Anna

Har, helaas was het wel zoiets, ja. Het is me uiteindelijk toch gelukt iemand aan de telefoon te krijgen. Zal me inmiddels wel een kapitaal gekost hebben, steeds doorklikken op een andere keuze op dat 0900-nummer, net zo lang tot er uiteindelijk toch een levend mens opneemt. Nou ja, ik heb tenminste wel even mijn ongenoegen kunnen uiten, al kon die arme ziel aan de telefoon er natuurlijk niets aan doen. 'Men' weet niets van vertragingen, het transportbedrijf is na 17.00 uur niet meer bereikbaar, maar er wordt bij vertraging wel tot 23.00 uur doorgeleverd. Dus het kán nog komen. Er zit dus weinig anders op dan lijdzaam af te wachten. Niet direct mijn sterkste kant. Wat een geluk dat ik zo'n ontspannen en relaxt type ben hè. :devil:

Hoi, Ik val er zomaar even midden tussen, omdat ik inmiddels in alle staten ben. Vandaag zou een nieuw meubelstuk bezorgd worden, dat ik mezelf gegund had. Bezorging tussen 16.15 en 19.15 uur, maar je weet nooit helemaal zeker of de chauffeurs niet van hun route afwijken, dus zit ik al trouw de hele middag te wachten. Wel de tijd goed gevuld, want uiteraard moest de kamer deels leeggeruimd, gelijk alles schoon gemaakt (wat lag er in stof in de vergeten hoekjes :$ ), gesorteerd wat weg kan en wat niet, rotzooi weggegooid en een hoop spullen tijdelijk op een andere kamer geparkeerd. Dus rond etenstijd was ik doodmoe, en hoopte ik mijn levering snel te krijgen. Wat denken jullie? Nog steeds niets! En ik heb slechts een website waarop nog steeds beweerd wordt dat er tussen 16.15 en 19.15 uur geleverd wordt (wat dus niet gebeurd is), een 0900-nummer waarop ik uitsluitend een bandje te horen krijg en niet doorgeschakeld kan worden, en een e-mailadres waarop ik mijn ongenoegen kan uiten (wat ik inmiddels in geuren en kleuren gedaan heb), maar waarvan ik uiteraard vanavond geen reactie meer hoef te verwachten. GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Heb ik dat weer? Ik heb geen flauw idee of ik vanavond nog iets kan verwachten of niet, maar ik vrees het ergste. Gelukkig weet ik inmiddels dat een fles wijn naar binnen gieten niets, maar dan ook niets aan de situatie verbetert. En eveneens gelukkig heb ik ook geen wijn in huis. Maar als iemand een manier weet waarop ik mijn frustratie bot kan vieren zonder mijn laatste serviesgoed kapot te gooien, dan houd ik me aanbevolen!

Bedankt voor de tip Spud. Behoefte om hyper te worden heb ik niet, en ook geen behoefte aan slechter slapen, maar het is de moeite waard het een keer te proberen bij een belangrijke vergadering waarbij ik niet in slaap wil vallen.

Overigens, succes met je sollicitatie morgen Spud. Ik zal een kaarsje voor je aandoen. En nu ga ik het hondje uitlaten en daarna mezelf opbergen. Morgen wordt ook een drukke dag. 's Morgens eerst therapie, en 's middags wordt een nieuw meubel bezorgd, dus dat betekent dat er opgeruimd en plaats gemaakt moet worden. En vooral gewacht totdat ze komen. En gesjouwd!

