Even voorstellen

[Madeleine]

Dank jullie wel! Jullie zijn lief!

[gwen]

Madeleine,

You're back!

[lavendel1]

Leuk om je terug te zien en te lezen !

[Madeleine]

Even weer schrijven op mijn eigen draad.

Waarom is terugvallen zo makkelijk? Ook als je van te voren al weet wat drank met je gaat doen? En ook zeker weet wat niet drinken voor je kan doen? Waarom lijkt het soms zo aantrekkelijk om de hele mik mak de ring in te gooien?

Het is mislukt en ik zag het al dagen van te voren aankomen. En ook al heb ik sociaal gedronken en was er geen drang voor meer op de avond zelf. De dag erna was de drang er wel. En natuurlijk liet ik de drang voorgaan. Eigenlijk dacht ik gisteren; Doe morgen er dan ook nog maar bij, want dan kun je weer stoppen op 12-12-12. Maar ik ben het zat. En ik wil dit niet meer.

Alles is weer hetzelfde. Schaamte vanwege dingen die ik heb gedaan of gezegd. Of niet zeker meer weet of ik het heb gedaan of gezegd. Ik moet dit voor mezelf toch niet meer willen? Wanneer leer ik nu eens een keer?

Ik weet wel dat mijn doel is verdwenen, mijn doel om nuchter te zijn, maar dan moet ik voor mezelf maar een doel creëren.

Ik ga zo eerst douchen, mijn boodschappentas volladen met statiegeld en naar de supermarkt om het weg te brengen. En dan ga ik mijn huis schoonmaken...

Zaterdag gaan we uiteten, vervroegd kerst, en dan ga ik het gewoon drooghouden en me voleten. Dat lijkt me beter voor mezelf. Maar eerst vandaag maar weer eens een begin maken aan een droge periode. Want dit kan zo niet meer.

[bolletje]

Ja Madeleine als je het zo vaak probeert en het lukt niet, kan het best zijn dat je ongemotiveerd raakt omdat het je toch niet lukt. Vandaar de zin vallen is niet erg, als je maar altijd weer opstaat.

Is Refusal niet iets voor je? Zoals je weet zweer ik er bij.

O en er is bij tips en adviezen ook een draadje waarin je je dromen kunt opschrijven. Misschien wat prettiger voor je.

[Madeleine]

Bolletje, Refusal lijkt mij zeker wel wat. Maar ik geloof niet dat mijn huisarts dat zou willen voorschrijven. Hij wil eigenlijk niets. En dat snap ik ook wel. Want ik ben in zijn ogen een complex gevalletje, waar hij bij moet oppassen wat hij voorschrijft. Ik kan vanmiddag wel even bellen, want dan weet ik het in ieder geval zeker. Al heb ik vaker 'nee' uit zijn mond horen komen, dan 'ja'.

Een jaar geleden wilde ik slaapmedicatie. Hij schrijft mij dat simpelweg niet voor. Mijn ouders kunnen krijgen wat ze willen, maar ik? Maar ik wilde melatonine, de pure, en toen ik dat uitsprak, zag ik dat hij eigenlijk 'nee' had willen zeggen, tot hij besefte wat ik zei. Ja, Melatonine dat wilde hij wel voorschrijven. Hij raakte ook nog enthousiast ook.

Maar ik zal vanmiddag even bellen met de assistent, moet sowieso bellen voor de prikpil, dan kan ik het gelijk vragen.

[Madeleine]

Gisteren heb ik de huisarts gebeld en vanochtend ben ik netjes door hem teruggebeld. We zijn het er gelukkig over eens dat ik voor dergelijke vragen niet langs hoef te komen. Scheelt tijd.

Ik weet niet waaraan het lag, maar ik kwam heel moeilijk uit mijn woorden. En ik was niet de enige die het opviel. Want na mijn gestamel vroeg hij mij letterlijk wat ik van hem wilde. Ik gaf aan dat ik heerlijk drink op 'pammetjes' en dat ik daarnaast geen fan van het verdoezelende effect dat 'pammetjes' hebben. Al snel kwam hij tot de conclusie dat hij mij Refusal voor 'moest' schrijven. En dat heb ik aangenomen. Vandaag was het medicijn niet klaar, want de apotheek had het niet op voorraad, dus ik hoop dat ik het morgen kan halen.

