dhen

knap dat je ook met roken stopt, An, zou ik ook moeten doen, begint me ook de keel uit te hangen.

Lidia, wat voor nut heeft om zo af te geven op Spike of op wie dan ook ?

Ja, ik las het, je zet er vaart achter

Hoi AR, gaat het goed ?

Originally posted by: jopie ik zit hier, ben op de achtergrond aanwezig vreemd, maar ook eigenlijk heel natuurlijk: ze zijn groot geworden, deze dagen. quote> niet alleen hun zijn groot geworden deze dagen

Hoi Toine, goed dat je er weer bent. Ik heb ook niet willen stoppen vanwege de angst, ik voelde me daar niet prettig bij. In het begin was het wel angst trouwens, ik schrok me rot van de lichamelijke afkick, maar ik wilde niet gestopt blijven op angst. Ik heb er lang over nagedacht of ik na het stoppen bang was geworden voor de borrel en uiteindelijk kon ik zeggen dat ik er niet bang voor ben, ik weiger om m te drinken juist om nooit meer bang te zijn. Want eigenlijk was ik niet bang voor de borrel maar veel banger om m niet in huis te hebben en die afhankelijkheid maakt me bang, niet de borrel zelf. Hoe langer ik niet drink hoe meer die gedachte van denken nodig te hebben verdwijnt, en dat is lekker, gewoon weg uit het systeem. Nu kan ik die borrel uit lachen, haaa ik heb je niet nodig en ik hoop m toch werkelijk nooit meer nodig te hebben, want als ik m echt denk nodig te hebben is er iets helemaal mis met me.

Tss ik ging van de week hout halen omdat ik vernikkel in m’n huis omdat de cv niet kan branden zonder olie en die malloten staken, dus er is geen olie of benzine of wat dan ook te krijgen. Kom ik met een auto met hout en een hond thuis, kon het weer niet laten

Kate fijn dat je het begrijpt "ik hoef niet overal tegen te kunnen" vind ik leuk. Jopie, dat vind ik inderdaad essentieel het onrecht mogen benoemen, als ik dat niet zou mogen of niet zou doen zou ik het onrecht weer als willoos slachtoffer ondergaan en dat hoef ik niet meer, ik kan er op mijn manier wat aan doen. En dat geeft me kracht, niet het lijden als krachtbron maar er wat aan kunnen doen is m’n innerlijke kracht. Want dat kon ik niet als kind en dat kon ik niet in m’n actieve verslaving en nu wel door m’n keuzes te maken.

albertina

Bol, je wilde gisteren een pedofiel nog opknopen of zoiets, dus of vergeven mogelijk is, is een lastige vraag. Het is mogelijk tot een bepaalde vorm van begrip te komen, maar vergeven en alsnog houden van of dankbaar zijn lijkt me een stap te ver.