Hoi Pippi, als ik even de tijd heb, en de beschikking over een computer, probeer ik wel bij te lezen. Dat lukt niet altijd, maar dan zeg ik altijd even dat ik niet het hele draadje gelezen heb. Toen vorige week mijn computer het niet deed ben ik niet meer alle draadjes van de hele week bij gaan lezen, dat was veel te veel. Je kunt je afvragen waarom ik hier af en toe zo'n lang bericht plaats, als ik zo weinig gelegenheid heb om hier nog veel te zijn. De reden is stomweg dat ik me nog steeds betrokken voel bij dit forum, en bij de mensen die hun best doen van de drank af te komen. Ik herken waar ze mee bezig zijn, zie de fases waar iedereen doorheen gaat. Er zijn heel veel overeenkomsten tussen ons allemaal, ondanks alle verschillen. En daarnaast heb ik soms behoefte iets van me af te schrijven. Die situatie van vanmorgen was erg genant, en ik heb het er de hele dag moeilijk mee gehad. Ik weet gewoon niet hoe ik moet voorkomen dat zoiets gebeurt. En als ik dan 's avonds het forum lees, en ik lees dat meerdere mensen zo moe zijn, net als ik, en dat Stien tijdens een dag zitten ook haar ogen niet open kan houden, dan vind ik mezelf weer ietsjes normaler en kan ik er weer een beetje mee lachen. Dat ik zulke lange verhalen plaats komt gewoon doordat ik een verschrikkelijke kletskoud ben. Ik ben nooit kort van stof.

Blacky, een zware dag voor je. Fijn dat je er goed doorheen gekomen bent!

Tja Pip, wat is normaal? Zelf vind ik het toch niet helemaal normaal dat ik 's morgens om half tien mijn ogen nauwelijks open kan houden. En het zal door mijn werkgever ook zeker niet gewaardeerd worden. En ook onze onvolprezen regering vindt dat de combinatie van (bijna) fulltime werk met een huishouden goed te doen moet zijn. Dus dan zal het toch wel aan mij liggen?

Goedenavond allemaal! Ik lees hier net de verhalen over vermoeidheid, en vooral jouw verhaal Stien doet me deugd. Vanmorgen had ik een verschrikkelijk genante ervaring. Er was een werkoverleg, en als extra "attractie" kwam een financieel zeer onderlegde collega een zeer financiële uitleg geven. Nu ben tijdens dat werkoverleg, dat altijd rond 9.00 uur begint, al nooit op mijn best, maar vanmorgen was het helemaal dramatisch. Ik was zo vreselijk moe dat mijn ogen alsmaar vanzelf dichtvielen. Het was zo erg dat meerdere collega's het gemerkt hebben, ik heb er diverse lacherige opmerkingen en mailtjes over gekregen. Ik schaam me dood, vooral omdat ik aanvankelijk het idee had dat het niet zo opviel zolang ik maar niet geeuwde. Ik heb nog als excuus verteld dat ik geïrriteerde ogen heb, als gevolg van hooikoorts (wat waar is), maar ik denk dat iedereen toch gezien heeft dat ik gewoon omviel van de slaap. Het was helemaal geen kwestie van ongeïnteresseerd zijn, maar zo moet het wel overgekomen zijn. In ieder geval weet ik nu dat ik niet de enige ben met deze kwaal, en daar ben ik blij om. Toch zou ik willen weten wat ik er aan kan doen, want ik vind het niet leuk zo'n rotindruk te maken. Ik drink nu 19 maanden niet, en in die tijd heb ik me vaak afgevraagd wanneer ik me nu eens eindelijk wat minder moe zal gaan voelen. O, ik heb best wel momenten dat ik de energie heb om van alles te doen hoor, maar toch blijf ik het gevoel houden dat ik té vaak té moe ben. Inmiddels ben ik voor mezelf tot de conclusie gekomen, dat mijn huidige vermoeidheid niet meer het gevolg van stoppen met drinken kan zijn. Dat betekent dat het ofwel bij mijn leeftijd hoort, of ik ben nog steeds niet hersteld van mijn burn-out en depressie, of ik heb gewoon te veel te doen. Waarschijnlijk is het de combinatie van die oorzaken, en geen mens of arts kan me vertellen of het ooit over gaat en wanneer. Frustrerend hoor! Hiermee wil ik mensen die net gestopt zijn met drinken en zich moe voelen niet ontmoedigen. Ieder mens is anders, dus dat ik moe ben hoeft niet te betekenen dat iedereen die gedronken heeft altijd moe zal blijven. Wat ik wel duidelijk wil maken is dat we ons goed moeten realiseren dat alcohol een verdovend middel is. Het verdooft gevoelens, pijn en óók vermoeidheid, en stelde ons daardoor in staat door te gaan op momenten dat ons lichaam aan de rem trok, met oververmoeidheid als gevolg. De eerste maanden na het stoppen met drinken voelen we niet alleen onze werkelijke vermoeidheid, maar moeten we ook herstellen van de overbelasting die het gevolg is van het alcoholgebruik. Dat kost tijd, en vergt rust. Geef je lichaam daarom die rust. In de fase waarin ik me nu bevind denk ik dat ik een balans moet vinden tussen het ondernemen van actie om te voorkomen dat ik wegzak in niets doen (niets doen is funest, want dan verandert er ook niets), en het zorgvuldig doseren van die actie om overbelasting te voorkomen.

