Reacher

Moeilijk @jopie… helpt sparren met je broer hierover? Of in ieder geval het samen dragen van deze beslissing?

Hetzelfde gedrag is dat je hulp zoekt voor je moeder?

Ik wens je rust toe in je hoofd @jopie en om je heen.

Pete Best!

Het is een stelling van lik mijn vestje (rare uitdrukking eigenlijk, wie likt er nou een vestje, erger nog: wie vraagt aan iemand anders om zijn of haar vestje te likken?) maar ik dwaal af: Iemand met een boze dronk is in het echt (ofwel nuchter) ook een boos mens. Een paranoïde dronk is iemand met vertrouwensissues etc. ik zei al een stelling van lik mijn polyester vestje. Eens? Oneens? Waarom?

We helpen elkaar hier december door

Heb je nog een vraag @Hadocque?

Met deze mooie woorden ga ik slapen

Je bent er weer Gefeliciteerd met niks @niks! Speech!

Ze is te bol om nog te verstoppen

@Artax- boks - Hoor je onze positieve berichten ook @Lieke7777?

Van @Hadocque?

@Jannigje

Ik zit op zolder bij de bange poezen te werken die verwilderd kijken naar mijn professionele werkoutfit. Ik heb een hoodie op met oren. Het ziet er niet naar uit dat ze erin trappen en denken dat ik ook een kat ben. Na oud en nieuw mogen ze naar buiten.

Goedemorgen Dagpact Reacher

Mijn moeder had een ellendige jeugd. Mijn vader ook. Ik hoorde onlangs dat ze zich hadden voorgenomen om het samen beter te doen. Dat is een lief idee. Postnatale depressies, psychoses, bovenop die jeugdtrauma’s: Mijn moeder ging in en uit psychiatrische inrichtingen. Mijn vader raakte in een diepe depressie. Mijn ouders werden mensen die door omstandigheden buiten hen om niet langer voor ons konden zorgen. Er is geen moment geweest dat ik daar niet van doordrongen was, als kind, later als volwassene. Mijn zus en ik kwamen heel jong in de jeugdhulpverlening molen terecht. En wat er uiteindelijk gebeurde is onnavolgbaar, absurd. Schrijnend. Zo, zo ontzettend pijnlijk. Ik was zeven, zij was twaalf. We hadden toen al samen in vele gezinnen gezeten en in twee kindertehuizen. We werden uit elkaar gehaald. Ik maakte opnieuw kennis met mijn ouders toen ik volwassen werd. Ze waren boos. Het was niet mogelijk om contact met hen te krijgen, het waren kinderen gebleven, volkomen verstrikt en verstikt in hun schuldgevoel, onder al die boosheid op anderen . Over het verleden kon niet gepraat worden, want dat deed hen teveel pijn. Er was geen toekomst mogelijk want ze waren bitter, zuur, ze waren zelfdestructief. Ze werden verachtelijk in mijn ogen. Ze hadden nooit kinderen moeten krijgen. Soms is dat gewoon de essentie. Geen eerste, maar zéker geen tweede. En dat had ik hen graag willen vergeven. Ongelofelijk maar waar: ondanks dat alles wilde ik me ook voortplanten. Toen dat niet op mijn weg lag nam ik een pleegzoon onder mijn hoede. Ik zou ik het wel even goed doen. Sukkel die ik was En God vergeve me, Ik kon alleen maar herhalen wat ik meekreeg van de beste pleegouders die ik had: alles wat hij wilde aan materie kwam er, alle activiteiten die er waren waardoor hij bij mij uit de buurt was waren prima. Met alle gevolgen van dien. Een fout van Jeugdzorg om hem bij mij te plaatsen? Mijn fout. De mijne. Niemand anders die die verantwoordelijkheid van mij mag afpakken. Ík deed dat. De band die hij met zijn ouders had was er één van gezamenlijke boosheid op de instanties, op mij. Hij vergroeide mee in de bitterheid. Zag zijn ouders ten onder gaan. Machteloos, want immers hij was de bron, de herinnering, en toen het slecht met hem begon te gaan was hij een constante bevestiging van al die schuld. Als mensen zichzelf niet kunnen vergeven, zich inkapselen in (zelf)haat en liever anderen pijn doen dan zelf nog pijn te voelen dan zijn ze gif. Ik heb geen vergiffenis meer in me, geen genade, geen mildheid. Maar ik heb liefde. De ouders op dit forum hebben mij verder gebracht. Ik las de strijd die het hen kost om er te blijven zijn, om het beter te doen. En daar dank ik hen voor. Vergeef jezelf. Leer voor jezelf te zorgen, geef dat goede voorbeeld. Biedt je verontschuldiging aan voor het aangedane leed. incasseer de boosheid van je kind op jou, want natuurlijk is je kind boos, ook al wás het niet jouw schuld. Geef het de ruimte om al dat verdriet en die misère bij jou uit te braken. Dwing het niet om dat weg te stoppen om jou te ontzien. Grow up. En genees. Ik denk dat ik nu wel kan slapen.

