tapas

samen janken An, ik ga even verplicht chillen, matje op de grond en liggen

ja erg he Corinne, ben ik blij dat ik mondig ben zeg, en ik heb medelijden met zijn andere patiënten. als ik hem 10 jaar geleden tegen was gekomen had ik dit echt niet gekund. sterker nog, 5 jaar geleden ben ik deze man al eens tegen het lijf gelopen, hij was toen verslavingsarts, en toen kon ik ook al niet met hem. Daarna is hij dus psychiatrie gaan doen. zegt ie nog, ja vorige keer toen zei jij dit en een andere keer zeg je weer dat en ben je daar stellig over ja zeg ik, dat zijn nou persoonlijkheidsstoornissen!! nouja, ik ben er klaar mee en ben blij dat ik niet nog langer gewacht heb. ha, ik heb vandaag ook weer net een nieuwe zak blaasgruisvoer gehaald voor mijn kat... maar savonds krijgt ze gewoon een beetje blikvoer hoor. Tot nu toe geen blaasgruis en blaasontsteking meer. maar het is wel duur om ze beiden op dat voer te zetten.

en nu effe een potje janken!

Zo, dat was een goeie zet zeg,. wat een klojo is die man toch, ten eerste vergeet ie me en zit ik braaf een kwartier in de wachtkamer voor ik me ga melden (vorige keer had ie een dubbele afspraak geboekt op mijn tijd) zegt ie nog keihard dat ie me helemaal vergeten was ook. Nou dat was een goeie inkopper, dus uitgelegd dat ik bij hem wil stoppen omdat ik niet het gevoel heb dat hij enige feeling met PS en ADHD heeft. Klopt zegtie, ik ben van Depressie en Angst.. aha dan snap ik waarom de klik er niet is. Dus gevraagd om een ander en wel specifiek die man die er het eerste gesprek bij zat omdat die in die 10 minuten dat ik hem gesproken heb meteen al de goeie opmerkingen maakte. tja dat was lastig want die gaf alleen oplossingsgerichte therapie dus dan mag ik niet over het verleden praten. Nou zeg ik, dat lijkt mij dan perfect.. ja maar dan mag je bv niet zeggen dat dit gesprek moeilijk vind want het mag alleen over positieve dingen gaan, nou prima zeg ik, ja maar dan kan je geen problemen uit het verleden aanpakken, nou geweldig zeg ik, dan zitten hij en ik wel op 1 lijn. Toen gaf ie het maar op. tja alleen.. moet ik nu dus wel een nieuwe hulpvraag formuleren want anders kan hij me niet doorverwijzen, nou dat lijkt me ook geen probleem zei ik. Leer mij in het hier en nu om te gaan met de combinatie persoonlijkheidsstoornissen, ADHD en medicatie. punt. toen gaf ie het maar op Hij gaat die ander mailen of hij mij verder wil en kan helpen en anders word ik doorverwezen naar het Persoonlijkheidsstoornissen-team. Lijkt mij een geweldig plan! alles is goed als ik maar weg ben bij deze man, hij was ook wel blij want hij had het erg druk dus kwam hem ook wel goed uit. Dan heb ik dus nu vakantie eindelijk!

jodelahietie jippiejee hoppade poppa de lahitie

kaia: Ik heb een psych die me niet begrijpt ik heb het recht op een goede hulpverlener ik heb geen goede hulpverlener dus daar moet ik voor zorgen Het gaat om mij punt uit ik ben weg, duimen maar

Ik denk ook niet dat als je eenmaal deze ontwikkeling begint Soothe en Kaia, dat je dan nog terug kan. Het verleden laat zich niet meer verdringen en dat is maar goed ook je zult er een keer doorheen moeten, maar wel op je eigen tempo en eigen manier want de rust die daarop volgt is blijvend en de rust met drank is van korte duur. nog 5 minuten en dan moet ik weg