Beste Corinne, kregen je man en jij tijdens de trainingen van je zoon niet ook begeleiding? Ik vraag dat omdat mijn zoon ook op jonge leeftijd enkele heel erg moeilijke jaren heeft doorgemaakt. Hij heeft enkele jaren speltherapie gehad, en in die periode had ik als verzorgende ouder ook gesprekken. Tijdens die gesprekken kon ik veel van mijn twijfels en moeilijkheden om met de situaties waarvoor ik gesteld werd kwijt, en ik kreeg ook goede adviezen. Ik heb daar veel aan gehad, met name in de omgang met mijn kinderen. Ik was toen nog niet aan mijn eigen verwerking en problemen toe, dat besef ik nu, maar ik heb tijdens die gesprekken wel geleerd beter te begrijpen wat er in mijn kinderen omging, en hoe zij de dingen die er gebeurden interpreteerden. Daar ben ik nog steeds erg blij om.

Hoi! Kom weer even kijken hier. Mijn computer is gecrasht, dus de afgelopen week heb ik niet mee kunnen lezen of schrijven. Af en toe toch wel gemist, maar ergens was het ook wel rustig. Ik ben 's avonds meestal nog tot een uur of negen, half tien bezig, en als ik dan nog een beetje probeer bij te lezen lig ik meestal te laat in mijn bed. Ik heb de afgelopen week meer tv gekeken dan ik in lange tijd gedaan heb (en daardoor nog steeds te laat in bed gelegen ) en dat was toch wel ontspannend. Toch hoop ik dat het mijn zoon dit weekend lukt hem weer aan de praat te krijgen, want ongemakkelijk is het wel, zo zonder computer. Nu zit ik even achter die van Soothe, want ik ben naar Amsterdam getogen. Mijn zoon is dit weekend jarig, en ik kreeg min of meer te verstaan dat een bezoekje aan mijn lief dit weekend wel op prijs gesteld zou worden. Ik vermoed dus dat er een feestje gepland wordt, waar ma niet persé bij hoeft te zijn. Morgen maar eens de schade in ogenschouw gaan nemen. Ik las net iets over onrustgevoelens. Daar heb ik ook veel last van, ik kan onmogelijk zomaar stil zitten en niets doen. Alleen als ik erg moe ben vind ik het fijn om even te gaan liggen, maar dan doezel ik ook weg. Voor yoga heb ik ook nooit voldoende geduld gehad. Ik was als kind al erg onrustig, dus voor mij is het geen onbekend verschijnsel. Alcohol had voor mij ook de functie van ontspanner, en zonder is de onrust en spanning in mijn hoofd en lijf weer in volle hevigheid terug. Het vervelende is dat ik door die onrust altijd mezelf voorbij hol, waardoor ik weer extreem moe word, en daardoor gaat mijn hoofd weer malen, heb ik muizenissen en zie ik beren op mijn weg, waardoor er nog meer onrust opbouwt, etc. etc.. Een vicieuze cirkel waar ik maar niet uit kom, maar die gelukkig niet altijd even erg aanwezig is. De laatste paar dagen heb ik er weer erg veel last van. Een combinatie (denk ik) van jarige zoon (dat brengt bij mij altijd erg veel herinneringen omhoog), de noodzaak op korte termijn mijn slaapkamer half leeg te ruimen omdat ik met een paar wijzigingen bezig ben, en een zware klus op mijn werk waar ik vreselijk nerveus over ben omdat het alle paniekgedachten en zelftwijfels wakker roept. Het gaat niet helemaal lekker dus. Ik zal blij zijn als aankomende week voorbij is, hoe die ook mag verlopen. Niettemin, ik zei het gisteren ook tegen Soothe, geen drinkgedachten! HIEP HIEP HOERA! Toen ik gisteravond hier aankwam was ik hypernerveus en doodmoe, en had ik een ernstige behoefte om mijn overdrukke, tobbende hoofd even te kunnen uitschakelen. Nog niet zo heel lang geleden zou dat een megagremlin betekend hebben, en ik was me ervan bewust dat dit een van die avonden was dat ik me vroeger compleet van de wereld gedronken zou hebben. Maar ik had geen enkele behoefte aan drank. Wél aan verdoving, zoals ik al zei, maar ik had niets. Als iemand me een pammetje aangeboden zou hebben zou ik waarschijnlijk in de verleiding zijn gekomen, maar ik denk dat ik ook dat niet gedaan zou hebben, want een valiumverslaving heb ik jaren geleden ook al moeten overwinnen, en ook die wens ik niet terug. Dus ik heb de bui maar uitgezeten en gelegen, op tijd gaan slapen, en nu gaat het iets beter. Het scheelde dat Soothe ook in een soortgelijke stemming verkeerde, dus we konden elkaar wel aanvoelen, en zijn er samen droog doorheen gekomen. Mensen, maak er allemaal een mooie droge dag van, dat is ook mijn voornemen.

