RJB

Daar ben ik weer.. Rond 2006 was ik vrij actief op dit Forum een ik heb er veel aan gehad. Ik ben opgenomen geweest in een kliniek en heb tot 2013 helemaal niet meer gedronken. Toen kwam het sociale drinken weer terug. Mijn vriendin en ik drinken af en toe een glaasje en dat ging eigenlijk prima. In 2021 ging het weer helemaal.mis. Mijn vriendin maakte het uit en toen kon het me opeens niets meer schelen. Het liep weer volledig uit de hand. Nu ben ik zover dat ik na de zomervakantie weer word opgenomen omdat er een wachtlijst is. Zo wil ik niet meer leven. Ik voel helemaal niets meer.

Dag, ik ben RJB en was jaren geleden actief op dit Forum en nu keer ik weer terug omdat ik, na een flinke terugval, vandaag begonnen ben met ambulante detox. Vanochtend mijn eerste tabletjes genomen en nu staar ik een beetje naar de dag, en zie er enorm tegen op maar het voelt ook goed. Ik wil mijn leven terug. Ik wil weer meer onder de mensen kunnen komen en weer gaan zongen bij een koor. Ik herinner me dat ik destijds veel steun had aan dit Forum en hoop die steun weer te ervaren.

Nogmaals dank allen.. Vooral ook Hannah, voor je lieve woorden. Ik geloof dat ik de grond onder mijn voeten weer begin te hervinden. (terwijl die er altijd al was) Dag!

Dank jullie allemaal wel.. Precies wat nodig had.. Kleine dingen, kleine stapjes (een radio voor je vader, wat ontzettend lief) Ja, ik heb verder ook nog hulp te over. Nu nog ontdekken hoe ik het ''zelf'' allemaal moet doen..

Dag Isa, dankjewel voor je aardige bericht.. Nee, ik drink niet meer (anders was ik hier niet gekomen) En de terugval was vooral een gevolg van niet-ophoudende zelfverachting.. Iets liefs over mezelf denken.. Dat gaat me zo moeilijk af..

Sorry dat ik opeens weer kom binnenvallen.. Ik had een enorme terugval.. En nu zoek ik de weg terug. Wat een gruwelijke worsteling is dit, het leven..

Ja Vie en Houtje - De taal is een wonderlijk ding.. Als kind dacht ik dat er een oefening ''Baard-Kunst" was (oefenen baard-kunst); zeg maar proberen om de knevel zo gunstig mogelijk over de kin te draperen. Ook meende ik lange tijd dat Sinterklaas uit het land "Spanjeweeraan" kwam. Die bolasters herinner ik me onderwijl heel goed! Wat een feest dat die uit mijn leven zijn verdwenen!

@Vie: In welke context? Ik denk grappig genoeg ook af en toe aan jou.. En aan hoe jij niet bestond, terwijl je bestaat.. De wonderlijke dingen van het leven!

@Houtje Tsja.. Ups en downs.. Zullen we dan maar zeggen.. Ik woon tegenwoordig op mijzelf in de stad.. In een heel lief huisje (in een hofje).. Dat was een hele overgang (vanuit de bossen naar hier; van de therapeutische setting naar een gewoon leven).. Ik leef hier fijn en heb nog steeds een relatie met de Grote Liefde en mijn kinderen zijn hier de helft van de tijd.. Niet ontevreden zijn, dus.. En hoe is het met jou??

dag Houtje, Vie, en allen!

Hiep Hiep Hoera voor de prachtige vrouw die vanavond bij Netwerk in dit forum vertegenwoordigde! Ik voelde me warm en trots toen ik haar zag (en een beetje gegeneerd, omdat ik hier zo lang niet was..) Maar een goede aanleiding om hier weer eens te zijn!