Goedemorgen. dagpact Maja Claudius Artemis Reacher Terug naar het heden en naar normaal.

Spritje ik heb het even niet, maar dikke knuffel.

Ik had de kinderbescherming. Mijn pleegzoon had Jeugdzorg. Mijn moeder was psychotisch en moordlustig. Zijn ouders verslaafd. Allebei hadden we boze ouders op de officiële instanties. Want onterecht, overdreven, onrechtvaardig. Zo erg was het niet. Je bent niet de enige ouder die dat zegt. Maar lees je wat je schrijft? Je zoon was het huis uit gezet door zijn vader. Bij jou was er blijkbaar ook geen plek. Dat ligt dan toch bij jullie? ik wil je geen pijn doen echt niet, maar het is mij een raadsel dat je niet begrijpt waarom jouw verhaal mij zo raakt. Ik zeg het nu maar recht voor zijn raap. Als ik jou hoor, dan hoor ik mijn ouders En daar gaat het kind in mij heel hoog en hard van gillen. En nee dit is niet het juiste publiek. Er is geen publiek.

Ik ben op mijn vrijwilligerswerk en daar is het helaas nu stil. Ik functioneer toch niet. Vervelend dat je je genegeerd voelt @spirit. Hierbij alsnog een

En verder ging het inderdaad niet over mij. Weer verder aan het werk.

Maar waar je mee over de zeik krijgt: ik kan invoelen wat het aan pijn, razernij en verdriet kan veroorzaken bij ouders op het forum als ik dat allemaal schrijf. Dus ik schrijf het niet. Ik kies ervoor om niet steeds uit mijn lens te gaan als bepaalde onderwerpen ter sprake komen. Want dat is zo mákkelijk. Het enige dat ik vraag is dat als je wilt praten over wat je geschiedenis, dat je dan het gesprek aan gaat. Dat zou misschien nog helpen ook.

Het enige dat je doet is je kind isoleren met de ontreddering die het voelt. Het kan niet boos worden op de instanties want die zitten allang niet meer op de plaatsen waar ze destijds zaten. Je kunt niet boos worden op je ouder(s) want die is nog veel meer slachtoffer dan dat jij bent.

Wat raakt. De kinderbescherming heeft mijn leven gered, meer ook niet. Meer kunnen ze ook niet doen. Natuurlijk kunnen mensen die daarvoor een salaris ontvangen niet beter zorgen voor een kind, ze kennen het kind toch helemaal niet? Ze houden toch niet van het kind? Ze houden het in leven. Nauwelijks, maar toch. Ik en mijn zus en mijn pleegzoon kwamen in vreselijke situaties terecht. En daar worden de ouders vervolgens boos om. Mijn biologische ouders ook. Bizar.

Maar ik zou me even melden vandaag. Dus hoi.