Mijn ervaring in de tijd dat ik niet drink, en ook in het lezen hier op het forum, is dat het normaal is dat periodes van blijdschap, het gevoel van 'on top of things' te zijn zich afwisselen met periodes van inertie en somberheid. Het is kennelijk inherent aan het stoppen met drinken. De laatste tijd vraag ik me af of het niet gewoon menselijk is, en of mensen die nooit een alcoholprobleem gehad hebben dit soort afwisselende periodes niet ook hebben. Ik krijg de indruk van wel. Ik heb altijd moeite gehad met mijn stemmingswisselingen, mijn hyperactiviteit afgewisseld met totale moedeloosheid en gebrek aan zin. Dagelijks drinken leverde mij een soort stabiele staat van vermoeidheid met kortstondige energie als ik een glaasje nam. Ook emotioneel was ik stabieler, want altijd ongeveer in dezelfde staat van roes c.q. kater. Eenmaal gestopt met drinken begon het tot mij door te dringen dat ik eindelijk eens moest leren mezelf te zijn, en niet voortdurend bezig kon blijven met proberen te voldoen aan wat ik dacht dat van mij verwacht werd. Zoals mij altijd geleerd was. Anderen zeggen vrijwel nooit direct tegen je wat er van je verwacht wordt, dus ga je dat zelf invullen. Dat heb ik althans het grootste deel van mijn leven gedaan. Maar ik kan me vergissen, en ik ben niet in staat volledig te doorgronden wat een ander denkt en wil, met name omdat ik het ook nooit heb durven vragen. Met het gevolg dat ik nooit aan de mij zelf opgelegde verplichting te voldoen aan ieders wensen kan voldoen. Stapelgek werd ik ervan, en ik kon het alleen volhouden met liters wijn. Maar wie of wat ik zelf ben, en wat ik zelf nou eigenlijk wil, wist ik ook niet. Alleen dat ik het anders wilde. Nou, kennelijk is dat al een eerste begin van wat ik ben. Ik leef nu ruim anderhalf jaar nuchter, en ik heb ontdekt dat ik lang niet altijd de lieve, zachtmoedige vrouw ben die ik zou willen zijn (en misschien toch ook weer niet?). Ik ben vaak vrij snel geïrriteerd, kan niet goed stil zitten (hoewel ik dat wel graag zou willen), ben tegelijkertijd hyperactief en lui, nogal rommelig maar wel schoon, heel onzeker maar ook veeleisend zowel naar mezelf toe als naar anderen. Kortom, ik ben één vat tegenstrijdigheden, en ik ben niet met alles wat ik ben even blij. Maar ik ben druk bezig te veranderen waar ik niet gelukkig mee ben, zoveel als dat mogelijk is, en te accepteren wat kennelijk heel erg bij mij hoort. Voor degenen hier die niet weten wie of wat ze zelf nu zijn: geef het tijd. Naarmate je langer niet drinkt kom je er vanzelf achter wat kennelijk bij jou hoort. En uit je gevoel van onvrede met bepaalde eigenschappen merk je, wat je kennelijk in de loop der tijd aangeleerd hebt, wat eigenlijk niet bij je natuur past. Ik denk dat het nooit goed is je eigen gevoel geweld aan te doen omdat je denkt je op een bepaalde manier te moeten gedragen. Vandaag ben ik op familiebezoek, en Soothe past op mijn zieke hondje. Lief van hem. Ik heb er wel moeite mee de hele dag weg te gaan terwijl ik weet dat hij in mijn huis is, zou liever nog een dagje aan ons samenzijn vastplakken. Maar ja, ik heb ook nog familie, en daar ben ik blij om. Ik wil ze niet verwaarlozen. Allemaal een fijne zondag, en laat dat eerste glas staan. Dat doe ik ook.

