Soms gaat het een hele tijd best redelijk. Dan zie ik dat de zon schijnt, dat mensen hun best doen, dat er goede bedoelingen zijn en dat positief zijn een optie is.
En dan is er weer zo'n andere periode. Donker, zwart, triest. Dan kan ik mijn ogen niet dichtdoen zonder dat het er is, me achtervolgt, opjaagt. Dan ben ik bang, kwaad, cynisch. Waarom zou ik vriendelijk naar de wereld kijken, een wereld die me toch al haar en uitkomst?
Zwart... Wit... En niets er tussenin.