Lynn46

Hey @karin123en @Wilhelmina, goed bezig allebei! Jullie komen er wel! Veel goede moed! Groetjes, Lynn

Hey Pluisje, wat naar dat je weer on opname bent.... word je goed verzorgd daar? Hopelijk wijzigen ze niet teveel aan je medicatie.. Groetjes, Lynn

Hey Whiskas, Zoals ik hierboven aangaf hanteren dokters verschillende omzettingstabellen, het varieert ookvan persoon tot persoon maar van wat ik op dit forum lees lijkt de omrekening naar 5 mg Dia echt wel te laag voor de meesten. Groetjes, Lynn

Hey Emma, Goed van je, hoor! Is inderdaad heftig, die hoofdpijn, maar het gaat ook weer over! Je zou voor de afbouw die 1 mg 's avonds kunnen kiezen om de lorazepam om te zetten in diazepam (1 mg lorazepam is ong gelijk aan 10 mg diazepam) en dat kan je heel geleidelijk afbouwen. Voor sommigen werkt dit heel goed, anderen hebben dan weer last van de omzetting (Vooral als die te laag is, sommige dokters rekenen voor 1mg lora maar 5 mg Dia) Ikzelf bouw af met lorazepam, maar ik kan hiervan bereidingen laten maken bij de apotheek. In Nederland doen ze dat blijkbaar niet. Ik weet wel van iemand op het forum dat haar apotheker er een drankje van maakt, wat je dan heel goed kan doseren. Veel succes en volhouden, he! Groetjes, Lynn

Hallo Hoeverder, 10% lijkt mij op zich wel redelijk... dat wil zeggen dat je nu ong 0,3 mg Dia eraf haalt om de 11 dagen? Ik bouw af met lorazepam, laatste 0,10 mg (staat ongeveer gelijk aan 1mg dia volgens omrekentabel Ashton) met 0,02 mg per 2 weken. Maar je moet hierin vooral je gevoel volgen. Ik merk bij elk stapje dat het even moeilijk gaat maar dat ik ook weer stabiliseer. Als je het gevoel hebt dat het steeds zwaarder wordt zou ik misschien wat meer tijd laten tussen de afbouwstapjes. Sterkte! Groetjes, Lynn

Hallo Emma, Welkom op het forum! Dat vind ik wel knap, hoor, dat je van 0,5 naar 0,25 bent gegaan en nu naar 0! Mij lijkt het misschien wat te snel, maar misschien kan jij het wel hebben... Ik heb daar 6 maanden over gedaan en ben er nog niet klaar mee (nu op 0,04). Maar ik had een hele slechte ervaring met cold turkey van een andere benzo en daarna ook toen ik na paar maanden van 0,5 naar 0,25 lora wou gaan, dus dat wou ik zeker niet opnieuw meemaken.... Ik ben heel langzaam gegaan en zo is het (voor mij) goed te doen. Maar ik herken het helemaal, last van nek, kaken, spanningshoofdpijn... niet kunnen werken en je nog slechter voelen omdat je niets omhanden hebt om je gedachten af te leiden... heb ik ook allemaal gehad, ik was tot niet veel meer in staat... Als je enigszins kunt zou ik toch proberen om naar school/werk te gaan, dat is beter dan thuis de hele tijd bezig te zijn met je klachten. En anders kan je thuis ook best proberen om afleiding te zoeken en bezig te blijven, zelfs al kan je niet veel op dit moment. En probeer ook wat stretchoefeningen of yoga te doen voor nek- en schouders of probeer een dagelijkse massagebeurt te versieren bij je vriend, goed voor de geest en het lichaam! Heel veel succes, ik hoop dat je snel van je klachten verlost bent! En schrijf alles zeker van je af op dit forum, daar dient het ook voor! Groetjes, Lynn

Hallo Hoeverder, Je hebt al wel een hele weg afgelegd, knap gedaan! En hoeveel bouw je af per keer? Want de laatste loodjes kan je best niet te snel doen... Heel veel sterkte nog en welkom terug op het forum! Groetjes, Lynn

Wow, Karin, super goed bezig! Als je bekijkt wat je nu allemaal kan in vergelijking met een tijd geleden.... dat is echt wel een groot verschil, niet? Groetjes, Lynn

