Kohtje

Haha, Houtje. De Koh-I-Nohr is de grootste diamant van de Britse kroonjuwelen, één van de grootste diamanten van de wereld. Mijn naam Kohtje is, zoals je misschien nog weet, via een omweggetje afgeleid van de Koh-I-Nohr. Al jarenlang heb ik hier op het forum deze naam, en inderdaad, ik zie pas sinds ik met de 12 stappen bezig ben, nu ruim anderhalf jaar, dat ik echt een Koh-I-Nohr in mezelf draag. (Koh-I-Nohr is trouwens oud Perzisch voor Berg van Licht). De grootste schat in mijn leven ben ik zelf.

Goedemorgen!! Ik las dat het hier gisteravond (weer) even ging om taalfouten en versprekingen. Ik had daar gisteren tijdens een meeting ook weer mee te maken. Er waren drie nieuwe mensen in de groep die elk even in het kort hun levensverhaal vertelden. Alle drie waren ze nog niet zo lang geleden uit een afkickkliniek gekomen. En alle drie braken ze hun tong over dat woord afkickkliniek. Af-klik-kliniek werd het, en tijdens het verbeteren van zichzelf ging dat nog een paar keer fout. Ik moest er inwendig wel om glimlachen (misschien ook uitwendig wel, dat kon ik niet zien), maar toen ik zelf ging sharen kwam ik ook dat woord tegen.. je snapt het al: ik zei "af-klik-kliniek, ook twee keer fout. Toen moest ik echt hardop lachen.. en gaf toe dat het een rotwoord was om uit te spreken, vooral nadat ik er al een paar keer mensen over had horen struikelen. Schuldgevoel vind ik een mooi onderwerp. In het boekje "De Visie Van Bill", één van de twee "bedenkers" van AA, schrijft Bill in een brief: "Mag ik je ook voorstellen een overdreven schuldgevoel te zien zoals het is? Het is niets anders dan een soort omgekeerde hoogmoed. Een passende spijt over het gebeurde is goed. Maar schuld - nee." Iets verderop zegt hij over gevoelens van schuld wegens zogenaamde morele mislukkingen: "Je zou jezelf niet de schuld moeten geven voor de mislukking, je kunt alleen gestraft worden voor het weigeren naar iets beters te streven." Het schrijven van stap 4, het maken van een onbevreesde morele inventaris van mezelf, en het later delen van deze stap met mijn sponsor (dit is stap 5), heeft me doen inzien waar ik op een "kinderlijke" manier met het leven omging, en nog wel omga. Mijn egocentrisme zorgde ervoor dat ik er altijd van uitga dat het leven voor míj moet zorgen, terwijl ik nu leer dat ik voor mezelf moet zorgen om het leven te kunnen leven zoals het is. Door hieraan te werken, mijn verantwoordelijkheden aan te gaan, word ik minder afhankelijk van wat ik denk dat anderen voor mij moeten doen en vrij om het leven te aanvaarden zoals het nu is. Prettige bijkomstigheid voor mij als alcoholist, is dat ik geen zucht meer heb om mij te verdoven. Het leven leven zoals het is heeft geen verdoving nodig, sterker nog, kan geen verdoving gebruiken. Dus, zolang ik werk aan mijn nieuwe leven, heb ik niets te vrezen. Een welgemeende, hartelijke groet, Kohtje.

Dank je Adam.

Dank je, Wing.

Pippie, NA staat voor Narcotics Anonymous, Anonieme Verslaafden. NA gebruikt de twaalf stappen van AA maar is niet gericht op het bestrijden van het alcoholisme maar op het bestrijden van de ziekte Verslaving. De middelen die de verslaafde gebruikt (heeft) zijn niet van belang. De meeste NA-leden zijn drugs verslaafd, alcohol wordt ook gezien als drug.

