Doorzoek de gemeenschap

Hallo allemaal! Ik ben nieuw hier (vrouw, 40 jaar). Ik heb dit forum gevonden toen ik meer ging lezen over afbouwen van benzos. Ik slik sinds ongeveer 4 weken lorazepam (en sinds begin december 2020 citalopram 10mg -> nu 15mg sinds 3 weken). De lorazepam heb ik van de huisarts gekregen omdat ik heel heftig reageerde op de verhoging van citalopram (van 10mg naar 20mg). Ik was helemaal de weg kwijt. Ik kon niet slapen, stil zitten of liggen. Ik had erge angstklachten. De citalopram heb ik gekregen om mij te helpen met de klachten die mijn fobië (angst om over te geven) veroorzaakt. 10mg was te weinig volgens de huisarts en ik moest de dosering verhogen naar 20mg. Ik werd er dus doodziek van. Huisarts gaf eerst zopiclon om weer te kunnen slapen (dat hielp). Daarna kreeg ik oxazepam maar door de erge bijwerkingen kon ik het niet gebruiken. Dan kreeg ik 1mg lorazepam die ik max. 2 keer per dag mocht nemen. Ik ben heel voorzichtig begonnen met deze medicatie. Eerst nam ik het maar af en toe. Omdat ik me beter ging voelen ben ik het dagelijks gaan gebruiken maar niet met echte regelmaat. Soms heb ik 1mg genomen, dan weer 0.5mg en soms 1,5mg. En dat op verschillende tijden van de dag. Ik had geen idee dat dit mijn lichaam helemaal in de war brengt. De huisarts had namelijk gezegd dat ik het moest nemen wanneer ik er behoefte aan voelde. Ik begon allerlei rare klachten te krijgen, vooral misselijkheid, buikpijn en last van mijn darmen. Ik heb twee keer geprobeerd om te stoppen (cold turkey) maar dat lukte niet. Nu ben ik langzamer aan het afbouwen. Ik slik nu sinds 4 dagen 0.5mg per dag en het gaat redelijk. Ik krijg wel ontwenningssymptomen tussen de pilletjes door maar ik kan het (nog) dragen. Ik vraag me af of ik met 25% naar beneden kan gaan om de volgende stap te zetten? En hoe lang moet ik wachten totdat ik die stap kan nemen. Ik wil, zoals vele anderen, van deze troep af. Mijn enige angst is dat ik heel misselijk wordt van de afbouw en dat ik het niet tegen kan door mijn fobie :(. Ik ben er echt zo vreselijk bang voor... maar ik wil lorazepam ook niet blijven gebruiken want het heeft mij best veel ellende veroorzaakt in zo’n korte tijd. Ik merk dat mijn hersenen heel langzaam werken en soms kan ik niets eens meer goed praten. Soms ben ik zo boos op mijn huisarts dat ze dit medicijn aan mij heeft voorgeschreven (via telefonisch contact). Maar ik ben ook boos op mij zelf dat ik het ging slikken. Ik had gewoon eerst meer moeten lezen over lorazepam.

