Klassement

sjonge was is ons Groene Hart toch mooi bij Boskoop was ooit 2000km waterwegen/sloten dus. Nu teruggebracht tot 5.500 km door de komst van asfalt. Maar vanaf het water is het zo mooi, tussen al die kwekerijen door, met 23oo soorten bloemen! De rust, eilandjes gezien die te huur zijn, sommigen met blokhut erop. wat een paradijs, met dit mooie weer! iedereen was even romantisch aan het fantaseren hoe mooi wonen dat kan zijn. Gelukkig regent het morgen weer en zijn we weer blij met eigen stek. Lunchen in de boot samen met familie zwaan en kwetterende vogels. 3 mannen voor ons aan het werk om de boot te varen, ons te vertellen, en hollend alle bruggetjes open te doen en weer dicht. Zo veel moois, op fietsafstand. Ik kom er zo vaak via het asfalt, maar het leek alsof ik er voor het eerst echt was. Een dagje strand minder, maar oh zo waard.

Een verhaaltje. Mijn niet eens zo heel verre voorouders zijn ook hun land ontvlucht, angstig voor leven, om zich in Nederland te vestigen. Ze hebben hun geloof behouden, ook al mochten ze dat niet tonen en betekende het dat zij niet dezelfde burgerrechten hadden als de Hollanders. In de jaren dertig hebben mijn grootouders en hun familieleden zich als nog bekeerd tot het christendom, wederom uit angst voor hun leven. Hun identiteit hebben ze gewist, tegen veel geld. Dankzij die beslissing besta ik. Het heeft veel leed veroorzaakt, veel trauma's, maar ze zijn er niet door gaan stelen, of Hollandse meiden gaan verkrachten, noch hebben ze hen hun toch stiekem belijden geloof op willen leggen. Mensen vragen mij stelselmatig waar ik vandaan kom. Nou, uit Nederland. Nee, maar oorsprónkelijk? Ik weet het nu, maar mijn vader wist het lang niet. Wist hij veel wie hij was of waar zijn voorouders vandaan kwamen? Daarover werd thuis nooit gesproken. Ook niet over de oorlog trouwens, of over pijn en verdriet. Nu, vele jaren later, voel ik me zo ontzettend machteloos. Ik wil wat doen. Maar wat? Hoe kan ik helpen? Naast mij hebben vluchtelingen een gebouw bezet. Zal ik langsgaan? En dan wat? Ik zou best een vluchteling in huis willen nemen, maar ik heb geen plek. Vrienden van mij zijn arts, journalist of tolk. Ze gaan naar Griekse eilanden, bieden noodhulp, maken reportages, vertalen. Maar wat kan ik nou concreet doen? Als iemand het weet, hou ik me aanbevolen. Fijne avond!

Haaa haa Monster lijkt net als of je mij kent of is het herkenning .Vind het zelfs eng om zacht voor mij te zijn dus begin toch maar erst met een onspanningslijst voor mij .Het eerste wat op mijn lijst komt is wandelen dat doet mij goed .Heb ook de spijkmat maar daar ben ik nog niet aan toe om deze te gebrjiken komt wel nog .Genieten vsn zachte momenten moet ik echt nog leren dus werk aan de winkel maar komt wel.

Een dag voor ons allen

even een smile delen:http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/4139436/2015/09/10/Kind-neemt-toetsvraag-wel-heel-letterlijk.dhtml

Nostalgie. Wat een mooie nummers, zo goed. Bronski Beat - Smalltown Boy Simply Red - Holding Back The Years Youtube ingeven. Hier stralend mooi weer

Ben al een paar weken nicotinevrij nu, maar af en toe valt het toch nog wat tegen. Voel me dan ineens wat leeg, rusteloos... Maakt verder niet uit, ben blij er van af te zijn

Ja gerrit niet drinken gaat goed .Leven zonder drank gaat wat moeilijker.Ik bedoel moet nu veel meer naar mij zelfs kijken , hoe zorg ik goed voor mij zelfs , hoe gaar ik met dingen anders om , wat wil ik met mijn vrijetijd , waar zijn mijn grenzen en hoe geef ik deze goed aan hoe deel ik mijn dag in en en en dus toch nog wat te leren maar het is goed zo .Ik kom daar wel als ik op deze weg blijf lopen .

het is heel heel stilletjes hier. Hoe gaat het met de stoppers???