Hallo allemaal, Dag 333 op rij nuchter en clean. Heb een top-dag. Gisterenochtend met mijn sponsor op pad geweest en goede gesprekken gehad over onvolwassen gedrag bij verslaafden (King Baby), 's middags mijn eigen eerste sponsee op bezoek gehad om te praten over wat we beiden van het sponsorschap verwachten (geen te hoog gespannen verwachtingen beiderzijds, living life on life's terms), 's avonds een NA-meeting met het onderwerp "Herstel en Terugval" voorgezeten, waarin beide onderwerpen van m'n eerdere gesprekken van die dag weer terugkwamen. En vandaag het geleerde van gisteren weer in praktijk proberen te brengen. Het programma van NA werkt voor mij als ik er aan blijf werken. Ik ben blij met de mensen die ik in NA gevonden heb, ik ben blij met het programma van NA, ik ben blij dat ik een nieuwe manier van leven heb gevonden. Ze is voor mij van levensbelang. Groetjes.

Hai Hout, Ik was erbij in Utrecht, Enschede, Deventer en Amersfoort. Anna was niet in Enschede. Maar ik voel me geen oudgediende meer, daarvoor ben ik te weinig op het forum en daardoor weinig bekend. Ik ben geen meerwaarde (meer) voor het forum, slechts een af en toe meekijker. Dat jij me je niet herinnert zegt genoeg..:)

Dit draadje is bedoeld voor mensen die helemaal niet in een draadje willen verschijnen maar dat toch even willen laten weten.

even een kleine verbetering van mezelf. Natuurlijk mag je wel hopen dat anderen je zullen vergeven, maar je kunt het niet eisen, of je fouten afkopen.

Hai Isa, Wat anderen zullen denken kun jij niet weten, niet invullen. Als jij het doet omdat het je een goed gevoel geeft is dat alleen maar goed. Vraag jezelf echter wel af of je het zelf stiekem niet doet in de hoop dat anderen alle ellende uit je verleden zullen vergeten. Als men je vergeeft is dat de beloning van je nieuwe leven, als men je niet vergeeft is dat aan hun. Je kunt mensen niet dwingen je te vergeven. Jij kunt niet anders dan nu goed doen. Tors het verleden niet mee maar laat het achter je als leerzaam naslagwerk.

Hoi. Vandaag weer nuchter opgestaan en gevraagd of ik voor vandaag weer de openheid van geest mag hebben om mezelf dusdanig te mogen zien dat ik niet de behoefte zal hebben om in verdoving te vluchten. Ik juich mee met de mensen die vandaag het besluit nemen om die eerste te laten staan, of dat nu de eerste dag is of de duizendzoveelste dag. Voor een verslaafde is elke dag niet gebruiken een geleefde dag, een bijzondere dag. Alle emoties die ik elke dag weer tegen kom verwerken voor wat ze zijn, elke keuze die ik nuchter maak kunnen verantwoorden, dat is voor mij vrijheid. Vrijheid vind ik niet altijd makkelijk, maar het vertrouwen dat ik er in heb gekregen maakt dat ik me niet meer hoef te schamen voor mijn doen en laten. Foute keuzes zijn geen schande meer maar een onderzoek waard. Zodat er eigenlijk geen foute keuzes meer bestaan. Zoals ik in mijn handtekening heb staan: er zijn geen slechte dagen, alleen goede dagen en dagen die leerzaam zijn. En ook: alleen voor vandaag. Vandaag is een cadeau. Groet!!