Vie, nog effe doorbijten en dan weer naar huis, zonder mechanische oortjes begrijp ik dus? Anjo en Kaia en Romualdus, bedankt voor de steun. Dt is ook niet de eerste keer voor mij dat ik van hulpverlener wil wisselen omdat het niet klikt. Waar ik bang voor ben is dat hij zich afgewezen gaat zitten voelen en als hij dat gaat doen dan ga ik uit mijn dak de vorige wisseling (10 jaar terug) liep niet echt zonder strubbels maar uiteindelijk hield ik er een kei van een hulpverlener aan over die me op de juiste plek heeft gebrach en waar ik haar nog steeds eeuwig dankbaar voor ben:). Degene waar ik weg wilde heeft me van alles voor de voeten gegooid, onbehandelbaar, loopt overal weg, en was dus erg gekwetst in zijn ego.. kan er nog weer boos over worden. Ik ben ook van huisarts gewisseld en heb nu een kanjer van een huisarts, 30 jaar lang heb ik me laten vertellen dat ik me niet moest aanstellen en nu heb ik er eentje die elke keer complimenten geeft omdat ik het zo goed doe en die me serieus neemt. nu dus hier mijn nek uit gaan steken en er voor zorgen dat ik iemand met verstand van zaken krijg want het gaat hier wel om mij en niet om zijn ego. Zonder drank ga ik dit soort dingen steeds meer aan. Met de angst in mijn lijf, de bibbers in mijn benen, misselijk en met darmkrampen, maar als iets niet lekker loopt ga ik er niet meer klakkeloos van uit dat dat wel aan mij zal liggen.. hoewel... 'valkuil'... dat eeuwig en altijd op de loer ligt. pffffft, ik voel me echt doodziek van de stress zeg! nog een uurtje!!

en over slechte patatbakkers gesproken, ik zit nu weer flink te stressen omdat ik vanmiddag naar de psychiater moet en de confrontatie met hem aan moet gaan. Ik wil niet verder met hem. Ik ben iedere afspraak bezig om uit te leggen dat ik allang goed ben zoals ik ben en hoe het is om te leven met persoonlijkheidsstoornissen en ADHD .. en volgens mij is dat de omgekeerde wereld Het lijkt mij een verademing om eens met iemand te kunnen praten hierover die wel verstand van zaken heeft. Ik zeg nu wel heel stoer dat ik dat ga doen maar ik zit te shaken op mijn stoel. Ik denk namelijk niet dat hij het zal begrijpen en ik moet proberen om het ook niet uit te willen leggen. gewoon aangeven dat ik dit niet wil en wat ik wel wil en mezelf steeds zeggen dat ik daar het recht ook toe heb. Jeetje wat haal ik me allemaal op mijn hals!

Roos ik zou je bijna aanraden de eerste berichten van Suus eens te lezen, die dacht inderdaad ook dat zij het niet kon. Hier boven lees je dat het wel kan. Het is een enorme misvatting dat het leven zonder drank niet okee is. Het leven met drank is niet okee en brengt een hoop zooi met zich mee, het leven zonder drank brengt veel minder zooi met zich mee. Gewoon bespreken vanmiddag in je training, want daarvoor zit je er en laat mensen meedenken hoe je het een volgende keer aan kan pakken. De eerste periode dat je niet drinkt zit je een beetje tussen euforie en gemis, zie het als een (slechte) relatie waar je afscheid van neemt. Drank is bekend en veilig maar het helpt je alleen maar verder de vernieling in en is waardeloos voor je zelfbeeld. Ieder einde staat voor een nieuw begin, een nieuwe relatie maar dan met jezelf, een gezonde relatie waarin jij en de kinderen op nummer 1 staan. Afscheid nemen gaat niet zonder verdriet maar geeft ook ruimte voor nieuwe dingen en nieuwe ervaringen waardoor het vertrouwen in jezelf weer kan groeien. Jij bent dat waard, iedereen is dat waard!