Wat ik nog van de uitleg heb begrepen is dat ik de eerste dag drie keer moet innemen. Om vervolgens over te gaan tot twee keer per week. Maar dat zal ook vast op de verpakking staan. Ik kreeg het eigenlijk niet helemaal mee, omdat ik me opeens besefte dat door de medicatie het probleem voor mezelf 'echt', 'tastbaar' wordt. Voorheen had ik natuurlijk een alcoholprobleem en kon ik daar zelf nog alle kanten mee op. Wilde ik stoppen, dan stopte ik weliswaar met strubbelingen, maar stopte ik. Wilde ik de fout ingaan, dan ging ik de fout in. Nu is er straks een medicijn, die mij geen 'keuze' meer laat. Het is stoppen, definitief. En vind ik het doodeng? Ik vind het dood en dood en doodeng... Drinken is geen optie meer. Het was nooit een optie, maar ik wilde graag geloven dat de optie nog openstond. Wanneer ik de eerste pil neem, moet het echt klaar zijn.

Vandaag heb ik niet gedronken, maar miste het opeens heel erg. Romantiseerde ik de laatste keer. Heel slecht eigenlijk. Ik weet op dit punt ook nog helemaal niet wanneer ik de eerste pil ga nemen. Want ik mis het nog te erg? Of zou ik nu gewoon moeten doorzetten? Verwarring in mijn hoofd. En angst.

[sales]

Goedemorgen,

Even kort voorstellen,

Ik ben 39 lentes jong, getrouwd, tot nu toe gelukkig. Heb 2 zoons, een van 7 en een van bijna 1 jaar.

Heb heel veel moeite om mijn alcholgebruik/misbruik onder controle te krijgen. Ik heb al sinds een tijdje therapie en sinds kort besloten om wat aan het gedrag te doen, ik kan het alleen niet helemaal alleen. Ik drink soms te veel, vaak dagelijks......Vooral als ik het moeilijk heb.

Wie o wie kan mij helpen. Ik hoop aan de hand van jullie ervaringen te kunnen stoppen met het overmatige drankgebruik.

Sales (mijn voormalige werkgever noemde mij altijd zijn verkooptiger, vandaar deze gebruikersnaam)

Alvast dank voor jullie steun, etc....

[sales]

Even kort voorstellen,

Ik ben 39 lentes jong, getrouwd, tot nu toe gelukkig. Heb 2 zoons, een van 7 en een van bijna 1 jaar.

Heb heel veel moeite om mijn alcholgebruik/misbruik onder controle te krijgen. Ik heb al sinds een tijdje therapie en sinds kort besloten om wat aan het gedrag te doen, ik kan het alleen niet helemaal alleen. Ik drink soms te veel, vaak dagelijks......Vooral als ik het moeilijk heb.

Wie o wie kan mij helpen. Ik hoop aan de hand van jullie ervaringen te kunnen stoppen met het overmatige drankgebruik.

Sales (mijn voormalige werkgever noemde mij altijd zijn verkooptiger, vandaar deze gebruikersnaam)

Alvast dank voor jullie steun, etc....

[sales]

Even kort voorstellen,

Ik ben 39 lentes jong, getrouwd, tot nu toe gelukkig. Heb 2 zoons, een van 7 en een van bijna 1 jaar.

Heb heel veel moeite om mijn alcholgebruik/misbruik onder controle te krijgen. Ik heb al sinds een tijdje therapie en sinds kort besloten om wat aan het gedrag te doen, ik kan het alleen niet helemaal alleen. Ik drink soms te veel, vaak dagelijks......Vooral als ik het moeilijk heb.

Wie o wie kan mij helpen. Ik hoop aan de hand van jullie ervaringen te kunnen stoppen met het overmatige drankgebruik.

Sales (mijn voormalige werkgever noemde mij altijd zijn verkooptiger, vandaar deze gebruikersnaam)

Alvast dank voor jullie steun, etc....

[huttula]

Nog een dik uur en dan een hele maand nuchter

Gefeliciteerd meid,je mag giga trots op jezelf wezen

Dat moet toch heel goed voelen...die prestatie

[Madeleine]

Zie ik opeens mijn 'oude' voorsteldraadje op de eerste pagina staan.

Dank je wel, Huttula!

Ik dacht dat ik het in het begin moeilijk zou krijgen en dat het later in de maand makkelijker zou worden. Maar dat was toch niet het geval. Laatste tijd erg moeilijk gehad en veel trekmomenten moeten uitzitten. Hopelijk dat het vanaf hier wel makkelijker gaat.