Weet je Bol, ik vind zo’n opmerking dus echt een dooddoener, iets wat troost zou moeten bieden maar dat nauwelijks doet. Je bedoeling zal er zonder meer goed mee zijn, dus geen kritiek op dat je de opmerking plaats. Maar ik wil er wel wat over zeggen. Ik vind het helemaal niet nodig dat ik alles wat ik mee heb moeten maken en nog maak nodig heb om sterk te worden. Ik heb veel last van m’n moeder zo ontzettend egoïstisch, al haar hele leven telt uitsluitend haar belang en daar moest alles in mijn jeugd voor wijken en zelfs nu nog nog gaat alles om haar, als het aan haar ligt. Het enige verschil wat ik nu nuchter heb kunnen leren is of ik het toesta dat ze me raakt, kapot maakt. Dat is iets wat ik als kind niet kon, ik liet me kapot maken. Als verslaafde ging ik daar feitelijk mee door, niet voldoende eigenwaarde, zelfrespect over om te geloven dat ik iets van m'n leven kon maken. En elke periode dat ik dat wel geloofde en het een tijd goed ging, opleiding, werk, geen verslaving, dan stortte het op een dag toch weer in elkaar. Wat ik pas ben gaan begrijpen na het stoppen met drank, is dat ik continue probeerde om op een bodemloos bestaan een bestaan op te bouwen, een huis zonder fundament. Namelijk de liefde die ik niet kon krijgen thuis en uiteindelijk in mezelf niet meer kon vinden. Ik ging die overal zoeken en meende die altijd te vinden in iets wat me juist op termijn weer onderuit haalde, zoals drank. Het is denk ik het moeilijkste wat er voor me is om vanuit zo’n niet-bestaan (geen ouderliefde is geen erkenning is geen bestaansrecht) mijn bestaan te waarderen en op te bouwen. Dat ik het nu nuchter begin te leren en te kunnen daar ben ik dankbaar voor, want ik mag nu toch nog groeien, ik mag nu toch mezelf zijn. Maar ik ben nu niet iets geworden dankzij mijn leven van de afgelopen 40 jaar vind ik, ik ben nu iets geworden en nog aan het ontwikkelen ondanks die jaren. En dat ik dat moet doen om van mijn overleven een leven te maken, vind ik niet eerlijk, ik vind het intriest dat ouders zo in elkaar kunnen steken of wat mensen een ander aan kunnen doen. Maar ik kan weinig doen aan dat onrecht, aan die oneerlijkheid ervan, behalve mijn bestaansrecht claimen voor mezelf, daar het beste van te maken, te zijn, en zelf dat leed naar anderen niet doorzetten uit rancune of jaloezie over mijn leven, maar juist de andere kant van het leven proberen te delen.

Jopie, op een grens van wat ligt bij de ander wat ligt bij mij, hun haat, hun gelijk ? jouw niet vanuit dit gelijk willen denken maar vanuit gelijkwaardigheid, niks meer en niks minder. Hun gelijk is dat jij geen onderdeel meer was van zijn wereld, althans niet op hun manier. Hun houvast is de gedachte dat jij hem in de steek hebt gelaten, de waarde van het opvoeden van de kinderen wordt terzijde geschoven. Dit houvast in hun gelijk kan net zo nodig zijn als dat wij een houvast nodig hadden in drank of wat dan ook. Het loslaten van leven en laten leven is, denk ik, voor meer mensen moeilijk dan alleen voor een verslaafde, iedereen die vasthoudt aan het halsstarrige gelijk moet het gelijk halen, behouden en bevechten, angst om helemaal niks over te houden. Door het loslaten van de verslaving heb je ook veel andere dingen leren loslaten, geleerd om dan toch niet te verzuipen en zelf te kunnen zwemmen. Leven en laten leven is niet een los laten om iemand te laten verzuipen. Leven en laten leven is een ander de kracht in zich zelf laten ontdekken om zelf te leren zwemmen. Hierin probeer je een evenwicht te bewaren, een hand uit steken als iemand lijkt te verzuipen maar de hand weer loslaten als iemand op eigen kracht kan zwemmen. Gelijk is hierin niet te behalen wel het recht om zelf te leven, keuzes te maken vanuit een zelfbeschikking, met alleen als doel, proberen het goede te doen vanuit jouw waardes en niet vanuit een schijn. Een schijn die je meer en meer achter je laat naarmate je uit de verslaving groeit en een werkelijkheid ontmoet die je toch aan kan, ook waar je het niet verwachtte. Het verlaten van een schijnwereld of dit nu drank, verslaving of een leven in illusie was doet altijd ergens pijn vind ik. Weer, voor de zoveelste keer, is iets niet wat je hoopte dat er was, of ooit nog zou komen, weer raak je iets kwijt, weer is de werkelijkheid anders dan de schijn, weer zit de wereld wat triester in elkaar dan je nodig vindt. Maar je verliest alleen maar een gelijk, een gelijk wat je toch niet had en toch nooit zou krijgen omdat het iets is wat van die ander is en wat je van die ander had willen hebben en die is niet in staat om de overlevingsgedachte van ongelijkwaardigheid los te laten. En als je een overlevingsgedachte van iemand probeert af te pakken, bots je altijd tegen haat, tegen verdediging, maar die ligt bij hun en daarmee ben ik terug bij het begin van dit verhaal, hun grens. De grens in jezelf is een grens tussen oud en nieuw tussen gevoel en verstand, eentje die je best wel weet en ook goed aanvoelt, maar handel er maar eens altijd naar, dat is moeilijk en een leerproces en soms duikelen we even verkeerd als een impuls, als een verdediging, als een houvast, soms alleen in gedachten, soms alleen in vertwijfeling, totdat je weer terug bent in je werkelijkheid en de schijn bij de ander laat.