Ook nog even voor Roos de 'drankjank' waarin je gisteren schreef (zo noemen we dat hier) doet je misschien het gevoel hebben dat jij anders dan anderen bent maar is pijnlijk herkenbaar voor iedereen hier denk ik. Alle drankjanken lijken wat dat betreft op elkaar, niemand die je snapt, denken dat je niet anders kunt, denken dat jij de drank nodig hebt om je te kunnen uiten, maar met drank geuite emoties zijn erg valse emoties. gun jezelf de kans om te ontdekken hoe je emoties zonder drank zijn, gewoon 1 dag, niet meer dan dat, alleen vandaag! zit je kater uit, wees nieuwsgierig, ga niet in alle emoties en toestanden zitten maar zoek afleiding als je trek krijgt. Ga een keukenkastje uitboenen, schrijf hier op het forum, ruim een la op, ga wandelen, ga een legpuzzel leggen, een spelletje met je kinderen doen en wees nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren als je niet toegeeft aan de trek. Alleen vandaag en morgen zie je wel weer. Ik vermoed dat iedereen hier zo begonnen is, met die ene dag en met de nieuwsgierigheid wat er allemaal verborgen voor je ligt in het leven als je het zonder drank doet. De weg die je nu volgt ken je maar al te goed en dat je er niet vrolijk van wordt weet je inmiddels ook. De angst voor die andere weg is groot maar niet terecht en daar kan je alleen maar achter komen door het eens te proberen. Probeer het vandaag gewoon eens en laat je verrassen!!

Mooi verhaal Pip, en zeker weten dat jou vader daarboven nu zit te genieten op zijn wolkje omdat jij geniet van de dingen die je jezelf gegund hebt. trouwens erg herkenbaar, al hadden mijn ouders wel aardig wat geld, ik ben ook opgevoed dat je alles maar 1x kan uitgeven al lijkt het soms of ik van alles koop mijn ouders knippen nog steeds de advertenties uit waar ze alles het goedkoopst kunnen halen.. Mijn spaargeld wil ik zo min mogelijk aanspreken, niet dat het veel is maar het is mijn reserve. Vandaar dat ik een potje 'ruilgeld' heb... Vroeger ging het geld wat ik verdiende met schoonmaken in dat potje bv, nu als ik voor iemand een geboortekaartje maak ofzo en daar wat voor krijg gaat dat in dat potje, als ik iets verkoop op marktplaats gaat dat in dat potje, en als ik iets wil kopen gaat dat ook weer uit dat potje, soms na opruiming van mijn huis ga ik op een rommelmarkt staan en ook dat geld gaat weer in het potje... en zo kan ik af en toe mijn huis herinrichten of wat nieuws kopen zonder me 'schuldig' te voelen dat ik geld uitgeef. Dus Pip, geniet er lekker van!!!!

Anjo, ik ben het met Pip eens, ik ken je gelukkig al wat langer en weet dat je altijd weer opduikt na dat soort berichtjes en heb besloten dat ik me er niet meer druk om maak want ik kan toch niks doen.. maar ik krijg er ook pijn in mijn buik van als er alleen maar 'einde' in een bericht staat en dan niks meer komt... en als je niet meer op zou duiken zou ik ook heel bang zijn dat je jezelf iets aangedaan hebt. Want die suggestie wek je dan op. Maar je bent er weer en dat is fijn!

Ha Pip, gaaf hoor, en dat dubben ken ik ook maar al te goed. Het lijkt hier wel eens of ik om de haverklap mijn huis omgooi maar daar gaat veel denkwerk aan vooraf net als mijn spartametje, daar ben ik ook al een half jaar over aan het dubben geweest, wel ,niet, wat als, en als ie nou stuk gaat wat dan? en als en als... dan de aankoop, stijf van de zenuwen, niet nadenken maar gewoon maar doen... eenmaal thuis denken, oei wat heb ik gedaan.. en zometeen en wat als en dan en als... en moet ik nou altijd en wat als de benzine op is en hoe moet dat. Inmiddels staat het metje in de schuur, met volle tank, olie in de carburateur, met die harde wind van de afgelopen dagen heb ik me lekker laten voortduwen door het motortje ik kan het handelen, ik durf er op te rijden, ik kan tanken (op de fiets weliswaar) en met hulp van een spartamet-forum kan ik alle hulp vragen die ik nodig heb het wordt gewoon en het gaat wennen en de stress is nu over Dus dat je je over je angsten heen gezet hebt en na 3 jaar dubben de knoop hebt doorgehakt vind ik mega!!.. een hele grote verandering is dit, nieuwe meubels, nieuwe auto je zou bijna gaan denken dat je jezelf nu meer de moeite waard bent gaan vinden trouwens... een tafel zagen zodat ie hoger wordt.. daar ben ik nou wel weer nieuwsgierig naar

Ik ga mijn prijs morgen binnenhalen! NUCHTER WAKKER WORDEN.. de beste anti-kater-remedie! ik ga dan ook maar snel slapen en me er alvast op verheugen trusten iedereen!!

Ik had hetzelfde, nee he, AR, dat kan toch niet. grmpfffffff .. mijn hart klopt nu geloof ik weer normaal :0

Ff, An heeft vanmorgen gevraagd wie mee doet met vandaag niet drinken, en dat lijstje wordt steeds langer en wie mee doet maakt vanavond om 24.00 uur kans een mooie prijs Doe je ook mee???? Goedzo Roos, beslissing genomen, kan je nu stoppen met twijfelen, piekeren, zal ik wel zal ik nieten... en wie weet win jij vanavond laat wel de hoofdprijs!!! Vandaag gewerkt op mijn vrije dag, dus donderdag neem ik vrij... maar de laatste grote opdracht is gedraaid en kan morgen geniet en gevouwen worden. Daarna ben ik gaan hardlopen en nu net thuis. Dat was wel een goeie zet dat hardlopen.. hond mee, gewoon even mijn hoofd leegrennen. Zometeen douchen en daarna aan de bami met babi pangang, mmmmmmm Ik ben inmiddels trouwens 8 kilo kwijt en voel me een ander mens! Het puilt en knelt niet meer zo en ik begin ook weer het voordeel te merken met hardlopen. Ik tut me weer meer op, besteed weer meer aandacht aan mijn kleding en uiterlijk en dat voelt goed. Ben nog steeds blij met mijn spartamet al lacht iedereen me uit Laat de zomer maar komen! ik ben er klaar voor!

Ik doe ook mee An, vandaag drink ik niet!! ben reuze benieuwd wat ik dan vanavond gewonnen heb Tasseke, wat een naar nieuws zeg. Kan me voorstellen dat je daar kapot van bent. Zo komt de waanzin wel erg dichtbij! Albertina, werk ze en voorzichtig met het pootje he, als het niet meer gaat gaat het niet! Vie wil ik heel veel succes wensen, vandaag de grote dag die wel eens je hele leven zou kunnen gaan veranderen. Ik hoop dat alles zonder complicaties zal gaan en dat je zometeen beter mag horen. En nu maar eens douchen en deze dag beginnen

