Anna

Pfff, ik was even met de hond uit, en wat is er veel bijgeschreven in die tijd! Soothe je weet dat ik je alle hulp wil bieden die ik kan geven, maar ik ben geen professional. Slechts een ervaringsdeskundige, die er zelf ook nog niet uit is hoe ze haar leven moet leven, maar alleen een flauw idee van de richting heeft. Wat betreft de harde of zachte aanpak: ik denk dat geen van beide aanpakken werkt als je niet écht ervan overtuigd bent dat je wil stoppen, dat je dat leven mét drank niet meer wil.

Ik ben het in zoverre wel met Ferry eens, dat iemand die voortdurend blijft terugvallen waarschijnlijk meer hulp nodig heeft dan alleen dit forum. Wilskracht, begrip en ondersteuning is niet voldoende, het vereist een gedragsverandering, en ook acceptatie van een hele hoop ongemakken die de eerste maanden op je weg komen. Niet iedereen lukt dat zonder directe hulp. Daarbij wil ik me niet uitlaten over wat voor soort hulp dat dan moet zijn. Voor mij was de internetbehandeling en het forum een goede start, maar dat bleek op langere termijn niet voldoende. Ik heb hulp gezocht en gevonden via huisarts, bedrijfsarts, maatschappelijk werk en ben uiteindelijk terecht gekomen bij een psycholoog. Mijn gedrag veranderen, en de manieren waarop ik mijn leven en mensen ervaar, kan ik niet helemaal alleen aan. En dat vind ik geen schande!

Ik denk dat dat het is Benthe. De andere mensen hier zijn een spiegel, en iedere keer als iemand voor gaas gaat word je eraan herinnerd dat dat jou ook kan gebeuren. Ik ga eten!

Benthe, ik heb er ook moeite mee als mensen hier steeds opnieuw komen melden dat ze weer voor de bijl zijn gegaan. Ik vind het enorm zonde, vooral omdat men zegt dat het na iedere terugval moeilijker is de draad weer op te pakken. Soms twijfel ik dan ook aan de motivatie. Maar dan bedenk ik me weer hoeveel jaren ik zelf heb gedronken, hoe vaak ik vergeefs geprobeerd heb het tot acceptabele porties terug te brengen omdat ik tegenover mezelf niet kon erkennen dat ik niet matig kán drinken. Dan denk ik aan mensen als Sneeuwwitje, die 16 jaar niet gedronken heeft, en anderen die jarenlang niet gedronken hebben en daarmee bewezen hebben dat ze het kunnen. Die toch in een onverdacht moment voor de bijl zijn gegaan en weer helemaal terug bij af. En dan realiseer ik me dat mij dat ook kan overkomen, en dat er dus helemaal niets is om hoogmoedig over te worden. Ik ben trots dat ik al anderhalf jaar niet drink, maar voel me nederig in de wetenschap dat ik dat ook niet kan, omdat ik niet tegen alcohol kan.

Bij mij niet Albertina. Veel mensen hebben juist last van volle maan, maar dan voel ik me meestal geweldig. Ik zit mezelf het meeste in de weg als er geen maan is, en daar gaan we nu naar toe. Klinkt voor de meeste mensen waarschijnlijk heel raar en bijgevoelig, maar voor mij werkt het echt zo. En sinds ik niet meer drink ben ik er nog veel gevoeliger voor geworden. Bedankt voor de link!

Mooie stukjes, Albertina en Cacao, ik wil ze allebei bewaren. Het lezen ervan geeft mijn geest wat meer rust en de somberheid wat meer zin. Vermoedelijk heb ik weer last van de afnemende maan (het is laatste kwartier zag ik net op mijn kalender), want ik ben al twee dagen somber en heb een licht paniekgevoel omdat ik teveel moet en geen prioriteiten kan stellen. Nu leer ik wel daar beter mee om te gaan, lijstjes te maken en kijken wat het belangrijkste is e.d., maar juist in zo'n stemming als waarin ik vandaag ben lukt dat niet zo best. Dan is mijn hoofd te vol en tuimelt alles voortdurend door elkaar heen. Kennen jullie dat? Houtje, sterkte! Niets zo frustrerend als alimentatie die te laat binnenkomt, terwijl je bovendien niet weet wanneer het komt. Daar weet ik alles vanaf. "Gelukkig" ben ik daarvan af, dat geeft toch een stuk meer rust. En zo heeft ieder nadeel ook weer zijn voordeel. Verder heb ik nog niet bijgelezen, ook daar had ik even geen geduld voor. Ik ga eens even wat te eten fabrieken, onder het genot van een groot glas fris. Groetjes allemaal!