Gaby, je mag je best ontspannen maar niet met borrel en morgen heb je vast wel wat beters te doen dan met een kater rond te lopen en het kan je wel wat schelen en wij weten het nu

yajala, je gaat goed, ook deze periode kan je doorkomen zonder drank

vergeet je sleutels niet, Albertina

Jopie, ik denk dat je alleen maar een vorm van compassie kan hebben. Mijn ervaring is als je dit egotripperij gedrag haat, je eigenlijk een deel van jezelf afwijst, het deel wat verwachtingen en hoop had, het deel wat graag een aai over de bol wil en zegt, hee het lag niet aan jou, jij bent ok. Ons onzekere deel waarvan we graag een tegenhanger zouden krijgen van zekerheid en als die niet komt van de mensen waarvan we het verwachten of nodig denken te hebben dan is er altijd nog de verslaving. De verslaving die koestert, die een zachte landing lijkt te hebben. Of de “fout” wel of niet ligt bij de egotripper is niet zo relevant, mensen die (al dan niet bewust) al hun hele leven last hebben van jaloezie, rancune, haat, etc. draaien niet als een blad aan een boom om, ze kunnen het niet, het zou teveel pijn doen. Ze moeten in hun gelijk blijven, neem ik aan, omdat ze niet anders kunnen. Ga je daarin mee, dat je ook in je (volledige terechte) gelijk, gelijk wil krijgen. Dan is dat deel niet wezenlijk anders dan het voeden van een stuk zelfafwijzing en daarmee (voor ons verslaafden), denk ik, uiterst gevaarlijk. Laat al je hoop en verwachting los, het waren toch illusies en ergens heb je dat altijd al geweten. En elke keer dat je er weer intuint doet het akelig pijn en voordat je het weet glij je terug in iets waar je nou net zo moeizaam uitgeklommen was. Zie wat wel goed is, wat wel zuiver is, wat wel klopt, niet de afwijzing van een ander maar de erkenning van jezelf en dat jij niet rancuneus in het leven staat, dat je compassie kent, dat je een lach kan geven, een aai over de bol, liefde hebt voor je kinderen. Laat in je warboel van emoties de liefde sterker zijn, niet de haat, voor jezelf, je kinderen en voor hem. (en ja, ik weet hoe moeilijk dit is, ik schrijf dit net zo goed voor jou als voor mezelf of wie er wat aan heeft)

Jopie, goed dat je ziet dat je een veiligheid nodig hebt, in nood terug naar overlevenmodus is ook handelen vanuit jezelf en zorgen voor jezelf, niks mis mee.

Vm, ik bedoel paniek in de zin, van help wat nu, in het begin donderde ik zonder drank regelmatig in een leegte. Totdat ik ergens begon te beseffen dat daar geen leegte is, maar wel iets wat ik al jaren had weggedronken.

