Klassement

Hé Agnieta, wat is dat nou?? Heb je de moed niet om te veranderen wat je kunt veranderen... of de wijsheid niet om het verschil te weten?

Ik heb mijn tussenstand fout doorgegeven, geloof ik. 01 mnd 26-10-2015 Jeanne Ik ben op 26-09 gestopt, dus op 26-10 1 maand.

Tine,Marc,Rapilos,Myriam en Pumpkin alsnog van harte weer 1 maand.

@ Meya..niet echt oude hobby's behalve sport. Maar ik zou vandaag best wat tijd kunnen besteden aan mijn opleiding. Ook genoeg achterstalligheid in en om huis. Door drank en depressie of omgekeerd lang geen energie voor dingen gehad. Wel mijn stage, vrijwilligerswerk en de dagelijkse schoonmaak, koken, de was etc. maar er zijn genoeg dingen blijven liggen. Ik merk dat ik daar nu nog geen puf voor heb, maar ja, pas 2 droge dagen achter de rug, dus de lat misschien nog niet direct te hoog leggen.

-

Goeiemorgen, Bol, staat je kerstboom al? Ik ben blij, want mijn contract is verlengd. Fijne dag, mensen.

Moedige stap om verslavingszorg aan te spreken. Als je eenmaal de moed hebt opgebracht om om hulp te vragen zet je voor jezelf de deur open naar succesvol stoppen. Hulp vragen is geen falen op zich, het is toegeven dat je in je eentje steeds faalt en andere wegen misschien wel eens een oplossing voor je probleem kunnen bieden. Uiteindelijk komt het er op neer dat je het wel zelf moet doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Hulp vragen is een overwinning. De oorlog is nog niet gewonnen, de eerste slag wel! Het begin van Happy Days are here again.

Wel ik hield het weer 3 dagen droog en dag 4 en 5 waren terug uitglijders. Ik ben het zo beu dat ik gisteren verslavingszorg aangesproken heb en ik mag maandag voor intake gesprek. Ik denk dat dit voor mij de beste oplossing is. Op mijn 1tje red ik het niet.

Ik voel dat integratie inderdaad een kans heeft op dit moment, dat zeg je mooi. Ook mooi, maar onbedoeld is je vergelijking met de muntjes op de kermis. De eerste keer dat ik een remmetje miste. Ik zal een jaar of acht geweest zijn en ik had tien gulden gespaard. Het was kermis, in het gehucht waar ik woonde een groots feest met kerk, schutterij en vlagvertoon. En in het dorp verderop attracties op het plein. Ik fietste daar alleen naar toe en fantaseerde over mijn keuzes, de botsautootjes, een kaneelstok, durf ik wel of niet in de spin. Een maal op het plein heb ik de eerste gulden in de vallende muntjesautomaat gestopt. De eerste wél. En daarna de tweede. Ik moet er nog van huilen. Tot dat mijn tien gulden op waren, dat was al snel. Alleen naar huis gefietst. Niet durven vertellen aan papa en mama. Dus niet getroost en niet geholpen met hoe dit een volgende keer aan te pakken. Geen lachende papa die zei 'kom, ik heb nog vijf gulden. We pakken de auto en we gooien de eerste gulden in die muntjesautomaat, en dan kunnen we nog vier dingen kiezen'.

Goedemorgen allemaal, Ik lees een spannende dag voor Vlok. Niks aan, wachten, helemaal als het om zoiets spannends gaat. Sterkte. Dagpact; jowan Lila Agnieta ErikB PS: Ik zal voortaan de B achter mijn naam zetten, dit om verwarring met Erik die hier al een tijd actief is te voorkomen.

