Mie

Hoi Vannacht heb ik minder geslapen dan de vorige nachten. Ik zit momenteel aan 37mg diazepam 's avonds and 35mg diazepam 's ochtends (eerder 's nachts dan 's morgens) (ik kom van 2x 45mg, zo'n 3 of 4 weken geleden.) Ik bouwde de eerste 2 weken elke week met 5mg af, maar daar betaalde ik deze week de prijs voor. Veel meer last van ontwenningsverschijnselen, dus heb ik de avonddosis terug verhoogd naar 37mg en dat lijkt me voorlopig beter af te gaan. Gisteren heb ik nog eens geprobeerd om wakker te blijven na mijn ochtenddosis. Dit op aanraden van iemand in de FB groep, omdat ik de hele dag doodmoe was. Doordat ik vrij lang sliep na mijn avonddosis (toch een uur of 6) had ik mijn uurtjes slaap eigenlijk al achter de rug. De ochtendosis werkte dan opnieuw als slaapmiddel. Ik sliep echter maar 2 uurtjes, waardoor ik steeds bekaf was. Dus gaf ik het een kans. De eerste keer dat ik het probeerde enkele dagen geleden lukte het niet (halverwege de dag een dutje moeten doen), maar gisteren ging het mij redelijk goed af. Ik heb me vrij goed gevoeld tot een uur of 8 's avonds.... toen was ik echt bekaf. Vannacht was ik echter om 2u al terug wakker. Dus heb ik rond 3 uur/half 4 mijn ochtendosis genomen en toch verder geslapen tot 7 u vanmorgen. Voorlopig voel ik me oké. Ik kon het me ook niet veroorloven om wakker te blijven, want ik heb om 2 uur vanmiddag een afspraak die ik niet mag missen, en ik moet toch een beetje helder zijn. ('helder' is natuurlijk relatief met zo'n hoge doseringen, lol) Voorlopig lukt het allemaal wel - de weinge ontwenningsverschijnselen waar ik last van heb vang ik op door iets actiefs te gaan doen. Het enige waar ik echt tegenop zie is de ontzettend lange weg die ik nog te gaan heb. Het lijkt soms zo onoverkomelijk. Ik ga vanaf nu mijn avonddosis behouden, en eerst mijn ochtenddosis afbouwen met 2mg per week tot ik op 20 mg zit. Dat zijn nog héél wat weken te gaan. Maar ja, veel keuze heb ik niet, het zal nog een hele tijd doorbijten worden. Gelukkig zit het mentaal op dit moment allemaal redelijk goed, dus ik heb er nog het volste vertrouwen in dat het me (uiteindelijk) zal lukken. Geduld is echter niet echt een van mijn talenten - wie weet heb ik daar aan het einde van de reis al een heleboel over bijgeleerd.

Ik denk dat ik net geantwoord heb op je postje in de FB groep. Ik heb de laatste 3 jaar 4 hernia operaties achter de rug, dus ik kan me er wel iets bij voorstellen. Ik ben héél blij dat ik ondertussen voldoende hersteld ben om een aantal actieve dingen te doen als het me wat te veel wordt (rustig aan, weliswaar, want helemaal herseld ben ik nog niet) Hoedje af dat je de moed hebt om de twee te combineren....

Goeiemorgen Ik wil jullie nog eens bedanken om mij door te verwijzen naar de FB groep... Ik heb daar al zoveel hulp, steun en tips gekregen.... Voor mijn dokter en therapeut is dit redelijk onbekend terrein, dus ben ik dubbel dankbaar dat ik mensen gevonden heb die weten waar het over gaat en er ervaring mee hebben.

