O hum, jezelf niet vertrouwen, wat akeliggggggg.
Maar het gaat toch echt al een poos goed?
Krijg je wel genoeg veren in je... complimenten bedoel ik?
:rose: voor jou: omdat je keigoed bezig bent!
Dertig jaar geleden herinner ik me een geval waarvan gezegd werd op zijn 44ste: op die leeftijd
verander je niet meer dus stopt de therapie.
Nee vroeger was niet alles beter!
Goeiemiddag!
Straks naar Tonio, de film, en vriendin blijft logeren, gezellig.
Quinn: daar wordt je creativiteit aangesproken toch? Doen!
fijne dag allemaal
Niet alles weer tegelijk willen aanpakken en moeten kunnen.
Eenling zijn heeft voordelen... en vriendschappen maken kost ook tijd.
Rustig bouwen aan een nieuw zelfvertrouwen en in een nieuwe omgeving.
Kleine pleziertjes? Kies mooie dekbedden, kopjes e.d. een fijne stoel misschien.
Het gevoel "verheugen op iets" ken je wel toch?... valt in die categorie.
Geen zin in vervangen door verheugen?
(jaja anderen weten het beter he. Bah)
Joh als je ziek bent is in je kracht te willen gaan staan best veel gevraagd!
Wacht maar even....
En jou essentie IS ER! Geloof dat maar.
(even nog wat schillen van de ui? Of gordijntjes aan de kant?)
Het komt wel. Heb geduld met jezelf.
Dat wat ik vaak een verwaarloosde postnatale depressie noemde, begon dus al voor die tijd.
Ik ben op de overleefstand gaan staan. Het is net alsof ik dat nu pas echt zie.
Daarom ben ik ontzettend blij dat hulpverleners dit zien en me geven wat nodig lijkt.
Zelfs nu ik ouder word kon dit de moeite wel eens erg waard zijn.
Daarom zou ik tegen ieder willen zeggen: neem hulp met beide handen aan en werk ervoor om
nare dingen een plek te geven.
Aangifte doen... klinkt wel heel serieus dus.
Wat zou je kunnen doen met dat wat je die oude stand noemt?
(omdat ik ook zou vluchten als het onveilig wordt...)