Vandaag is per ongeluk inderdaad uitgedraaid op een rustdag. Je weet dat je oud wordt als je midden op de dag zomaar in slaap valt. De emoties en woede zijn weer netjes onder een paar lagen geveegd, in het kader van fake it till you make it. Morgen weer gewoon therapie, al heb ik de voorbereiding maar even gelaten. Heftigheid genoeg zonder dat. "Het is maar een woord Quinn" ik weet het, maar ik krijg het toch mooi mijn strot niet uit. Dit gesodemieter moet gauw wat oppervlakkiger worden, beter voor mijn gemoedsrust.