Dag Pluisje. Je zegt dat je veel liegt als het om drank gaat. Dat is een mij bekend fenomeen. Ontkenning, flessen verstoppen, alleen willen zijn... allemaal tekenen dat ik het ongestoord op een drinken wilde zetten. Niemand mocht daar iets van weten, niemand moest mij vertellen dat ik teveel dronk. Niemand kon en mocht mij verbieden dat ik "gelukkig" wilde zijn. Ik voelde me bedreigd in mijn "vrijheid" door al dat gecontroleer en commentaar van de mensen om mij heen. Toen mijn vrouw mij het huis uitzette had ik wat ik wilde. Ik woonde alleen in een flatje, had alle tijd voor mezelf en kon ongestoord mijn gang gaan. Dat deed ik ook. Ik had er zelfs een reden bij gekregen om me te verdoven: ik was in de steek gelaten, aan mijn lot overgelaten. Niemand gaf meer om mij, vond ik. Waar het op neer komt is dat ik zèlf om niets en niemand meer gaf. Ik gaf alleen nog maar om mezelf, die zielige, weggegooide Koh. Het enige wat ik deed was mezelf isoleren door te drinken en de schuld daarvan bij mijn omgeving neerleggen, maar ik kon dat niet zien omdat ik steeds dronk. Ik kon vanuit mijn roes de ware aard van het leven niet meer zien. Alcohol geeft een vertekend beeld van de echte werkelijkheid. Mijn problemen werden niet weggenomen door drank, ze werden slechts tijdelijk vervormd. De echte werkelijkheid was dat ik passief in een slachtofferrol was gaan zitten en blééf zitten. Dat ben ik pas gaan inzien toen ik na een zeer zware drankperiode zo ziek was dat ik hoopte dat ik dood zou gaan. Dat gebeurde dus niet. Dagenlang heb ik op de bank gelegen, kijkend naar tekenfilmpjes die ik niet snapte omdat mijn hersens alles wat binnenkwam bedreigend en verwarrend vonden. Maar naarmate ik weer wat meer bij mijn positieven kwam deed de gedachte dat zelfs de dood mij niet wilde hebben mij zoveel verdriet dat ik mezelf anders ben gaan zien. Ik zag mijn machteloosheid tegenover de drank en ik zag hoe onhanteerbaar mijn leven was geworden. Ik zag dat ik hulp nodig had om een leven te gaan leiden dat de moeite waard was, zowel voor mezelf als voor anderen. Mijn vrouw had die hulp al gevonden bij lotgenoten. Op een forum waar veel partners van alcoholisten/alcoholistes schrijven en later ook bij Al-Anon. Zij heeft een manier gevonden om met mijn drankprobleem, wat ook haar probleem was, om te gaan. Die manier was loslaten. In plaats van mij steeds achterna te lopen, heeft ze me los gelaten. Niet om mij te kwetsen, maar om zichzelf weer een leven te geven. Haar leven was ook onhanteerbaar geworden, zij was ook machteloos. Zij kreeg weer greep op haar leven, ze hoefde mij niet meer te controleren of vermanend en verwijtend toe te spreken. Ze hoefde geen verantwoording meer af te leggen voor mijn drinken. Die verantwoording lag bij mij. Doordat ik me bewust werd van mijn eigen verantwoordelijkheid kon ik kiezen voor een leven zonder drank. Ik meldde me aan bij een behandeling en ging naar zelfhulpgroepen, waar ik ook met andere verslaafden kon praten over hoe zij een nuchter en clean leven konden leiden. In eerste instantie vond ik dit vreemd en ietwat bedreigend, want ik had toegegeven dat ik het niet alleen kon, terwijl ik zo gewend was mijn eigen boontjes te doppen. Maar ik zag ook waar dat allemaal toe geleid had. Dus begon ik een vertrouwen te ontwikkelen waar ik nu zoveel baat bij heb dat drank geen rol meer speelt. Ik ben mijn eigen karakteronvolkomenheden, zoals daar zijn: zelfmedelijden, angst voor van alles en nog wat, ontevredenheid, jaloezie, hebzucht en ga zo maar door, aan het ontdekken en ga er mee aan het werk. Ik heb leren vertrouwen op een macht die groter is dan mijzelf, die mij laat weten dat wat ik doe goed is, zolang ik de consequenties van mijn handelen overzie. Bij elke emotie die ik tegenkom vraag ik mezelf in alle eerlijkheid af of ze echt is of weer voortkomt uit eigenbelang, zelfmedelijden, jaloezie, de behoefte over alles controle te hebben, etc. Meestal kom ik er achter dat ik de boel weer naar mijn hand wil zetten, maar door echt oprecht en eerlijk te zijn kan ik dan vaak deze gevoelens weer loslaten en me neerleggen bij het feit dat ik machteloos ben over mijn leven. Als ik alles maar stapje voor stapje doe, dag voor dag, hanteerbaar en overzichtelijk houd, kan ik beslissingen nemen die voor dat moment goed zijn. En zoals elke dag het eerste glas niet nemen leidt tot een lange periode van abstinentie, zo leidt het elke dag nemen van kleine goede beslissingen tot een goed leven. Het belangrijkste voor mij is dat ik me niet blindstaar op hoe mijn leven er over pakweg een half jaar uit moet zien, maar dat ik me bezig houdt met mijn leven NU. En ook moet ik mij niet focussen op wat anderen doen of hoe anderen reageren, maar vooral met mijn eigen reactie daarop aan de slag. Nogmaals sterkte en groet, Kohtje.

