Ha Gipsy,
Ze zijn trots op je. En ik ben dat ook.
Ik weet nog hoe moeilijk ik de stap vond om naar mijn allereerste meeting te gaan. Dat was toen (nu zo'n tien jaar geleden) nog geen
NA-meeting, maar wel een bijeenkomst van verslaafden.. ik had daar allerlei door tv en films ingegeven (amerikaanse) beelden van grote zalen met
sprekers bij.. en zag dat eigenlijk helemaal niet zitten.
Tóch ben ik toen gegaan.. er was iets in me dat me over mijn grote angst en weerzin heen zette. Dat "iets" zou ik nu
kunnen omschrijven als "gehoor geven aan de wil van mijn hogere macht" ipv toegeven aan m'n eerste ingeving.
Hoewel er misschien toch ook wel sprake is van toegeven aan m'n eerste ingeving, als ik daar nieuwsgierigheid voor invul.
Want nieuwsgierig was ik ook wel. Nieuwsgierig naar het hoe en wat en waarom van het bestaan van zulke zelfhulpgroepen.
Maar dan een nieuwsgierigheid die ik nu eens niet liet overschaduwen en wegduwen door allerlei tegenwerpingen, maar die ik
wenste te bevredigen. Misschien in eerste instantie met de foute bedoeling om uit eigen ervaring te kunnen vertellen dat
zulke groepen voor mij niet werkten en ik dus lekker door kon gaan met gebruiken..
Maar met het verstrijken van de tijd is me gebleken dat een bepaalde groep op zich misschien niet het "gewenste resultaat" opleverde
maar dat die zelfhulpgroepen wél iets met me deden.. toen daar later het 12-stappen programma bijkwam kon ik het
me niet meer permitteren om te blijven gebruiken.. elke keer gebruiken deed me als vanzelf nadenken over het hoe en waarom!!
Gipsy, hoorde jij ook dat die mevrouw die ons buiten verwelkomde en uitlegde hoe het er ongeveer aan toe ging in de meeting,
vroeg of wij vader en dochter waren?
Nee, nee.... meteen uitgelegd hoe het zat...
Maar ik moest wel glimlachen toen ze dat vroeg.
Er gingen wat later twee mijmer-stroompjes door m'n hoofd.
Het ene ging van: wat ben ik blij dat ik niet zo'n dochter heb, met al die (verslavings)problemen en zo...
Het andere ging: wat zou ik deze Gipsy een prachtdochter hebben gevonden.. m.a.w. ik ben trots op je. Trots dat je je zo kwetsbaar durft op te stellen.
Trots dat je het lef hebt om, hoe moeilijk ook, toe te geven dat je verslaving je niet brengt wat je eigenlijk zou willen.
Ik hoop dat je standvastig zult zijn en meerdere meetings gaat bezoeken. Lees het witte boekje een paar keer aandachtig door.
Praat met deze mensen, vraag er, als je ze wat beter leert kennen, eentje om je sponsor te zijn, iemand die je met raad en daad bij kan staan
als dat nodig is.
En ik hoop van harte dat je NIET zult vergeten dat je GESTOPT bent.. :sun: