Klassement

Nee Jane. Zo eenzijdig bedoel ik het niet. Natuurlijk kunnen mensen er niets aan doen als ze ziek worden. Wel is het bewezen dat bepaalde ziektecellen tot uiting komen omdat de aanleg er al was, bijvoorbeeld in erflijkheid en mensen dan bijvoorbeeld veel gaan roken en het gevoed wordt. Dan wordt aanleg een ziekte. Wanneer een mens aanleg heeft tot andere ziektes kan dat ook zo zijn, maar natuurlijk niet bij alles en ook niet bewust. Maar ik trek de vergelijking met alcoholisme als ziekte. Omdat wanneer je erfelijkbelast bent, je dus een grote aanleg hebt tot alcoholisme. Door te gaan drinken kan dat dan een ziekte worden..

Goedemorgen, Zonnetje schijnt,voor koffie en thee zullen jullie op Yvonne moeten wachten. Fijne dag allemaal! Ik ben een dag te vroeg!

Nope. Als kwaliteitsadviseur van een geweldige organisatie ga ik ervan uit dat dat niet nodig is. - slik, pff, als mijn persoonlijke administratie half zo goed was als die op het werk ... hihihi

Dit vind ik een gevaarlijke uitspraak Ella. Dan zou je bijna zeggen dat iemand zelf verantwoordelijk is of er kanker komt of niet. Ik ken mensen die zeggen; je bent wat je eet. En dus daarmee "schuld" leggen. Ongetwijfeld hebben we invloed, maar niet zoveel dat mensen alles kunnen voorkomen ben ik bang.

Ik zie mezelf als "gevoelig voor verslavingen", en dat beschouw ik als een afwijking of ziekte, niet als een morele kwestie.

Ik zie een verslaving meer als gedrag dan een ziekte, en dus ben ik daar verantwoordelijk voor. Wat onderbouwing vanuit de literatuur: De Britse psychiater en schrijver Theodore Dalrymple stelt in zijn boek Drugs. De mythes en de leugens (2006) dat het grote onzin is om te denken dat verslaving een ziekte is. Verslaving is volgens hem een kwestie van slechte moraal. Volgens Dalrymple is de verslavingszorg ineffectief omdat verslaving geen ziekte is, maar een moreel probleem betreft. Het kernidee hierbij is dat afwijkend gedrag zoals verslaving niet in medische termen te vatten is. Kanker is een ziekte, verslaving is een gedrag. Verslaving als ziekte labelen is volgens deze redenering een morele daad. Hierbij wordt gekeken naar de herkomst van het idee van verslaving als ziekte. Deze invalshoek laat zien hoe de visie op middelengebruik varieert door de tijd heen en op verschillende plaatsen in de wereld. Wat vroeger geen probleem was, is nu een ziekte. Of andersom: homoseksualiteit werd in Nederland veertig jaar geleden als ziekte gezien en nu als lifestyle . Deze visie deelt de kritiek met de antipsychiatrie dat verslaving een sociale constructie is die is ingegeven door morele overwegingen. Ook is er uit wetenschapmethodische hoek kritiek op het ‘verslaving als ziekte’-idee. Zo stellen critici dat medische ideeën over verslaving zijn ontwikkeld in klinische settings en niet generaliseerbaar zijn naar de gehele populatie (Cohen en Cohen 1984). Er zijn ook vragen over de betrouwbaarheid van zelfrapportages van gebruikers (Davies 1992) waarop het ‘verslaving als ziekte’-idee is gebaseerd. De gebruiker kan de oorzaak van zijn gedrag wel toeschrijven aan de verslavende werking van een stof, waarvan hij denkt ziekelijk afhankelijk te zijn, terwijl misschien een heel andere, meer diepere psychologische oorzaak veel relevanter is. Met deze kritieken in het achterhoofd is het misschien niet raar dat de verslavingszorg met haar medische definities nauwelijks aantoonbaar effect scoort. Als iets geen ziekte is, is het ook niet geneesbaar. Natuurlijk is verslaving wel een probleem, maar het is een complex probleem. Verslaving is de prewetenschappelijke benaming voor bepaald normatief gelabeld gedrag dat samenhangt met een complex van talloze andere gedragingen en sociale interdependenties. Gedrag verandert voortdurend, en verdwijnt vaak zelfs als de constellatie van andere gedragingen en sociale interdependenties verandert.

Misschien een niet-relevante vraag op het (niet)rokersdraadje..: is dit zoethoudertje alcoholvrij, Jane?

Ella...ik weet zeker dat onder de zogenaamde gelegenheidsdrinkers nog zoveel alcoholisten zitten Laat iedereen maar eens een paar maand stoppen...zou wel eens willen weten wat er met die mensen gebeurd Je hebt pas een probleem als je deze aanpakt Verslavingsarts van mij zei 10 % van de verslaafden kon sociaal drinker worden...het was het uitproberen niet waard...ik hoefde er niet op te rekenen dat ik dat zou kunnen Nu hoefd dat ook niet....ik ben eigenlijk bang van alcohol Bang wat het met je doet...bang om weer verslaafd te worden Bang om niet te kunnen stoppen 9 maand librium gebruikt om er zeker van te zijn dat ik zonder drank kon leven Is eigenlijk toch absurd hoe het in je macht heeft. 1 glas en je bent niet meer jezelf...niet te vertrouwen...al het mooie in je word te niet gedaan En dan jaren later ben je er mog steeds af en toch houd het je nog bezig Niet in de zin van trek. Verslaving en het stoppen heeft toch wel heel veel indruk gemaakt op mij.