Waargebeurd verhaal

[Runningliesje]

Een vrouw is verslaafd aan alcohol en rustgevende tabletten.

Ze merkt zelf ook wel dat dit de foute kant op gaat en belt met verslavingszorg, totaal in paniek, voor een spoedopname.

Daar krijgt ze te horen dat ze eerst door een arts moet worden gezien, maar dat kan pas over een week.

Vrouw is totaal suïcidaal.

de vrouw belt naar de huisarts voor hulp.

Huisarts beloofd te bellen voor opties.

Huisarts belt nooit terug.

De vrouw ziet haar kans en gaat naar het dak van een parkeergarage.

Daar wordt ze door de politie af geplukt.

Geboeid wordt ze afgevoerd naar het bureau, totaal uitgekleed en in scheurkleding in een cel gezet.

Het is nu half 5 smiddags.

Vervolgens hoort de vrouw niks meer, zit uren in de cel, krijgt niks te eten of te drinken,

Ze drukt op de bel om te vragen wat er gaat gebeuren en of ze even mag roken.

Haar bel wordt uitgezet omdat de politie het te druk heeft.

Ze kan met niemand contact krijgen en huilt en schreeuwt om haar man.

Om half 4 snachts komt eindelijk de crisisdienst.

Al die tijd heeft ze opgesloten gezeten zonder iemand te zien, zonder eten of drinken.

Ze moet maar naar huis omdat er nergens meer bedden vrij zijn voor een opname.

Nog steeds suïcidaal en in de war wordt ze opgehaald door haar man.

De volgende dag neemt ze direct weer contact op met verslavingszorg.

Die belt haar terug dat er ook in de verslavingszorg nergens bedden vrij zijn.

De vrouw vraagt smekend of er dan een andere vorm van hulp is.

Die is er niet, ze moet het zelf maar oplossen.

Dit verhaal heb ik op FB gepost en erbij gezet dat het niet over mij gaat. Het gaat echter wel over mij en dat hoeven ze op FB niet te weten.

Ik moest dit delen, om te laten zien hoe erg de zorg is achteruit gegaan door alle nieuwe regels en gedoe. geloof het of niet, het zal me een worst wezen.

Liefs, liesje

[monika]

In en in triest. Ik dacht dat bij afkickcentra altijd een crisisbed beschikbaar was.

[Trijsje]

Runningliesje,

Stoer dat je het hier ook post!! Ja door al die bezuinigingen is er bijna geen goede (juiste) hulp te vinden..

Hoop dat je op dit moment wel hulp hebt??! De wil is er dat is al heel belangrijk.

Ik had mij een jaar geleden bij twee instanties aangemeld voor hulp..nooit een uitnodiging mogen ontvangen..dus maar beetje doorgesudderd tot twee maanden geleden ik bij alcohol de baas terecht kon.

Zelf heb ik ook wel eens in de cel gezeten..twee keer ivm beetje te veel drank op achter het stuur. En eens omdat ik te veel op had op de fiets..bij deze laaste gebeurtenis moest ik gaan lopen en mijn (dure racefiets) maar laten staan. Ik ben toen aardig te keer gegaan tegen foute wouten..stelletje engnekken zijn het. Ik moest toen ook de cel in voor een nacht..ik mocht mijn vriend niet bellen. kreeg ook niks te drinken..moest maar wachten..om half vijf in de ochtend stuurde ze mij de straat weer op..(natuurlijk hierbij heeft de alcohol mijn reactie wat opgeblazen..)

hoe gaat het nu met je?

[Runningliesje]

Hey lieverds!

Dank voor jullie reacties en hoe erg ik het ook vind om te horen, toch wel fijn dat er herkenning is.

Nancy (ik bedoel Trijsje, sorry sorry sorry!) en A3: Ik krijg nu ambulante detox met Librium en Campral. De Librium is maar tijdelijk (is natuurlijk ook een benzo) en daar moet ik dus ook zsm weer vanaf, afhankelijk van de afkickverschijnselen van de alco.

Ik ben blij dat er iig íets geregeld is, al was het beter geweest om een opname te krijgen. Maar dat schijnt dus echt niet mogelijk te zijn, bizar he?

Vandaag heb ik het sinds lang iig weer droog gehouden en net mijn eerste pillen binnen.

Ik ga er weer helemaal voor, zulke situaties willen we natuurlijk niet meer!

Nogmaals bedankt, alle drie!

[rapilos]

Runningliesje,

Heb net je verhaal gelezen.

Diep treurig, hoe het met de hulp verlening gesteld is.

Eigenlijk, gewoon schandalig!

Ik wens je heel veel kracht moed en sterkte om hier weer uit te komen.

