Anna

Beste allemaal, Ik heb inmiddels bericht gehad van de moderator, en het blijkt dat ik toch niet geband ben. Ik vond het ook al vreemd dat ik daarover helemaal geen mail gehad heb. Het blijkt dat de toegang geblokkeerd was, omdat ik wel eens bij Soothe inlog, op zijn computer, en hij ook wel eens bij mij thuis, op mijn computer. Beide adressen waren dus geblokkeerd, maar dat is inmiddels verholpen. En ergens ben ik daar ook weer verbaasd over, want al had ik maar een zinnetje geschreven, ik had wel te kennen gegeven Soothe's mening te delen. Safi, ik las net jouw berichtje over zelfvertrouwen, en daar herkende ik veel in. Net als iedereen had ik vele redenen om te drinken, maar een belangrijke was dat ik veel meer durfde met drank op, en meer zelfvertrouwen voelde. Toen ik stopte met drinken speelden mijn gevoelens van onzekerheid en mijn gebrek aan zelfvertrouwen me weer enorm parten, en die werden na twee maanden nog eens explosief versterkt doordat ik problemen en forse, onterechte kritiek kreeg op mijn werk. Een proces dat in gang gezet was door een ietwat afgunstige collega die zelf ook niet lekker in haar vel zat, en dat inmiddels proporties aannam die zij ook nooit op die manier gewenst had. In ieder geval waren, boven op mijn depressie, alle ingrediënten aanwezig voor een forse burn-out, waar ik dan ook in terecht kwam. Nu, ruim een jaar en de nodige diepgaande gesprekken en therapiesessies later, ben ik op een punt aanbeland dat ik begrijp waar mijn minderwaardigheidsgevoel en gebrek aan zelfvertrouwen vandaan is gekomen. De wortels ervan liggen in mijn jeugd, en de rest van mijn leven is op de een of andere manier steeds zo gelopen dat die gevoelens werden bevestigd en versterkt. Voor een deel, onbewust, door mijn eigen toedoen, want zo werken deze dingen vaak in het leven. Je maakt keuzes en reageert op manieren die je eigen ideeën alsmaar blijven versterken. Dat kan zo werken in positieve zin, maar helaas doet het dat ook in negatieve zin. Ik weet nog goed dat er een ommekeer werd ingezet toen ik kort nadat ik in mijn nieuwe baan begonnen was een afdelingsfeest had. Ik zag hier erg tegenop, want het grootste deel van de mensen kende ik nog niet, en ik voel me nooit gemakkelijk in gezelschap. Natuurlijk zijn er genoeg momenten geweest waarop ik alleen zat, in mezelf opgesloten, met mijn eigen gedachten. Maar ik werd gevraagd om mee te gaan dansen, en dat heb ik ook gedaan. En ik kon het! Je moet weten dat ik vroeger nooit durfde dansen zonder dat ik mezelf eerst met een paar glazen mijn drempels naar beneden had gebracht. Daarna heb ik daar veel over nagedacht, en mijn conclusie was dat alles wat ik mét alcohol wel kon en durfde, in principe gewoon in mij aanwezig moest zijn. Moed, ritmegevoel, muzikaliteit, inspiratie, en noem nog maar een scale aan talenten en eigenschappen op, zitten niet in een fles, maar in de mens die ze naar buiten laat komen! Onder invloed van mijn opvoeding en signalen uit mijn omgeving ben ik steeds sterker gaan geloven dat ik al die eigenschappen niet bezat, en dat ik niets kón. En de angst dat wat ik geloofde waar was, blokkeerde me in elk opzicht. Alleen met alcohol kon ik mijn drempels overwinnen, maakte het me niet zoveel uit of ik wel of niet kon wat ik wilde, en deed ik gewoon. En heremetijd, wat een puinhoop maakte ik er dan vaak van, want ik had véél alcohol nodig om te durven. Maar al die dingen die ik durfde en kon als ik een slok op had, maar nog niet ladderzat was, die kan ik gewoon zelf. Nuchter veel beter dan aangeschoten. Ik moet het alleen durven, en ik ben hard bezig dat te leren! Volgens mij geldt voor jou hetzelfde Safi. Als jij gelooft dat je weer een burn-out krijgt, dan krijg je die ook. En voor het overige geldt dat al die dingen die je durft en kunt als je drinkt, je nog veel beter kunt als je niet drinkt. Ik ben me ervan bewust dat men tegenwoordig veel vrouwen van onze leeftijd die werk zoeken richting de thuiszorg sluist, omdat daar dringend behoefte is aan arbeidskrachten. Zeker nu de arbeidsvoorwaarden er alleen maar achteruit gaan. Ik kan me vergissen, maar jij lijkt mij iemand die zwaar gefrustreerd raakt als jij in dit werk een cliënt niet de zorg en steun zou kunnen geven die hij volgens jou nodig heeft. En dat zul je meemaken! Als ik jou was zou ik wat beroepen-interesse-tests doen. Je kunt daarom vragen bij het CWI, of waar je begeleiding krijgt, maar je kunt het ook gewoon op internet doen. En proberen rustig te beginnen met iets dat jou ligt. An, jammer van je uitglijder. Maar ik ben blij dat je toch de draad weer oppakt. Nog een fijne avond allemaal!