Dag Pluisje, Ik weet niet of je dit nog zult lezen, maar reageer toch maar even. Je gevoel van paniek, radeloosheid, hopeloosheid, falen etc. komt me erg bekend voor. Mijn vrouw was ook helemaal aan het eind van haar latijn door mijn drinken. Keer op keer beloofde ik haar te stoppen, en keer op keer dronk ik toch weer. Uiteindelijk zijn we zelfs apart van elkaar gaan wonen. Zij heeft op een gegeven moment contact gezocht met Al-Anon, een zelfhulpgroep voor familieleden, partners en kinderen van alcoholverslaafden. Voor kinderen bestaat er trouwens ook Al-Ateen. Ze heeft daar geleerd wat alcoholisme inhoudt en hoe daar mee om te gaan als partner zijnde. Ze heeft geleerd om voor zichzelf te kiezen, een eigen leven te leiden en niet proberen de alcoholverslaafde partner te "redden". Een verslaafde is niet te redden door toedoen van een ander, een verslaafde kan alleen zichzelf redden door toe te geven dat hij of zij niet kan drinken. Toen ze mij los kon laten, bloeide ze weer op. Ze hield nog steeds van me, maar voelde zich niet meer verantwoordelijk voor mijn keuze om te drinken. In diezelfde tijd ben ik begonnen met een behandeling die (net als Al-Anon) de 12 Stappen van herstel hanteert om de verslaafde inzicht te geven in de verslavingsproblematiek en een nieuwe manier van leven biedt. (AA en NA). Ik heb mij aan dit programma overgegeven omdat ik wist dat ik geen macht meer over mezelf had wat betreft alcohol. Ik ben honderden (misschien wel duizenden) keren gestopt met drinken, maar evenzoveel keren ook weer begonnen. Dankzij de 12 stappen heb ik nu een manier gevonden om niet meer te hoeven drinken. Geen gemakkelijke weg, want erg veel confronterende bespiegelingen, maar wel een bevrijdende weg. Door oprecht eerlijk te zijn naar mezelf kan ik aan mijn karakteronvolkomenheden werken, de onvolkomenheden die in het verleden maakten dat ik wilde drinken. Erg prettig hierbij is dat er meetings zijn van verslaafden en dat daar een gevoel van verbondenheid van lotgenoten onder elkaar heerst. We vinden elkaar niet zielig of zo, we herkennen ons in de verhalen van elkaar en kunnen elkaar helpen in ons stappenwerk. De therapeutische waarde van de ene verslaafde die de andere helpt is zonder weerga. De ene verslaafde kan het best de andere verslaafde begrijpen en helpen. Nu, bijna twee jaar later, begin ik steeds beter zicht op mijn leven te krijgen. Mijn vrouw en ik wonen weer bij elkaar, we houden onszelf goed in de gaten, maken regelmatig een inventaris van onszelf op en als we fout gaan kunnen we dat ook toegeven. We zijn samen weer gelukkig, omdat we allebei onze eigen verantwoordelijkheden hebben leren kennen die een harmonieuze relatie mogelijk maken. Geen idealen najagen, maar zo ideaal mogelijk proberen te leven in het hier en nu. En met ideaal bedoel ik dan eerlijk en oprecht, open van geest en bereidwillig te veranderen. Zo ontstaat voor mij een niet nagejaagd maar vanzelfsprekend ideaalbeeld. Het ideaal is geen doel, maar een beloning. Nu, ik hoop dat je hier voor jezelf en ook voor je man (en kinderen, hoewel ik niet weet hoe oud ze zijn) iets uit kunt halen. Het voorgaande is geen garantie voor voorspoed en geluk maar een suggestie om een ander leven te gaan leiden. Sterkte en groet, Kohtje.