Hard is het leven wel.

Beleven deed ik vandaag genoeg, maar de vrede met mezelf was even zoek.

ding, dong...

Een fijne zondag allemaal! De laatste dagen schitter ik nogal door afwezigheid hier. Overdag heb ik door werk en andere drukke bezigheden als ik vrij ben meestal geen tijd om het forum bij te houden. Meestal probeer ik dan ´s avonds, als ik de gelegenheid heb om achter een computer te zitten, de dagdraad nog bij te lezen en een beetje te reageren. Maar ik merk al enkele weken dat me dat eigenlijk niet lukt. Meestal zijn er de hele dag zoveel berichtjes geplaatst, dat ik op het einde van het draadje, dat ik veel te vluchtig doorneem, al niet meer weet waar ik in het begin op wilde reageren. En daar voel ik me dan weer schuldig over, want zo zit ik in elkaar. Het willen bijhouden, maar niet kunnen bijhouden, roept een zekere onrust bij mij op. Tegelijkertijd merk ik, dat als ik achteraf probeer een draadje bij te lezen, alles wat er geschreven is toch wat aan me voorbij gaat. Je bent niet bij een discussie aanwezig, maar leest die achteraf na, en daarbij ontbreekt de betrokkenheid. Daarom voel ik me vaak ook niet zo geroepen om nog iets te schrijven. Misschien hoort het bij de fase waarin ik nu zit. Iets meer afstand nemen van het forum, niet meer voortdurend bezig zijn met vandaag niet drinken, omdat het meer vanzelfsprekend is dat ik vandaag niet drink. En meer bezig zijn met de andere dingen in mijn leven. Alles wat nieuw is, of waar ik op een andere manier om ga dan ik vroeger deed: mijn werk, mijn gezin, mijn nieuwe relatie, de therapie, waarin ik in een nieuwe fase gekomen ben. Mijn leven is veranderd de afgelopen anderhalf jaar, en verandert nog steeds. Dat vraagt tijd en aandacht, en ik ben blij dat ik in staat ben me daar met volle aandacht op te richten. Het is niet altijd gemakkelijk, maar ik voel me niet meer zo machteloos als ik me vroeger altijd voelde, en daarom is de behoefte aan verdoving er niet meer. Meestal niet tenminste, en als die er wel is dan wéét ik dat het er met verdoving allesbehalve beter op zal worden. En aanvaard ik maar liever dat het even niet zo leuk is. Gisteren hebben we de parkiet van Soothe´s overleden vriend naar de vogelopvang gebracht. Het diertje verdiende een goede opvang vonden we. Vreselijk gelachen, toen de beheerder ons wist te vertellen dat parkiet Trudy in feite altijd al een Rudy was! Om er nog een leuke middag van te maken leek het Soothe een goed idee om in het nabijgelegen grote winkelcentrum koffie te gaan drinken en boodschappen te doen. Maar omdat we ter plekke allebei de weg niet kenden liep dat uit op een vreselijke zoekpartij. Soothe is niet gewend in een auto rond te dolen, een situatie waarin je niet zo gemakkelijk midden op een drukke verkeersweg even kunt stoppen om de weg te vragen of kunt keren. Gevolg was dat ik volslagen in paniek raakte. Normaal gesproken weet ik in een situatie waarin ik onbekend ben niet hoe gauw ik weer op bekend terrein terecht moet komen. Mijn neiging om zo hard mogelijk naar huis te vluchten (in dit geval Soothe´s huis) tegen Soothe´s neiging zich vast te bijten en kost wat kost dat winkelcentrum te vinden. Het is uiteindelijk gelukt, maar pfffffff, dat was wel even een confrontatie met mezelf zeg. Heeft wel even geduurd voor ik weer een beetje in mijn normale doen terug raakte. Tja, zo leer je elkaar dus kennen, inclusief elkaar's eigenaardigheden en gevoeligheidjes. Maar gelukkig houden we nog steeds van elkaar! We hebben net een lange wandeling met de honden gemaakt. Lekker weer hier! En helaas is het afscheid dan alweer bijna aangebroken, maar toch ook de blijdschap weer thuis te zijn en het relaas van mijn jongens over hun weekend te horen. Allemaal nog een fijne zondag!

Hihi, dan mogen ze wel een hele hoop mensen hier d'ruit gooien. WHOEHAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!

