Voedsel voor het brein: stellingen en vragen

[Musashi]

Bedenk me net dat ik hier nu misschien zo diep op ga omdat ik de afgelopen tijd ‘The Glory’ op Netflix heb ge-binged …echte aanrader vind ik persoonlijk…nog iemand?

[Oskar]

Ik ben ook opgegroeid met de gewoonte je gevoelens op te bergen in de brandkast. Ze mogen nu vaak wel gewoon even eruit, maar ik zet die kluis niet meteen bij de vuilnis, want het biedt ook voordelen. Ik vind het een goede zaak als er een wat meer open cultuur ontstaat waarbinnen allerlei gevoelens kunnen worden geuit. Je bent daarmee automatisch wel direct afhankelijk van het goed fatsoen van de omstanders om daar respectvol mee om te gaan. En daar gaat het natuurlijk nog wel eens mis. Je kunt dit soort zaken niet tot in detail wettelijk regelen, maar doet een beroep op elkaars menselijkheid. 
 

Wat mij in de wokecultuur (om het maar even zo te noemen) wel opvalt is dat wanneer iemand zich niet gedraagt naar de eigen normen het een geldig excuus lijkt te zijn om die persoon zonder verdere scrupules de grond in te stampen of af te maken. 

25 maart 2023 bewerkt door Oskar

[Musashi]

Is dat dan geen mooi voorbeeld van de beroemde Hegeliaanse dialectiek @Oskar?

Om tot synthese te (kunnen) komen volgt na de these noodzakelijkerwijze eerst de antithese…

we komen er heus wel maar het lijkt dan alsof we eerst ook zullen moeten aanvaarden dat de slachtoffers ook  ‘daders’ worden, voor ze (kunnen) overgaan tot inzicht en heling…

oftewel meer praktisch dat we moeten aanvaarden dat gekwetsten (gepast of ongepast) ook uiting mogen en kunnen geven aan hun kwetsuren…

maar dat lijkt volgens mij dus ook te zeggen dat we het eerst in onszelf moeten oplossen en niet ‘de schuld’ bij de ander leggen…want anders is het gewoon een straatje zonder einde…

en daar wringt wellicht ook het schoentje want wie is wel/ niet in staat om het niet extern te leggen maar intern? Om de schuld (of trigger) in zichzelf te zoeken en te vinden!

of te wel een ander kan mij maar raken als ik me laat raken…en hoe ik reageer als ik geraakt word is dan weer het volgende…dat is de grote leerschool denk ik…voor alle partijen…

En euh (af en toe) die brandkast luchten is ook wel een noodzaak om de vieze geurtjes van de stinkende wonden te verdrijven…stinkende wonden hebben immers ook lucht nodig om te genezen en niet verder te etteren…

Of zijn dit allemaal gewoon weer wat hoogdravende clichés op een grote (mest)hoop? Musashi komt ook weer eens piepen uit zijn hol… 

ik krijg precies weeral heimwee naar mijn winterslaap…

 

[Reacher]

Ik vind het fijn om je te lezen weer @Musashi

De woke cultuur: voor mij draait die erom dat je leert te lachen om jezelf in plaats van om anderen. Want daar zit vaak het kwetsen in.

En het cancellen van anderen: dat is excessief en ook zeker schrijnend.
Daar blijft toch ook het feit naast staan dat mensen ook gecanceld worden in stilte: omdat ze bruin zijn, of vrouw of homo of dik etc. 

Over dat laatste heb ik in een halve eeuw in mijn omgeving (wit, heteroseksueel etc) minder verontwaardiging over vernomen als over de woke cultuur van de laatste vijf jaar. 
 

 

[Strijkbout]

Stelling:

Het IK is een illusie.

[bumperjim]

Klopt

De "ik" illusie wordt gemaakt door je hersenen.

Door "je" hersenen is eigenlijk ook flauwekul om te zeggen. De hele reden waarom het "je hersenen" heet is dat die hersenen de "jou" illusie produceren. Je kan ook gewoon "hersenen" zeggen.

Net als dat je zou zeggen "de outlook computer". Nee tis gewoon een computer en toevallig draait outlook erop. Outlook is ook een illusie. Je kan het ding ook uitzetten. Dan heet het weer een computer zonder meer. 

"Ik" is een praktische term in veel gevallen, maar je moet het niet te belangrijk maken.

Schijnt 

12 april 2023 bewerkt door bumperjim

[Bob]

Ik ben het niet eens met de stelling. Voor het ego geldt het wel; dat is een in het onderbewuste gevormde illusie. Het ik is echter geen illusie maar een werkelijk bestaande eenheid waar we terecht een duidelijk woord voor hebben. Vanuit het ik kunnen mensen zowel anderen beschouwen als zichzelf èn hun eigen ego. Of alle dieren ook een ego hebben (zoals de meeste apensoorten en volgens mij ook honden en katten) weet ik niet, maar een beschouwend en bewust ik kennen ze volgens mij wel. De stelling "Het IK is een illusie" onderschrijf ik dus niet als het over mensen en dieren gaat. Ik ben wel geneigd het geldig te verklaren voor planten en voor niet-levende dingen (zoals een steen) en verschijnselen (zoals een zonsondergang). Waar die tot leven komen, zoals in dromen, sprookjes en kunstvormen als literaire fictie, toneel, opera en musical, is er inderdaad sprake van illusie.