Hoi Scorpio. Angst voor de 12 stappen is niet nodig. Ik ben er anderhalf jaar geleden mee in aanraking gekomen tijdens een behandeling. Onbekend is iets anders dan angstaanjagend. Ik vond het allemaal wat vreemd in het begin, maar door meetings te bezoeken (o.a. AA) en de behandeling die met de 12 stappen werkt ben ik er dusdanig mee vertrouwd geraakt, dat ik nu niet meer zonder kan. De 12 stappen hebben me een totaal nieuwe kijk op het leven, maar bovenal mezelf gegeven. Ik leer nog elke dag, mede dankzij de vele mensen die ook volgens het 12 stappen programma leven en waarvan er velen al jaren, soms tientallen jaren, clean en nuchter zijn. Ik zou zeggen: laat je angst los en ga de uitdaging aan. Stel je open voor wat miljoenen verslaafden over de hele wereld de afgelopen 75 jaar een nuchter leven heeft gebracht. Ook ik ben geen religieus mens. Maar het stappenprogramma is geen religieus programma. Het is een spiritueel programma waarin ik een vertrouwensband aan het opbouwen ben met een Macht die groter is dan ikzelf. Een Hogere Macht, zoals ik hem begrijp. En dat kan van alles zijn. Ik weet alleen zeker dat ik het niet ben. Ik ben tot niets gedwongen in dit programma. Alles wat ik tot nu toe bereikt heb heb ik bereikt door te vertrouwen op Iets waar ik volledig vertrouwen in stel. Soms noem ik dat God, soms Geweten, soms het Leven.. Ik hoef niet te weten WAT het is, ik weet dat het werkt zolang ik vertrouw. Klinkt wat zweverig, maar begin gewoon bij stap 1. Die staat niet voor niks op 1: Wij erkenden dat wij machteloos stonden tegenover onze verslaving, dat ons leven onhanteerbaar was geworden. De rest volgt vanzelf.

Hihi, Tapas. Ik geloof dat we hetzelfde bedoelen te zeggen. En inderdaad, jij met wat meer woorden.

Door goed te kijken naar wat ik NIET wil, kan ik veel leren om te gebruiken bij het verkrijgen van wat ik WEL wil. Ik ben jullie erg dankbaar.

Hoi Dhendro. Dat vind ik fijn om te horen. Je zegt dat het je ondersteunt in waar je mee bezig wilt zijn. Ik hoop dat het je ooit zal ondersteunen in waar je mee bezig BENT.. Waarom uitstellen tot morgen waar je vandaag al aan kunt beginnen? Vooral als het een fijn leven betreft!

Hihi.. leuk dat jullie dat ook leuk vinden, van die 295 dagen. En 300 dagen..zover ben ik nog niet. Ik lees nog veel mee en vind het geweldig hoe jullie de meest uiteenlopende onderwerpen, emoties, gebeurtenissen en wat dies meer zij, hier schrijven. In de meetings die ik bezoek, leer ik, net als hier, het meest van luisteren. Vaak zit ik me te ergeren en ik heb geleerd (ben aan het leren) om er dan niet meteen als een bok op een haverkist bovenop te springen maar eerst eens na te gaan waarom ik me geirriteerd voel. Meestal blijkt, na een kort onderzoekje, dat ik mijn eigen karakteronvolkomenheden gespiegeld zie in andermans gedrag of woorden. Ik kan dan twee dingen doen: niets, waardoor ik me in de toekomst steeds vaker en meer aan bepaalde personen ga ergeren. Uiteindelijk kan dit leiden tot het negeren of uit de weg gaan van bepaalde personen. In feite is er dan dus niets veranderd, heb ik er alleen weer iemand bij die ik niet mag. Maar ik kan ook proberen die karakteronvolkomenheden van mezelf als onvolkomenheden erkennen en er wat aan gaan doen. Dan vraag ik om moed om te veranderen wat ik kan veranderen, want het kan wel. En gaandeweg dat veranderingsproces (hier maak ik gebruik van mijn sponsor en de vierde stap in het stappenprogramma) leer ik milder te zijn in mijn oordeel over anderen. Immers, ik leer in het programma dat ik van mezelf kan en mag houden. Hoe kan ik dan niet van een ander houden die net zo is als ik? Met andere woorden: ik leer verdraagzaamheid. Nou ja, ik doe het op mijn manier, zoals iedereen het alleen op zijn eigen manier kan doen. Ik heb een manier van leven gevonden die me vooruitbrengt. Veel mooier dan de roes van alcohol waarin ik dacht het leven aan te kunnen. Want die alcoroes is voor mij slechts een klein en tijdelijk en vooral schadelijk deel van een werkelijkheid die veel groter is. Genoeg. Nogmaals een groet, Kohtje. PS, Theemuts, ja, 13 december. Dat heb je snel berekend:)

Goedemorgen. Ik wil even zeggen dat er vanmorgen voor de tweehonderdvijfennegentigste keer op rij een wonder is geschied voor mij. Voor de tweehonderdvijfennegentigste keer op rij ben ik namelijk nuchter en helder uit m'n bed gestapt en dat is voor mij, alcoholist, iets om mij om te verheugen en om dankbaar voor te zijn. En ook voor vandaag heb ik er vertrouwen in dat ik het eerste glas ga laten staan. Dit wilde ik even met jullie delen. Groet!!