Ik tel gewoon weer opnieuw. De maand hou ik in gedachten, maar begin weer met dag 1 van de nieuwe maand.

[Lytse]

Ook hier nog even Madeleine: goed gedaan, hoe moeilijk het ook was! Een grote pluim op je hoed van mij. Je kunt echt trots zijn op jezelf!

Lytse.

[Jootje]

Gefeliciteerd Madeleine,

op naar de volgende maand.

[Madeleine]

Dank jullie wel! Ik ben lichtelijk trots op mezelf. Ik vind het moeilijk om trots te zijn op iets dat eigenlijk heel normaal is voor heel veel mensen.

Zojuist heb ik berekend hoeveel ik eigenlijk heb bespaard. En daar schrok ik wel van. Want had ik elke dag gedronken, dan was ik ruim 200 euro lichter.

Echt bespaard heb ik het helaas niet. Want doordat de auto het aan het begeven was (accu leeg door temperatuur en korte ritjes) moest ik vaker tanken. En ook heb ik een nieuwe bril moeten kopen, omdat mijn ogen heel erg achteruit zijn gegaan. Bril en ik zijn onafscheidelijk, dus dat is een goede aankoop geweest.

Het enige wat ik nu moet doen is zorgen dat ik stop met compenseren voor mijn drankgebruik. Had ik ooit één keukenlade met boodschappen. Inmiddels is er een tweede lade uitgeruimd in de keuken voor de boodschappen. Want in één lade paste het niet meer. En de vriezer was altijd half vol, deze puilt nu uit. Ik moet stoppen met onzinnig boodschappen doen. Dat is niet heel moeilijk, want ik deed het voorheen ook niet. Maar ik moet er gewoon even aandacht aan besteden. Ik ben het me gelukkig bewust. Ik ga eerst alles opmaken wat ik in huis heb.

En waar ik nu ook mee wil stoppen is het eten van nootjes en chocolade. Ik was nooit zo'n snaaier, maar ik heb in de afgelopen maand zoveel nootjes en chocolade gegeten, dat ik er een suikervergiftiging bij op kon lopen.

Even de teugeltjes weer aantrekken.

En dan als laatste nog; Iedereen bedankt voor de steun. Want als ik het forum op trekmomenten niet had gehad, dan weet ik niet zeker of ik de maand wel had gered. Als ik niet bang was geworden van de woorden van Bolletje, dan was ik misschien wel door de Refusal heen gaan drinken. Dus dank jullie wel!

Op naar maand twee! Dag 1 van de 2e maand zit er alweer op.

[Madeleine]

Even schrijven op mijn eigen draadje.

In de afgelopen weken ben ik weinig op het forum geweest. Voornamelijk omdat ik me schaamde. Mij schaamde, omdat ik in achtbaan van terugvallen leek te zitten. Het is niet zo dat ik tijdens mijn afwezigheid hier continu naar de fles heb gegrepen, dat dan weer niet, maar er zat ook niet echt meer een rem op.

Het begon allemaal met mijn terugval met Refusal. Ik was niet tevreden met mijn avond drinken. Want ik heb die avond het meeste weggegooid. Dat was ook goed ook, het was gevaarlijk wat ik deed, maar het was vanaf dat moment wel einde Refusal voor mij en er was nog maar één gedachte, drinken en dan zoals ik gewend was.

En dat heb ik toch eigenlijk niet gehad tijdens de dagen dat ik dronk. Want ik kocht een klein kratje, dronk er wat van, voelde een beetje een roes, maar vooral erg moe, gooide de rest (zes van de twaalf flesjes) in de gootsteen, ging naar bed, stond op met een kater, zat mijn kater uit, bracht het statiegeld terug naar de supermarkt en bedacht me of ik nog een krat wilde meenemen. Eén keer heb ik bijna huilend in de supermarkt gestaan van vermoeidheid. Ik was zo verschrikkelijk moe en het enige wat ik wilde was terug naar huis, koffie zetten en de avond voortzetten zoals ik al een beetje gewend was van mijn maand nuchter zijn en vroeg naar bed gaan (en dat was na twee dagen drinken, in totaal een heel klein kratje (12 flesjes). Zo zonde dat ik continu de overige zes in de gootsteen leeggooide. Nou ja, zonde van het geld)

Er is dinsdagavond iets gebeurd, een gesprek waar ik erg van onder de indruk was, waardoor ik woensdagochtend heel vroeg bij de supermarkt stond. Mijn dag drinken, zoals ik me zelf voorgesteld had. Ik kocht i.p.v. een klein kratje een gewone krat van 24 flesjes en heb het op een zuipen gezet. Krat heb ik nooit leeg gekregen en wederom was de gootsteen in dat opzicht mijn grootste vriend. Wederom zonde van mijn geld, maar och.

