even wat kwijt

[Cura]

Hallo allen,

Na lang rondgeneusd te hebben op dit forum, uiteindelijk toch besloten om vandaag een account aan te maken en even mijn verhaal te delen, zomaar omdat ik hier behoefte aan heb.
Ik ben een man van 26 jaar, die op zijn 20e begonnen is met benzo's, waarvan de laatste 2 jaar 4mg clonazepam per dag. Het is een lang verhaal maar ik zal proberen het toch zo beknopt mogelijk te houden.

Op mijn 13e vanaf de overgang naar de middelbare school kreeg ik last van angstklachten. Ik ben opgegroeid in een kleine vertrouwde omgeving en vanaf dit punt begonnen de eerste problemen.
De diagnose werd gesteld op generaliserende/sociale angst. Na verschillende psychologen te hebben bezocht, zonder veel resultaat ben ik in overleg met de huisarts gaan starten met paroxetine. Dit heeft mij enorm geholpen, ik kon weer redelijk functioneren in de maatschappij en haalde de scherpe randjes eraf. Na de middelbare school ben ik begonnen met de opleiding verpleegkunde. Via een stage in het ziekenhuis ben ik aanraking gekomen met mijn eerste benzodiazepines (ik heb ze in het verleden incidenteel gehad via de huisarts, dus ik kende de werking).
Dit ervaarde ik als heerlijke snoepjes, een middeltje waarvan ik heerlijk kon ontspannen. Dit begon onschuldig, maar uitte al snel naar enkele stripjes paar week. Dit was voornamelijk oxazepam of diazepam. De tolerantie begon zich op te bouwen, een aantal maanden later had ik het dagelijks nodig om te kunnen functioneren. 

Na mijn stage zocht ik een nieuwe mogelijkheid om aan nieuwe benzodiazepines te komen. Tot mijn verbazing toentertijd zijn deze gewoon via internet te bestellen (zonder recept). Een aantal muisklikken en een dag later zat er een pakketje in je brievenbus. Ik ben uiteindelijk clonazepam gaan bestellen (zonder al te veel research). Vanaf mijn 23e heb ik ongeveer 2 jaar lang dagelijks 4mg clonazepam geslikt. Ik voelde mijzelf langzaam achteruit gaan, zowel sociaal, mentaal als fysiek. Ik leefde als een zombie, op automatische piloot. Het voelde alsof ik leefde op overlevingsmodus. Alles gebeurde in een waas, achteraf vraag ik mij af hoe ik zo kan hebben gefunctioneerd. Ik was altijd moe, kon praktisch de hele dag slapen tot frustratie van mijzelf en velen om mij heen. Ik voelde mij gevangen in de benzo's en zag hier geen mogelijkheid om eruit te komen. Ik nam mijzelf voor dat ik ooit wel eens zou stoppen. Inmiddels had de clonazepam nog amper werking maar merkte ik vooral dat ik hier lichamelijk en geestelijk afhankelijk van was.

Meer als een jaar geleden op 13 maart 2018 was het genoeg geweest. Ik besloot om naar buiten te treden met mijn probleem. In overleg met mijn huisarts ben ik uiteindelijk 14 weken naar een verslavingskliniek gezeten. Onder begeleiding van de psychiater is mijn clonazepam binnen 10 weken van 4mg naar 0mg gegaan. Ik kwam tussentijds erachter dat dit eigenlijk te snel is geweest, maar durfde op dat moment ook de psychiater niet te confronteren. Ik was van de andere kant ook wel blij om z.s.m. te stoppen met dit middel. Ook al moest dit gepaard gaan met meer ontwenningsverschijnselen. Rond 30 mei 2018 heb ik mijn laatste benzo geslikt. Ik heb gedurende die tijd veel steun gehad aan de mensen om mij heen, mijn ouders met name. De ontwenning vond ik verschrikkelijk zwaar. De grootste ellende begon pas nadat ik op 0mg zat. Je voelt je een wrak, op alle fronten. Ik heb veel van jullie verhalen gelezen, en het is niet met pen te beschrijven hoe zwaar dit kan zijn. De eerste weken/maanden is er ontzettend veel erkenning en steun vanuit je omgeving. Dit begrip vervaagt langzaam, ik word af en toe gewoon ook een beetje moe van mijzelf en zou graag willen dat het beter gaat. Je moet het uiteindelijk helemaal zelf doen, geduld is nodig, heel veel geduld. Ik ben inmiddels 1 jaar verder en ik ben er zeker nog niet, het gaat gelukkig stukken beter. Ik kan in het algemeen weer genieten van de dingen om mij heen. Elke keer als ik denk er weer langzaam bovenop te komen, krijg ik vanuit het niets een terugslag en voel ik mij weer erg angstig. Een bezoekje aan de supermarkt kan een enorme opgave zijn, maar hier moet ik mij soms ook overheen zetten. Ik werk inmiddels weer fulltime, wel nog even aangepaste werkzaamheden met minder verantwoordelijkheid. 

Ik ben blij dat ik al 1 jaar van de benzo's af ben. ondanks dat ik via mijn beroep nog dagelijks in aanraking kom met deze medicatie heb ik geen enkele moeite om hier vanaf te blijven. Integendeel, ik ben zo blij dat ik eindelijk niet meer gevangen ben door de clonazepam, en voel mij elke week weer een stukje beter. Ik kan er nu met een brede grijns naar kijken en ben trots op mijzelf dat ik deze duivelse benzo heb overwonnen,

Ik kan nog een hele hoop schrijven, maar dit is het even voor nu. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar het ergste is achter de rug. Ik leef weer, dat is het voornaamste.

Ik wil jullie ook bedanken, ondanks dat dit mijn eerste post is, heb ik enorm veel aan jullie openheid en ervaringen gehad. 

Heel veel respect en sterkte voor diegene die dit ondergaan.

 

31 mei 2019 bewerkt door Cura

[Robbin]

Hallo @Cura Welkom hier! Wat verschrikkelijk goed van je dat je een account hebt aangemaakt en je verhaal met ons wilt delen hier. Bedankt voor dat delen! Dat is iets wat vaker mag gebeuren wat mij betreft. Natuurlijk niet omdat ik hoop dat er nog veel meer mensen als wij zijn, maar helaas weet ik dat het maar al te wel zo is. Ik lees dat je ook een behoorlijk zware rit hebt gehad. Gelukkig kan je inmiddels weer met een brede grijns door het leven.. Dat heb je dik verdient! En daar mag je zeker trots op zijn. Advies heb je denk ik niet echt meer nodig, maar Ik begrijp uit je schrijven wel dat je eigenlijk nog veel meer te delen hebt, en dat kan natuurlijk hier. Ik nodig jouw uit ( als je daar zin in hebt natuurlijk ) om bij ons in de huiskamer aan te schuiven. 

[Kannietmeer]

@Cura diep respect voor je verhaal en je geslaagde afbouw en standvastigheid om er vanaf te komen. Echt super blij voor je dat het gelukt is en dat het zoveel beter met je gaat. Ook de laatste stukjes van herstel zullen vanzelf komen. Mogelijk zal je de rest van je leven op een andere manier met je vriend 'angst' moeten omgaan. Benzo's zijn niet meer de oplossing, dus zal je zelf de tools moeten hebben om je gevoelens te beheersen. En dat is zeker te doen en wens je daar heel veel sterkte bij.