Valt ook amper te snappen Dory. In ieder geval drink je niet, en daar gaat het om! Toch? Ik ben even riebedebie met Soothe. Hij moet weer naar huis, helaas.

Sammy en Ferry, ik heb Soothe aangestoken met mijn twijfels. En die heb ik inderdaad ook al heel lang!

Ik las dat jullie gisteren een interessante discussie hadden over relaties, en de eventuele rol van drank daarin. Fijn, zo'n goede, en zinvolle discussie! Ook in mijn stukgelopen relatie speelde vermoed ik de drank wel een rol, al ben ik er nog steeds niet helemaal uit hoe en in welke mate. In dit verband is het heel moeilijk oorzaak en gevolg te onderscheiden, en ik vermoed dat dat onderscheid er op een gegeven moment ook niet meer is. Verder zal ik er niet op ingaan, aangezien sommige mensen hier er klaarblijkelijk moeite mee hebben als ik mijn gedachten over een onderwerp als dit laat gaan, of over welk onderwerp dan ook. Dat schijnt dan van een bedenkelijker niveau te zijn dan overtollige lichaamsbeharing en aanverwante zaken. Ook vind ik het jammer dat als ik mijn vreugde ventileer over de aanwezigheid van mijn lief, na ruim 12 jaar alleen door het leven te zijn gegaan (hetgeen een niet onbelangrijke rol speelde in mijn drinkgedrag), dit niet als belangrijk genoeg wordt geacht om hier te melden en al helemaal niet interessant. Dat ik nu ruim anderhalf jaar niet drink heb ik voor een belangrijk deel mede aan dit forum te danken, zeker tijdens de eerste maanden dat ik hier was. De laatste tijd merk ik dat het forum die rol niet meer voor mij speelt. Het niet drinken kost mij minder moeite, en ik kan ook niet meer zoveel tijd in dit forum steken als ik het eerste half jaar deed. Dat lijkt me op zich natuurlijk en logisch. Iets anders is dat ik er soms nog steeds behoefte aan heb mijn ervaringen en gevoelens hier te delen. En ook denk ik dat ik soms wel iets zinnigs bij te dragen heb vanuit mijn ervaring, voor mensen die net gestopt zijn met drinken. Maar ik heb al maanden in toenemende mate het gevoel dat sommige mensen me hier niet willen hebben. Alles wat ik schrijf wordt op een goudschaaltje gewogen en er wordt prompt op ingehakt. Oké, ik geef open mijn mening over bepaalde zaken, en dat mag volgens mij ook hier. Diezelfde mensen geven trouwens even open hun mening over van alles en nog wat, en vaak naar mijn mening wat minder genuanceerd dan ik dat doe. Maar kennelijk vinden ze dat zijzelf de vrijheid hebben dat naar gelieven te doen, en een ander (waaronder ik) niet. Ik heb hier geen zin meer in, dus wat van begin af aan (denk ik) de bedoeling is geweest is bereikt: ik denk dat ik gewoon stop met mijn actieve bijdragen hier. Als ik dat volhoud tenminste, want of me dat lukt weet ik nog niet, dat zal de praktijk uitwijzen. Jullie zullen me af en toe ingelogd zien, omdat ik soms wil zien of ik een pb heb, en ik zal af en toe ook nog wel stukken van de discussies bijhouden. Maar voor het overige ben ik voornemens me er verder buiten te houden, want ik geen zin om nog verder op me in te laten hakken door alsmaar dezelfde individuen. Veel succes allemaal met ADB worden en blijven! Het ga jullie goed.

