Musashi

Dank jullie @Quinn @Bob voor jullie waardevolle woorden. Ik laat ze nog even verder binnenkomen...maar wou alvast laten weten dat ik het heel hard apprecieer!

Omdat @Quinn er naar vroeg zal ik het hier proberen uit te leggen, met de nadruk op proberen...ik wilde er ervoor mss ook wel over schrijven maar wilde niet dat bepaalde personen zouden denken dat het over hen gaat of persoonlijk met iemand te maken heeft...jawel, wel persoonlijk met mij dus... ik schreef sleutelwoord confrontatie of misschien is conflict beter of een combinatie van beiden confronflict of zoiets... waar beginnen? Ik denk dat ik van nature een heel spontaan persoon ben...dat is abrupt gestopt in mijn puberteit...vanaf daarna had ik alcohol nodig om terug iets of wat spontaan te zijn/ lijken... mijn tweede natuur is geworden: confrontatie vermijden, conflict uit de weg gaan, mijn woorden wikken en wegen...en zodra het er uit is denken dat het beter had gemoeten... elk ‘gesprek’ met de verwekker werd een confrontatie of conflict...een woord dat hij verkeerd vond of een gezichtsuitdrukking die hem niet beviel, het was gewoon wachten op een woede-uitbarsting, hoe hard we dus ook ons best deden om de juiste woorden te gebruiken, om ‘positief’ over te komen, onze mening bij te stellen,...om niet op z’n knopje te duwen...maar dat was dus telkens een maat voor niets, hij vond altijd wel iets (hoe absurd ook) om de volle lading te geven en ‘de schuld’ bij ons te leggen... wikken en wegen dus als tweede natuur, om conflict uit de weg te gaan...nu nog steeds, ook hier...ik ben bang voor elk woord dat ik misschien wel eens verkeerd zou kunnen zeggen of dat verkeerd geinterpreteerd zou kunnen worden...wat natuurlijk ook wel eens gebeurt...dat is normaal denk ik...maar ik kan er heel moeilijk mee om...altijd als ik net iets geschreven heb, denk ik, ‘wat stom’ of ‘had ik het anders of beter moeten of kunnen zeggen’ of na een reactie twijfel ik of ik het niet anders had moeten bekijken (zoals vb of je asperges nu wel/ niet met look kan eten - dus tot in het belachelijke ja) als ik dan anderen (niet persoonlijk - niet specifiek - ook in rl) geen enkele rekening zie houden met hoe het op anderen kan overkomen, zie vasthouden aan eigen gelijk, confrontatie of conflict bewust op zoeken, ja dat doet mij pijn...dat kwetst mij...waarom moet ik altijd rekening houden met iedereen en mij aanpassen aan Jan en alleman maar trekken anderen zich daar geen bal van aan? Zou ik het ook zo willen of net niet? Wil ik dingen kunnen zeggen zonder verder na denken of wil ik gewoon helemaal niets meer zeggen omdat het toch nooit goed is... Is er iets mis met mij en wat dan? Die dingen dus...dan denk ik waarom zou ik dan mezelf hier blootstellen met het risico een schietschijf te worden...waarom?

@Quinnja in zijn geheel, alle meer bepaald natuurlijk in relatie tot mezelf...het sleutelwoord is confrontatie. Ik denk er al een hele ochtend over, in combinatie met schoffelwerk dus hoofd vrij...maar ben er nog niet helemaal uit hoe ik het kan of wil verwoorden...ik schoffel nog wat voort, in combinatie met zout water dat over de plantjes plenst..mss kan ik het straks dan wat beter uitleggen...

@Fabienne1985 dat is spijtig om te horen maar ook goed dat je tot nieuwe inzichten bent gekomen! Ik vroeg me al een tijdje af waar je was gebleven...blijf maar hier komen...ik twijfel ook vaak over het forum maar ondertussen sta ik wel waar ik nu sta, bezig aan de vijfde maand zonder alcohol...dus blij dat je terug bent, frisse start!!

@spirit ik vond de tip van @niks net zoals jij een supertip! Belangstelling tonen zonder verwachtingen...ik had gewild dat mijn verwekker ook dat inzicht had gehad maar die hoop moet ik opgeven...helaas...voor jou is er zeker nog wel die hoop als je dat beseft!

@Yana sterke vrouw! respect!

@Jannigje

Wat @lady jane zegt, geldt ook voor mij: het is voor jou! Ik wilde daarstraks ook nog zeggen dat ik met je bericht moest denken aan wat ik gisteren op m’n draadje schreef: je leeft niet alleen als moeder maar ook als vrouw, als mens...daarvoor moet je het doen, voor niemand anders! Dat komt eerst en dan volgt de rest (misschien) ook wel...

@spirit ik wil geen oordeel vellen over jouw situatie en/ of relatie met je zoon...maar in mijn geval...alcoholistische vader...nee 4 maanden is niet voldoende om vertrouwen te repareren dat een leven lang geschaad werd...hij was ook 2x bijna een half jaar (denk ik) gestopt...nadien werd het altijd nog veel erger dan ervoor want ‘hij had nu toch bewezen dat hij zonder kon dus hij had geen probleem’ deuh...en zoals VIiI zegt: woorden zijn van geen tel...daden wel die laten zien of je veranderd bent...

Wat ik wel al voorgehad heb is de oven beginnen voorverwarmen terwijl de plastic bak met papflessen om te steriliseren (in microwave functie) er nog in stond...dat gaf ook wel een zooitje ja...