Bedankt. Ik heb al een heleboel goede info gekregen in die FB groep

@Vechter Nu heb je me toch wel een beetje bang gemaakt. Na 5 maanden 70-90mg dormicum zit ik nu op week 3 Diazepam. Begonnen in week 1 aan 45mg 2x per dag. Moementeel zit ik aan 35mg 's ochtends and 35 mg 's avonds. Mijn arts zei me dat ik er binnen een week of 10 vanaf zou moeten zijn. (Ik reken zelf op 15 omdat ik niets wil overhaasten) De dosissen die @Benzoklaarmee noemt zijn zoveel lager.... 10 maanden??? Ik heb momenteel nauwelijks ontwenningsverschijnselen (niet zo verrassend met zulke dosissen, lol), maar moet ik me voorbereiden op het eit dat ik na die 10 to 15 weken nog maanden ga lijden aan zware ontwenningsverschijnselen?

Vorige nacht was het weer tijd om een lagere dosis te nemen. 35mg ipv 40mg Diazepam. Ik was er een beetje bang voor, omdat ik tijdens de voorbije week enkele nachten gewoon niet geslapen heb, ondanks de hoge dosis.Ik heb echter geslapen als een roosje. Vanochtend weer 35mg, en maar 2 uurtjes geslapen. Ik denk dat ik het verlagen van de ochtenddosis not even uitstel (ik wilde naar 30mg gaan, maar na het lezen van de reacties op dit forum besef ik dat ik het niet mag overhaasten) Ik ben eigenlijk aangenaam verrast dat ik toch tot zoveel in staat ben overdag. Ik ben de laatste dagen heel wat actiever geweest dan ik in de vorige maanden geweest ben. Terwijl ik voordien (op 70-90mg Dormicum) eigenlijk de hele dag sliep, ben ik in vergelijking super actief. Ik heb de serre winterklaar gemaakt, ben vogelvoederhuisjes aan het bouwen, bij vrienden op bezoek geweest en nog veel meer. Ik genier er echt van om actiever te zijn. Vandaag hou ik een rustig daggetje. Doordat ik maar twee uurtjes sliep na mijn ochtenddosis, ben ik nog steeds redelijk suf. Maar ik gun het mezelf. De boog kan niet altijd gespannen staaan, toch?! Ik merk wel dat ik een sterk verhoogde behoefte heb aan suiker. Terwijl ik voordien eigenlijk nooit frisdrank dronk, voelt het aan alsof ik de hele dag cola nodig heb om te kunnen functioneren. Ik vermoed dat het te maken heeft met het gebrek aan energie. Iemand van jullie dezelfde ervaring?

---

Dat moet ik even opzoeken. Nog nooit van gehoord, maar alweer bedankt voor de tip

Bedankt voor de tip!! Goed om te weten. Ik had al gelezen dat het ontzettend lang in je bloed bleef zitten. Mss not even voortdoen zoals ik bezig ben (nu het nog goed gaat) en naar het einde toe trager afbouwden

dat is zeker waar, en gaat er voor een stuk voor zorgen dat ik idd moeilijk in slaap ga geraken. Ik maak me nu al zorgen, wat zeker niet gaat helpen, lol

Voorlopig is het telkens maar 1 week. elke week 5mg minder... Ben begonnen met 45mg 's avonds and 45 mg 's ochtends. Ondertussen 40mg 's avonds and 35mg 's ochtends. Voorlopig gaat het redelijk goed (behalve het slapen, dan), dus zo lang ik me voel zoals ik me nu voel, denk ik dat ik dit schema wel kan aanhouden. In geval dit niet zo is, pak ig het zeker wat trager aan

Ikheb het ondertussen helemaal gelezen, en ben weer een heleboel nuttige informatie rijker. Nogmaals bedankt voor de tip