Gelukkig, heb je nu wat medicijnen, die je hopelijk wat gaan helpen

Houdt je taai he:present:

[nancy]

Hoi Runningliesje!

Het was Trijsje die schreef, niet ik.

Maar ook ik vind dit heel naar voor je.

Mijn neefje 18 jaar, drugsverslaafd, stond op een wachtlijst voor crisisopvang (???)

6 weken duurde die wachtlijst!!!!

Helaas is hij binnen die 6 weken overleden...en dat wilde hij juist voorkomen door zich te laten opnemen en hulp te aanvaarden..dat is Nederland.

Liesje, verwacht niet teveel van die opvang, je hebt er toch al jarenlang ervaring mee?

Je weet toch hoe het werkt? Helpen willen ze tzt wel, maar

uiteindelijk moet je toch zelf aan de gang lieverd, en die drank maakt alles alleen maar erger!

Ook mijn angsten en paniekaanvallen waren een stuk erger toen ik nog dronk.

Stop in ieder geval met die troep schat, en benzo's kunnen tijdelijk helpen.

Houd de moed erin en doe geen drastische dingen!

Sterkte, meid!

[Gast]

Runningliesje, ik las je verhaal en even dacht ik...

Hoe komt zij nu aan het verhaal van een vriendin van mij?

Toen las ik pas dat het jou verhaal is.

Raakt me diep dat het na pak ´m beet 12 jaar nog steeds niet echt veranderd is. Ik had toch een zekere hoop gehad dat na zoveel slachtoffers men wel anders zou gaan werken.

Maar nope, er worden blijkbaar nog steeds slachtoffers gemaakt.

Ik hoop dat je door deze nare ervaring er niet nog extra problemen bijgekregen hebt, want zoiets gaat geen enkel mens in de koude kleren zitten.

Voor mij is het wel een teken en ik hoop dat je dat ook van jezelf ziet, dat jij een doorbijtertje bent en ondanks dat je je soms ontzettend klote voelt en er blijkbaar uit wil stappen, er ook een heel sterk persoontje in jou zit die goed voor zichzelf weet te zorgen en weet wat ze diep van binnen echt wil. Ik hoop dat je zeer binnenkort iemand tegenkomt in de hulpverlening, die zijn of haar oren en ogen wel open heeft en die je wel gewoon helpt.

Want die zijn er wel, moet je alleen verdomde hard naar zoeken.

Sterkte! En bedankt voor je eerlijk en openheid.

[bolletje]

Ja. R.L. het komt er toch op neer dat je eigenlijk op niemand kunt steunen en dat je het toch een heel eind zelf moet doen.

Ik weet wel dat ik vroeger ook in paniek kon raken bij de gedachte dan ik zoveel problemen had, en dan als een gek een afspraak moest maken met de h.a. en vragen om pillen. Hoe dichter ik bij de afspraak kwam, hoe onzekerder ik werd. Tot het moment dat ik eindelijk weer pillen kon slikken.

Het leek wel of ik zo gefocust was op de kracht van de huisarts en de medicatie en mezelf zo afhankelijk opstelde, dat ik op een gegeven moment het gevoel had dat ik bijna gek werd. Vreselijk rot was dat.

Waarom ik dat nu niet meer heb???? Ik weet het niet zeker maar ik ben toch meer gaan bouwen en vertrouwen op mijn eigen kracht.

Ik heb niet meer het idee dat ik anderen nu nog zo hard nodig heb. Waarom ik dit schrijf?? Omdat ik hoop dat er ooit een tijd komt voor jou dat je houvast kan krijgen aan jezelf en dat je de hulpverlening niet meer nodig hebt. Die kracht zit er bij jou ook. Je moet alleen proberen om daar op te gaan vertrouwen.

Heel veel succes.

[Jan1000]

Het is niet effectief als de zorg je zo alleen laat staan, grenzenloos!

Tegelijk herken ik een klein beetje een aantal dingen en heb inmiddels geleerd.....

......God helpt hen die zichzelf helpe...... Ik ben niet religeus maar herken het wel..

[Houtje]

Beste RL & anderen die dit herkennen,

Ik herken dit ook heeeeel erg!

Een jaar of 15 geleden zoop ik ook vreselijk teveel (heb kunnen minderen, maar nu pas is

het over hoor) en in plaats van dat de alcohol je emoties dempt, lijkt alles eens zo groot.

Ik vroeg om hulp bij de huisarts (15 jaar geleden he) en die gaf ouderwetse anti-

depressiva en zei "dat ik maar niet meer moest drinken".....