Dag allemaal, ik ben nieuw hier en heb onderstaand bericht waarschijnlijk in de verkeerde rubriek gezet. Dus opnieuw, nu hier, in de hoop op reacties. Dank alvast! Vanochtend vroeg: Dag beste forumleden, ik heb dringend hulp nodig van ervaringsdeskundigen. Ik gebruik al heel erg (te) lang alprazolam tegen een angststoornis. In wisselende hoeveelheden, zelfs al 2x helemaal van af geweest, maar door nare en verdrietige priveomstandigheden (onverwachts zelf ernstig ziek in z'huis en plotseling overlijden dierbare) sinds een paar maanden weer verhoogd van 4x0,3 naar 2 mg=4x0,5mg per dag. Schaam me om het te zeggen maar 25 jaar geleden is me dit voor het eerst voorgeschreven. Lang verhaal kort, ik wil er zó graag van af en ben op advies van psych gisteravond gestart met omzetting van alprazolam naar diazepam omdat het laatste middel vanwege de langere halfwaardetijd makkelijker zou zijn af te bouwen. Als rekentabel is gebruikt: 2 mg alprazolam, verdeeld over 4x0,5 mg is gelijk aan 20 mg diazepam, verdeeld over 4x5mg per dag. Gisteravond dus voor de nacht de eerste diazepam genomen en een hele slechte nacht gehad. Nauwelijks geslapen, voel me fysiek ziek, misselijk, naar, warm, zweten, 'grieperig', ellendig. Help?! Nu in de ochtend twijfel ik of dit komt door de overstap. Wat moet ik doen? Heb de neiging om eerst weer een alprazolam te nemen om te kijken of de klachten dan verdwijnen of dat er een andere reden voor is. Angst, onzekerheid, hypochondrie nu. Of hoort dit erbij en moet ik doorzetten? Of beter af te bouwen met alprazolam (ipv diazepam als tussenstap)? Hoor heel graag ervaringen en tips als je dit herkent! Dank alvast! Toevoeging: heb ten einde raad een alprazolam genomen om te kijken of de klachten van de ontwenning komen en (tuurlijk jammer genoeg) voel ik me iets beter worden. Betekent dit dat de ontwenningsverschijnselen zó heftig zijn, in tegenstelling tot wat de psych zei?

Hoi Ik ben nieuw hier. Ik had nooit gedacht dat ik mijn verhaal ooit op een forum zou doen, maar ik heb het gevoel dat ik alle steun kan gebruiken om er deze keer door te komen. Ik ben nu 43, en kamp al meer dan 25 jaar met verschillende verslavingen. Ik ben nu eenmaal zeer verslavingsgevoelig, lol. Mijn hypersensitiviteit zorgt ervoor dat ik steeds op zoek ben naar een manier om de wereld een beetje draaglijk te maken. Ik heb mijn eerdere verslavingen (2 jaar alcohol, 10 jaar marihuana, 8 jaar speed, dan enkele jaren clean om opnieuw gedurende 3 jaar te hervallen in mijn speed-verslaving) eigenlijk met relatief weinig problemen kunnen overwinnen, maar de benzo verslaving waar ik momenteel mee kamp is toch wel heel andere koek. Ik ben jaren geleden benzo's beginnen gebruiken vanwege mijn speedverslaving. Na 8 jaar te hebben geleefd op een absoluut minimum aan slaap (ik gebruikte speed 24/7), leerde ik dat slaap toch wel heel belangrijk was voor mijn mentale gezondheid (Duh!) en ontdekte ik benzos. Ik ben op een bepaald moment van de ene op de andere dag gestopt met beide, zonder dat dat noemenswaardige problemen opleverde. Enkele jaren later herviel ik in de speed verslaving, en nam ik ook weer enorme hoeveelheden benzo's (Temazepam, Dormicum en Lendormine) om alsnog te kunnen slapen. In juli 2019 ben ik met alles gestopt - cold turkey, wat makkelijker bleek te zijn dan ik verwacht had. Ondertussen ben ik zo ver dat ik een paar keer per jaar, als ik uitga, speed op een recreatieve manier kan gebruiken, zonder dat er achteraf het verlangen is naar meer, en ik