Kohtje, fijn dat je weer opnieuw de strijd aangaat. Je mag dan een terugvaller zijn, maar wel een die de strijd niet opgeeft, maar steeds opnieuw met goede moed aangaat. Het is je al een keer eerder gelukt, en het gaat je weer lukken! Veel succes met je nieuwe behandeling. Ik vond en vind jou ook een fijne, lieve en mooie man (mag volgens mij wel van Soothie), en ik gun je van harte om weer droog te worden.

Gezellig, ik doe vandaag ook weer mee. Rufus, ik heb gisteren niet op je bericht gereageerd, maar heb het wel gelezen en het heeft door mijn gedachten gespeeld. Van ons drieën was jij denk ik toch degene met de meest dringende redenen om te stoppen met drinken, want je leven was er letterlijk mee gemoeid. Hoewel, in iets minder dringende mate geldt dat natuurlijk voor ons allemaal. Ook ik bevond me destijds op een omslagpunt. Ik voelde heel duidelijk aan dat als ik door zou gaan zoals ik de laatste jaren bezig was, er binnen een jaar dramatische dingen zouden gebeuren. Ik zou niet meer in staat zijn mijn werk te doen, in grote financiële problemen belanden (want ik kon al die wijn die ik dronk, al was het de goedkoopste, helemaal niet betalen) en mijn lichamelijke klachten zouden al snel uitgemond zijn in serieuze gezondheidsproblemen. Daarom had ik me ook aangemeld voor de internetbehandeling. Maar ook voor mij was het de aansporing van een forumlid, opgeteld bij de steeds duidelijker zekerheid dat ik niet in staat was te minderen, die mij uiteindelijk deed besluiten enkele maanden helemaal te stoppen met drinken. Daarna zou ik wel weer verder zien. Het was het beste besluit dat ik ooit had kunnen nemen. Ik ben blij voor jou om je nieuwe puberteit, en blij dat je eindelijk volledig uit kunt komen voor wie en wat je bent, en daar trots op kunt zijn. Je hebt reden om trots te zijn! Albertina, sterkte met je voet. Ik hoop dat je veel baat hebt bij fysiotherapie, want dystrofie is een heel vervelende aandoening, die helaas ook nog een behoorlijke tijd kan duren. Je werkgever mag je om deze reden niet ontslaan, maar ze kunnen je helaas wel dwingen om in het kader van je reïntegratie werk te doen dat je helemaal niet leuk vindt. Laat je goed informeren door de bedrijfsarts! En neem de tijd om te herstellen, want te snelle overbelasting kan heel vervelende en langdurige klachten geven. Allemaal een fijne dag vandaag. Ik ga zo eens kijken hoe het met de ontlasting van mijn hond is gesteld. Hij heeft al een paar dagen diarree. Volgens mij las ik eerder deze week hier dat meer huisdieren hier last van hebben, klopt dat? Ik vraag me af of er een virus heerst.