Dat ging dus helemaal mis. Zo mis, dat ik in het ziekenhuis belandde en mijn maag leeg-

gemaakt moest worden, bah bah bah. Ik heb 3 dagen op de IC gelegen. Mijn familie had

inmiddels mijn huis gekuist, er was geen aspirine meer te vinden, mijn pinpas is afgenomen,

goed bedoeld maar oh wat ben je dan boos.

Na die 3 dagen zei de zaalarts "niet meer doen he" en kon ik met de bus naar huis.

Geen hulp, geen therapie, niets niets niets.

Ze dachten dat het een roep om aandacht was, meer niet.

Jaja, net als Herman Brood op het Hilton, nou goed.

Deze situatie heeft zich nog een keer herhaald, toen ben ik opgenomen in het ziekenhuis,

een week op Crisis Psychiatrie. Ook te weinig, en zo vreselijk dat je meteen naar huis wilde.

De derde keer ben ik daarna naar de huisarts gegaan en heb hem een brief geschreven die

ik ook overhandigd heb, waarin in uitlegde hoe ik me voelde en wat er aan de hand was.

Dat werkte.

Doorverwijzing psychiater, ik scoorde extreem op depressiviteit. En met drank op, wordt

alles erger, en niet beter hoor!

Hij snapte het.

Ik moest minderen tot een bepaald niveau, en hij wist me te overtuigen. Daarbij goede

medicatie. Het heeft geholpen.

In 2005 was ik zover om de drank uit mijn leven te gooien. Zo gezegd, zo gedaan.

Ben sindsdien nooooooooit meer in de verleiding gekomen.

Wat ook een reuze goede hulp is (voor de stofjes in je hersens als je je zo klote voelt)

is sporten, maar dat doe jij toch al?

Ben een aantal jaren geleden mét krakkemikkig lijf gaan sporten, aangepast, duurde

effe, maar het werkt.

Goh meis, een vreselijk verhaal, wat kun je dan eenzaam zijn, en je onbegrepen voelen.

Ook voor mij was ADB (ik heb de internetcursus gedaan in 2005) pas de eye-opener die

ik nodig had om de beslissing te kunnen nemen.

Na 7 jaar geen druppel nu af en toe 1-2 consumpties alcohol, maar ik mag nooit wat

drinken om me beter te voelen. Dat werkt dus niet! En ik mag alleen in gezelschap, ik

was zoals zovelen een stiekeme drinker.

Ik wens je ook voor de komende tijd alle sterkte. Zoek de mensen op die ervaring

hebben, praat me ze. Ze zijn er voor je.

Ondergetekende ook, als je daar behoefte aan hebt.

En voordat nu iedereen denkt dat ik RL in de wodka ga dompelen, neeeeee! driewerf nee!

Het lijkt me zo fijn dat je het leven, dat vaak niet makkelijk is, kan bespreken met een

ander.

Ik lees dat je gisteren opnieuw begonnen bent. Ik wil best je Haring zijn.

[Runningliesje]

Lieve schatten, heel erg bedankt voor jullie steun! Door jullie (en mede door de idd hervonden kracht), wil ik er weer voor gaan! Dag 1 zit er alweer op.

Houtje en alle anderen, bedankt voor het delen. Vreselijk om de verhalen te lezen (Houtje ), maar zo herkenbaar.

Ik ben nooit depressief gestempeld, maar wel met DIS. Ik weet dat sommigen van jullie daar niet in geloven, maar het nou eenmaal mijn "sticker". Ik wacht op een behandeling bij het CIB. Daar doen ze ook dubbele problematiek. En een mega lange wachtlijst...

Ik slik die pillen maar tijdelijk, de Campral wat langer, die is tegen de trek. Van de Librium moet ik binnen een week weer af. Die is enkel voor de ontwenning. Verder heb ik maandag een gesprek met een psycholoog. Niet gespecialiseerd in traumabehandeling, enkel in verslaving, terwijl ik juist die combi nodig heb.

Maar wat heeft de HV afgelopen 17 jaar voor me gedaan? Me uit huis geplaatst en verder pappen en nat houden. Mijn hoop ligt dus bij het CIB.

Sorry voor dit chaosverhaal, ik wil zoveel zeggen en vertellen, ik zal wat vaker hier komen, dat heeft me bij mijn vorige stoppoging ook zoveel geholpen.

Houtje, we kunnen elkaars Haring zijn!

Een grote bos voor jullie allemaal kanjers!

[Lytse]

@ RL: ga ervoor meis en neem alle hulp aan die je bruikbaar acht, ook van ons op het forum. Ik geloof wel in je sticker en ik weet dat je al goed op weg bent hierin.

Zoals Agnieta zou zeggen: Kracht, Moed en Wijsheid gewenst!

Lytse.