Gaby, waarom niet het forum als veiligheid gebruiken ? Heeft mij altijd prima geholpen, geen drank in huis en bij trek meteen naar het forum, genoeg mensen die het willen gaan drinken zo vlot mogelijk uit je hoofd proberen te praten, gewoon blijven hangen totdat de ergste trek over is en je denkt, ok nu ben ik weer veilig nu ga ik niks halen. Op een gegeven moment zit die veiligheid wel meer in jezelf, je krijgt meer vertrouwen in jezelf dat je toch niet gaat drinken. Ik heb een niet-verslaafde partner, hij is wel gestopt voor mij, maar snapt weinig van trek, m’n onrust, paniek etc die er achter kan zitten. Dus ook met partner vond ik het eenzaam zat, maar ook hierin kan je een draai maken, ik ben het waard om niet te drinken etc. En tot slot, maakt eenzaam voelen met of zonder drank veel uit ?

Yayala ik heb dat ook soms, maar ik denk dat het meer de associatie is dan echt trek in een borrel. Ik heb ruim 3 jaar geen openhaard gehad, nu woon ik weer in een huis met een openhaard. Steek ik gisteren de haard voor het eerst aan, gezellig vlammetje en wat schiet er door m’n kop: borrel (of eigenlijk zo’n koffie met dinges en een dot slagroom). Pff gewoon de herinnering aan een openhaard met die koffie van toen ik nog dronk. Er zijn gewoon veel situaties of associaties met drinken, duurt blijkbaar lang voordat ik nieuwe herinneringen op bouw zonder drank. Maar ja toch echt geen zin in de herhaling van toen. Trouwens koffie met een dot slagroom is ook gewoon lekker.

Snoepje nog van harte gefeliciteerd met je 9 maanden, ik vind het moedig dat je doorzet met stoppen. Hoe langer je volhoudt hoe gewoner en makkelijker het wordt ( bij mij dan.) Dus op naar het jaar, je weet nu dat je het kan :present::present::present::present::present::present::present::present:

AR, ik begrijp je situatie op dit moment niet, maar dat doet er niet toe, ik hoop dat je de kracht die je had weer terug weet te vinden

Ha die Spud, leuk dat je naar me vraagt, misschien moet je onder Dhen zoeken de volgende keer Met mij gaat het wel lekker, het gedoe in gr komt me de oren uit, maar ik trek me er zo min mogelijk van aan. Loop alleen te schelden op de zoveelste belastingmaatregel met een rare naam. Het meeste gooi ik maar in de categorie “aanvaarden wat ik niet kan veranderen” . Wat ik wel kan veranderen pak ik met beide handen aan. Voor mij toch wel het resultaat van niet drinken en elke emotie onder de loep nemen die ik tegenkom. Hierdoor begrijp ik mezelf een stuk beter, weet waar ik nog moeite mee heb maar weet ook waar m’n sterke punten zitten. Hierdoor vorig jaar bedrijfvisie (groot woord voor klein bedrijf ) omgegooid en met alle inzet die ik kan vinden werk ik hieraan, doe eigenlijk niet veel anders dan werken of slapen en rekende laatst uit dat ik voor 2 euro per uur werk. Maar ik heb er lol in, het is een soort visie, ik zie wat ik kan, doe nu iets waar ik in geloof en in een richting die ik al wilde toen ik jong en idealistisch was En dat maakt het leuk, eindelijk op plaats van m’n bestemming ofzo, eindelijk de moed om mezelf te zijn, soms nog wat wiebelig, soms sterk. Iets wat ik niet kon in m’n verslaving, ik bleef maar verzuipen in dat moeras wat me steeds terug trok naar m’n onmogelijkheden, nu zwem ik, tegen de stroom in misschien maar daar trek ik me weinig van aan. Bedrijfsmatig zit er wel toekomstvisie achter, als die crisis ooit nog eens over gaat, sta ik in de markt, denk ik. Privé denk ik weinig in de toekomst, leef makkelijker voor mezelf als ik korte-termijn blijf denken en me aanpas aan de omstandigheden. Jij blijft net zo je eigen weg volgen, zie ik

Fleur en Bekkie van harte gefeliciteerd