kan ook zonder problemen 'nee' zeggen als het mij wordt aangeboden. Enkele maanden geleden, echter, zijn de benzo's terug mijn leven binnengeslopen. Even wat context: ik heb de laatste 4 jaar 4 rugoperaties ondergaan, en ben nog steeds herstellende. ik ben al 4 jaar voor het grootste deel aan huis gebonden. Naast mijn partner (die de hele dag uit werken is), zijn mijn katten mijn enige gezelschap. Ze betekenen alles voor me. In september of oktober werd één van de katten ziek. Ik maak me al zorgen bij het minste, en op dat moment leefde ik van paniekaanval naar paniekaanval. 's Avonds in bed lag ik te tobben en te huilen, slapen zat er niet in. De Lendormine die ik door mijn huisarts voorgeschreven kreeg hielp niet voldoende, dus greep ik terug naar een middel waarvan ik zeker wist dat het mij zou kunnen laten slapen zonder erover te hoeven nadenken: Dormicum (15mg). Uit mijn vroegere ervaringen met het middel wist ik dat ik daarvan gewoon 'out' viel. Al snel was eentje 's avonds niet meer voldoende, dus dat werden er twee. Als ik 's morgens te vroeg wakker werd, zag ik zó op tegen die lange dag, dat ik nog eentje (of twee) extra nam om langer te kunnen slapen, zodat ik minder tijd te overbruggen had tot mijn partner thuiskwam van haar werk. Nu weet ik dat het waarschijnlijk mijn depressie was die weer de kop op stak. De laatste 3 maanden voelde ik mij 's middags zo slecht dat ik ook 's middags 2 Dormicums nam om een middagdutje te kunnen doen. (= ik gebruikte dus 60mg tot 90mg/dag + reglematig nog extra Lendormine) - ik realizeer me nu dat ik toen al last had van ontwenningsverschinselen. Ze wegslapen was de enige oplossing. Het was een vicieuze cirkel: mijn partner wist van niets, dus ik voelde mij niet enkel slecht over het nemen van alle benzo's, maar ook over de oneerlijkheid en de leugens die ermee gepaard gingen. Hoe slechter ik me voelde, hoe meer ik enkel wou slapen. Ongeveer een week geleden besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik wou niet meer liegen, ik wou af van die afhankelijkheid. (Dormicum in die hoeveelheden is trouwens een dure grap. Aangezien ze hier in België niet in tabletvorm te krijgen zijn, kon ik niet anders dan bestellen op shady Nederlandse sites - het was elke keer opnieuw hopen dat ik niet opgelicht werd.) Dus zondagavond nam ik mijn laatste 2 Dormicums, er ten volste van overtuigd dat ik ook dit weer te boven zou komen. Boy, was I wrong! Tegen maandagavond voelde ik me slechter dan ik me ooit gevoeld heb. Mijn hele lijf trilde, ik had hartkloppingen, ademhalingsmoeilijkheden (paniekaanval??). In het midden van de nacht kón ik gewoon niet meer. Ik had ondertussen het een en ander opgezocht, and mij gerealiseerd dat alles wat ik voelde 'gewoon' ontwenningsverschijnselen waren. Ik heb mijn vriendin wakker gemaakt, en haar alles opgebiecht. Ik voelde mij zelfs zo slecht dat ik zelfs geen Dormicum meer durfde nemen, uit angst dat ik het niet zou overleven. Ik ben maandag en dinsdag door een hel gegaan. Ik kan zelfs niet beschrijven hoe slecht ik me voelde - ik weet enkel dat ik dit NOOIT meer wil meemaken. Dan maar naar de huisdokter gebeld en alles opgebiecht. Gelukkig heb ik het getroffen met mijn huisarts. Ze was heel begrijpend, en heeft zich ontzettend ingezet om een manier te zoeken om me te helpen. Ze nam contact op met een arts die gespecialiseerd is in verslavingen. Die stelde een ziekenhuisopname voor, waar via een infuus zou worden afgebouwd. Dit zou de snelste manier zijn, met de minste ongemakken. Een ziekenhuisopname zou waarschijnlijk 10 tot 14 dagen duren, afhankelijk van hoe mijn lichaam zou reageren. Ik zie hier echt tegenop, om een aantal redenen. O.a. - door de coronacisis is bezoek niet toegelaten, ik zou daar dus de hele tijd geïsoleerd zitten - hier thuis kan ik doen wat ik wil. Als ik me slecht voel ga ik een wandelingetje maken, doe wat huishoudelijk werk, spendeer wat tijd met de kippetjes + ik kan mijn avonden doorbrengen met mijn vriendin. In het ziekenhuis lijkt het mij moeilijk om afleiding te vinden als ik me slecht voel - de katten zijn 21 jaar, en aan het sukkelen. Als er iets met hen gebeurt terwijl ik niet thuis ben, vergeef ik het mezelf nooit Mijn huisarts contacteerde een specialist in het ziekenhuis, en gelukkig stelde deze voor dat ik het eerst thuis zou proberen,. Als het niet lukt, kan ik alsnog vragen om opgenomen te worden. Ik heb sinds vrijdag een afbouwschema met Diazepam. Week 1: 45mg Diazepam 's avonds and 45 mg 's ochtends vroeg Week 2: 40mg 's avonds and 40mg 's ochtends etc.... Na 10 weken zou ik op 0 moeten zitten Ik moet eerlijk toegeven dat ik enorm geschrokken ben van de hoeveelheden. Ik heb nooit echt beseft dat het zó erg was. Weten dat Dormicum in de palliatieve zorg wordt gebruikt, en dat de meeste mensen die dit daar toegediend krijgen sterven van minder dan de helft van de dosis die ik dagelijks nam is een heel creepy idee. Ik ben dus nu aan dag 2 van mijn Diazepam behandeling. Ik neem mijn avond dosis om een uur of 10, en de ochtendosis om een uur of 6, half 7. Ik heb gelezen dat Diazepam normaal zo'n 8 tot 10 uur werkt, maar meer dan 5 uur slaap achter elkaar zit er nog niet in. Gelukkig zorgt het middel ervoor dat ik 's nachts best 3 uur kan wakker liggen (van 3 to 6, bijvoorbeeld) zonder dat ik begin te malen in mijn hoofd. Ik heb veel minder ontwenningsverschijnselen (wat waarschijnlijk normaal is met zo'n hoge dosis ), maar de eerste uren na het ontwaken zijn toch moeilijk. Ik probeer bezig te blijven om er niet te veel bij te hoeven stilstaan, maar door mijn rugproblemen (en het hele corona-gedoe) is dat niet altijd even makkelijk. Ik ben gelukkig overdag niet zo suf als ik verwacht had, maar ik heb wel het gevoel dat ik me door de dag sleep. Vanaf het moment dat mijn vriending thuis is, gaat het goed. Ik heb voldoende afleiding, + ik doe mijn best om haar niet te veel te belasten, en doe me vaak beter voor dan ik me voel. Wat echt helpt, vreemd genoeg. Maar ik ben bang.... doodsbang. Ik weet echt niet of ik dit 10 weken volhoud (zelfs nu - mijn ontwenningsverschijnselen zijn minimaal, omdat de dosis Diazepam deze week nog gelijk is aan wat ik voordien nam. ) Wat als de dosis volgende week wordt verlaagd? Ik wil me nooit meer voelen zoals ik me eerder deze week gevoeld heb - dat zou ik echt niet aan kunnen. Ik weet dat mijn bericht lang is, maar het doet me eerlijk gezegd goed dit allemaal even op te schrijven. Naast mijn vriendin en de huisdokter is niemand in mijn omgeving op de hoogte. Binnen enkele dagen zal ik het ook moeten opbiechten aan mijn psychotherapeut. Ik schaam me dood omdat ik zo stom geweest ben het zo ver te laten komen, dus ik wil mijn vrienden hier het liefst buiten houden. Het gevolg is natuurlijk dat ik op weinig plaatsen terecht kan als ik het moeilijk heb. Vandaar mijn beslissing om hier even open kaart te spelen. Ik vermoed dat sommigen onder jullie ooit ongeveer in dezelfde situatie gezeten hebben, en tenminste begrijpen waar ik mee worstel....