An, ik hoop dat mijn berichtje dat ik met mijn zus op stap was niet te confronterend voor je was? Het moet inderdaad heel pijnlijk zijn dat je dit niet meer kunt. Mijn zus en ik doen dit pas sinds twee jaar, en nu pas voor het eerst halfjaarlijks. Een stad in Nederland pikken, bij voorkeur als het uitverkoop is, dus in januari of augustus, samen met de trein er naar toe en gezellig shoppen, koffie drinken en 's avonds een hapje eten. Hartstikke leuk, en we zijn blij dat we dit samen kunnen doen. Marjo, dat gevoel van saaiheid, en alsof alles wat minder kleur heeft dan met jww, heb ik ook lang gehad. Ik kan je vertellen dat ik dat nu niet meer heb. Ik heb inmiddels al een hele hoop gedaan en meegemaakt zonder jww, en mijn ervaring is dat het eigenlijk allemaal net zo leuk of nog leuker is. Ik heb Kerst en Oudjaar gevierd, etentjes gehad, geschaterlacht en zelfs gedanst zonder jww en me kostelijk geamuseerd. Er is misschien even een drempel, maar eenmaal daar overheen is het te gek. Ik kan niet ontkennen dat ik op feestjes en dergelijke ook de nodige momenten heb dat ik me alleen voel tussen al die mensen, maar dat heb ik altijd gehad, ook met drank, en het was altijd aanleiding om nog meer te hijsen, overmatig te gaan kletsen en mezelf voor gek te zetten. Dat hoef ik nu niet meer. Als ik dans vlieg ik niet meer uit de bocht, ik loop niet uit mijn nek te l*llen, ik kan gewoon recht lopen en mijn gezicht en nek zien niet meer zo vlekkerig knalrood. En wat de saaiheid van de gewone dagen en avonden thuis betreft: ik kom chronisch tijd tekort, dus verveel me nooit. Chatters, is het net zoiets als msn?

Hoi, ik ben terug van een hele dag weg geweest met mijn zus. Nogal moe, maar het was gezellig, en we hebben ons lekker verwend. Dit is voor het eerst in lange tijd dat het me lukt het draadje bij te lezen. Fijn! Maar ik begrijp dat enkelen het nogal zorgwekkend vinden. Niet druk om maken mensen, soms zijn er gewoon wel eens andere dingen die moeten gebeuren. Verder heb ik niet zoveel nieuws. Tina, sterkte morgen in het ziekenhuis, ik hoop dat je daarna weer een beetje kunt hobbelen. Hou het droog allemaal, dan doe ik dat ook!

Benthe, ik ben erg blij met Safi's reactie op jouw berichtje dat je per ongeluk drie keer plaatste, want zij verwoordde veel duidelijker en vriendelijker mijn gevoelens na het lezen ervan dan ik het op dat moment had kunnen doen. Het is misschien prettig voor jou, dat jij zo koel en rustig kunt reageren op onaangename gebeurtenissen in je leven, maar persoonlijk zou ik het erg prettig vinden als je vóór het plaatsen van zo'n bericht kon begrijpen dat er mensen zijn die een hoop narigheid achter de rug hebben, en daar niet zo gemakkelijk aan voorbij gaan als jij. En dat deze mensen zich misschien erg gekwetst voelen door zo'n bericht. Vind jij het logisch, dat een vader beter is voor de kinderen van een ander omdat die toevallig bij hem in huis wonen, dan voor zijn eigen vlees en bloed? Een man die óók toen hij nog bij zijn eigen kinderen in huis woonde nooit een vader voor hen was? Die bewust het contact volledig verbrak, naar achteraf blijkt omdat hij liever andere kinderen had? Denk jij dat het met een kind niets doet als zijn vader liever voor een ander zorgt dan voor hem? Dat hij niet voor zijn leven door de afwijzing getekend wordt? Ja, ik ken wél volwassenen die nog steeds lijden onder de scheiding van hun ouders, en niet vanwege de ruzies of strijd, maar omdat ze opgroeiden in een niet harmonieuze gezinssituatie met slechts één ouder die voortdurend overbelast was om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. En nu doel ik niet eens op mijn eigen kinderen. Het spijt me, maar dit hakte er even heel erg hard in bij mij.

Overigens: Soothe en Kaia, van harte gefeliciteerd met 60 dagen, ofwel 2 maanden alcoholvrij!

Sammy, ook van mij sterkte met je operatie.