Dat wat er dinsdagavond is gezegd, is iets waar ik al jaren mijn ogen voor heb gesloten.

Van nature ben ik geen einzelgänger. Ik ben het vertrouwen alleen verloren in mensen. Telkens als ik me voor 100% voor een ander inzette, lieten ze mij na al mijn hulp vallen.

Mijn vader was kapot van verdriet toen mijn moeder van hem scheidde. Elke dag hoorde ik zijn klaagzang aan en ik heb hem geholpen waar ik kon. Toen er een nieuwe partner in het spel kwam, bestond ik niet meer. En hulp vragen? Nee, hij gaf niet thuis. Te druk met verliefd zijn en later met zijn leven.

Mijn moeder is de schuldige van de scheiding, maar zo heb ik haar nooit echt gezien. Ze kreeg net zo snel als mijn vader een nieuwe liefde, ging samenwonen aan de andere kant van het land en belde mij elke dag om over haar vriend te klagen. Hij ging vreemd, zo maar weekendjes weg en ik steunde haar waar ik kon. Ik heb haar altijd gesteund waar ik kon. Toen zij terugkwam met haar vriend, ze vergaf hem alles, heb ik geprobeerd hem aardig te vinden, maar zijn daden waren niet netjes. Mijn moeder zat telkens huilend achter bij tafel en ik heb elke klaagzang aangehoord, altijd. Altijd had ik tijd, ook als ik geen tijd had. En toen ik eens belde met iets, wat waren haar woorden? Nu niet, want ik heb weekend. Heb ik geen zin in.

Mijn moeder liet mijn vader mij altijd slaan, ze liet haar vriend mij ook altijd slaan. En als ze haar zin niet kreeg, mijn broertje idem.

En mijn broertje, die omwille van de scheiding aan de drugs ging, nam ik elke donderdag mee naar de kroeg, zodat hij zijn gedachten kon verzetten. Omdat de ouders te druk waren met verliefd zijn, zorgde ik zelfs dat zijn financien geregeld werden. En toen voor hun alles weer rustig werd, broertje nog wel steeds verslaafd aan de drugs, bestond ik niet meer.

Vrienden is niet anders. Als zij iets hebben, dan ben ik er. Als ik iets heb? Dan neem ik niet eens de moeite meer om ze te bellen. Ik weet niet eens of mijn vrienden wel tijd voor mij hebben als ik tijd nodig zou hebben.

Een relatie? Ik moet er niet aandenken. Veel te bang dat het verleden zich herhaalt. En als ik dan al ergens mijn verhaal kwijt zou willen, dan is het toch op voorhand al mijn schuld. Dan heb ik een grote mond gehad, dan heb ik iets verkeerd gedaan. Ow, en dat is een oordeel zonder naar mijn verhaal geluisterd te hebben. Dat was vroeger al zo, dat is nu nog steeds zo. Het verhaal gaat dan zo:"Ik heb een meningsverschil met ..." Mijn vader:"Ow, wat heb je nu weer gedaan? Je hebt vast iets fout gedaan. Ga het maar goed maken". Als kind, als jong volwassene, als volwassene.

En om ermee om te kunnen gaan, verdrink ik het. Ik beweer liever alleen te zijn, nergens zin in te hebben, niemand nodig te hebben, alles alleen te kunnen. Maar er schreeuwt iemand heel diep in mij:"Help me! Help me nu toch eens!" Maar er is niemand die antwoord. Er is niet eens iemand die luistert.

Ik ben begonnen aan mijn derde dag nuchter. Ik ben ontzettend zenuwachtig, omdat ik dit nu heb opgeschreven, omdat het in gedachten blijft, omdat ik het gevoel heb dat het verhaal niet af is, omdat ik niet weet wat ik er mee moet. Tijd zal het leren, denk ik zo.

[lady jane]

Lieve Madeleine,

wat een eenzaamheid

lees ik in je verhaal.