Anette...als ik het niet meer zag zitten ging de zons ondergang bekijken Ging boekje met possitieve spreuken lezen. Het heeft me er vaak doorheen geholpen om weer in te zien "daar doe ik het voor" Na het stoppen ..krijgen we nog een hele grote les. Hoe ga ik met om met gevoelens die ik eigenlijk niet wil hebben Dat zijn niet de fijnste gevoelens..toch horen deze ook bij jou ontdekkingsreis. Want die "ik" is het belangrijkste in ons leven Die wil door De wil ben jij...het hoofd maakt het vaak zwaarder Succes anette er is nog genoeg om positief om te zijn

Zoo de race weer gewonnen kids op tijd naar school vertrokken nu even koffie. Heel veel plezier Kabouter en Agnieta is misschien even wennen weer alleen maar ook de kans iets leuks met je zelfs te doen .Het wordt mooi weer van dag .Burchil heel veel succes .Durf het beinah niet te schrijven maar doe het toch , nu 11 dagen verder en 22 flessen niet gedronken dat ik eens zo ver naar beneden zou glijden had ik zelf nooit van mij gedacht maar ben nu op de goede weg en mijn laatste drank periode wil ik ook niet vergeten maar daar wil ik ook niet meer naar terug .Voor iedereen een heele fijne dag

Goedemorgen Eline, Dankjewel. Ik denk dat ik het tijdens het proces privé houd, om het zoveel als mogelijk zuiver te houden. Maar tijdens een echte ontmoeting (filmpje/etentje binnenkort?) uiteraard graag je feedback/klankbord

Ik ga onderweg voor een mooie dag Happinez.......

Compliment!

jij doet hier iets wat je vader nog te leren heeft Erik

War goed dat je je eigen weg kiest .Loslaten is niet altijd makkelijk .

Nu even iets anders. Vader komt thuis vandaag na operatie waar ze een tumor weggehaald hebben en 3 weken ZH. Onverwacht gaat het nu heel snel en de manier waarop is typisch ons gezin weer. Vader werd op de hoogte gehouden door ZH en hij neemt zelf de regie en deelt niet met mijn moeder. Moeder heeft fragmenten aan info en laat dingen gebeuren. Ik zie het al weken en denk enerzijds van loslaten ik ben niet met ze getrouwd en anderzijds praat ik met mijn moeder van jij bent degene die het straks thuis moet regelen en je laat het gebeuren dat de verpleging niet met jou praat en nu te beperkt info hebt en het buiten je om gaat. Vader kan zich helemaal niet overgeven, zelfs mijn moeder mag niet mede de regie bepalen, hij wil alles zelf in de hand hebben en vertrouwd mijn moeder daar zelfs niet in. Laat zich niet helpen door verpleging, zelf meteen wassen, zelf oefenen en laten zien dat hij helemaal naar beneden kan lopen (ook al is dat te zwaar) neemt een rol aan dat hij alles perfect zelf kan, geen ondersteuning nodig heeft. Ja dan ontslaat een ZH je heel snel en dit terwijl mijn moeder nog nooit een arts of verpleging gesproken heeft. En ik heb al mijn info via mijn moeder en ik kan geen chocolade bakken van die losse fragmenten. Nu ook in de transfer, spreekt hij met de aankomende wondverleegkundige in de thuissituatie en zij heeft plannen over douchen en wond uit douchen.....nee niet nodig dat kan ik allemaal zelf. En ik weet hoe ze bezuinigen in de zorg. Ik ken de hulpverleners kant, als je iets laat blijken dat hulp overbodig is en je in verhalen alleen vertelt over je top dag dat alles lukt en nooit over de dag met pijn dat het minder gaat.....ben bang dat hij de aangeboden hulp zo kwijt is en dan komt het op mijn moeder. En mijn rol is en is altijd geweest om in de driehoek vader, moeder zoon, beschermend te zijn naar mijn moeder. Mijn stem te gebruiken waar zij niet durft. Maar dat helpt niet want als mijn vader het van iemand niet kan hebben is het van mij wel. Collega zei gisteren van wil je niet ruilen zodat je morgen vrij kan zijn en kan ondersteunen thuis. Aanvankelijk dacht ik JA maar nu zag ik wel meteen mijn valkuil. Daar ben ik best trots op, dat ik niet dom elke keer in dezelfde patronen schiet maar anders kan reageren. Ik ga nu zo wel helpen maar in de middag heb ik avonddienst en ga ik niks ruilen. Heb mijn moeder mijn visie gegeven en dat moeten ze maar even samen oppakken. Het is beter als ik nu loslaat ook al jeuken mijn handen.......echt loslaten dus ook als het verkeerd loopt met hulp dat dit zo is en niet toch probeer om te interveniëren. Zo ervaar ik het de laatste maanden dat ik van de ene naar de andere erg belangrijke les schiet. Alles tegelijk en nooit even rust. Waarom niet 1 levensles tegelijk, waarom nu de afgelopen maanden zoveel......maar ja leer er wel snel veel van.

Woensdag..... Wat gaan de dagen ineens weer langzaam. En hoe lastig om de draad weer op te pakken en weer positief verder te gaan. De wil is er wel maar het knopje wil nog niet goed om. Na een dag werken en groothouden komen dan toch de tranen zogauw ik in de auto zit naar huis. Verdriet wat er uit moet en dat mag ook. Dat iemand in zon korte tijd zoveel bij je los kan maken Moedig voorwaarts, ik weet dat ik t kan, dat heb ik inmiddels geleerd. Vertrouwen op mezelf ......