Hey Bolletje, Heb je je keuze al gemaakt tussen het schilderen en kaarten maken? Lastig he, ik heb daar soms ook slapeloze nachten van als ik een moeilijke keuze moet maken.. @karin123, toch wel heel fijn dat je weet met de hond op stap kunt en dat je daar ook van geniet, zelfs al blijft het eng.. @Wilhelmina, heel veel sterkte! Het wordt zeker weer beter, je bent ook supergoed bezig met de wandelingetjes met je hondje en je workouts op de hometrainer, knap hoor! Laat je niet meeslepen door je angst en moedeloosheid, jij kan dit! Je bent al zolang bezig, dit zijn de laatste loodjes, heel zwaar, maar er komt ook een einde aan. En ik weet dat je absoluut geen pillen meer wilt, maar weet dat een antideppressivum heel anders werkt dan die benzo's en dat dat altijd nog een optie is als je het anders echt niet uithoudt... @pluisje al lang niets meer van jou gehoord, hoe is het met jou? Groetjes, Lynn

@karin123 en @Wilhelmina jullie zijn ook kanjers met zoveel doorzettingsvermogen na zoveel ellende te hebben doorgemaakt!!!! En heel goed dat je uiting kan geven aan die kwaadheid en dat verdriet, die moeten een weg naar buiten vinden... Groetjes, Lynn

Hey Bolletje, Tja, wie zal het zeggen? Zoals gezegd heb ik na mijn kindertijd zelden nog last gehad van die angsten, maar het zit er waarschijnlijk wel ergens in geprogrammeerd, die extra gevoeligheid...zal deels erfelijk zijn, deels omdat ik inderdaad niet echt een veilige omgeving had als kind (vader alcoholieker, moeder zwaar depressief en vaak ook agressief, met als resultaat heel veel ruzie en spanning en weinig liefde en geborgenheid), maar ik heb zelf altijd het idee gehad dat ik daar redelijk goed uit was gekomen, en heb nu ook een redelijk goede band met mijn moeder en broer en zus. Ik heb niet het idee dat ik daar nog veel van meesleep, hoewel je dat onbewust waarschijnlijk altijd meedraagt en dat vooral als je je niet goed voelt Dus het lucht niet echt op om dit hier te schrijven, maar ik heb wel veel aan de herkenning in de verhalen van anderen, en daarom deel ik het mijne ook Veel groetjes en bedankt Bolletje voor je steun en aanmoediging altijd! Jij bent de kanjer hier! Lynn

@karin123Heel erg bedankt voor je verhaal, dat heb je mooi verwoord. Ook een hele mooie gedachte, over reïncarnatie. En alle begrip voor het feit dat je gewoon van die angsten af wilt, ik hoop dat de medicatie je hierbij kan helpen, zoals bij mij. @bolletje ik vermoed dat je berichtje inderdaad voor Karine bedoeld was. Ik weet dat je angsten niet kan wegdrukken. Ik was als kind redelijk angstig (Vooral op sociaal vlak, maar had ook verlatingsangst, bang om vergiftigd te worden, angst voor allerlei ziektes..) vanaf mijn puberteit heb ik er altijd voor gekozen om mij niet te laten leven door mijn angsten en net dat te doen waar ik bang voor was: dat heeft me heel erg geholpen om me niet te laten beperken in het leven. Maar dan heb ik het over 'normaal' soort angst waar je mee aan de slag kan, niet de gegeneraliseerde angst die Karin hier beschrijft of de angstaanvallen die door de afbouw worden getriggerd, zoals @Wilhelminameemaakt en zoals ik ook heb meegemaakt na mijn cold turkey. Dat is zo'n allesomvattende angst die je helemaal verlamt, het voelde fysiek alsof je de hele dag aan het randje van de afgrond bungelt, die had ik nooit eerder meegemaakt. Ik had ook geen idee waar ik dan precies bang voor was, het was geen concrete angst voor iets, gewoon een voortdurend fysiek gevoel van angst en paniek dat me de hele tijd overspoelde. Maar ik weet wel (achteraf gezien) dat ik die angst toen heb gevoed doordat ik 1) geen afleiding had omdat ik ineens niet meer kon gaan werken en ook verder niets in huis kon doen door misselijkheid, duizeligheid,... en 2) mij liet leiden door doemgedachten, door te denken dat ik mijn brein had verpest, dat ik eraan kapot zou gaan, dat niemand mij kon helpen, dat mijn vriend me zou verlaten etc... Ik denk dat ik erdoor ben gekomen door combinatie van medicatie (AD) en psychologische begeleiding: zo heb ik geleerd om me weer meer naar buiten te richten en hulp te vragen aan mensen die me graag zien (ik was er voordien van overtuigd dat de mensen mij niet konden helpen en zelf mee in paniek zouden schieten) en om mijn doemgedachten te 'ontmaskeren': is die gedachte realistisch? Hoe groot is de kans dat die uitkomt? Zijn er ook andere opties mogelijk? En is die doemgedachte helpend? En vooral om mijn angst te accepteren (dat vond ik heel moeilijk) en er met een milde blik naar te kijken en het gevoel als het ware echt benoemen: hoe voelt het lichamelijk? Is het gevoel echt zo vreselijk en overweldigend dat ik niets anders kan doen? Kan ik er een andere naam aan geven? Vb opwinding, onrust, nervositeit i.p.v. doodsangst ? Kan ik het accepteren dat het nu een deel uitmaakt van mijn leven en ermee proberen te leven, in plaats van er voortdurend tegen te strijden? Zo kon ik beetje bij beetje de macht die die angst over mij had een beetje ontkrachten en opnieuw een beetje mijn ding doen, met die angst als metgezel. Ik schrijf dit omdat ik denk dat het me zeker heeft geholpen en dat het jullie ook zou kunnen helpen, maar ik begrijp ook dat jullie al vanalles hebben geprobeerd en er misschien moedeloos van worden. De medicatie heeft mij zeker ook geholpen, maar zoals ik schreef, in combinatie met het anders leren omgaan met die angst én met de hulp van de tijd die verstreek. @Wilhelmina met de tijd ga je je zeker beter voelen. Je hersenen moeten zich opnieuw programmeren, dat vraagt tijd, en je kan dat proces zeker helpen door zelf aan de slag te gaan met je gedachten, maar die alles overweldigende angst zal afnemen en verdwijnen met de tijd! Veel groetjes, Lynn