Je bent in een egocentrisch

gezin opgegroeid. De anderen

zullen hun verhaal vast heel anders

laten klinken, maar dit is jouw verhaal,

jouw positie in het gezin. De oudste(?)

die zich verantwoordelijk voelt voor het goed

reilen en zeilen. En wat je ook doet/deed, je

stinkende best, was nooit goed genoeg.

Mensen zijn bodemloze putten soms.

En jij hebt geprobeerd die putten te vullen.

Ik herken iets van je jeugd; ik had ook ouders met een

problematische relatie en na 25 jaar zijn ze alsnog gescheiden.

Ik heb me als kind zo verwaarloosd gevoeld, zo eenzaam,

dat ook ik heb geprobeerd een beter evenwicht te brengen.

Maar dat lukte natuurlijk niet en ik gaf mezelf weg.

Idem later in relaties. nu, in relatie met mezelf, niet meer.

Misschien is het tijd om zelf even gezond egoistisch te worden

en je niet om je familie te bekommeren. Zelf een leven op

te bouwen. Hoe moeilijk ook, maar alcohol is een foute vriend

voor je. Je schrijft steeds zonde van het geld, maar zo zie ik het

niet eigenlijk. Het is leergeld. beter dan therapie soms.

En had je alles opgedronken was het geld ook weg, en jij veel verder heen.

Ik heb bewondering voor jouw manier van hier zijn en schrijven.

En diep vanbinnen geloof ik zelfs dat drank niet jouw ondergang is

en ook niet hoeft te worden. Je hebt zelfinzichten, moed, en betrokkenheid.

Iets in je heeft niet de kans gehad volwassen te worden. (niet beledigend of

denigrerend bedoeld, maar weet even geen andere woorden). En pubert misschien

nog. Deze fase kun je ook niet overslaan. Ik was 42 toen ik ging puberen,

totaal niet in een situatie waarin dat kon, met een baby en een peuter.

Jij bent gelukkig nog een stuk jonger. Je komt er wel meis.

[Harjet]

Wat een heftig verhaal Madeleine ,

Ik had je hele draad van de week al doorgelezen.

Bedankt voor het delen en het is heel goed dat je je kwetsbaar opstelt hier dat is toch al iets waar je het moeilijk mee hebt en dat heb je toch maar even gedaan!!

Erg ontroerend en herkenbaar verhaal juist als jij je ouders zelf zo hard nodig hebt moet jij hen ondersteunen hoe zwaar is dat , pijn van verdriet de scheiding met alles wat daarbij komt kijken druk je weg omdat je voor er voor je ouders wilt zijn (misschien om toch nog enige bevestiging te krijgen die je dan zo hard nodig hebt? )

Geen wonder dat je die pijn wilt verdoven met alcohol even niets voelen even geen pijn maar hoe hard komt het terug als je gaat beseffen dat alcohol alles alleen nog maar erger maakt.

Ik denk dat je het verkeerd ziet wat betreft dat niemand op jou verhaal zit te wachten van je vrienden (tenminste als het echte vrienden zijn) bij vrienden moet je juist kwetsbaar op kunnen stellen maar w.s durf je het zelf niet (heb ik ook ervaring mee) niets is zo eng als je kwetsbaar opstellen want dan komt de pijn weer terug die zo heftig is waarom zou je die anders altijd willen verdoven.

Probeer het eens je kwetsbaar op te stellen zou ik zeggen , laat je tranen gaan en je zult je verwonderen over de reactie is mijn ervaring.

Nu ben je je weer bewust van dat het anders moet dat is weer de eerste stap naar genezing samen met vele anderen hier mag je er aan werken daarom ben ik ook zo blij dat je hier de eerste stap hebt gezet om je kwetsbaar op te stellen.

Ook ik sta net aan het begin om alco de baas te worden en dat is niet makkelijk ik denk altijd maar aan dit zinnetje "God beloofd ons geen kalme reis maar wel een behouden thuiskomst" en daar hoef je niet gelovig voor te zijn om het te begrijpen.

Probeer je eens voor te stellen (visualiseren) wat voor jou thuiskomen betekend , schrijf het desnoods op en jaag die droom na.

Veel sterkte vandaag meis!!

Liefs Harjet.

[Madeleine]

Jane & Harjet, bedankt voor jullie reacties.

Ik probeer al de hele dag te reageren, maar het is even een harrewar. Dus als jullie het niet erg vinden, dan reageer ik morgen even inhoudelijk.