Appelepap, fijn om je weer te lezen en zulke positieve geluiden te horen! succes morgen bij de verslavingsarts! Hier begint er langzaam een eind te komen aan alle taken die ik nog moest doen. Het was een ware uitputtingsslag die ik zonder de ritalin nooit had gered. moet ik daar blij om zijn? ja en nee Ja omdat ik me beter kan concentreren, minder fouten maak, meer kan nee omdat dat alles gepaard gaat met een flinke lichamelijke onrust. Mijn kop blijft helder maar mijn lijf staat in de opperste paraatheid. Echt ontspannen lukt nog niet en ik raas maar door. Morgen nog een opdracht aanleveren op mijn werk en dan heb ik in 2 weken 5 spoedopdrachten afgerond.... vanaf donderdag een week vrij minimaal en eens kijken of ritalin wel rust kan brengen als ik vrij ben. Anders ga ik me afvragen of dit allemaal wel is wat ik wil. pip, wat ben jij lekker positief vandaag... gaat het wel goed met je? vind het wel prettig om je zo mee te maken, veel milder en ondersteunend. Nou, hier ga ik de hond uitlaten en dan slapen. Morgen eerst bloed geven, daarna naar mijn werk en daarna hardlopen want dat schiet er ook helemaal bij in

Roos, je kan nog wel stoppen hoor ,je kan die gladiatoren namelijk ook door het gootsteenputje gooien. Kijk niet verder dan 1 dag.. alleen vandaag drink je niet en morgen beslis je opnieuw.. de dagen worden dan langzaamaan weken. en je beter uiten met drank op? echt niet! dat is inderdaad fake! Mijn ervaring en de ervaring van velen hier is dat depressieve klachten afnemen en hanteerbaarder worden zonder drank het leven zonder drank is niet saai, allesbehalve, het is veel spannender want nuchter en puur. Met drank weet je waar je aan toe bent, zonder drank is dat een verrassing. Ik zou nooit meer terug willen! Ben dik tevreden met een leven zonder katers, zonder schuldgevoel, zonder zelfhaat en vind het prettiger gewoon de controle te hebben over wat ik zeg en wat ik doe.

dat komt doordat er zoveel te lezen is Wing ben al een tijd bezig maar ben weer bij. Allereerst Roos... ga alsjeblieft naar je huisarts en vraag om ondersteuning bij het stoppen zoals hier al eerder geschreven is. Hiermee voorkom je de ergste ontwenningsverschijnselen. Hoe langer je niet drinkt hoe meer je geestelijk ook weer in evenwicht gaat komen. Doen hoor!!

Ik heb het ook gedaan Fiet, en ik weet zeker dat ik zonder dat nu nog had gedronken! Albertina, vandaag gaan we er weer voor toch? en nu moet ik weg, naar moeders...... ga lekker op mijn spartametje en wie weet na het eten nog even richting duinen

