Wijfie, je hebt een belangrijk persoon verloren en dat je daar verdriet van hebt, hem mist en je alleen voelt is heel begrijpelijk. En daar heb je ook ruimte voor nodig en troost. Dat gun ik je ook!
Tegelijkertijd ben ik aldoor geschokt door je gebrek aan zelfstandigheid. Je wil zo graag dat er iemand voor je komt zorgen, maar zou je niet eens beginnen met voor jezelf te zorgen?
Het is niet verwijtend bedoeld, maar is het nooit bij je opgekomen dat je misschien zelf voor een inkomen zou moeten zorgen met een man die zoveel ouder was? Het is net alsof dat als een totale verrassing voor je is gekomen.
Ik denk dat je je een stuk sterker en blijer zal voelen als je zelf de regie over je eigen leven neemt. Niet afhankelijk van de soos, of van je zoon of van een vriend die met je komt eten, niet de psycholoog of de AA, maar jijzelf.