Jannigje

Nu nog lekker even luieren en dan morgen op naar de Masai. http://pixdaus.com/files/items/pics/0/68/294068_52b0dbe064df0b73d69c3d4909df470b_large.jpg

Ik was vanavond naar een concert van het Nederlands Kamerorkest met een fantastische klarinettist in het Concertgebouw in Amsterdam. Het was erg mooi. Ook een beetje verdrietig door de herinnering aan mijn vader. Ik ging meestal op zondag naar hem toe en als ik dan de avond ervoor naar een concert was geweest dan bespraken wij dat. Dat mis ik (o.a) Maar hij is er wel altijd een beetje bij en dat vind ik dan wel weer mooi. Nu maar naar bed. Welterusten allemaal.

Monster, je berichten roepen van alles in me op, de gedachten buitelen over elkaar heen. Ik moet het eerst even laten bezinken. Voor nu: een knuffel http://img1.bestekrabbels.nl/bk/051/016.gif

Ik ben er ook even tussenuit gepiept, naar een concert in het Concertgebouw in Amsterdam. Nederlands Kamerorkest met een fantastische klarinettist. Net weer aan komen fietsen.

Niemand? Dat wist ik niet Asterix. Ik vermoedde het wel.

Frustrerend, maar wel dat hij er is en het op kan lossen Ronja.

Goedemiddag allemaal. Slechte nacht gehad, migraine, bah. Nu gelukkig wat gezakt. Sterkte Rapilos. En welkom Klontje , sterke naam als je de uitleg leest. Toen ik klontje zag en nog niet wist waar het voor stond dacht ik aan suiker en boter maar niet aan een lontje.

Lars, blijf je ajb bij ons? Niet teruggaan hoor, je bent één van onze reismaatjes, we kunnen je niet missen.

Veel plezier Lady Jane en Nancy.

Het bij je houden van je gevoelens leidt tot verwijdering. Ze delen brengt je dichterbij elkaar. (Paul Ferrini) Deze kreeg ik vanmorgen toegestuurd.

Vol, waar ga je naar toe? Dat heb ik, gemist. Het klinkt als ver weg en lang, klopt dat? Wat ontzettend fijn voor je en heerlijk dat je er zo blij van wordt!

Hetzelfde als vorige week: 74 kg.

Ja Nadia ik ben al op de berg. Jij hebt me nog niet gezien omdat je nog op het terras zit denk ik? http://fscomps.fotosearch.com/compc/UNN/UNN462/u13374353.jpg Ik ben naar de mannenrace aan het kijken. En Lars, natuurlijk houden we jou erbij! Wie moet er ander voor mij spinnen vangen

Lars ik wens je heeeeeeeeeeeel veel sterkte.

Blijft lastig, omgaan met eten en drinken, vooral het doseren van het eerste, dat gaat me regelmatig niet zo goed af.

Ik kan alleen voor mijzelf spreken, ik blijk geen minderaar te kunnen zijn. Ik dacht het wel, hoopte het eigenlijk, maar ik heb gemerkt dat het voor mij niet werkt. Als ik adb wil zijn en dat wil ik, dan moet ik stoppen. Dus voor mij is het alles of niets, maar dat kan voor iedereen anders zijn. Nu maar naar bed. Welterusten allemaal.

Welkom Mikki, gezellig dat je verder meereist. Heb je goede schoenen?

Indigo, bedankt voor je reactie, wat heb je het weer mooi verwoord. Ik merk dat ik er meteen "zachter" van word. Wat ik ook merk is dat ik blijkbaar nog steeds een oordeel heb over "de extra zware dagen", alsof ik het weer niet goed heb gedaan. Nou had ik me zo voor genomen om dat niet meer te doen

Ach Lars, wat ontzettend akelig! Zij durfde zelf de stap niet te zetten en heeft jou gebruikt om zover te komen. Ik kan me voorstellen dat je je behoorlijk genomen voelt. Ik wens je veel wijsheid en sterkte Lars, ik hoop oprecht dat je keuze om naar huis te gaan goed uitpakt voor je. Er zal veel op je af komen, ik hoop dat je de kracht hebt om het zonder drank aan te kunnen. Ik denk aan je en duim voor je

