Voorstellen, Indigo

[lady jane]

Indigo

ik gebruik misschien andere woorden

maar de gevoelens en inzichten die jij beschrijft

zo is en was het bij mij ook.

Jij handelt wel in compassie met jezelf, ook al voelt het misschien nog niet zo

of je herkent het niet m.b.t. jezelf

misschien meer op anderen gericht?
Maar weet dat dit het proces is waar het om gaat.

but van dat oude zeer, (ook hier gisteren mee gekonfronteerd)

maar je gaat het aan, accepteert het, en weet je, elke keer wordt het anders.

Het zeer doet weer zeer, en dat nog wat keren, dan minder en later jeukt het af en toe.

Voor mij vielen gisteren 3 periodes van oud en nieuw zeer samen en ik heb een huilbui gehad

zoals ik al 8 jaar niet meer had (en toen was het nog drankjank ook), nu werd mijn ziel gereinigd zo

voelde het. Het was pijn maar bitterzoet, ik kan het niet anders verwoorden, mild en zacht als een

lentebui. En sinds gisteren voelt het alsof ik weer een niveautje dieper zit in het integreren van mijn verleden.

Geen idee of dit proces zo doorgaat, maar ik teken er wel voor eigenlijk.

Elk niveau heb ik zelf bereikt en ik verdien dit.

Heb er keihard voor gewerkt ook, en nu wordt het werken minder. En ik las ooit voor de kids het boek, oei ik groei.

Haal maar in de bieb als je het interesseert; ik maak nog steeds groeisprongen, soms een spurt, soms zo traag

als de schildpad van Fleurtje, maar zelden meer inactief, passief of slachtoffer.

dit is ook jouw weg Indigo, dat voelt heel sterk zo.

[Lotus66]

Ik kom even bij je buurten om je te bedanken voor het delen van je verhaal. Voor mij zo herkenbaar. Knap van je dat je nu ook de trauma verwerking aangaat. Wat een strijd he. Ben je ADB dan lijkt het pas te beginnen. Tenminste zo heb ik het af en toe wel ervaren. Je  mag zeker trots op jezelf zijn! Je bent al ver gekomen. Voor mij was het laten staan van de alcohol stap 1 en toen begon het daadwerkelijke 'voelen'. Zoveel oud zeer. Brrbbb. Ik kan me voorstellen dat de wachtkamer voor jou nu geen prettige ruimte is. Maar laat de tranen, boosheid, angst of wat dan ook er zijn. Het mag er zijn. Soms wist ik zelf niet eens waarom ik boos, teleurgesteld, verdrietig was. Waar mijn gevoel zat wist ik zelfs niet eens. Het was een zoektocht. Ik kende mezelf niet eens. Klinkt misschien vreemd maar ik heb mezelf opnieuw moeten leren kennen. Ik heb dat het afgelopen jaar mogen doen. Ik gun jou een hele goede en voorspoedige reis. Ik hoop dat je de compassie voor jezelf hervind. Ga goed, je bent het waard! 

[erik]

Goed zoals je bent, dik tevreden met jezelf, zelfliefde op zoveel draadjes lees je dit. Fijn die herkenning te lezen van waar ik ook mee bezig ben nadat het directe stoppen achter de rug is. Ik was er wat sceptisch over op mijn draad maar met wat uitleg bedoelde ik dat eigenlijk helemaal niet zo.

Heb dan de neiging om te vergelijken van wat ik hier lees is allemaal zoveel erger. Maar eigenlijk is dat het punt niet, ik vind het erg leerzaam om zo van elkaar te leren zoals ik ook in deze draad weer leer.

En als er veel spoken zijn in de wachtkamer......kijk of het lukt om zelf te schijnen....

Veel succes

12 maart 2016 bewerkt door erik

[smart]

 

[Indigo]

Ja ik ken het boek, lieve Jane, ook gelezen toen de kids klein waren. Is een andere, mooie manier van kijken naar zulke episodes. Groeien doet pijn, geeft tranen of ander gedrag, waarom niet bij volwassenen ook? Zo heb ik er nog nooit naar gekeken. Zoals jij jouw proces beschrijft, daar zou ik zéker voor tekenen.  Heel misschien voelt alles voor mij over pakweg 5 jaar ook meer zo... Dank je voor het delen van jouw verhaal, is al een stukje therapie, troostend  

 

En ja Lotus, lijkt de laatste tijd alsof inderdaad het daadwerkelijke voelen pas begint. Schrok er van en kwam natuurlijk het drankduiveltje fluisteren; hé, ik ben er nog hoor, dé makkelijke uitweg. Even niet voelen blabla. Gelukkig toch droog doorheen gekomen. Na aanvankelijk verzet nu ‘het’ er maar laten zijn. Door jullie te lezen voelt eea minder onverklaarbaar, meer als iets dat er bij hoort. Al blijft het nog vier maanden ‘wachtkamer’, ik ga er voor, dank je

 

Bedacht me laatst, JUIST NU wil ik het droog houden, juist nu alles pijn doet. Want dan kan ik nog het meest leren over mezelf, soort uitdaging, klinkt misschien raar….

 

Voel me toch een beetje gegeneerd. Oké, depressieve moeder - vader alcoholist - flinke verwaarlozing. Niet prettig en eenzaam maar als ik soms lees wat anderen als kind voor vreselijks hebben meegemaakt dan kun je het bijna niet een trauma noemen. Pff warrig, ook met eea op papier krijgen. Even genoeg voor vandaag

Oh en natuurlijk ook Kruidje, Smart, Erik en Gerrit:    

[mikki]

Mooi draadje om te lezen. Dank daarvoor.

Waar heb jij die compassie training gedaan? Spreekt mij enorm aan.

[huttula]

Vergeleken wat een ander meemaakt.

Het is wel jou belevenis als kind als volwassene en die kan je niet vergelijken.

Jou pijn is ook voelbaar

12 maart 2016 bewerkt door huttula

[Monster]

Hut is me vóór. Ook ik wou schrijven: pijn vergelijken heeft geen zin.

 

Als kind dacht ik: ach, de oorlog meemaken, dát is pas erg! Pas toen ik volwassen was hoorde ik bij Trauma Verwerking dat niet het leed bepaalt of iets ergs blijvende schade berokkent, maar de eenzaamheid die daarop volgt.

In de eenzaamheid die jaren duurt, vervormt een mens. Misvormt een mens. Mensen die samen een oorlog meemaakten en dat samen deelden, hadden véél meer kans om zonder trauma achter te blijven dan mensen die terug kwamen uit concentratiekampen. Die laatste groep mensen konden hun verhaal nergens kwijt. Ze moesten dankbaar zijn! Ze hadden het 'beter getroffen' dan de mensen die in het kamp waren overleden dus 'mochten ze niet zeuren'.

 

Indigo, als jij vindt dat je niet mag praten over jouw pijn, kijk je dan uit dat je jezelf niet klem zet in die eenzaamheid? Pijn moet er toch uit.

Indigo, dank je wel voor jouw draadje. Je schrijft mooi en herkenbaar. Je strooit bloemen op mijn pad.

[lady jane]

dank Monster

[Meya]

En waar ben jij nou eigenlijk gebleven Indigo?!

Ga je goed?