ondanks mijn avonddosis van 40mg diazepam raak ik elke 2e nacht niet in slaap. Eén nacht slaap ik goed, de andere nacht lig ik tot 5 uur 's ochtends wakker. 'Gelukkig' kan ik 's ochtends mijn 2e dosis diazepam nemen en toch nog een uurtje of 5 slapen. (Ik heb 's ochtends zelf al afgebouwd naar 35mg ipv 40, en dat werkt redelijk goed. Vanavond echter is het tijd om de avonddosis te verminderen naar 35mg ipv 40 mg... Ik ben een beetje bang dat ik hierdoor nog moeilijker in slaap ga geraken. Ik heb wel het voordeel dat ondanks het feit dat ik niet in slaap raak, ik me hierin niet opjaag. Ik ben zelfs zeer actief. Zo heb ik eerder deze week mijn hele kleerkast opgeruimd , een andere avond heb ik besteed aan het opvouwen van een gigantische stapel wasgoed die al even lag te wachten. Eergisteren heb ik enkele uren gespendeerd aan het opschrijven van mijn hele verhaal. Ik verveel me dus niet echt, maar ik merk echt wel dat ik met een stevig slaaptekort te maken heb. Gelukkig gaat voor de rest het afbouwen tot nu toe redelijk goed (week 2 achter de rug) - ik heb slechts een klein beetje last van ontwenningsverschijnslen, maar het is tenminste leefbaar. Ik heb nu een boek gekocht met meditatieoefeningen in de hoop dat het me zal helpen mijn hoofd leeg te maken (meestal de oorzaak van het feit dat ik niet in slaap raak). Ik heb echter de moed nog niet gehad om er in the beginnen lezen, lol

Bedankt om deze successverhalen even te delen. Ik ben pas begonnen met afbouwen, en het is allemaal een beetje angstaanjagend. Wat ik over het algemeen lees op het internet is niet altijd even bemoedigend (en dat is een understatement) Ik ben blij om ook eens iets positief te lezen.