[Lucid]

Hoi Madeleine,

Wat een verhaal.. Ik lees een heel sterk persoon achter het verhaal die gewoon het echt even helemaal niet weet!

Maar weet zeker dat je er wel komt!!

Al heel goed om je verhaal hier te doen en te uiten..

Veel sterkte!

[Tine]

Hoi Madeleine,

Wat mooi geschreven en wat goed dat je het op hebt geschreven.

Drank is geen optie en dat weet je.

Maar dat moet nog om in je hoofd.

Elke keer een stapje verder.

Je ziet dat dat ook gebeurd.

Heel goed!!

Probeer in het NU te leven madeleine, dat is het enige wat we weten.

Niet gisteren, niet morgen maar nu.

Sterkte meisje

Liefs Tine

[Kate]

Madeleine,

Iets in jou is al zover dat niet op dezelfde voet verder wil.

Dat niet meer wil drinken en dat het tijd vindt om jezelf te worden, niet meer afhankelijk van je familie en oude patronen.

Het is goed om de patronen in je leven te gaan zien en onderkennen.

En dan mag je besluiten om het anders te gaan doen.

Dat is oefenen en oefenen en eng en gaat samen met groeipijnen.

Maar jij, Madeleine, jij mag er zijn op jouw eigen manier!

[Lytse]

Madeleine, als oudste in het gezin draaide ik ook altijd voor alles op. Ik moest steeds de oudste en de wijste zijn. Ik kreeg de schuld en geloofde ook dat het mijn schuld was, als het slecht ging in ons gezin. Ik ben zo lang bezig geweest om te streven naar de goedkeuring van mijn ouders en later van mijn schoonmoeder! Ik word al moe als ik eraan denk. Mijn psychiater zei: "Als je nu al twintig jaar geprobeerd hebt om in de smaak te vallen en het is niet gelukt, waarom denk je dan dat het de volgende twintig jaar wél zal lukken?"

Dat heeft mij geleerd te accepteren dat ik voor bepaalde mensen nooit goed genoeg ben zoals ik ben en ik ben gestopt om het toch te proberen. Het zij zo!

Het vervelende van zo 'n jeugd is (in mijn geval tenminste) dat je totaal geen gevoel van eigenwaarde opbouwt en daardoor gemakkelijk over je eigen grenzen heen gaat om een ander maar te plezieren.

Steeds bekijken wat je doet en waarom en wat je er eigenlijk zélf van vindt! Ik ben inmiddels 66 en ik heb al een heleboel geleerd. Ik denk dat ik de rest van mijn leven nog nodig heb, maar nadat ik gestopt ben met drinken heb ik beslist meer inzicht gekregen. Geen uitvergrotingen meer van emoties of zelfmedelijden!

Je bent op de goede weg en je gaat in jouw eigen tempo vooruit! Volhouden dus meid. Kom op!

Lytse.

[Madeleine]

Allereerst heel erg bedankt voor de reacties. Dat vind ik heel erg fijn, omdat het mij ook weer stof tot nadenken heeft gegeven. Ik wilde gisteren al reageren op Jane en Harjet, maar helaas was ik een beetje in de harrewar, dus er kwam niet echt iets op schrift. Dus… Ik doe nog een poging.

Jane – Je schrijft over een pubertijd die later pas invalt. En dat vind ik een goede. Want dat idee heb ik ook. Of, ik durf het niet onder de pubertijd te gooien.

Mijn ouders zijn heel erg jong getrouwd. Beiden om uit hun huidige situatie te komen. Mijn moeder had ouders die problemen hadden met drank en mijn vader werd op dezelfde manier gekleineerd, zoals hij nu bij mij doet. Toen ik oud genoeg was om alleen thuis te blijven, althans daar zijn de meningen altijd over verdeeld geweest (11 jaar), zijn mijn ouders eigenlijk niet meer thuis geweest. Ze werkten beiden 40u, zaten dagelijks op het voetbalveld en hadden een breed scala aan vrienden. Eigenlijk was het toen al mis, want zeven jaar later werden ze verliefd op een ander.