Dag Allemaal - Gisteren kreeg ik een heel lief mailtje van Safi, die vertelde over Pipi en haar vrijwilligerswerk.. Tsjonge, wat ben ik hier al lang niet meer geweest.. En dan te bedenken dat ik over 3 dagen 1 jaar ADB ben.. Er is veel gebeurd in dat jaar.. Vallen en opstaan kan je samenvattend wel zeggen (niet kwa A, meer kwa Leven de Baas, wat al met al toch nog weer iets heel anders is..) Er zijn ook veel mooie dingen gebeurd: Eén daarvan is, dat ik sinds mei in een Gasthuis voor terminale zorg werk. Als vrijwilliger. Dat is een van de beste dingen die ik ooit gedaan heb: er werken - eigenlijk uitsluitend - aardige mensen en het werk is heel bijzonder. Vooral omdat je - gedurende kortere of langere tijd - een zo bijzonder deel van iemand leven mag meemaken. Het heeft me heel veel gegeven. Ook dit: het gevoel dat ik iets kan. Het gevoel dat er op je gewacht wordt, dat je ergens welkom bent, dat mensen blij zijn dat je er bent.. Dus Pip: als jij zoiets ook wilt gaan doen: ik kan het je alleen maar zeer van harte aanbevelen.. Ik ben - vanzelfsprekend - ook heel benieuwd hoe het allemaal met jullie is.. Ik ga eerst maar eens even lezen!

Pippi, ik ben juist blij dat ik het gevraagd heb.. Per slot van rekening zijn we hier om elkaar een beetje te helpen! Ik vind het hartstikke goed van je dat je naar je gevoel geluisterd hebt.. De pijn die je nu voelt, hoort erbij en er worden vast weer nieuwe, goede dingen uit geboren.. Dank iedereen, voor het hartelijke welkom.. Ik voelde me toch wat beschroomd, om hier weer binnen te vallen, maar het voelt nog steeds als een fijne plek!

Stekte, Pippi!

Zo Pip, Dat is niet niets.. Dapper van je! Hou je het wel droog?

1 September 2002 Rudy 1 april 2007 Water 1 januari 2008 Albertina, Visje 3 april 2008 Orleando 4 november 2007 Marion 4 december 2006 Mick 4 februari 2007 June 15 februari 2008 RJB 5 september 2006 BamBam 5 november 2007 Marjo 6 januari 2008 ISO 7 augustus 2006 RAF team (Rudy, Anna, Ferry) 8 augustus 2007 Sandra 10 december 2006 Marieke44 11 september 2005 Ziza 11 april 2007 Corinne 11 november 2007 Blacky 12 juli 2007 Benthe 12 januari 2008 Spud 12 januari 2008 Animal 16 april 2008 Jozias 17 januari 2008 Maxo 17 januari 2008 Kate 19 december 2006 Stien 19 december 2007 Leeuw 19 januari 2008 Albertina 19 mei 2008 FloortjeII 20 februari 2006 Mieke 20 April 2007 Yazz 20 september 2007 Trees 20 oktober 2007 Meedoen 20 september 2007 Peppashooter? 21 september 2007 Pepita 22 mei 2007 Gem 22 juni 2007 Tapas 22 november 2007 Jani 22 juli 2006 Chinagirl 23 december 2007 Cacao 23 januari 2008 Har 24 oktober 2007 Karel 25 november 2007 Soothe 25 november 2007 Kaia 27 augustus 2007 Q 28 augustus 2007 Flipsen 28 oktober 2005 Houtje

Ha die Pip, Dat dacht ik vroeger ook: dat alcoholisten niet toerekeningsvatbaar zijn, maar wat een bevrijding was het toen ik ontdekte dat ik het gewoon zelf in de hand had. En dat geldt voor ons allemaal. Want ookal heeft verslaving een sterk biologische en erfelijke component, de enige manier om ervan af te komen is door het zelf te doen. Stoppen, bedoel ik.. En wat ik net ook bedoelde: mijn Geliefde heeft destijds ook geprobeerd om zoveel mogelijk grip te krijgen op mijn verslaving door mij als het ware mee te nemen naar de dokter en door mij mijn Refusal te zien slikken etc.. Dat helpt niet: ikzelf vond het vernederend (en zulke dingen zijn evenzovele redenen om weer te gaan drinken) en voor haar was het veel te belastend om mijn probleem tot het hare te maken. Duidelijk zijn, grenzen stellen, dat helpt.. De rest is schijnzekerheid en helpt niemand.. Hoe is het met jou?