“Onbehagen, vrees, spanning, stress, zorgen, - allemaal vormen van angst – worden veroorzaakt door een overmaat aan toekomst en een tekort aan aanwezigheid. Schuldgevoelens, spijt, wrok, grieven, treurigheid, bitterheid en elke vorm van niet kunnen vergeven worden veroorzaakt door een overmaat aan verleden en een tekort aan aanwezigheid. Eckhart Tolle Even een bericht van mij. De boeken en mensen waarover op de dagdraad wordt gesproken, ken ik niet. Ik kan daar dus niet over meepraten. Bovenstaande uitspraak kreeg ik vanmorgen in mijn postbus. Als ik dit op mijzelf toepas, heb ik veel "overmaat aan toekomst", nogal wat "overmaat aan verleden" en een behoorlijk tekort aan aanwezigheid. Ik had vier dagen geen internet, vanaf afgelopen maandag weer wel, maar ik heb nauwelijks geschreven. Ik voel me somber, ben heel lusteloos en voel me lichamelijk niet goed. Gisteren ben ik wel naar het museum gegaan, misselijk en wel. Ik had hoofdpijn, was kortademig en niet "bezield" zal ik maar zeggen. Het was een kwestie van volhouden en er het beste van maken. Wat ik lastig vind, is te weten of dit door de extra medicatie komt of dat ik dit "zelf" ben. ​Ik zie weer als een berg tegen elke dag op, heb nergens zin in. Ik doe dingen om mijn dagen te vullen, omdat ik afspraken maak (om te zorgen dat ik toch bezig blijf en me niet volledig isoleer). Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik voel me eerlijk gezegd ellendig. Het voelt alsof ik al weken met die medicatie bezig ben, maar het is pas week 3, dus ik moet doorzetten en geduld hebben, maar dat valt me zwaar Wat ik "normaal doe" als ik me zo voel, is me terugtrekken, dat heb ik al eerder geschreven. Ik merk weer de tegenstrijdige gevoelens in mijzelf: dit niet willen versturen, dit niet willen laten weten, versus de behoefte om te vertellen en te delen hoe ik mij voel. ​En dan vervolgens bang zijn dat degene die dit leest mij een zeur vindt en geen zin heeft in dat eeuwige sombere gedoe van mij. Om dan daarna te denken dat die opmerking wel weer een slachtofferige manier van aandacht en goedkeuring vragen is. En nu "moet" ik gaan sporten. Wederom hoop ik op helpende endorfientjes. Moet ik mij wel eerst aankleden

Ik heb zelf geen ervaring in dit opzicht Lars, maar een vriendin van mij wel. Zij hebben jaren lang, ieder op hun eigen manier hun best gedaan, maar zij konden elkaar niet bereiken, niet echt.Het maakte haar heel verdrietig en zij voelde zich erg machteloos. Hoe het voor hem was, weet ik niet, want hij praatte er niet over. Ik hoorde dus vooral de verhalen van mijn vriendin en verder zag ik hoe hun interactie was. Jaren lang was er onbegrip (van beide kanten), een gevoel van machteloosheid (merkbaar bij mijn vriendin) en verdriet en pijn. Niet vervulde verwachtingen, achteraf bleek, niet te vervullen verwachtingen. Het heeft lang geduurd voor er meer duidelijkheid kwam in mogelijke oorzaken. Uiteindelijk werd de diagnose gesteld en vielen veel puzzelstukjes op hun plaats. Dat was verre van gemakkelijk, maar wel nodig. Zij zijn uiteindelijk gescheiden, hebben ieder een eigen leven. Maar samen hebben ze het nu beter dan ooit. De verwachtingen naar elkaar toe zijn veranderd. Het is niet gemakkelijk, maar ze hebben wel een manier gevonden. Ze gaan zelfs samen met de kinderen op vakantie (vergat ik er bij te zetten)

Lars wat vreselijk verdrietig en moeilijk allemaal

[quote name="smart" post="971818" timestamp="1457350380" Ha Jannigje, je bent er weer; je werd gemist! Zeg dat wel..... die afhankelijkheid van stroom, het net.... ja, dan ben je blij als het weer in orde is! Tot later! Fijn om gemist te worden. Smart