Beste Vie, misschien ontging het je, maar het delen van de informatie over mijn wax- en scheerbezigheden was humoristisch bedoeld. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het iemand interesseert of ik dit wel of niet doe, net zomin als deze informatie mij bij een ander interesseert. Maar dat neemt niet weg dat ik er wel over mee kan praten als dit het onderwerp van gesprek is. Water, als het haar tot bij je enkels gedaald is, wil ik je graag met dat heuglijke feit komen feliciteren als ik er dan zelf nog ben. Bovendien ben ik zeer benieuwd naar de staat van je hormonen tegen die tijd. Spud

Hoi allemaal, Het draadje van gisteren heb ik grotendeels niet gelezen, maar ik ben nog wel even terug gegaan om Kohtje´s opmerking te lezen. Gewoon uit nieuwsgierigheid. En ik moet zeggen dat ik met daar, hoewel ik een dame ben (nou ja?) toch ook wel een beetje in kan vinden. Hoewel ook ik te maken heb met maandelijkse ongemakken denk ik daar bij voorkeur niet te veel over na, en praat er ook niet uitgebreid over. Het hoort erbij, zoals wel meer ongemakken, en is voor mij nooit een reden geweest om naar de fles te grijpen, want daar greep ik toch wel naar. Bikinilijnproblemen heb ik niet, aangezien ik nooit een bikini draag , overige naar mijn mening overbodige beharing scheer of wax ik weg, maar zijn geen onderwerp van gesprek, en de ontsierende neusbeharing waar ik tot mijn grote irritatie ook regelmatig last van heb zwijg ik bij voorkeur dood. :$ Dat gezegd hebbende zijn mijn beschamende kenmerken dus bij deze gemeengoed, en hoef ik het daar verder niet meer over te hebben. Samen met Soothe ben ik inmiddels een nieuwe alcoholvrije dag gestart, die er veelbelovend uitziet met een zonnetje. Het plan is straks naar mijn stulpje te trekken, aangezien de volwassen zoons zo af en toe toch toezicht behoeven in verband met klachten over geluidsoverlast van mijn kersverse buurman. Het schijnt dat de muziek vorige week ietwat te hard stond. :$ Wel vreemd dat ik daar van mijn vorige buren nooit iets over gehoord heb, noch van mijn andere buren. Afijn, ik wens jullie allen een fijn en vooral droog weekend!

Ik log toch weer even in om op je te reageren Corinne. Wat mijzelf betreft weet ik wel zeker dat ik nooit heb kunnen omgaan met mijn emoties en gevoel. Ja, tot een jaar of vier, maar daarna hield het op. Mij is vroeger geleerd dat mijn emoties niet klopten, en dat mijn gevoelens er niet mochten zijn. Dus leerde ik ze te onderdrukken en negeren. Achteraf denk ik dat ik, toen ik destijds verliefd werd, niet eens wist wat liefde was. Ik verwarde liefde met blijdschap om aandacht en het gevoel dat iemand mij nodig had. Iemand die mijn gretigheid om te geven goed kon gebruiken, en die nam en nam en nam, tot er niets meer overbleef. Pas nu leer ik met vallen en opstaan en hulp om te voelen, en dat gevoel te durven vertrouwen. En dat is doodeng, maar ook spannend en opwindend! En leuk! En ik ontdek dat ik alles wat ik met drank dacht aan te kunnen, ook inderdaad aan kan. Nuchter! Dat ik er drank bij nodig had was een vergissing, want dat is wat drank met je doet. Het laat je denken dat je het nodig hebt. En nu ga ik echt slapen. Zelfs dat gaat inmiddels beter!