Hey, Ik ben net terug van een tripje naar Normandie met mijn vriend, lekker uit gaan waaien aan de kust. Maar gelukkig wel veel zon gehad. De laatste loodjes zijn wel weer wat heftiger, heel veel spanning in mijn lijf... maar ik merk dat het altijd wel beter gaat als ik een flink stuk wandel, loop of fiets, als ik me dus echt goed in het zweet werk Morgen ga ik weer 20 km wandelen met vrienden in regen en wind, is voor het goede doel. @Wilhelmina, keigoed bezig! Je komt erdoor, hoor, met al die wilskracht van jou! @Karin en Pluisje, jullie komen er ook, langzaam maar zeker zal het beter en beter gaan! Bolletje heeft gelijk: probeer niet weg te lopen van je angst, maar ze heel aandachtig te bekijken en voor jezelf te beschrijven, zo zal ze minder macht over je hebben. Het is een beetje als drijfzand: om eruit los te komen moet je ophouden met spartelen. (Makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik wel) Nou, ik kruip in bed want moet er morgen vroeg uit! Groetjes, Lynn

Ja, dat kan ik me voorstellen, dat dat ineens veel prikkels waren! Maar je hebt het toch maar gedaan, echt een dikke pluim! Met mij alles goed, hoor, Bolletje! Ik ga morgen nog een stapje naar beneden, ben er bijna! En dan nog andere medicatie afbouwen... een 3- jarenplan En hoe gaat het met jou? Groetjes, Lynn

Dat is helemaal geweldig,Karin! Super goed gedaan! En, viel het een beetje mee? Groetjes, Lynn

Hey Karin, Wat fijn dat je af en toe al weer naar het bos kan en dat de spanning langzaamaan minder wordt! Super goed bezig! Groetjes, Lynn

Hey Con, Super dat je toch bent gaan werken! Ik merk zelf ook dat afleiding/werk/fysieke inspanning goed voor me is: het is gewoon goed om je aandacht te richten op iets buiten je, anders ben je de hele dag alleen met je klachten bezig en ervaar je die nog veel sterker... Lijkt me een goede keuze om toch weer even een stapje terug te nemen. Dat heb ik op een gegeven moment ook gedaan. Daar ben ikndan een tijdje op gebleven en dan ben ik weer heel langzaam naar beneden gegaan. Groetjes, Lynn

Ja, hoor, dat mag je zeker! Fijn dat jullie er toch iets aan hebben, dan zal ik wat vaker iets schrijven... Moed blijven houden, hoor allemaal! Je kan zoveel meer aan dan je denkt en op een dag wordt het allemaal weer beter! Groetjes, Lynn