Rudy

Ik begrijp helemaal wat je bedoeld Safi, maar zoals je zelf ook weet is juist die emotionele band die het zo moeilijk maakt trouwens wat fijn dat jij en An weer gewoon verder gaan, kijk dat vind ik nou zo leerzaam aan het forum, er is een ruzie, een conflict, een onenigheid, maar de wereld vergaat hierdoor dus niet, er wordt op teruggekomen nu de emoties wat gezakt zijn. Het ging niet om de mens maar om de mening en jullie kunnen gewoon weer verder! Maar terugkomend op moeders. Moeders zitten onder je huid, je verwacht in je leven het meest van je ouders en vooral je moeder, denk ik. Veiligheid, warme en onvoorwaardelijke liefde. Dat je goed bent zoals je bent. Dat ze er voor je is als je haar nodig hebt, dat ze achter je staat wat voor stommiteiten je ook uit haalt. Zij heeft enorm haar best gedaan om een goede moeder te zijn maar het was op haar voorwaarden, dat wij haar als kinderen onvoorwaardelijk lief hadden en er voor haar waren als zij het nodig had, dat kan je niet van een kind verwachten dus haar teleurstelling is altijd erg groot geweest en vooral toen wij pubers werden. Ik was de gevoeligste en de meest dwarse van de 3 dus bij mij kreeg ze de meeste tegenreactie en ging ze daarmee heel ver. Huilen als ik een 5 op school had gehaald want dat had ik gedaan om haar pijn te doen, tegen me aan hangen op de bank en als ik dan ergens anders ging zitten (want ik kon dat niet verdragen) dan ging ze huilen omdat ik niet van haar hield. Ik stikte daarin, kon er niet mee dealen, kon het niet meer loskoppelen van mezelf. Wie ik was was niet goed en wie ik moest zijn kon ik niet zijn want dan zou ik niet meer 'bestaan'. Dus dat ging allemaal nogal diep. Toen ik 30 werd heb ik op mijn verjaardag het contact verbroken, Heel naar!! maar ik kon het echt niet meer opbrengen en zat er helemaal in verstrengeld. Dat praat ik niet goed maar op dat moment kon ik het niet meer. Het was een noodsprong, ik wilde los, ik wilde zelf, maar wist ondertussen ook niet meer wie ik was. Ze gooide regelmatig brieven door mijn bus over hoe gemeen ik was en hoe zij wel van mij hield en hoe ik haar pijn deed... of toen ik bij V&D werkte, mijn eerste baantje weer sinds tijden stond ze voor de kassa al huilend... om te laten zien hoeveel pijn ik haar deed. Ik snap haar kant ook hoor en haar wanhoopspogingen om contact te zoeken. Ik snap haar machteloosheid en ze wist gewoon niet hoe het anders kon. Maar op dat moment kon ik er niks mee. Uiteindelijk 8 jaar later toen ik in therapie zat is het contact weer heel voorzichtig hersteld, dmv gezinstherapie. Daaruit werd vooral duidelijk dat er een heel hoog verwachtingspatroon bij mijn moeder leefde wat absoluut niet reëel was, met daardoor enorm grote teleurstellingen. Dat als we ooit verder wilden er maar 1 ding was dat er nodig was, namelijk accepteren dat de ander is zoals hij of zij is. Ik haar en zij mij. Dat we 2 volwassen mensen zijn en onze eigen verantwoordelijkheid moeten nemen. We zijn nu weer 9 jaar verder en er is gewoon contact. Ze doet nog steeds wel een emotioneel beroep op mij maar meestal kan ik dat weer bij haar terug leggen. Soms lukt me dat niet en raakt ze me weer. Ik vind het moeilijk om te zien dat ze zo ongelukkig is en bang en boos maar ik kan dat niet voor haar oplossen en ik ben ook niet degene die haar dat kan geven. poeh, moederdag dus!

Moederdag doe ik niet aan, daarin ben ik dan weer dwars, ik vertik het om te vieren, al die zelfgemaakte press-papiers, asbakken, tekeningen, servetringhouders, het hoeft niet van mij... ik gooi ze meteen weg, hup, de prullenbak er mee in.... ik ben namelijk geen moeder en krijg ze dus ook nooit... maar even serieus, ik vind het een erg moeilijke dag met een moeder die nog steeds schreeuwt om aandacht, waardering en bevestiging en die steeds harder gaat 'schreeuwen' en daarmee iedere vorm van spontaniteit van onze kant in de kiem smoort en ons steeds verder van zich afduwt. Ik vind dat verdrietig en het legt me ook lam want ze dwingt me daarmee tot iets wat ik niet altijd kan en wil opbrengen. Het lijkt wel of met de leeftijd haar verwachtingen steeds hoger worden naar zichzelf en naar ons toe en daardoor de teleurstellingen steeds dieper. Ze is nu 77 en ik vraag me af of ze niet aan een ouderdomsdepressie lijdt. In haar omgeving gaan natuurlijk steeds meer mensen dood, dat is confronterend, en dan hoort ze hoe kinderen op zo'n afscheid over hun vader of vooral moeder praten, hoe belangrijk die voor hun in hun leven geweest is, hoe bijzonder ze was en hoe bijzonder de band was. Ze voelt wel dat haar band met ons niet zo is. Die warmte is er niet en dat is pijnlijk. Ze kan het zelf niet geven en verwijt ons dat wij het niet aan haar geven. Genoeg stof om vandaag eens bij stil te staan