Beste Joann, welkom terug. Ik ben erg blij en opgelucht te lezen dat het nu goed met je gaat. Het spijt me voor je, dat je zo diep moest gaan om uiteindelijk de weg naar boven te kunnen vinden, en het vertrouwen dat boven die put toch de zon schijnt, en er een blauwe hemel wacht. Wat mij raakt in je verhaal is de zin waarin je schrijft dat je voor je afscheid in oktober wel van de ellende af wilde die drinken met zich meebrengt, maar er niets voor wilde doen of laten. Want - en dit klinkt misschien hard - dat was precies het gevoel dat jij mij in die tijd gaf. Ook ik heb vaak genoeg hier, en ook aan jou, geschreven dat stoppen alleen het begin is, maar ik denk dat je nog niet zo ver was dat je dat kon zien en ook begrijpen. Ik ben blij dat je de hulp hebt gevonden die je nodig hebt, en een manier die voor jou werkt. En als het daarvoor nodig was om af te dalen tot de diepste wanhoop, dan heeft dat je toch iets goeds gebracht. Heel veel sterkte op je weg, en ik hoop dat je nog heel lang door mag gaan met leren.

Allemaal bedankt voor de felicitaties! Heerlijk toch, dat er zo ongemerkt, dag per dag, steeds opnieuw een maand bij opgeteld kan worden. Soothie heeft een heerlijke maaltijd voor ons bereid, ik ga nu even helpen alles op tafel te krijgen. Wel wat laat voor ons doen, maar daarvoor eten we dan ook extra lekker! Het is beregezellig zo, de hele dag met zijn tweetjes. Een fijne avond alvast, allemaal.

Houtje, sterkte. Het voelt als een trap na denk ik. Was die derde een goede kennis van je moeder? Ergens kan ik wel begrijpen dat er misschien iemand was om wie ze gaf, en die ze wat na wil laten. Je had al langer geen contact met haar toch? Maar toch kan ik niet begrijpen dat ouders hun kinderen en kleinkinderen zomaar kunnen negeren. Dergelijke mensen bestaan helaas, ik ken er zelf ook een. Onbegrijpelijk!

BamBam, van harte gefeliciteerd met 18 maanden niet drinken! ;) Ook van Soothe, die hier naast me zit! Fijn hè, om niet meer te moeten, ondanks dat het allemaal niet vanzelf gaat.