quote: Originally posted by: Soothe Het lichaam heelt en lijkt beter te voelen. Maar de geest is een ander verhaal. Emoties komen als mokerslagen binnen. Agitatie- opgejaagd, of de duvel achter me aan zit. Ik doe de dingen niet ontspannen, of ik doe volstrekt niets. Vandaar dat ik gekraakt ben. Opgejaagd wild, niets meer en niets minder. Dan denk je met een wijntje, krijg ik weer systeem, hetgeen gelul is!! Groet. Met wijn had ik inderdaad een heel systeem, waar ik het grootste deel van mijn vrije tijd mee bezig was. Na werktijd nog even iets bijhalen, zodat ik tenminste niet mis zou grijpen. Het aanleggen van verschillende verstopplaatsen. De logistiek van de afvalverwerking. Zodra er niemand in de buurt was snel even bijgieten, klokklokklok wegdrinken en opnieuw bijgieten, zodat niemand zou merken dat ik alweer bijgeschonken had. Witte wijn aanlengen met spa in een limonadeglas, zodat het leek alsof ik fris dronk. Snel in de keuken even aan de fles drinken, zodat het glas niet zo snel bijgevuld hoeft te worden. Lege flessen gedeeltelijk gevuld met siroop of water laten staan, zodat het leek alsof ik ze niet leeg gedronken had. Geagisteerd, zodra iemand iets zei over mijn wijngebruik. Voortdurend opgejaagd, of ik wel ongemerkt mijn dagelijkse dosis zou halen. Voortdurend gespannen, proberend me te ontspannen met nog meer wijn, nog meer gespannen rakend in mijn pogingen dat ongemerkt te doen. Ik had systeem ja, met wijn. En dat systeem draaide volledig om de wijn. Vandaag kan ik het me permiteren systeemloos te zijn, omdat een dagtaak aan planning en logistiek is weggevallen. Wat een opluchting! Lieve mensen, ik hoop dat iedereen het vandaag redt, en vooral de mensen die het o zo moeilijk hebben. Dat van daarnet was een grap, maar ook de zuivere waarheid. Ook ik voelde me maandenlang bekaf, lusteloos, somber, opgejaagd door alles wat ik moest doen terwijl er niets uit mijn handen kwam. Het goede nieuws is: het gaat over! Het minder goede nieuws is: het kost tijd. Maar hoeveel tijd hebben we al niet verloren, met jarenlang drinken, onszelf vergiftigen, relaties verpesten en ons werk niet naar behoren doen? Wat je in jaren afgebroken hebt wordt niet in een dag weer opgebouwd! Ons lichaam, onze geest en onze emoties hebben tijd nodig om te helen. Ik voel dat ik aan het genezen ben, iedere dag een stukje meer. En dat geeft me de motivatie om mezelf die tijd te geven. Nachtrust hoort daar ook bij, en ik ben alweer te laat. Welterusten!

Fijn dat Kohtje er is om je op te vangen Knuffie. Ik hoop dat hij je een beetje kan troosten. Veel sterkte!

Knuffie, het is ontzettend knap dat jij je ouders begrijpt, want ik begrijp ze niet. Natuurlijk ken ik de achtergronden niet, maar toch vind ik dat ze erg voorbij gaan aan jouw gevoelens. Als ze het je vantevoren gezegd hadden, was je dan gegaan? En was het dan gemakkelijker geweest? Je bent gekwetst door je ouders, omdat ze geen rekening hielden met jouw gevoelens. En daarnaast zijn er ook nog eens oude, en heel erg pijnlijke wonden, opnieuw opengereten. Ik begrijp dat je wil drinken, maar verdrink niet al je pijn lieverd. Je zult er morgen, of wanneer je er aan toe bent, beter met je ouders over kunnen praten als je helder bent.

Lieve Knuffie, wat een afschuwelijk verhaal, en wat vreselijk dat jouw ouders die man uitnodigen terwijl ze weten dat jij bij hen komt. Ik begrijp niet hoe ze dat kunnen doen.