Oeps, ik moet naar huis. Kwart voor vijf geweest. Doei, doei.

Anna.......................... ik krijg helemaal de puntjes in m'n berichtje door jouw bericht.....

Dag Hilde, Na hoeveel dagen werd het moeilijk? Dat varieerde nogal per stoppoging. Soms de volgende dag al, soms na enkele weken, maar ook wel eens na 9 maanden of zelfs pas na 18 maanden. Momenteel sta ik ruim 9 maanden droog en heb verschillende erg moeilijke momenten gehad.Soms leken die trekmomenten zomaar uit het niets op te doemen. Ik heb sinds anderhalf jaar een sponsor, die ik het eerste jaar weinig raadpleegde. Ik dacht m'n eigen problemen wel op te kunnen lossen. Maar na een terugval, eind vorig jaar, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik m'n sponsor nodig heb. Iemand die al jaren clean is, die alles van me weet, m'n donkere en m'n lichte kanten, zelf ook met z'n herstel bezig is en me fijntjes kan wijzen op signalen die min of meer een terugval aankondigen. Vaak berusten deze signalen op onzekerheid, angst, maar ook overdreven blijdschap, zelfgenoegzaamheid, onwaarschijnlijke verwachtingen etc. En als ik, na m'n sponsor te hebben gesproken (ik bel hem minstens om de dag en zie hem één keer per week), eerlijk naar mezelf kijk, kan ik zien waardoor ik van het pad dreig af te raken. Openheid van geest en confrontatie met de mankementen in m'n karakter is soms pijnlijk, maar het behoed me tot nu toe voor de grotere pijn van een terugval. Ik ben een verslaafde in herstel. En herstellen gaat niet zonder groeipijnen. Belangrijk voor mij is in elk geval dat ik open en eerlijk over mijn gevoelens blijf delen. Dat valt me niet altijd mee, maar door dat te doen krijg ik veel hulp en steun van anderen. Mezelf isoleren betekent uiteindelijk m'n ondergang. Dus hoe je het ook doet, blijf in contact met mensen die je kunnen helpen en steunen. Hier op het forum zit je, wat dat betreft, helemaal niet verkeerd. Groet. PS. elke avond een lijstje maken met de min- en de pluspunten van die dag helpt me ook om mezelf te inventariseren. Of een dagboek bijhouden. In elk geval elke dag even resumeren.

Ok, Emmaroos. Ik ben blij voor je dat je niet hoefde te drinken met drinkers om je heen. Mijn ervaring is dat ik daar ook geen moeite mee had als ik pas gestopt was met drinken. Ik voelde me trots en vrij. Maar toen het niet-drinken "gewoon" voor me begon te worden ging ik steeds meer afgunst voelen naar de mensen die nog wel konden en mochten drinken. Met als gevolg dat ik me steeds meer slachtoffer voelde worden, met weer als gevolg dat ik de --- aan alles kreeg en toch weer mee ging doen. Soms duurde het maanden, of zelfs anderhalf jaar, voor ik zover was, maar ik dacht steeds na zoveel tijd droogstaan: nu kan het wel weer een beetje, nu heb ik het in de hand. Maar ik weet nu dat ik een ziekte heb (verslaving) waar ik niet voor verantwoordelijk ben. Waar ik wel verantwoordelijk voor ben is mijn herstel. En daar werk ik dagelijks aan door te lezen, praten, bidden en mediteren. En het werkt voor mij. Zolang ik er aan blijf werken. GROET.

Ikke ook.

FF, je hebt het misschien zelf niet helemaal door, maar je hebt nu toch een besluit genomen. (Ga zo door, hihi..)