Zelf heb ik van mijn 11e tot mijn 26e altijd de zorg gehad voor anderen. Eerst voor mijn ouders en broertje, ik ben inderdaad de ouders, en daarna voor mijn toenmalige vriend. Ik weet nog goed dat, toen ik weer ‘thuis’ kwam wonen bij mijn moeder en haar vriend (haar grootste wens), heb gezegd dat het eerst tijd was voor mij, dat ik nog dingen moest doen nu ik nog jong was en dat niemand mij dat zou afnemen. Dat is wel gebeurd. Want ook toen viel ik weer terug in de zorgende rol. Pas toen ik op mijn 26e besloot dat het echt tijd was voor mij, door uit huis te gaan, heb ik iedereen verzocht mij een tijdlang met rust te laten, dat ik dat nodig had, maar echt rust heb ik pas sinds twee jaar, sinds ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik haar even niet wilde zien. Dat getrek werd me echt teveel en daar ben ik ook eerlijk in geweest. Ik heb nu dan ook eindelijk de rust gekregen, weliswaar op een niet leuke manier, die ik altijd wilde en dit is ook de tijd dat ik naar mezelf moet kijken. Hoe ga ik verder?

En inderdaad, in mijn pubertijd heb ik alleen maar onverantwoordelijke dingen gedaan. Dingen die ik, volgens mij, al heel erg lang had moeten doen. Maar nu ik deze dingen deed, werd ik met de nek aangekeken, omdat ik daar toch eigenlijk wel te oud voor was? Ja, dat klopt.

Het is inderdaad mijn kant van het verhaal, want mijn moeder heeft een ander verhaal. Zij vindt mij ongrijpbaar en niet te begrijpen. Zo heb ik haar vier jaar geleden gezegd dat ik rust wilde en toen ik twee jaar geleden het contact verbrak met dezelfde woorden, zei ze: “Maar DAT roep je nu al twee jaar! WAT wil je van mij?” Mam, alsjeblieft, dat je me even met rust laat, op adem laat komen. En dan krijgen we een heel gesprek over hoe ik haar laat vallen. En dat is het niet, maar ik kreeg het haar niet netjes uitgelegd. Heb haar ook verzocht om in therapie te gaan, want ze is heus een schat van een vrouw, maar wel met een probleem. Volgens mij verlatingsangst.

Mijn vader zal mijn verhaal bevestigen. Hij heeft hiervoor ook al eens zijn excuses aangeboden. Maar helaas, het begint sinds een jaar weer van voor af aan. En dat hij mijn karaktereigenschappen wat minder vindt, of in ieder geval vindt dat ik daar iets aan moet veranderen, daar kan ik echt nog wel mee leven, maar wat ik niet van hem snap is dat hij mij altijd zo laat vallen. Ik ben toch jouw dochter? Waarom is een ander altijd beter, leuker, slimmer, interessanter, dan ik ben? Waarom ben ik niet gewoon goed genoeg zoals ik ben. Een daar heb ik misschien ook wel een antwoord op, want ik ben voor 100% een replica van mijn vader. Dus alles wat hij in mij niet leuk vindt, vindt hij niet leuk aan zichzelf. De reden dat ik het contact niet met hem heb verbroken, is omdat hij mij tenminste met rust laat. Wat ik soms ook als desinteresse kan lezen. Want hij interesseert zich helemaal niet in mij. In niets. Ik moet alles zelf uitzoeken, zelf maken en als het even kan is hij compleet absent in mijn leven.

Harjet – Mijn vrienden kennen mij als een zeer zelfstandig en eigenwijs meisje. Als ik überhaupt al iets zou zeggen, dan zou ik het daarna weglachen. Dat is mijn probleem. Dus ik probeer het bij mijn ouders en ik geloof niet dat zij erop zitten te wachten. Vorig jaar vertelde ik mijn vader iets, en wat dat precies was weet ik nog niet eens, en toen kreeg hij glazige ogen en kwam niet meer uit zijn woorden. Misschien is hij er ook wel voor mij, maar misschien ligt het probleem in mij, dat ik wil dat hij er anders voor mij is? Laatste keer dat hij mij een sneer gaf, stapte ik huilend weg, en zijn vrouw zei: “Ga haar eens achterna”. En hij zei: “Jullie weten dat ik niet zo ben”. En nadat zijn vrouw naar mij toe was gekomen om met mij te praten, liep ik weer naar binnen en toen kneep hij mij in mijn ellenboog om te vragen of het allemaal goed is. Al schrijvende leer ik dat het nog allemaal niet zo slecht is. Dat het echt in mij ligt. Ik neem alles heel erg zwaar op, maar vergeet het goede. Ik vraag iets wat ik zelf ook niet doe. Ik wil dat zij mij accepteren zoals ik ben, maar ik accepteer hen ook niet zoals zij zijn.