@Vechter Bedankt voor de tip. Ik zoek het op

Hoi Ik ben nieuw hier. Ik had nooit gedacht dat ik mijn verhaal ooit op een forum zou doen, maar ik heb het gevoel dat ik alle steun kan gebruiken om er deze keer door te komen. Ik ben nu 43, en kamp al meer dan 25 jaar met verschillende verslavingen. Ik ben nu eenmaal zeer verslavingsgevoelig, lol. Mijn hypersensitiviteit zorgt ervoor dat ik steeds op zoek ben naar een manier om de wereld een beetje draaglijk te maken. Ik heb mijn eerdere verslavingen (2 jaar alcohol, 10 jaar marihuana, 8 jaar speed, dan enkele jaren clean om opnieuw gedurende 3 jaar te hervallen in mijn speed-verslaving) eigenlijk met relatief weinig problemen kunnen overwinnen, maar de benzo verslaving waar ik momenteel mee kamp is toch wel heel andere koek. Ik ben jaren geleden benzo's beginnen gebruiken vanwege mijn speedverslaving. Na 8 jaar te hebben geleefd op een absoluut minimum aan slaap (ik gebruikte speed 24/7), leerde ik dat slaap toch wel heel belangrijk was voor mijn mentale gezondheid (Duh!) en ontdekte ik benzos. Ik ben op een bepaald moment van de ene op de andere dag gestopt met beide, zonder dat dat noemenswaardige problemen opleverde. Enkele jaren later herviel ik in de speed verslaving, en nam ik ook weer enorme hoeveelheden benzo's (Temazepam, Dormicum en Lendormine) om alsnog te kunnen slapen. In juli 2019 ben ik met alles gestopt - cold turkey, wat makkelijker bleek te zijn dan ik verwacht had. Ondertussen ben ik zo ver dat ik een paar keer per jaar, als ik uitga, speed op een recreatieve manier kan gebruiken, zonder dat er achteraf het verlangen is naar meer, en ik kan ook zonder problemen 'nee' zeggen als het mij wordt aangeboden. Enkele maanden geleden, echter, zijn de benzo's terug mijn leven binnengeslopen. Even wat context: ik heb de laatste 4 jaar 4 rugoperaties ondergaan, en ben nog steeds herstellende. ik ben al 4 jaar voor het grootste deel aan huis gebonden. Naast mijn partner (die de hele dag uit werken is), zijn mijn katten mijn enige gezelschap. Ze betekenen alles voor me. In september of oktober werd één van de katten ziek. Ik maak me al zorgen bij het minste, en op dat moment leefde ik van paniekaanval naar paniekaanval. 's Avonds in bed lag ik te tobben en te huilen, slapen zat er niet in. De Lendormine die ik door mijn huisarts voorgeschreven kreeg hielp niet voldoende, dus greep ik terug naar een middel waarvan ik zeker wist dat het mij zou kunnen laten slapen zonder erover te hoeven nadenken: Dormicum (15mg). Uit mijn vroegere ervaringen met het middel wist ik dat ik daarvan gewoon 'out' viel. Al snel was eentje 's avonds niet meer voldoende, dus dat werden er twee. Als ik 's morgens te vroeg wakker werd, zag ik zó op tegen die lange dag, dat ik nog eentje (of twee) extra nam om langer te kunnen slapen, zodat ik minder tijd te overbruggen had tot mijn partner thuiskwam van haar werk. Nu weet ik dat het waarschijnlijk mijn depressie was die weer de kop op stak. De laatste 3 maanden voelde ik mij 's middags zo slecht dat ik ook 's middags 2 Dormicums nam om een middagdutje te kunnen doen. (= ik gebruikte dus 60mg tot 90mg/dag + reglematig nog extra Lendormine) - ik realizeer me nu dat ik toen al last had van ontwenningsverschinselen. Ze wegslapen was de enige oplossing. Het was een vicieuze cirkel: mijn partner wist van niets, dus ik voelde mij niet enkel slecht over het nemen van alle benzo's, maar ook over de oneerlijkheid en de leugens die ermee gepaard gingen. Hoe slechter ik me voelde, hoe meer ik enkel wou slapen. Ongeveer een week geleden besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik wou niet meer liegen, ik wou af van die afhankelijkheid. (Dormicum in die hoeveelheden is trouwens een dure grap. Aangezien ze hier in België niet in tabletvorm te krijgen zijn, kon ik niet anders dan bestellen op shady Nederlandse sites - het was elke keer opnieuw hopen dat ik niet opgelicht werd.) Dus zondagavond nam ik mijn laatste 2 Dormicums, er ten volste van overtuigd dat ik ook dit weer te boven zou komen. Boy, was I wrong! Tegen maandagavond voelde ik me slechter dan ik me ooit gevoeld heb. Mijn hele lijf trilde, ik had hartkloppingen, ademhalingsmoeilijkheden (paniekaanval??). In het midden van de nacht kón ik gewoon niet meer. Ik had ondertussen het een en ander opgezocht, and