijkt erop dat zodra je dat toegeeft je al te afhankelijk opstelt en je automatisch aan zelfliefde zou ontberen. Cynisch denk ik dat de kunst voor een relatie dan meer het goed toneelspelen is. Doen alsof je een zelfverzekerde succesvolle man bent die geweldig is en dat iedereen laat blijken......Met zo open en eerlijk dat je iemand mist in je leven krijg je een hoop reacties van wat ben jij open en eerlijk maar kom je geen stap verder en het stigma afhankelijk kom je niet meer vanaf.

 

Volgens mij zijn de intermenselijke relaties van de mensheid nooit vrij geweest van afhankelijkheidsrelaties waren relaties al eeuwen gebaseerd op de beste optie die voorhanden was, getrouwd met de minst boerse boer van het dorp die ondanks veel punten een goede vent was.....dat idee. Ergens kom ik als ik boeken als liefdesbang lees en andere boeken over zelf-hulp en zelfontplooing niet los van het idee van een utopische zoektocht. De individualistische maatschappij waarin elk individu 100% volmaakt onafhankelijk en een stralende ster in zelfliefde wil zijn. Gaan we allemaal wachten tot we dat stadium van verlichting bereikt hebben of gaan we gewoon wat proberen met elkaar? Gewoon contact leggen, behoeften zien van de ander en jezelf en hoe gelijk of symbiotisch dat is en er samen aan werken of dat je verder gaat met een nieuwe poging......

 

Is streven naar en wachten op volmaakte zelfliefde niet weer een truc van het brein om bindingsangst te legitimeren? Streven naar een utopie is een beproefde methode om iets niet te proberen en te zien waar het schip strand. Althans zo zie ik het streven naar zelfliefde toch ook.

15 augustus 2015 bewerkt door erik

[Yogajuf]

Erik, naar mijn ervaring is 'het' juist het tegenovergestelde van wat jij nu beschrijft. Het is: helemaal stoppen met streven en zoeken en iets willen vinden. En zeker stoppen met toneelspel, strategietjes, rollen waar je je niet prettig in voelt. Het is juist geen utopie; het is de werkelijkheid: beseffen wat er al is. En jezelf geven wat je nodig hebt. Contact leggen met je zelf en zijn: voelen, ervaren, uiten, geven. Niks geen tocht, niks geen verlichting, niks geen zeventje in zelfliefde. Je bent er al, je bent al 100% goed, en je hebt al alles in je wat je nodig hebt. Gewoon zijn.

[rapilos]

Jeetje Yo,

 

Heb met open mond het stukje Binding zitten lezen van je.

Hier zit ik nu dus midden in.

Met (lat)ex

Wist wel, dat er iets niet goed zat/zit

[erik]

En zeker stoppen met toneelspel, strategietjes, rollen waar je je niet prettig in voelt.

 

Dit heb ik ook nooit gedaan en kan ik ook helemaal niet. Dit is wat ik zoveel om me heen zie en de shiny happy people zie doen. Gelukkig kan ik niet toneel spelen, hecht heel veel waarde aan kosten wat het kost mezelf blijven. Een successtory maken over mezelf is stukken minder werk en raakt me veel minder diep in elk geval als wat ik net schreef.

 

Het klinkt zo makkelijk dat stoppen met zoeken en streven.....ik kan mezelf afleiden, alternatieve beloningen geven, zo hard bezig houden dat ik gemis niet meer voel maar weg gaat het besef niet. Klopt dat het niet werkt als ik er teveel over denk en mee bezig ben zoals Fruit schrijft. Daarom probeer ik me ook af te leiden en me met andere dingen bezig te houden (daarom leg ik dat boek ook steeds weg want het is het meest confronterende boek wat ik ken)

 

Wist ik maar wat "Contact leggen met je zelf en zijn: voelen, ervaren, uiten, geven" betekent dat ik het begrijp en kan aanvoelen en hoe ik dat als doel kan zien en niet als sleutel naar de ander.....

15 augustus 2015 bewerkt door erik

[erik]

Over wat jij schrijft over de band met je ouder(s). Aan de oorsprong van (relaties gebaseerd op) bindings- of verlatingsangst  ligt vaak een verstoorde hechting in de (vroege) jeugd en de angst om (door de ouder) verlaten te worden. In relaties proberen bindings- en verlatingsangstige mensen horizontaal (met de partner) te vereffenen wat verticaal (met de ouder) is misgegaan. Het beseffen van de oorsprong van de verlatingsangst, het voelen van de oude pijn en het integreren van het afgewezen en gekwetste zelf (het innerlijk kind) is dé manier om verlatings- en bindingsproblematiek op te lossen, en om een basis voor zelfliefde te leggen.