Mijn thuis is mijn huis. Ik heb moeite gehad met het hier thuiskomen en voelen. Maar al twee jaar kan ik zeggen dat als ik hier de deur open, dat ik weet dat dit mijn thuis is. Met alle imperfecties, just the way i like it.

Ietjefietje -

Lucid – Dank je wel!

Tine – Ik wilde schrijven dat om verder te kunnen met de toekomst, ik het verleden moest leren accepteren. Maar toen schreef ik dit hele boekwerk en kom ik tot de conclusie dat ik het verleden moet laten rusten. Ik kan er niets meer aan veranderen, het is geweest. En ben ik echt zo slecht uit de verf gekomen? Wat ik nog wel zou willen leren, voor mezelf, is om net even een slag anders zijn. Dat ik me ook kwetsbaar kan opstellen. Niet dat ik om het minste of geringste loop te huilen, loop te balen, boos loop te zijn, maar zo nu en dan eens iets over mezelf kan vertellen en het dan los kan laten. Zoiets denk ik. Gedachten daarover zijn nog ietwat blur.

Kate – Ik hang ontzettend aan mijn vader. En dat is erin geslopen.

Vier jaar geleden heb ik vierduizend euro van hem geleend voor het huis. 3/4 van het bedrag heb ik hem, direct na het tekenen bij de notaris, terug overgemaakt en toen waren zijn woorden: “Och, dat geld mag je terugbetalen, maar het hoeft niet hoor. We hebben het niet nodig”. Op het moment dat hij werkloos dreigde te worden, moest het op stel en sprong wel terug. En het geluk is dat ik het niet kan terugbetalen, de pech is dat ik het niet wil terugbetalen, want officieel krijg ik nog geld van hem. (Ooit heeft hij beloofd het eerste jaar van mijn studie te betalen + boeken, maar dat heb ik zelf moeten betalen en er is nooit meer over gesproken). Hoe dan ook, in plaats van met mijn pap te praten over de gang van zaken of eigenlijk het geld, vraag ik hem bij elke beweging die ik maak of het wel goed is. Maar ik wil gewoon geen ruzie. Ik doe wat hij zegt, in dat opzicht, om spanning maar te voorkomen.

Misschien moet ik dat gesprek toch eens met hem aangaan, zodat ik los van hem kan komen. Dan kan ik misschien ook groeien in mijn eigen zijn. Mijn moeder heb ik uit het leven gezet, om rust te creëren, maar door niet met mijn vader te praten, heb ik nog geen rust.

Sorry voor het hele boekwerk. Ik vind het wel fijn om voor mezelf op te schrijven wat ik precies moet doen. Misschien heb ik de vragen niet helemaal beantwoord zoals het zou moeten. Het werd op een gegeven moment weer een beetje een harrewar. Want voor alles wat een ander doet, ben ik ook verantwoordelijk. Zoals ik al naar Tine schreef, eigenlijk.

[Madeleine]

Lytse - Wij kruizen elkaar net. Ik was bezig met mijn boekwerk te publiceren, toen ik zag dat jij ook had geschreven. Waarvoor dank.

Er zit voor mij heel veel herkenning in jouw verhaal en jouw psych had natuurlijk gelijk. Willen we dat?

Ik ben ergens wel zo ver dat ik niet voor iedereen meer aardig en lief wil zijn en ook zeker niet meer wil worden gevonden. Want het heeft me in het verleden alleen maar ellende opgeleverd. Altijd de gebeten hond en dat heeft echt heel diep gezeten. Ik heb zelfs geprobeerd om echt altijd lief en aardig te zijn en als anderen dan vonden dat ik dat toch echt niet was, dan was ik beledigd. Want ik bedoelde het toch goed? Heb in de tijd dat ik bezig ben geweest met mezelf weer zijn, inderdaad ook het stukje eigenwaarde weer terugkrijgen, geleerd, dat ik alleen gelukkig word als ik met mezelf door één deur kan. Als ik mezelf leuk vind, dan komt het vast goed met anderen. Ze hoeven me niet leuk te vinden, maar ze mogen dat.

Het blijft een gevecht. Maar ik hoop er op een gegeven moment wel sterker uit te komen.