Goedenavond allemaal, Ik heb net de dagdraad doorgelezen, en vind dat er mooie en zinnige dingen zijn geschreven. Heel herkenbaar ook. Ik ben vanalles tegen gekomen waarop ik wilde reageren, maar als ik dan op het einde van de dagdraad ben loopt het allemaal zo door elkaar dat ik niet meer goed weet wat ik wilde zeggen. Ach ja, het meeste wat ik bedacht is ook al gezegd en gedacht. Houtje, bedankt voor de opsteker gisteravond. quote: Herkent iemand het volgende: Dat als ik nu (kortgezegd) ruzie met mijn kids heb ik het gevoel heb dat ik door hun wordt afgewezen dat dat een bevestiging is van de afwijzing door mijn moeder mijn leven lang. Snappen jullie dat? Ja, dat herken ik wel, al ervaar ik het in iets andere vorm. In feite is dit ook precies het probleem wat ik altijd heb in een situatie zoals die van gisteravond met mijn zoon. Ruzie en verwijten zijn voor mij een bevestiging dat ik iets niet goed doe, dat ik misschien wel niets goed doe en consequent tekortschiet, zoals mij het grootste deel van mijn leven door zowel mijn moeder als mijn ex verweten is. Dat IK het niet goed doe, is er zo ingeprent dat ik niet meer goed in staat ben te beoordelen of dit nou echt zo is of niet. De twijfel is een vast onderdeel van mijn leven. Vergeet niet Houtje dat andere mensen deze twijfel en onzekerheid in ons intuïtief haarfijn aanvoelen, en daarop inspelen. Door onze twijfels roepen wij als het ware hun slechte, verwijtende en negatieve kant op, waarmee ze ons feilloos weten te raken en onze twijfels voor de zoveelste keer bevestigen. Het is een jarenlang proces, waarvan zowel wij als zij ons niet bewust zijn. Jouw kinderen wijzen jou helemaal niet af, net zomin als de mijne dat doen. Maar ze kennen onze angst voor afwijzing, voor tekortschieten, en op het moment dat ze om wat voor reden dan ook niet lekker in hun vel zitten bevestigen ze ongewild en onbewust onze grootste angst. Misschien doen we dat zelf ook wel, bij weer andere mensen. Het leren herkennen, ZIEN van het mechanisme is de eerste stap om er verandering in te brengen. Maar dan volgt nog het proces van het een halt toeroepen. Niet het doemdenken opnieuw zichzelf laten bevestigen. Anders leren denken, anders leren reageren, de twijfel doorbreken en geloven in jezelf. De afgelopen anderhalf jaar ben ik vooral bezig geweest met die eerste stap. Het leren zien van de mechanismes en het weten dat ik dat niet meer wil. Daarvoor was voor mij nodig een aantal traumatische ervaringen uit het verleden te verwerken. Zo lang bepaalde situaties of gebeurtenissen van vandaag automatisch de oude paniek en afweerreactie opriepen was ik niet in staat oud zeer van nieuw zeer te onderscheiden. Niet in staat het oude negatief te zien dat over het huidige beeld heen ligt, zoals Rudy het zei. Niet in staat om te zien dat het verleden nu niet meer bedreigend is. Ik heb het gevoel op het moment in een nieuwe fase aan te belanden. Het kost me nog wel moeite het oude zeer van de nieuwe situatie te onderscheiden, maar ik leer. Voor mijn gevoel sta ik in het overgangsgebied tussen die eerste stap, en de volgende, en ik weet nog niet precies hoe ik verder moet. Oké, ik begrijp hoe het werkt, ik WEET dat ik niet meer in mijn oude vluchtgedrag wil hervallen, maar ik weet niet zo goed wat ik dan wel moet. De twijfel of ik het wel goed zie is er nog steeds, al durf ik iets beter te geloven dat ik misschien wel gelijk heb als ik iets niet wil, of als ik denk onheus behandeld te worden. Nu nog anders leren DOEN. Ik ben zo ontzettend blij met mijn therapie, want mijn psycholoog kan me ook hiermee helpen. Dat was ook het voorstel na de kerstvakantie, en ik voel nu dat ik er aan toe ben. Corinne en Stien, ik ben erg blij dat jullie die stap ook hebben gezet. Ik weet het, zo'n intakegesprek kan heel heftig zijn. Ik heb me ook rot gehuild. Het zal nog wel een keer vaker voorkomen. Rust goed uit, plan zoveel mogelijk een rustige dag na je therapie, want het kost enorm veel energie en levert veel stof tot nadenken. Maar ga ervoor, want het kan je echt helpen op een andere manier te leren leven. Een manier waarbij je geen alcohol meer nodig hebt. Nog een fijne avond allemaal!

Nog een laatste woord voor ik naar bed ga. Hondje is uitgeweest, lunchpakket voor morgen klaar, en mijn hoofd woord enigszins opgeklaard door de frisse lucht. Corinne, mijn zoons zijn volwassen kerels ja, hoewel ik dat zelf nog niet zo zie. Ze studeren allebei, en wonen daarom nog thuis, en werken zo mogelijk bij omdat een studiebeurs niet bepaald een vetpot is. Ik woon aan de zuidrand van mijn woonplaats, en hoewel die midden in het land ligt, is het OV hier niet bepaald geweldig geregeld. Met name 's avonds zijn de verbindingen slecht, en rijden bussen vaak gewoon niet tot hier door. Dus speel ik vaak voor taxichauffeur voor een laat thuiskomende zoon, en ben er al anderhalf jaar beretrots op dat ik dat kán. Maar goed, vanavond dus even niet, omdat ik niet bereikbaar was. Trees, heel lief van je, maar ik vind het moeilijk een evenwicht te vinden tussen mijn eigenbelang en dat van mijn kinderen, waar ik me ondanks dat ze officieel volwassen zijn toch verantwoordelijk voor voel, en in ieder geval mee verbonden. Toen ik te veel dronk was ik er vaak onvoldoende voor hun, en daar voel ik me schuldig over. Dat schuldgevoel zit diep, en daarom voel ik me onzeker bij het idee dat ik er misschien nog steeds niet voldoende voor hun ben. Noem me maar gek, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Allemaal nog een fijne avond, en welterusten!