 

Over zelfliefde. Je schrijft iets als "ik heb toch al zo veel meer zelfliefde (dan voorheen), ik heb zo erg mijn best gedaan, ik verlang nu gewoon heel erg naar een gelijkwaardig partner, waarom komt die niet op mijn pad?!" Je "krijgt het om je oren", je bent "gefrustreerd" en wanneer is het nou eindelijk eens "goed genoeg"?!.  

Vraag jezelf af wie jij bent als je zo denkt. Ben je dan de volwassen, rustige zichzelf liefhebbende Erik, of….spreekt hier toch dat kleine kind in jou? 

 

Dat kind bovendien dat verlangt, dat wenst, dat wil, dat hoopt….. Probeer die verlangens en behoeftes eerst in jezelf te vervullen. Geef jezelf de liefde die je wenst en die je (als kind) niet hebt gehad. Dát is (onvoorwaardelijke) zelfliefde. Dat is de basis voor een gelijkwaardige relatie met een ander - mocht je daar dan nog behoefte aan hebben.

 

 

Dit is het deel wat Yo mij schreef en niet op de dagenraad stond. In overleg met haar maak ik de keuze dat het best openbaar mag zijn. De laatste 2 alinea's van de tekst van Yo had ze aan mij iets persoonlijker geschreven en die deel ik nu. Het is een reactie op mijn bericht #146

 

Over de relaties met mijn ouders heb ik laatst veel geschreven en staat nu in mijn draad. Een van de punten was dat er in ons gezin en vooral tussen ouders nooit een fysieke band was, nooit heb ik ze hand in hand gezien nooit een knuffel of schouderklop.....ik vraag me wel eens af hoe hun afstandelijkheid en dat ik dat als kind niet goed geleerd heb en gezien heb nu van invloed is op mij. Verder gaat het over mijn moeder die al zo lang depressief is en mijn vrij dominante zelfverzekerde vader die nooit over emoties of twijfel of zwakkigheden bij zichzelf praat en de verstoorde gezinspatronen waarin ik veel verbinding had met moeder en veel zorgen om. Zij was de eerste vrouw waar ik in de hulpverlenersrol schoot en in een soort van positie tegenover mijn vader en in strijd met hem vaak omdat hij het echt niet deed die betrokkenheid en oog hebben voor mijn moeder....Verder zie mijn draad.... Als ik lees over horizontaal vereffenen wat verticaal is missgegaan dan heb ik best dingen om bij stil te staan.

15 augustus 2015 bewerkt door erik

[Yogajuf]

En wat als je nu even zou stoppen met afleiding zoeken, jezelf bezig houden en wegrennen van dat gemis dat je voelt?

Ga zitten of liggen en voel dat gemis. Voel waar het zit in je lichaam. Gebruik je adem om ernaar toe te ademen. Maak contact met je lichaam en je gevoel. Focus jezelf op het gevoel. Duik er helemaal in om het te ervaren. Laat het zo sterk worden als je maar kan en ga er maar doorheen. En als je weer in je hoofd schiet, erken dat dan en ga weer terug naar je gevoel. Misschien lukt het je te beseffen waar het gevoel vandaan komt. En waar je naar verlangt. Dat wat je verlangt kun je jezelf ook geven door het jezelf voor te stellen, dat je dat doet.

Ken je de techniek gevoelsurfen, uit de verslavingszorg, om met trek om te gaan? Wat ik bedoel is hetzelfde.

[erik]

Ga het ter plekke proberen......heb nu toch even.

 

Gevoelssurfen uit de verslavingszorg ken ik niet. Het lijkt op de autogene training van fysiotherapie waarmee ik kon voelen via ademhaling en focus waar de stress en spanning zat van RSI klachten. Ik ga het maar proberen om te kijken of ik ook een gevoel kan vinden op dezelfde manier zoals ik een spanningsplek kon vinden en via aandacht minder gespannen kon maken. Thnx ik geef het een poging.....

15 augustus 2015 bewerkt door erik

[lady jane]

het lijkt ook op Reichiaans Lichaamswerk

Ademsessies, Rebirthing en nog wat meer

technieken. Een beetje van alles wat en in

elk geval het voelen en ervaren voorrang geven

op dat denkbrein van ons. En dan komt de kombi wel,

 

bedankt voor jullie bijdragen hierin!