Veel water indoen hè...dit doet me trouwens denken aan een salamander die m’n zus ooit had...in een bak met veel water in...onder een dakraam...nadat we terugkwamen van vakantie...ja je kan het al raden zeker?

Oeps! Ik had werkelijk geen idee dat je met wortelen en aardappelen koken ook maar iets kon verkeerd doen... het kan dus wel!

Heuh? Zijn die dan weg gekookt of zo?

Zalmlasagne met asperges (zonder look btw want dat vond ik dus heel raar toen ik dat hier een paar keer las )

Btw @Tatum @Etty toen wisten we natuurlijk nog helemaal niets over narcisme en dat het dat was...het was voor ons gewoon compleet absurd (alcoholistisch) gedrag...pas een jaar of 2 geleden kwamen we in aanraking met die term...een wereld van herkenning ging dan pas open...

Tja dat is de juiste vraag hè. Ik heb het hier al eens gezegd geloof ik, de verwekker die ons zei: jullie leren veel van mij, nl. Hoe het niet moet... van narcistisch gesproken hè... (maar daarmee hebben we niet geleerd hoe het wel moet hè) ik probeer vooral te begrijpen denk ik..maar oh zo moeilijk...een driejarige begrijpen en veeeel liefde en knuffels natuurlijk!!!

Ik zal over een jaar of twintig meer weten...en dan kom ik jullie hier wel zoeken!

Het tweede deel hoop ik van harte! Het eerste daar zit ik nog over te malen...want eerlijk: nooit heeft een vriendin of vriend mij begrepen hoe het is om met mijn narcistische verwekker te leven...ze vonden hem toch altijd ‘o zo sympathiek’...het kAn natuurlijk ook aan onze geslotenheid gelegen hebben, we werden verplicht om buitenshuis ons masker op te zetten...

Sorry van zo door te drammen heb weer een mega emomoment precies...maar het is dus ook daarvoor dat ik het zo erg vind als mijn kind enig kind zou blijven...ik en mijn zus begrijpen elkaar in de trauma’s die we hebben...stel dat mijn kind daarmee alleen komt te staan!?! Dat lijkt me echt zo eenzaam...ik heb het er echt moeilijk mee om haar dat aan te doen...

En dat begrijp ik ook van m’n moeders kant...het is haar eigen falen dat ze in mijn zus ziet... Ben nu bezig in nieuw boek van Alice Miller...moesten ze dat nu allebei eens willen lezen hè...maja...

Ja ook vooral zorgen dat ik dan donderdag niet mee aan de wijn of apero ga!

Ben het helemaal met je eens! En zo probeer ik het nu ook echt aan te pakken...en alleen nog m’n moeder zo ver krijgen want die houdt vast aan haar eigen gelijk...zaterdag was het weer zo ver...ging mijn zus daar ‘gezellig’ eten maar m’n moeder wou het haar ‘allemaal nog eens goed zeggen’ dus gevolg na een uur liep m’n zus boos weg en stuurt ze me dat ze nog verdrietiger is omdat ze onze moeder ‘ziek en ongelukkig maakt’ (haar woorden blijkbaar). Donderdag is het feestdag hier en komt ze naar ons...ik ga proberen er een ontspannende dag voor haar van te maken en het er Idd niet over hebben...

Ja deed ik vroeger wel...of dan hielp ik haar..maar ondertussen wil ze dat dus ook al niet meer...ik denk dat ze zich te hard schaamt... Klopt zeker! Maar dat is dan weer de kip of het ei verhaal bij haar...eerst rust in het hoofd en dan opruimen...of omgekeerd...mijn moeder vindt dat ze met het opruimen moet beginnen, dat dat haar zal helpen in haar hoofd ook...ik denk ondertussen dat ze er niet aan kan beginnen omdat ze mentaal te diep zit...kip of ei dat is het zeker...ergens moet de cirkel doorbroken worden maar we vinden niet waar of hoe...

Om het dan even over een andere boeg te gooien maar toch hetzelfde: ontspullen. Ik weet het is een modewoord maar ik heb het nodig om me er verder in te verdiepen...van thuis uit hebben wij daar een groot probleem mee. In het appartement van mijn verwekker was er geen stoel of tafel meer vrij...alles lag/ daar vol met oud papier...wij (mijn zus en ik) hebben dat meegekregen...ik kan heel slecht dingen weggooien (stel dat het ooit nog van pas komt) maar gelukkig heb ik mijn man die daar ze stokje voor steekt omdat hij zo ordelijk is...mijn zus niet...die woont alleen en bij haar wordt het ondertussen ook echt erg...ze durft ons zelfs niet meer te ontvangen...ze heeft een plan om dit jaar alles op te ruimen maar ze vindt er niet de mentale kracht voor...wat ik begrijp want het gaat eigenlijk niet over de rommel denk ik...het gaat ook over heel de relatie met de verwekker en er emotioneel afstand van te kunnen nemen...onze moeder begrijpt dat niet en blijft haar heel erg overdreven pushen om op te ruimen...dit werkt averechts en mijn zus wordt dan boos op mijn moeder...en mijn moeder dan weer boos op mijn zus (want ze wil zogezegd alleen maar helpen en die wil/kan mijn zus niet aanvaarden)...het is een echte vicieuze cirkel waar we niet uit geraken en ik vind het ook zo erg dat ik mijn zusje niet (beter) kan helpen...daar word ik echt heel verdrietig van...

Ik zou eerst een postpakket krijgen...het is al onderweg! Vandaag wel veel (keuken)kruiden gezaaid.