Mooi gezegd Corinne, het allermooiste cadeau dat je jezelf kon geven. En de voordelen zijn inderdaad legio. Ik kan me nog goed herinneren dat je hier pas op het forum kwam, en keer op keer bleef vertellen dat je geen problemen had, dat je drinken gewoon lekker vond. Ik had toen al mijn twijfels bij die bewering, omdat je de eerste probleemloze persoon met een drankprobleem zou zijn, die ik ooit hier of in real live ben tegen gekomen. Het doet mij verdriet je zo depressief te zien, want ik weet hoe zwaar en uitzichtloos dat is. Het zou me niet verbazen als jij - net als ik - iemand bent met al zeer lang bestaande depressiviteit, die zonder zich dit echt te realiseren alcohol gebruikte als 'medicijn' tegen de depressie. Door jarenlang dagelijks te blijven drinken onderdruk je de depressie net voldoende om niet meer te weten dat je depressief bent. Wellicht ben je na die zomervakantie wel in het ravijn gevallen, omdat je depressieve gevoelens op het punt stonden weer aan de oppervlakte te komen? En greep je onbewust naar de vertrouwde methode om ze onder de duim te krijgen? Jammer dat je je vanavond niet goed genoeg voelt om naar je vriendin te gaan. Maar fijn dat je hulp hebt gezocht en die ook gaat krijgen! Ga ervoor meisje, want je bent het waard. Ook al begrijpen je man en kinderen niet wat er met jou aan de hand is. Hun reactie is voor mij herkenbaar. Mijn zoons begrepen enkele maanden nadat ik gestopt was met drinken niets meer van mij. Ik was somber, prikkelbaar, had geen energie, terwijl het in hun ogen toch eigenlijk goed ging, omdat ik niet dronk. Ik vind het heel moeilijk om over die dingen met hun te praten, maar heb toch geprobeerd het een beetje uit te leggen. Ik denk dat het zo'n beetje half/half begrepen werd en wordt. Maar ze beginnen nu wel te zien dat er verbetering is bij mij, dus misschien beginnen ze nu pas te begrijpen dat er inderdaad iets niet helemaal goed was met hun ma. Je bent ontzettend goed bezig Corinne, al zie je er zelf op het moment misschien geen schot in. Doorzetten, stapje voor stapje kom je verder!

Pfff Corinne, hoe is het mogelijk? Enig idee of dit het effect is van stoppen met de Refusal? Want in dat geval zou ik toch nog even doorgaan. Welterusten!

Hihi, ik mag om 8.30 uur al beginnen Blacky, of nog eerder als ik wil en kan! Vroeg genoeg? Ik ga ook mijn bed opzoeken. Ik heb een fijn weekend gehad, voel me een beetje rozig van de lange wandeling vanmiddag. En een beetje weemoedig omdat ik weer thuis ben, het is toch elke keer weer een omschakeling. Van de rust en de harmonie bij mijn lief, naar de hectiek van mijn eigen huishouden en werk. Iedereen die het moeilijk heeft wens ik een goede en verkwikkende nachtrust toe. En alle anderen ook, want het is lekker wakker worden na een goede nacht slaap! Liefs, Anna

Sterkte Karinneke!

Dat ben ik met je eens Marjo, eerst aan jezelf werken, als je net gestopt bent met drinken. Het is hard werken, vaak confronterend, en kost heel veel energie. Natuurlijk is het gemakkelijk gezegd dat je daar de tijd voor moet nemen. Er moet natuurlijk toch geld binnenkomen, en een uitkering krijgen en houden is tegenwoordig niet zo gemakkelijk. Je hebt onderhand een dagtaak aan het solliciteren, volgen van reïntegratietrajecten en verantwoorden van je werkloosheid, en dan kun je er nog niet eens van rondkomen. Maar toch, als je toch al in de sh*t zit, kun je de tijd die je hebt beter besteden aan jezelf uit de put trekken en een nieuw leven opbouwen. Het betaalt zich terug, want als je zelf in balans bent, nuchter en realistisch in het leven staat en een nieuwe rust gevonden hebt, dan kun je ook alle uitdagingen die zich voordoen weer beter aan. Een mogelijke nieuwe baan is dan geen bron van stress en jezelf moeten bewijzen meer, maar een nieuwe uitdaging waar je naar uitkijkt en waar je zin in hebt. Een sollicitatiegesprek geen vuurproef, maar een gelegenheid om op basis van gelijkwaardigheid te bekijken of een potentiële werkgever en jij elkaar iets te bieden hebben. Wat betreft positief denken betreft ben ik het wel en niet met je eens Marjo. Natuurlijk is het goed positief te denken, maar als je mentaal in een heel diep dal zit ben je daar niet toe in staat. Ik heb dat zelf meegemaakt, het was geen kwestie van onwil maar van onvermogen. Ik heb een beetje de indruk Karinneke dat jij ook in zo'n dal zit, en dan is het beter hulp te zoeken om daar eerst uit te komen voordat je je weer op de eerste de beste vacature stort. Het lijkt mij helemaal geen slecht idee om niet alleen naar de dierenarts te gaan, maar ook een bezoekje aan de huisarts te maken om eens te praten over wat er allemaal mis gaat de laatste tijd, het stoppen met drinken, en wat dat allemaal met je doet. Heus, je kunt hulp krijgen!