Marjo, fijn dat je die fles hebt weggegooid. Geef het tijd, want het kost veel tijd, maar uiteindelijk komt het wel goed. Ook leven is te leren, ontdek ik.

Pippi, mij lijkt het helemaal niet vreemd dat het even wat veel was. Je hebt een week heel intensief met vriend en wederzijdse kinderen doorgebracht. Zo leer je niet alleen de leuke, maar ook de minder leuke kanten van elkaar kennen. Ik denk dat je een enorme hoop ervaringen opgedaan hebt, en die moeten even bezinken. Je hoofd heeft even tijd nodig om alles een plaats te geven, en je eigen plaats binnen al die ervaringen te bepalen. Geef jezelf gewoon de tijd daarvoor. En neem ook de tijd om het met je vriend te bespreken.

Was even absent. Mijn zoon, die gewerkt had, kwam thuis en dat bracht het nodige tumult met zich mee. Zijn afwezigheid was trouwens de reden dat ik even online kon. Ik kreeg een vreselijke lading verwijten over me heen omdat ik telefonisch niet bereikbaar was op het moment dat hij me nodig had, en voelde me meteen weer de doodsbange, o zo onzekere en schuldige Anna van altijd, die liters en liters wijn nodig had om haar rotgevoel weg te werken. Pfff, het laagje nieuw gevonden zekerheid en zelfvertrouwen is ook echt niet meer dan dat: een dun laagje. In ieder geval heb ik weer stof om over te praten met mijn therapeute woensdag. Het moeilijkste vind ik, dat ik voortdurend twijfel. Natuurlijk word ik kwaad omdat ik een bak met verwijten over me heen krijg die volgens mij niet terecht zijn. Maar is dat wel zo? Ik bel inderdaad vaak, té vaak? Heb ik geen open oor? Kunnen mijn kinderen hun verhaal niet bij mij kwijt? Of is hij gewoon onredelijk omdat hij te lang moest wachten op een een bus, of te ver heeft moeten lopen vanaf de halte omdat die niet het hele rondje meer reed? En moet dat mijn probleem zijn? In ieder geval weet ik het antwoord niet op al die vragen, voel me voortdurend heen en weer geslingerd tussen de ene en de andere gedachte, begin dan te hyperventileren en voel een paniekaanval opkomen. Enkele van dit soort situaties binnen een week kunnen zomaar zorgen voor een nieuwe depressie aanval. Tja. Het positieve is dat ik niet drink, en ook niet van plan ben dat te gaan doen. En ik werk eraan dit soort situaties te leren hanteren, hoewel ik wel eens wanhoop of dat ooit gaat lukken. Corinne, ik weet niet meer zeker of ik degene was die tegen je zei dat je jezelf kwelde met minderen. Het zou heel goed kunnen, want dat was destijds mijn eigen ervaring. Ik ben in ieder geval ontzettend blij dat ik de moed heb opgebracht maar eens te proberen helemaal te stoppen. De rust in mijn hoofd is onbetaalbaar! Anjo, ik begrijp niet precies wat je met die jongen bedoelt? Die gitarist? Nee, die is niet het water ingelopen, maar gestorven aan een afschuwelijke ziekte. Met mij gaat het wel, zoals je leest. Ups en downs, zoals gewoonlijk, maar over het grote geheel genomen een stuk beter dan anderhalf jaar geleden. Het is een voortdurend leerproces, het leven te hanteren zoals het komt, met al zijn goede en minder prettige kanten. Ik begrijp dat jij daar ook iedere dag mee bezig bent. Sterkte! Mensen, het is weer de hoogste tijd om de avond af te sluiten voor dit onmatig bellende, twijfelende en bovenal werkende persoontje. Bedankt dat ik nog een keer mijn sores hier kwijt kon. Jullie zien het: van niet drinken wordt het leven niet leuker, ook niet gemakkelijker, maar wel echt. En het biedt mogelijkheden te leren en te veranderen, wat met een roes niet te doen is.

Hij was goed ja. Ik lees nu pas dat hij overleden is, veel te jong.

Smurf eens wat blijer!

Weinig is meer dan niets!