Hoihoi, ook van mij uit bedankt voor alle betrokkenheid bij Soothe en zijn vriend, en bij mij, al doe ik niet zo bar veel op het moment. Safi, als er weer een keer een meeting komt wil ik denk ik wel weer van de partij zijn als ik kan. Eigenlijk bedacht ik me ook net dat het misschien leuk zou zijn ergens buiten, op een strand of zo, af te spreken en de hondenbezitters de hond mee te laten nemen. Lekker wandelen en dollen ergens in het voorjaar. Maar een van de eilanden is voor heel veel mensen slecht te bereiken, dus het lijkt me geen slecht idee iets centralers te zoeken. Rudy, bedankt voor je reactie naar Benthe. Haar bericht naar Pippi gaf mij ook een onbehaaglijk gevoel. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd mijn impuls om daar meteen bovenop te springen een beetje te beheersen, dus ik heb er niet meteen op gereageerd. Benthe, de nieuwe vrouw van mijn ex is niet jonger dan ik. Niet dat dat er iets toe doet. Wat mij en mijn kinderen heel veel pijn heeft gedaan en soms nog doet, is dat hij kennelijk wel een vader wil zijn voor andere kinderen dan zijn eigen. Dat ik me afgedankt gevoeld heb staat daar los van. Het deed pijn dat ik kennelijk niet meer goed genoeg was toen hij zijn carrière gemaakt had, maar inmiddels besef ik dat híj ook niet meer goed genoeg is voor mij, en ik wil hem onder geen enkele voorwaarde terug. Maar dat neemt niet weg dat de kinderen een vader nodig hadden, toen hij er niet voor ze was.

Je kinderen zullen die Anita nooit als hun moeder zien Pippi, ook al gaan ze haar misschien wel aardig vinden. Voor hen is het eigenlijk het beste als de weekends bij pa gewoon leuk en gezellig zijn, maar dat is voor jou heel moeilijk en pijnlijk. Je kinderen mogen best aan jou merken dat je het er moeilijk mee hebt, dat is niet meer dan normaal. Het is toch een rouwproces voor jou, en zij zitten zelf ook in een iets ander, maar toch ook rouwproces. Je hoeft je verdriet en pijn niet te verbergen, als je maar naar hun toe laat merken dat je ondanks dat voor hen het beste wil. Dat je graag wil dat ze gelukkig zijn. Wees gewoon jezelf. Je kinderen hoeven geen moeder die zichzelf forceert of gemaakt doet. Ze voelen toch wel dat je van ze houdt. Ik ben even weg. Laters!

Ik weet zeker dat Soothe het met je eens is Pippi. Waarschijnlijk was zijn vriend er het liefst vannacht nog tussenuit geknepen, maar ook dat was hem niet gegund. Hij wordt nu opgehaald. Wat je daarnet vertelde over je ex en de reactie van je kinderen heb ik enkele jaren geleden onder iets andere omstandigheden ook meegemaakt. Ik begrijp wat er door je heen gaat. Gun jezelf je verdriet en boosheid Pippi, je hebt er recht op. Je hoeft je voor je kinderen niet in te houden, want zij voelen aan dat jouw gevoel oprecht is, en ingegeven wordt door meeleven met hen. Het helpt hen ook in hun eigen verwerkingsproces, want het is niet niks wat ze nu voor hun kiezen krijgen. Ik heb mijn gevoel destijds verdrongen met liters en liters wijn, en het nadat ik stopte even goed nog voor mijn kiezen gekregen. Want gevoelens laten zich niet zomaar wegstoppen, ze blijven boven komen en je welzijn verstoren. Gooi het er hier maar uit, daarvoor zijn we hier, met allemaal mensen die het begrijpen en herkennen.

En Tapas gefeliciteerd! En verder iedereen die ik eventueel nog meer gemist heb, want nu ga ik écht naar bed.

Gem, ik lees net pas van je mijlpaal vandaag. Gefeliciteerd met 8 maanden alcoholvrij! Verder gaat het me weer niet lukken de draad bij te lezen, en gisteren had ik ook al gemist. Gelukkig ben ik lang niet meer zo forumverslaafd als ik was, maar frustrerend blijft het. Alle steunbetuigingen heb ik aan Soothe overgebracht. Er is wel een computer in huis, maar die stond niet aan. Morgen zal wel een drukke dag worden, maar hij zal vast wel iets van zich laten horen. Welterusten!