Gezegd is nog niet gedaan!

Is liefde niet aangenamer dan haat en nijd?

Moeilijk hoor Anjo. Ik denk dat jouw ouders niets begrijpen van hoe jij bent en wat jij nodig hebt. Vreemd, want het zijn je ouders. Maar hoeveel ouders zijn er niet die nog nooit iets van hun kinderen begrepen hebben, met alle gevolgen van dien? Het is fijn dat je huisarts en je psychiater dat begrijpen. Ik zou zeggen, praat er ook over met je psychiater, gooi het eruit, dat geeft jou in ieder geval enige verlichting. En een gedwongen opname zal er niet zo gauw komen, als de huisarts en je psychiater er niet achter staan. Zeker niet in deze situatie, waarin het duidelijk is dat iemand thuis de boel draaiende moet houden. Verder zou ik alle (zinvolle) hulp aangrijpen die je krijgen kunt. In ieder geval fijn dat het met X goed gaat. Voor al degenen die problemen hebben op hun werk, en/of ontslagen zijn: heel veel sterkte! Toen ik me aanmeldde voor de internetbehandeling was dat ook, omdat ik zelf aanvoelde dat het allemaal niet zo goed meer ging. Ik was té vaak ´s morgens niet fit genoeg om goed te werken, en ik merkte zelf dat ik meer fouten ging maken. Dat stond los van de problemen die ik had met een collega. Toen ik stopte was ik ervan overtuigd dat ik, als ik door zou gaan met drinken, binnen een jaar grote problemen zou krijgen, omdat ik niet meer in staat zou zijn mijn werk naar behoren te doen. Ik was dermate gesloopt dat ik het allemaal niet meer aan kon. De eerste maanden dat ik niet dronk waren daarop zeker geen verbetering. Mijn concentratievermogen was minimaal, ik vergat heel veel, alles wat ik moest doen leek me een onmogelijke opgave, en daarnaast belandde ik midden in een zware depressie en burn-out. Dus iedereen die op dit moment dezelfde verschijnselen ervaart: het hoort er kennelijk bij, en het gaat over, maar dat heeft tijd nodig! Zowel het lichaam als de geest zijn ingesteld op jarenlange compensatie van het alcoholgebruik. Ik denk dat dat na het plotseling stoppen met drinken nog een poos doorgaat zonder noodzaak, om vervolgens te gaan schommelen. Er moet een nieuw evenwicht gevonden worden, en dat gebeurt niet zomaar in een paar dagen. Eigenlijk zou je daarvoor de tijd moeten kunnen krijgen en nemen. Ik heb het geluk gehad dat ik op tijd gestopt ben, voordat het op mijn werk duidelijk was dat ik niet goed functioneerde, en ik heb de mogelijkheid gehad om me ziek te melden en een aantal maanden 50% te kunnen werken in het kader van mijn reïntegratie. Toen ik na die vijf maanden weer volledig ging werken in een nieuwe functie (nog een enorm geluk!) was dat eigenlijk nog wat vroeg, maar gelukkig heb ik het gered. Ik zou iedereen op het hart willen drukken: neem er zoveel tijd voor als je ervoor kunt nemen, eis niet meteen teveel van jezelf. En als je helaas tijdelijk zonder werk zit, benut die tijd dan om je drankloze leven op te bouwen en in een nieuw evenwicht te komen met jezelf! Heel veel sterkte voor iedereen!