mij gerealiseerd dat alles wat ik voelde 'gewoon' ontwenningsverschijnselen waren. Ik heb mijn vriendin wakker gemaakt, en haar alles opgebiecht. Ik voelde mij zelfs zo slecht dat ik zelfs geen Dormicum meer durfde nemen, uit angst dat ik het niet zou overleven. Ik ben maandag en dinsdag door een hel gegaan. Ik kan zelfs niet beschrijven hoe slecht ik me voelde - ik weet enkel dat ik dit NOOIT meer wil meemaken. Dan maar naar de huisdokter gebeld en alles opgebiecht. Gelukkig heb ik het getroffen met mijn huisarts. Ze was heel begrijpend, en heeft zich ontzettend ingezet om een manier te zoeken om me te helpen. Ze nam contact op met een arts die gespecialiseerd is in verslavingen. Die stelde een ziekenhuisopname voor, waar via een infuus zou worden afgebouwd. Dit zou de snelste manier zijn, met de minste ongemakken. Een ziekenhuisopname zou waarschijnlijk 10 tot 14 dagen duren, afhankelijk van hoe mijn lichaam zou reageren. Ik zie hier echt tegenop, om een aantal redenen. O.a. - door de coronacisis is bezoek niet toegelaten, ik zou daar dus de hele tijd geïsoleerd zitten - hier thuis kan ik doen wat ik wil. Als ik me slecht voel ga ik een wandelingetje maken, doe wat huishoudelijk werk, spendeer wat tijd met de kippetjes + ik kan mijn avonden doorbrengen met mijn vriendin. In het ziekenhuis lijkt het mij moeilijk om afleiding te vinden als ik me slecht voel - de katten zijn 21 jaar, en aan het sukkelen. Als er iets met hen gebeurt terwijl ik niet thuis ben, vergeef ik het mezelf nooit Mijn huisarts contacteerde een specialist in het ziekenhuis, en gelukkig stelde deze voor dat ik het eerst thuis zou proberen,. Als het niet lukt, kan ik alsnog vragen om opgenomen te worden. Ik heb sinds vrijdag een afbouwschema met Diazepam. Week 1: 45mg Diazepam 's avonds and 45 mg 's ochtends vroeg Week 2: 40mg 's avonds and 40mg 's ochtends etc.... Na 10 weken zou ik op 0 moeten zitten Ik moet eerlijk toegeven dat ik enorm geschrokken ben van de hoeveelheden. Ik heb nooit echt beseft dat het zó erg was. Weten dat Dormicum in de palliatieve zorg wordt gebruikt, en dat de meeste mensen die dit daar toegediend krijgen sterven van minder dan de helft van de dosis die ik dagelijks nam is een heel creepy idee. Ik ben dus nu aan dag 2 van mijn Diazepam behandeling. Ik neem mijn avond dosis om een uur of 10, en de ochtendosis om een uur of 6, half 7. Ik heb gelezen dat Diazepam normaal zo'n 8 tot 10 uur werkt, maar meer dan 5 uur slaap achter elkaar zit er nog niet in. Gelukkig zorgt het middel ervoor dat ik 's nachts best 3 uur kan wakker liggen (van 3 to 6, bijvoorbeeld) zonder dat ik begin te malen in mijn hoofd. Ik heb veel minder ontwenningsverschijnselen (wat waarschijnlijk normaal is met zo'n hoge dosis ), maar de eerste uren na het ontwaken zijn toch moeilijk. Ik probeer bezig te blijven om er niet te veel bij te hoeven stilstaan, maar door mijn rugproblemen (en het hele corona-gedoe) is dat niet altijd even makkelijk. Ik ben gelukkig overdag niet zo suf als ik verwacht had, maar ik heb wel het gevoel dat ik me door de dag sleep. Vanaf het moment dat mijn vriending thuis is, gaat het goed. Ik heb voldoende afleiding, + ik doe mijn best om haar niet te veel te belasten, en doe me vaak beter voor dan ik me voel. Wat echt helpt, vreemd genoeg. Maar ik ben bang.... doodsbang. Ik weet echt niet of ik dit 10 weken volhoud (zelfs nu - mijn ontwenningsverschijnselen zijn minimaal, omdat de dosis Diazepam deze week nog gelijk is aan wat ik voordien nam. ) Wat als de dosis volgende week wordt verlaagd? Ik wil me nooit meer voelen zoals ik me eerder deze week gevoeld heb - dat zou ik echt niet aan kunnen. Ik weet dat mijn bericht lang is, maar het doet me eerlijk gezegd goed dit allemaal even op te schrijven. Naast mijn vriendin en de huisdokter is niemand in mijn omgeving op de hoogte. Binnen enkele dagen zal ik het ook moeten opbiechten aan mijn psychotherapeut. Ik schaam me dood omdat ik zo stom geweest ben het zo ver te laten komen, dus ik wil mijn vrienden hier het liefst buiten houden. Het gevolg is natuurlijk dat ik op weinig plaatsen terecht kan als ik het moeilijk heb. Vandaar mijn beslissing om hier even open kaart te spelen. Ik vermoed dat sommigen onder jullie ooit ongeveer in dezelfde situatie gezeten hebben, en tenminste begrijpen waar ik mee worstel....