Mensen, bedankt voor alle steunbetuigingen. Ik hoop dat ik Soothe niet te zeer in verlegenheid heb gebracht met mijn openhartigheid. Zelf draagt hij zijn hart niet zo op zijn tong, eerder een tikkie gesloten. Ik weet niet of hij gelegenheid heeft om mee te lezen nu, en of zijn hoofd er naar staat. Maar het is fijn te weten dat er meegeleefd wordt. Benthe, ik weet wel zeker dat mijn jeugd van grote invloed is geweest op mijn latere leven, en ook op mijn drankgebruik. Dat wil niet zeggen dat ik mijn jeugd of mijn ouders de schuld geef van mijn drankgebruik, want ik heb zelf de keuze gemaakt daarin weg te vluchten. Ik had ook andere keuzes kunnen maken, waaronder nog ergere, maar ook betere. Feit is dat ik het leven niet aan kon zonder verdoving, dat heb ik ondervonden toen ik een aantal weken droog stond. Om niet opnieuw te vluchten in een roes moet ik leren leven, en daarvoor is het nodig te weten wat mij al die jaren in de weg gezeten heeft. Water, wat knap van je dat je die aanrijding zo rustig hebt doorstaan. En wat een geluk dat de schade niet zo groot is. Safi, doe RJB de groeten. Ik hoop dat het goed met hem gaat.

Goedenavond allemaal, Daarnet heb ik Soothe gesproken, en hij vroeg mij jullie enige uitleg te geven over zijn afwezigheid hier. Dat wil ik daarom bij deze doen. Soothe is op het moment bij een vriend van hem, een maatje dat nog samen met hem op school heeft gezeten, waar hij samen mee heeft gestapt, en die ernstig ziek is op dit moment. Toen ik Soothe pas kende vertelde hij mij over deze vriend, die net als hij flink kon doorhalen, maar anderhalf jaar geleden gestopt was met drinken. The hard way, in zijn eentje, zonder enige hulp. Hij staat als ik me niet vergis iets langer droog dan ik. Twee maanden geleden werd bij hem alvleesklierkanker geconstateerd, een maand geleden was het al gemetastaseerd naar zijn lever, en inmiddels is hij terminaal. Soothe's vriend is een man die hard is voor zichzelf, en vaak ook voor zijn vrienden. Hij wilde niet in het ziekenhuis opgenomen blijven, hij wilde niet naar een hospice, het liefst van al wilde hij alleen in zijn huis blijven tot het niet meer kon. Dat moment is vandaag aangebroken. Al enige tijd is Soothe de enige persoon die hij, naast zijn huisarts en de thuisverpleging, wil spreken of zien. Sinds zaterdag nam hij geen telefoon meer op en deed zijn deur niet open. Soothe heeft zijn sleutel, en is uiteindelijk gaan kijken. Vanmiddag is hij samen met een huisarts bij hem geweest, en gaf zijn vriend aan het niet meer vol te kunnen houden. Morgen gaat hij naar een verpleeghuis voor de laatste, palliatieve zorg. Soothe blijft vannacht bij hem, om over hem te waken. Vandaar dus dat zijn hoofd niet staat naar het schrijven van berichten op het forum. De meesten van jullie zullen begrijpen dat dit ook voor Soothe een erg emotionele situatie is, en een enorme trigger. Tegelijk is hij enorm blij dat hij nuchter is, en de laatste weken de mantelzorg voor zijn vriend heeft kunnen doen. Dat hij vanavond en vannacht in staat is bij hem te zijn en over hem te waken. Hij weet ook dat zijn vriend enorm blij is dat ook hij tenslotte de knop gevonden lijkt te hebben, en dat hij niet drinkt, vandaag 59 dagen. Nu weten jullie dus wat Soothe's 'vrijwilligerswerk' van de laatste weken was, en waarom hij vandaag zo kort van stof is. Ik moet jullie bekennen dat ik verschrikkelijk trots op hem ben, maar ook verschrikkelijk bezorgd. Iedereen hier die twee maanden of langer niet drinkt weet dat je rond die tijd meestal emotioneel labiel bent, dat elke emotie loeihard binnen komt en je beslist geen extra belasting daarbij nodig hebt. Maar je hebt niet altijd voor het kiezen wat er op je pad komt, en Soothe is er de man niet naar een vriend in de steek te laten. Ik ben niet gelovig, maar brand een kaars voor Soothe en zijn vriend, zodat ik in gedachten bij hen ben. En ook ik drink vanavond niet!

Stap voor stap, en soms een stapje terug, zijn we op de goede weg.

Ik lees vaak 's morgens een spreuk uit een boekje dat ik een jaar geleden in de ramsch heb gekocht. Daar heb ik ook mijn uitzwaaier vandaan. Stom toevallig las ik vanochtend de volgende spreuk, die ik bij nader inzien wel heel erg toepasselijk vind vandaag. "Met weerlegging, argument en tegenspraak is menigeen druk en maakt zich dik; maar alle winst die ik dan maak, is dat hij anders denkt dan ik." Johann Wolfgang von Goethe Allemaal een mooie, vreedzame, en droge dag!