Houtje, wat goed dat je jezelf kon vergeven. Die opmerking zette mij wel even aan het denken, want misschien is dat ook voor mij wel het grootste probleem. Dat ik door al die opmerkingen in mijn jeugd, en ook later, over wat er allemaal mis is met mij en met wat ik doe, een enorm schuldcomplex heb gekregen waar ik maar niet overheen kom omdat de afkeuring van een ander lijkt te komen, terwijl ik inmiddels mezelf afkeur. Dat laat ik even bezinken, en ik ga het er met mijn psych over hebben. Het lijkt mij heel belangrijk dat jij die laatste dagen alles voor je moeder hebt gedaan wat in jouw vermogen lag. Heel belangrijk om niet een nieuw schuldcomplex aan te kweken, en met een gerust geweten haar overlijden te kunnen verwerken. Ik denk dat nu, uiteindelijk, alles een plaats zal kunnen krijgen, al zal dat wel wat tijd nodig hebben. Gisteravond ben ik nog laat naar Amsterdam gereden, en ik ben nu bij Soothe. Die staat vandaag 80 dagen droog, samen met Kaia naar ik hoop. Heerlijk te zien dat hij zo goed gaat, en langzaam iets meer rust begint te krijgen. Gisteren had ik op mijn werk een goede dag, en ik verheugde me op het weekend, maar mijn goede bui zakte thuis weg. Mijn kinderen hebben er soms moeite mee zich te realiseren dat ik na een week werken moe ben, en dat allerlei wensen en eisen aan het avondeten die afwijken van mijn planning op zo´n moment ietwat verkeerd vallen. Bovendien riep de situatie nogal onprettige herinneringen op. Pas veel later realiseerde ik me dat ik een jaar geleden in zo´n situatie een megagremlin gehad zou hebben. Nu niet, de gedachte aan drank kwam op het moment zelf niet eens in me op, ik was alleen vreselijk verongelijkt en chagrijnig. Dat betekent voor mij dat ik nog steeds vooruitgang boek, dat de automatische connectie tussen stress en drank echt aan het verdwijnen is. Overigens maakte hij (mijn zoon dus) het later weer goed door boodschappen voor me te doen, en dus vind ik hem weer lief. Vie, zou het kunnen zijn, dat je zus merkt dat je op dit moment meer open staat voor haar gevoelens dan vroeger het geval was toen je nog dronk, en dat ze juist daarom nu tegen je gezegd heeft dat ze zich buitengesloten voelt door jou? Als ik jou was (wat ik niet ben) dan zou ik haar opbellen, en voorstellen er eens uitgebreid over te praten. Je kunt haar gerust vertellen dat jij je niet herkent in haar uitspraak, maar dat je het graag wil begrijpen. Grijp de kans om nader tot elkaar te komen, wie weet hoe positief het uitwerkt! Mensen, hier schijnt de zon, dus we gaan lekker met de hondjes wandelen. Maak er een fijne dag van vandaag, en geniet van alle positieve dingen die er vandaag op je pad komen.

Hoi allemaal, Bedankt voor alle felicitaties! Ik had er niet direct bij stilgestaan dat het vandaag alweer de 7e van de maand is. Anderhalf jaar lijkt toch wel wat hè? Het leukste vind ik dat ik helemaal niets hoef te doen om die felicitaties te verdienen Maar daarvoor heb ik het eerste half jaar dan ook voldoende afgezien! Dus aan iedereen die loopt te tandhakken, zich geen raad weet met zijn of haar dag (heb ik helaas nooit last van) en overal niets aan vindt: zet door, hou vol, want het is écht de moeite waard! En ja hoor Ferry, en Rufus, ook ik ga gewoon door net zoals vandaag, en de afgelopen 542 dagen (dacht ik, zo uit het blote hoofd). Liefs:heart:

Vermijden we niet het gebruik van meerdere zinnen, bij het spelen van woorddomino?

Frustrerend zijn computers die het begeven...

Lieverds, het was me weer aangenaam. Ik ga mijn bed opzoeken en mijn ogen sluiten, en hoop spoedig in slaap te vallen.

Oh fijn, ben ik verliefd op een l*llig type.