Proberen dan maar. Hier, want op de dagdraad vind ik het niet kloppen. Ofzo.
De laatste week heb ik dus laat van gekneusde ribben en algehele beursheid. Alsof ik een stevig pak slaag heb gehad. En dat gooit zoveel herinneringen en emoties weer overhoop van vroeger, toen dat in elkaar geslagen een alledaags gebeuren was. Het maakt de angst van toen weer veel aanweziger, de behoefte om me te verstoppen en niks te laten merken. Stoer te blijven. Verdoven met drank, dat ook. Ook al is het nu wel prima om pijnstillers te vragen. Ook al is het nu best een sterk en lachwekkend verhaal, Q vs de schapen. Ook al weet ik dat die pijn niet zomaar weer gaat komen.
De mate waarin dit ineens weer als een normale situatie voelt. Gewoon. Zoals het hoort te zijn. Pijn als staf, doorgaan om je te bewijzen, drinken om staande te blijven.
Nou ja, zoiets ongeveer dus.