Hoi Indigo, Ik had gisteren nog een gesprek met iemand over dit thema. De ander vroeg of ik bang was van verandering. Nee, ik ben niet bang van verandering. Ik ben bang dat er niets verandert. Dat de pijn en de patronen blijven En dan dacht ik verder: als zelfs het hele universum in beweging is, is de kans dat ik zelf blijf stilstaan toch wel heel klein. Die gedachte geeft me hoop. Jou ook? Liefs

Hoi Indigo, Je schrijft of je je afvraag of dit wel de plek is voor wat je schrijft, nou ik hoop heel erg dat dit de plek is waar je dit kunt delen het gaat er toch juist om dat je je bezig houdt met de oorzaken van je alcoholgebruik (behoefte aan verdoving) dit is wat mij betreft de aangewezen plek om dat te onderzoeken. De tranen sprongen me net in de ogen, ik herken echt veel in wat jij schrijft en ik vind dat je het heel helder verwoordt, niet vaag. Bedankt voor je verhaal ik pak het met beide handen aan. Ik wil heel graag later reageren. En de reactie zijn ook weer mooi. Tot later!

Mindful, met Aandacht. Aandacht voor het hier en nu. Het verleden is onveranderbaar. De toekomst heeft z'n basis in wat ik nu doe. Met wat ik nu doe geef ik richting en vorm aan het begin van de toekomst. M'n toekomst is maakbaar. Maar niet in één keer. Elke dag zal ik moeten accepteren wat ik gisteren heb gemaakt en dan kan ik van daar af weer een stukje richting toekomst maken. Rekening houdend met de tegenwind, stromingen, stemmingen, obstakels, tegenslagen en meevallers van vandaag In het hier en nu, vandaag, ben ik geheel vrij in het maken van mijn toekomst zodra ik het verleden, gisteren, heb geaccepteerd. M'n lot ligt niet vast in de toekomst maar ik zit midden in mijn lot. Het is de optelsom van mijn geaccepteerde verleden plus m'n Zijn in het nu.

Ik meld me droog af. De wind alleen is niet zo erg maar die regen erbij....bah. Twee keer natgeregend vandaag :-( Na ja: nat van buiten maar 'droog' van binnen is beter dan andersom. Maar ik duik nu wel lekker onder mijn dikke dekbed met een boek. Tot morgen allemaal!

Tranen met tuiten... rtl 4

Ha Indigo, Ik heb lopen kauwen op je vraag. Vanuit Buddhistisch perspectief is verandering onvermijdelijk en altijd aanwezig. Of je wil of niet. Alles verandert altijd - Anicha. Door te accepteren wie je op dit moment bent sta je verandering dus niet in de weg. Door je bewust te zijn van wie je bent raak je ook bewust van de veranderingen die er plaats vinden. Kijk zorgvuldig en bewust naar die wens. Accepteer hem. Als wens. Ik weet niets van mindfulness, maar wie weet heb je hier toch wat aan.

Hoi Indigo, Ik denk dat ik je vragen wel begrijp. En in theorie kan ik er ook wel wat op antwoorden. Volgens mij kan je maar iets veranderen als het er eerst mag zijn. Zolang je niet accepteert dat pijn en schade er is, zolang je die dingen weg duwt of ontkent, is er geen mogelijkheid tot verandering. Als je jezelf afwijst om die dingen die je liever niet wil van jezelf, kan je niet groeien. Dat is volgens mij wat mindfullness leert. ( waarbij 'je' en 'jezelf' niet op jou in persoon doelen, maar in het algemeen) Volgens mij is het net het doel van het leven om van je pakketje het beste te maken wat je kan. En als je dat bereikt hebt, is het leven voorbij. Waarbij ik denk dat het woord 'kunnen' dan wel een belangrijke plaats heeft. Sommige dingen kan je niet veranderen. Hoe het daar dan weer mee moet, weet ik zelf ook nog niet. Laatst zei een therapeut tegen me: je was een slachtoffer, maar dat hoeft niet de rest van je leven te blijven beïnvloeden. Dus ik wens je toe dat je kan accepteren wat er nu is en dat daaruit veel groeikansen mogen ontstaan!