Hallo allemaal, ik open hier een topic over Erik Paling ( verslavingsarts KNMG, Brijder, onderzoeker naar benzodiazepines, NISPA, Radboudumc Nijmegen ). Ik doe dit niet alleen omdat mijn eigen ervaring erg goed is met hem, maar omdat ik het teveel zie gebeuren dat mensen met een benzodiazepine probleem niet goed worden begrepen of geholpen door hun eigen huisarts, psychiater enzovoort. Ook ben ikzelf (en denk ook vele anderen met mij) van mening dat dergelijke artsen zwaar tekort schieten op dit gebied. Erik Paling heeft bij zijn nieuwe werkgever de mogelijkheid gekregen om mensen met een benzodiazepine probleem vanuit heel Nederland te mogen helpen ( er zijn wel wat kleine voorwaarden ). Als je nu op Google Erik Paling zoekt, komt vooral het Flumazenil onderzoek naar boven waar Erik zich ook mee bezig houd. In de dagelijkse praktijk helpt Erik mensen ook op andere manieren van hun benzodiazepine af te komen. Of je dosering nu hoog of laag is maakt niet zoveel uit. Ik plaats hieronder de link waarmee je eenvoudig in contact kunt komen met Erik Paling. Laat je niet afschrikken door het feit dat Erik Paling werkzaam in de verslavingszorg is, je merkt hier namelijk niets van. Helaas ben ik zelf ook in de val van benzodiazepines gelopen en ken Erik Paling al geruime tijd. Op dit moment bouw ik mijn benzo heel langzaam af met Erik, maar ik heb ook meegedaan met het Flumazenil onderzoek. Zoals jullie onderaan Erik z’n pagina kunnen lezen heeft Erik een erg drukke agenda en helpt hij uitsluitend nog mensen met een Benzodiazepine of Opiaat probleem. Ook kunnen we hier over eventuele ervaringen met Erik Paling praten en delen. Doe er je voordeel mee zou ik zeggen ! Groet Robbin ! https://www.brijder.nl/onze-locaties/brijder-web/aanmelden-en-contact/team-alphen-aan-den-rijn/erik-paling Professionele hulp bij het stoppen van benzo’s ( benzodiazepines ). Diazepam afbouwen. Oxazepam afbouwen. Lorazepam afbouwen. Clonazepam afbouwen. Alprazolam afbouwen. Benzo’s afbouwen. Erik Paling ( arts ) hulp bij problemen met benzo’s. Veilig benzo’s ( benzodiazepines ) afbouwen. Hulp. Stoppen met benzo’s. Benzo’s rustig afbouwen.

Hallo, ik ben aan het afbouwen van clonazepam. Ik kamp met c ptss en depersonalisatie en derealisatie. Artsen weten niet hoe snel ze mij hebnen laten afbouwen, wel met zo',n 20 procent minder per maand of zelfs 2weken.... ik ben nergens meer toe in staat en ikweet niet wat ik moet doen. Hoelang dit zal duren. Ik heb dringend advies nodig. Ik ben van 3mg naar 1mg gegaan in 8 maanden tijd.. help me aub.

Hoi allemaal, Sinds kort zie ik steeds vaker in dat mijn alcoholgebruik een probleem begint te vormen. Ik wil dan ook graag stoppen/flink minderen voor een tijdje. Om van mijn rookverslaving af te komen heeft de app SmokeFree mij enorm geholpen. Nu vraag ik me af of jullie tips hebben voor iPhone-apps die je ondersteunen bij het stoppen met alcohol. Ik zoek al een tijdje, maar nog niks bevredigends gevonden. Ik wil graag een app die je aantal dagen dat je gestopt bent bijhoudt, met grafieken van de gezondsheids-effecten die dit op je heeft. Iemand suggesties? Alvast dank! Beertje

Beste lezers, Ik ben nieuw hier op dit forum. Ruim 9 jaar vocht ik zelf tegen de eetstoornis anorexia nervosa. Gelukkig ben ik hier nu ruim 5 jaar volledig van herstelt. Ik zet mijn ervaringsdeskundigheid in om andere mensen met een eetstoornis te mogen helpen. Dit doe ik o.a. vanuit mijn praktijk, maar wellicht kan dit ook via dit forum. Ik wil mensen vanuit mijn hart, vanuit mijn passie helpen. Vragen zijn dus van harte welkom. Groetjes, Via Laura