[Bob]

Kom op, wie pakt de draad hier op en gaat eens lekker anders op de materie in, bijvoorbeeld door te onderbouwen dat het uiteindelijk toch niet om Ons draait maar om de wil van God, de Natuur of het overleven van de fitste Genen?

16 april 2023 bewerkt door Bob

[Maarten82]

43 minuten geleden zei Bob:

God

Niet nodig. Ieder weldenkend, rationeel en wijs mens begrijpt dat alle gebeurtenissen geschieden op Zeus' bevel. Een pelgrimstocht naar de berg Olympus is daarom het meest nuttige en hoogste dat ieder van ons na kan streven 

16 april 2023 bewerkt door Maarten82

[Bob]

Op 12-4-2023 om 00:27 zei Strijkbout:

Stelling:

Het IK is een illusie.

Wat denk je er zelf over, Strijkbout?

[Strijkbout]

38 minuten geleden zei Bob:

Wat denk je er zelf over, Strijkbout?

Ik wilde het eerst even op z'n beloop laten. Weer even uit m'n terugval kruipen. En een moment van tijd en inspiratie hebben. Die heb ik helaas nu ff niet. Moet zo werken. Maar kom er nog op terug!! 

[Lonster1]

Als ik een illusie ben, zijn jullie dat ook. 

[Strijkbout]

Op 12-4-2023 om 13:27 zei Bob:

Voor het ego geldt het wel; dat is een in het onderbewuste gevormde illusie. Het ik is echter geen illusie maar een werkelijk bestaande eenheid waar we terecht een duidelijk woord voor hebben. Vanuit het ik kunnen mensen zowel anderen beschouwen als zichzelf èn hun eigen ego. Of alle dieren ook een ego hebben (zoals de meeste apensoorten en volgens mij ook honden en katten) weet ik niet, maar een beschouwend en bewust ik kennen ze volgens mij wel.

Maar wat is dan volgens jou 'het ego', en wat is dan het verschil tussen dat ego en dat door jou veronderstelde wel degelijk bestaande Ik?

 

21 uur geleden zei Bob:

Wat denk je er zelf over, Strijkbout?

Ik vond het een belachelijk klinkende uitspraak altijd als ik dat wel eens voorbij zag komen. Het lijkt zo'n mega evident iets. 'Wat nou, er is geen ik?? Wie beweert dat dan, JIJ toch?? en ik vind daar dan toch iets van? Zo is er toch een jij en een ik!?' et cetera.. De ervaring 'iemand' te zijn, een soort ik-gevoel, een 'ik ben dit, en jij dat bent' lijkt zo fundamenteel en dichtbij de dagelijkse ervaring, dat er in eerste instantie geen twijfel over mogelijk lijkt. Het lijkt haast totale flauwe kul. Totdat je er echt eens op gaat inzoomen en het van héél dichtbij bekijkt. Microscopisch dichtbij. Je eigen ik-ervaring/gevoel onderzoeken dus. Dan kan het misschien toch wel eens op losse schroeven komen te staan. Of niet... Het is een open vraag en onderzoek, zonder vooraf bepaalde uitkomst op zich. Het is m.i. hoe dan ook heel erg interessant dat te onderzoeken.

Als je het MIJ vraagt....  is het waar dat het ik in uiteindelijk zin een illusie is. Maar wel op een wat paradoxale manier. 

[Bob]

51 minuten geleden zei Strijkbout:

Maar wat is dan volgens jou 'het ego', en wat is dan het verschil tussen dat ego en dat door jou veronderstelde wel degelijk bestaande Ik?

 

Je ego werd in je kindertijd opgebouwd op basis van ervaringen met interpersoonlijke contacten. Het omvat je ervaringen hoe je gedrag het best aan te passen om gewenste reacties van anderen los te maken en ongewenste reacties te vermijden. Het omvat ook een beeld van wie je zijn wil en welke persoonlijkheid je naar anderen wilt uitstralen. In zoverre is het dus inderdaad een illusie. Tenslotte omvat het ego ingesleten gedragspatronen.

Als volwassene zijn veel omstandigheden niet meer zoals ze waren in de opbouwfase van je ego. Je bent bijvoorbeeld niet meer zo afhankelijk van andere personen als toen. De ingesleten gedragspatronen om bijvoorbeeld steeds om aandacht te vragen of juist om je "onzichtbaar" te maken voor anderen, of altijd meegaand te willen zijn, zou je voor een deel los kunnen laten. Maar dat gaat niet vanzelf en vereist dat je je bewust wordt van dat ego in je.

En daar komen we bij het onderscheid tussen jezelf en je ego. Je bent je ego niet, maar je hebt een ego. Niet alles daarin is slecht maar sommige gedragingen die eruit voortkomen zijn niet meer nodig of kunnen wel wat minder.