Hoi bolletje en anderen, Ik schrijf niet veel meer, niet omdat ik geen last heb van de afbouw, maar ik heb er veel minder last van dan jullie en heb het gevoel dat jullie niet echt op mijn berichtjes zitten te wachten. Na mijn verlof ging het een tijdje weer wat minder, heel veel last van spanning nadat ik van 0,20 naar 0,15 mg was gegaan, alsof mijn lijf onder hoogspanning stond, maar dat is nu weer beter. Ik ben nog wat langzamer gaan minderen, 0,02 mg Lorazepam eraf per keer ipv 0,05 mg. Dat is belachelijk traag maar zo houd ik het wel doenbaar voor mezelf en kan ik nog werken en genieten enz. En ondertussen ga ik beetje bij beetje naar beneden, ik zit nu op 0,08 mg. Traag maar gestaag... En ik kan bevestigen dat het ook weer beter wordt, dat heb ik aan den lijve ondervonden na mijn cold turkey en dat geeft me steeds weer goede moed als het nu even minder gaat. En de ontwenningsverschijnselen zijn nu zoveel minder erg als toen, omdat ik het langzaam aan doe... Heb heel erg genoten van het fijne nazomerweer, ben gaan wandelen op de hei en heb een zomerbarretje gedaan met vrienden. Zalig met dit weer, lekker zonnig maar niet te warm, he Karin? Veel sterkte nog allemaal! Groetjes, Lynn

Hey Wil, fijn dat we iets van je horen, maar niet zo fijn dat je je zo ziek voelt... ik wens je heel veel beterschap, veel rust en goede moed! Groetjes, Lynn

Hey Bolletje, Dat vraag ik me ook af.... ik heb haar 2 dagen geleden een berichtje gestuurd om te horen hoe het gaat, maar daar heeft ze nog niet op gereageerd... Groetjes, Lynn

Hallo Nilaya, 1 mg lorazepam wordt door Ashton omgerekend naar 10 mg diazepam, 0,5 mg lora naar 5 mg Dia, ... Daar doet Ashton 10 a 20 weken over in zijn afbouwschema's. Ik zal wat preciezer zijn in mijn omschrijving van 'de hel' na mijn cold turkey (van een lage, therapeutische dosis flurazepam): ik had last van maagpijn, misselijkheid, tandvleesontsteking, enorme drukop mijn hoofd, ogen en oren (alsof ik in een vliegtuig zat dat naar beneden dook), tinnitus, mijn hele bovenlijf en dan vooral nek- en schouders waren verkrampt van de spierspanning, maar bovenal leed ik onder de acute paniek- en angstaanvallen, het voelde de hele dag door alsof ik aan het randje van een afgrond bungelde. Ik ben op 1 maand 10 kg afgevallen, ik ben 5 maanden arbeidsongeschikt geweest en kon de eerste maanden niet eens lezen of tv kijken, amper nog wandelen of fietsen, kon soms amper op mijn benen staan. En door dat alles werd ik ook depressief, omdat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen met mijn brein. En nee, ik had daarvoor nooit psychische problemen gehad, ik had enkel een slaapstoornis waarvoor ik die medicatie had voorgeschreven gekregen. Maar om er weer bovenop te komen heb ik weer andere medicatie gekregen, een AD en lorazepam. Die lorazepam (1 mg) heb ik na 3 maanden zelf met kwartjes proberen af te bouwen, dat ging goed tot 0,50 mg, maar de volgende stap tot 0,25 was te groot en dan ben ik met 0,10 naar beneden gegaan. Ik zit nu nog op 0,10 en neem nu nog kleinere stapjes want ik wil zeker niet opnieuw in zo'n scenario belanden. Maar tot nu toe gaat het traag maar gestaag, met soms nog pittige momenten maar niet meer de hel die ik eerder heb gekend. Ik kan je vanuit mijn ervaring (en die van vele anderen hier op het forum) dus alleen maar adviseren om langzaam af te bouwen..better safe dan sorry. Groetjes, Lynn

Jij ook bedankt voor de link, Karin!

Hallo Nilaya, Zomaar stoppen met Lorazepam is echt geen aanrader, juist omdat het lichamelijk verslavend is en je lichaam tijd nodig heeft om zich weer aan te passen. Ik ben zelf een jaar geleden cold turkey gestopt met een andere benzo op aanraden van mijn arts en dat is me heel zuur opgebroken. De eerste 3 weken waren oké, omdat het een langwerkende benzo was, maar daarna begon de hel. Het hoeft bij jou niet zo erg te zijn, maar ik zou in elk geval wel advies vragen aan je arts. Je kan ook de Ashton manual lezen op het internet, daarin staat precies beschreven wat benzo's doen, hoe je het best kan afbouwen en welke ontwenningsverschijnselen je kan ervaren. Veel succes en je kan altijd hier terecht met vragen! Groetjes, Lynn

Wat fijn, Karin, dat je je al wat beter voelt en dat je weer af en toe gaat wandelen! Veel groetjes, Lynn