Beste Vrouwvanalco, Misschien even iets uit mijn eigen ervaring: de kans dat je man a) niet naar de dokter gaat of wel naar de dokter gaat, maar het geval volstrekt bagatelliseert en c) aan jou vertelt dat het allemaal wel meevalt of wat dan ook, is bijzonder groot.. Veel verandert daar niet aan als je mee zou gaan naar de dokter.. Mijn ervaring is dat ik de weg naar de hemel heb geplaveid met goede voornemens en over de uitvoering van die voornemens loog dat het gedrukt stond. Ik was wat dat betreft een echte alcoholist en ik word nog koud van hoe ik de mensen om mij heen, en uiteindelijk mezelf bedrogen heb, voor de gek heb gehouden, mooie praatjes heb verkocht, om maar door te kunnen gaan met drinken.. Pas als je ECHT en ECHT ZELF tot de conclusie komt dat het zo niet langer gaat, dan pas ben je bereid om er iets aan te doen. Daarbij helpt denk ik niet dat jij meegaat naar de dokter, of zijn hand vasthoudt of wat dan ook: het enige wat helpt, is dat jij DUIDELIJK bent en GRENZEN stelt en je aan die grenzen houdt. Ik weet dat mijn Grote Liefde dat uiteindelijk heeft gedaan en dat heeft me geholpen. Alcoholisten zijn niet ontoerekeningsvatbaar.. Ik had er - uiteindelijk - iets aan dat ik me dat realiseerde, en dat ik vrij kon zijn in het kiezen voor een "leven" met gebruik, of een vrij leven - zoals ik dat nu probeer vorm te geven. Je partner op de huid gaan zitten, zijn probleem tot het jouwe maken, zijn verantwoordelijkheid overnemen: het helpt hem allemaal niets, en uiteindelijk verlies je ook nog je zelf respect.. Ik schrijf dit allemaal zo duidelijk, omdat ik begreep dat je als Rotterdamse wel wat kan hebben! Veel sterkte, hoe dan ook!

Dag allemaal, Ik zag dat Safi mijn komst al aankondigde.. Voel me een beetje een indringer, na zo lange tijd afwezigheid.. Met mij gaat het - eigenlijk - heel goed.. Ik woon nog steeds in het bos, waar we sinds een paar dagen eindelijk internet hebben; ik doe dingen die ik belangrijk vind (werk tegenwoordig als vrijwilliger in een Gasthuis voor terminale patienten) en therapieën en medicatie lijken steeds meer aan te slaan.. En.. (wat hier natuurlijk het belangrijkst is) sinds mijn laatste terugval (in februari) herken ik trek en ik laat het gewoon bestaan. Een slok water drinken, of een ijsje eten en het gaat langzaam weer weg.. Heerlijk is dat.. Mijn kinderen zie ik regelmatig en ze komen sinds een maand of twee ook vaak logeren.. Dat is zo geweldig fijn. Na de zomer (september, oktober) hoop ik weer op mezelf te gaan wonen en ik voel dat ik daar steeds meer aan toe ben. Het is vallen en opstaan (maar opstaan is leuker!). Heftige verhalen hier.. Ik leef met je mee Sandra.. Ik hoop dat het lukt wat Safi je adviseert: samen naar de huisarts. Ik hoop dat je partner de kracht kan opbrengen een einde te maken aan zijn drankmisbruik.. Een ding is zeker - en ik spreek uit ervaring: hij moet het zelf willen., Ik wens jullie allemaal een fijne ADB dag!

Dal allemaal, met of zonder hond.. Even een berichtje uit de bossen van E. Ook hier schijnt de zon, maar op mijn stemming heeft het nauwelijks een - positieve - uitwerking.. "Zie je worsteling maar als een teken van vooruitgang", schreef een vriend me, maar ik moest meteen denken aan Deetman, die destijds als minister van onderwijs ieder eigeel dat hij uit zijn haar veegde, zag als een "bevestiging voor zijn beleid". Ja, "de slimste kinderen krijgen vaak de moeilijkste opgaven", ook al zo troostrijk. Kracht naar kruis.. Heb vandaag de hele dag geprobeerd mezelf gehuisvest te krijgen, maar dat is nog niet gelukt.. De moed maar niet opgeven, dat lijkt de opgave! Gefeliciteerd, jarigen en mijlpalers. En volhouden - sterken! RV, het is al eerder gezegd maar nichtjes die niet op bezoek komen zijn voor een echte drinker evengoed een reden om het niet droog te houden, als nichtjes die wel op bezoek komen.. Ik bedoel: er is altijd wel een excuus. Doe wat Soothe zo wijs adviseerde: geef jezelf toestemming om niet te drinken en gun jezelf het moment dat je kan vaststellen dat een leven zonder veel prettiger is, dan een leven met. (En heus: ik weet hoe moeilijk het is, daarom bewonder ik ook iedereen die zo dapper volhoudt!). Hartelijke groeten, allemaal!

Ja Safi, de persoon te worden die je ooit was.. Dat is het precies, wat ik ook wil! Maar ik voel me - zoals ik me nu voel - ook zo onzeker of ik wel weet wie de persoon was die ik dacht dat ik was.. Ik weet een aantal concrete dingen die ik gestudeerd heb en gedaan kwa werk: dat waren dus kennelijk dingen die ik kon, denk ik dan.. Maar zou ik zoiets nog steeds kunnen? En als ik dat niet meer kan, deed ik dan vroeger alleen maar alsof ik het wel kon? (Nou, ja met dat soort gepieker hou ik me soms bezig.. En het diepe verlangen, beschreven in dat gedicht van Isha Meijer, dat ik een paar dagen geleden op het Forum zette: Soms loop ik 's nachts naar het Victorieplein, Als kind heb ik daar namelijk gewoond. Aan vaders hand zijn zoon te zijn, Op moeders schoot te zijn beloond Om niet. Om niet is het, dat ik hier ga, De vrieskou in mijn jas laat dringen, Alsof de tijd zich ooit zou laten dwingen, Terwijl ik roerloos in de deurpost sta Om thuis te komen. En zo simpel is de gang Om tot dit moeilijk inzicht te geraken: Dat ik geen kind meer ben; dat ik verlang Naar iemand die nooit kon bestaan: Een jongetje dat alles goed zou maken - de tijd die stilstond en hem liet begaan. Het moeilijke inzicht dat ik geen kind meer ben en dat ik verlang naar iemand die nooit kon bestaan: het jongetje dat alles goed zou maken.. Look at me!

Over het algemeen, Horizon, is na drie dagen het ontwennen voorbij en dan beginnen de plezierige ervaringen die je beschrijft..

Beste Mercedes, Gefeliciteerd met een helemaal droge dag! Ik sluit me voor het overige graag aan bij de andere adviezen: hou het vanavond ook gewoon droog.. Je zult op een gegeven moment ontdekken hoeveel prettiger een leven zonder is.. (Zelf ben ik vandaag nu ook niet bepaald het zonnetje in huis, maar ik heb nog niet zo lang geleden meegemaakt hoe panisch depressief ik word van drank..) En wat Soothe zegt klopt: je houd de trek aan de gang als je blijft drinken..

Dankjullie allemaal wel, voor jullie opbeurende woorden.. Het helpt me zo, dit forum.. Het is alleen al zo troostrijk niet in je eentje te worstelen.. Mercedes, kwa vinden van werk heb ik al adquate ondersteuning.. Als ik er teveel over schrijf op het forum wordt ik ook steeds minder anoniem, en daar voel ik niet zo veel voor.. Maar ik vind je aanbod heel erg aardig! Houtje, arm Houtje, ik leef echt met je mee.. Al die ellendige regel-dingen en dan nog helemaal alleen en ziekig! Ik bewonder je, maar dat wist je al!

Dat is een beetje een lang verhaal Mercedes, dat de meesten hier al kennen.. In het kort: Ik ben op zoek naar werk en naar huisvesting.. Dat doe ik op de zogenaamde resocialisatie-afdeling van de kliniek waar ik het programma heb gevolgd.. Daar ben ik anderhalf jaar geleden opgenomen, in mei weer naar huis gegaan en vervolgens, na een relatie crisis in november hier terecht gekomen.. In mei dacht ik dat ik zonder al te veel problemen mijn oude leven weer zou (kunnen) oppakken, maar niet dus.. Het heeft een tijd geduurd voordat ik durfde in te zien dat dit een proces van langere adem is.. En daar word ik soms doodmoe van.. Dan zie ik gewone mensen naar hun gewone baan gaan, of met hun gewone kinderen gewoon in het park lopen en ik zit hier.. Een soort zelfmedelijden komt dan ook al snel om de hoek. En daar heb je al helemaal niets aan. Maar het is moeilijk uit te leggen, hoe lamgeslagen en somber ik me bij tijd en wijlen voel.. Lezen, ja, dat helpt dan inderdaad wel en proberen een beetje optimistisch te blijven.. Dat laatste kost met name heel veel kracht..