Dank je wel! De eerste keer was het moeilijkst. Ik projecteerde gevoelens op die kittens waardoor het een DRAMA werd. Volgens mijn rugzakje was ik een bitch die de beestjes (voor de zoveelste keer) afwees en meegaf met mensen die waarschijnlijk niet eens goed voor ze zouden zorgen, hoewel alles erop wees dat het gezin ok was. Ik veronderstelde dat ik hen ( de kittens) vreselijk kwetste. Ik was het me niet bewust dat ik projecteerde natuurlijk. Het was puur pijn dat naar boven kwam. In de maanden daarop veel aan gedacht. En besloten dat de angst voor verdriet me niet moest weerhouden van iets dat voor mij een passie is. Et voila, deze ezel (haaai @knakker) stoot zich met plezier aan dezelfde steen.