Zeker wordt het echt nu Joan,
en er zijn wat valkuilen. Ik merk dat alinea 3,
waarin je schrijft dat jij niet wilt dat de anderen
niet drinken om solidair te zijn, een valkuil is.
De wereld draait niet om jou (al denken we dat wel vaak);
zij zijn volwassen en als zij wel solidair willen zijn is dat hun keus en wie
weet is het wel een kado, ook voor hen. Maar het is niet jouw keus, daarmee
geef je jezelf teveel macht. En bovendien blijf je dan ontevreden over je eigen drinken.
Als ik het weer terugdraai naar mijn drinkperiode, dan was dat idee een verkapt achterdeurtje
openhouden. Als ik niets hardop zei, dan had ik nog de mogelijkheid open van wel/niet drinken.
Juist toen ik het hardop zei werd het werkelijkheid voor me en kon ik beter de situatie
handelen. Ik had mijn "geheim" verteld en nu kon ik niet meer terug ook. Rust kwam er.
De fam. ging in de ontkenning en nog. Ik dronk immers niet zoveel (als zij?) en het viel allemaal
best mee. Ook mijn therapeuten zeiden soortgelijke dingen. Slechts één SPVer was er echt strikt in
en mijn supervisant zei: in deze tijden moet jij helemaal niet drinken.
Pijnlijk, maar waar, blijkt nu. Maar verder zit iedereen er met zijn/haar eigen deel in, het is een
soort van overdracht/tegenoverdracht/spiegel en ieder ziet wat ze wil en aankan op dat moment.
Benieuwd naar je vervolg.