Je moet blijven geloven in beweging schrijf je. En leven is beweging. Een rivier met uitgesleten bochten, blijft niet hangen in wat weg is maar vervolgt zijn loop op een nieuwe manier. De rivier blijft zichzelf. De hele natuur gaat zo en ik denk ons leven ook. Het verleden is gebeurd, ik heb daar ernstige littekens van opgelopen. In therapie heb ik dat grotendeels verwerkt en de littekens doen geen pijn meer. Met Mindfulness o.a. kan ik omgaan met het af en toe nog jeuken ervan. Maar, ik zal nooit iets ongedaan kunnen maken of de oude ik van vroeger worden. Wel merk ik dat ik juist geen alcohol meer wil om sociaal te kunnen faken. Ik kies er voor zoals ik nu wel kan of liever nog wil. Of ik kies er bewust voor om niet sociaal te zijn. Eigen dingen te doen, die soms niet sociaal wenselijk zijn, maar wel helemaal de ik van nu. Ik ben niet iemand die vaak de oefeningen doet hoor, daar heb ik te weinig discipline voor. Ik probeer wel om niet in het verleden te blijven hangen, ik probeer bewust niet voor de toekomst al beren op de weg te verzinnen. En ik plan wel degelijk vooruit. Op mijn lazy janes. Practisch waar nodig en in vertrouwen waar mogelijk. En ook al vind ik veranderingen soms, eng, lastig of bedreigend, ik probeer er toch voor open te staan, want meestal valt het mee. Ik denk dat je mfn niet als een dogma hoeft te zien, meer als een extra gereedschap(je)

Weer veel gelezen hier en een aantal zaken houden me flink bezig. Uitgaand van het principe van mindfulness, uitgaand van dat de mens helemaal goed, helemaal perfect is, precies zoals hij/zij is. Een mooie leefwijze, wat ik sinds de cursus mfn probeerde na te streven. Wat echter voor mij een constante vraag is; waar eindigt acceptatie en begint fatalisme? Jazeker, een aantal aspecten van mijn persoontje kan ik steeds meer zien als oké, karaktertrekken die bij mij horen. Mijn genenpakket. Het pakket waar ik het beste van wil maken. Maar wat te doen met opgelopen schade. Schade door jeugdervaringen. Dat ook zien als bij het grote geheel horend, dus that's me, hoort ook bij mij? Ik denk het wel, uitgaand van dat alles compleet en goed is. Aan de andere kant, daar ben ik niet mee op deze planeet gekomen. Was een spontane kleuter die ongeremd en vrolijk was. Als ik me er bij neer zou leggen, accepteren hoe ik nu ben, en daar was ik hard mee bezig. Maakt ongelukkig. En was vervolgens aan het accepteren dat het ongelukkig maakt en dat dat ook onderdeel is van mij. Maar ben ik dan niet krom bezig? Ontwijkend, bang voor 'vreemden', acceptatie zou betekenen dat ik niks verander, zo blijf de rest van mijn leven? Me alleen vrij voel om virtueel nieuwe contacten te leggen? Nee dat aspect kan ik niet accepteren. Daar wens ik uit het diepst van mijn wezen te veranderen, en is het niet goed zoals het is. Waar blijft anders de maakbaarheid van de mens? Drank maakte dat ik me tussen vreemden durfde te begeven, dat ik niet bang was in onbekende sociale settings. Er moet een mogelijkheid zijn om dit te gaan durven zonder drank. Met de nodige therapie, een andere vorm dan al doorlopen, nieuwe stappen. Kortom, hoe mooi ik deze leefwijze ook vind, en me er naar zou willen richten, het spreekt voor mij ook eea tegen. De schade wens ik niet te accepteren voor de rest van mijn leven. Mijn avatar net aangepast. Het teken voor geluk voelt niet meer oke. Voor een aantal zaken in dit leven maakt simpelweg wat geluk, wat meevallers het verschil. De plotse, onverwachte cadeautjes in het leven. Maar ik kies liever voor maakbaarheid. Acceptatie voelt te passief. Dat een druppel water een enorme plas water in beweging kan brengen. Ik moet blijven geloven in beweging. Zoals de dag dat ik me aanmeldde voor een online training om te stoppen met drinken. Dat was een druppel die veel in gang gezet heeft. En die stap maakte ik niet uit acceptatie, maar uit onvrede. Wat ik eigenlijk wil vragen... Mindful, mild, acceptatie... Kan dit concept soms niet juist tegenwerken, iig op het gebied van verandering? Pfff ik kom er voorlopig nog niet uit