Onze huiskamer 19-6-2019

[EefjeJ]

Ja dat moet ik ook blijven zien dat het echt wel beter gaat en dan niet gaan denken, maar misschien gaat het morgen wel weer net zo slecht als in het begin blablabla....Ik probeer die gedachtes dan wel om te buigen, maar soms zijn ze hardnekkig Het slijt inderdaad heeeeel langzaam en uiteindelijk zal ik weer de oude zijn...
Dat is inderdaad makkelijk gezegd om rustig te blijven liggen...vannacht dacht ik ook echt ik ga eruit, dit heeft geen zin, maar uiteindelijk ben ik toch weer in slaap gevallen...
Bedankt Ad voor je berichtjes Gaat het deze week goed met het uur extra werken?

[Cyclad58]

1 minuut geleden zei EefjeJ:

Ja dat moet ik ook blijven zien dat het echt wel beter gaat en dan niet gaan denken, maar misschien gaat het morgen wel weer net zo slecht als in het begin blablabla....Ik probeer die gedachtes dan wel om te buigen, maar soms zijn ze hardnekkig Het slijt inderdaad heeeeel langzaam en uiteindelijk zal ik weer de oude zijn...
Dat is inderdaad makkelijk gezegd om rustig te blijven liggen...vannacht dacht ik ook echt ik ga eruit, dit heeft geen zin, maar uiteindelijk ben ik toch weer in slaap gevallen...
Bedankt Ad voor je berichtjes Gaat het deze week goed met het uur extra werken?

Ja, dat gaat wel goed. Dit is al de 2e week met 25 uur, dat lukt wel. Ik mag eventueel in juli uitbreiden naar 30 uur, maar eerst maar eens dit een paar weken volhouden!

[EefjeJ]

10 minuten geleden zei Cyclad58:

Ja, dat gaat wel goed. Dit is al de 2e week met 25 uur, dat lukt wel. Ik mag eventueel in juli uitbreiden naar 30 uur, maar eerst maar eens dit een paar weken volhouden!

Groot gelijk! Rustig aan en goed naar je lichaam luisteren

[Kannietmeer]

20 uur geleden zei Cyclad58:

Dag @Leen, ik mijn afbouwfase zag ik er ook enorm naar uit om een gewoon leven te leiden. Dat gaat echt weer gebeuren. Ik ben nog niet helemaal klachtenvrij, net als @Kannietmeer, maar als ik terugkijk naar de afbouw- en de eerste ontwenningstijd kan ik nu gewoon veel meer.

Ik kan prikkels weerstaan, drukke verjaardagen bijwonen, vergaderen, in ene theater zitten, lezen, TV kijken, hardlopen, fietsen, en inmiddels ook 62,5% werken. Okay, voltijds lukt nog even niet, maar het is al meer dan ik kon. Plezier maken met vrienden, uit eten gaan en een geode tijd hebben, het komt allemaal weer terug. 
Weet je wat ik me ook bedenk? Voor mijn benzotijd had ik ook wel eens een slechte dag of sliep ik wel eens minder of slecht. Daar stond ik toen niet bij stil en stapte daar overheen en ging door met de dagelijkse dingen. 

Nu is door de benzo's het zenuwgestel aangetast en in (langzaam) herstel, en nu worden slechte dagen en slecht slapen door mij als een probleem ervaren. Maar is er nu werkelijk zoveel verschil met destijds? Ik denk soms van wel, maar eigenlijk is dat niet zo. Ik ben nu meer gefocust, meer alert en wil het eigenlijk altijd goed hebben. Kortom, ik leg de lat veel hoger dan deze ooit gelegd is. 

Misschien iets waar anderen ook over kunnen nadenken. Wellicht herkenning? 

Leen, het komt met jou echt goed. Je staat er goed in en natuurlijk ben je onzeker, dat is volkomen begrijpelijk. Succes en sterkte! 

Vanuit het gevoel dat het beter gaat, wordt het lastiger te accepteren als het niet lekker gaat.

Ik herken dat in enige mate ook. Ik heb op de een of andere manier wel de rust  in mijzelf om de zware momenten gewoon maar voorbij te laten. 
Te accepteren dat ik er soms geen piep aan vind.
Te accepteren dat er verdriet is in deze wereld en dat ik mijn portie krijg.
Te begrijpen dat wanneer ik ineens uit elkaar klap  van onrust, ik daar zelf nu toch vaak  wel een aandeel in heb en me dingen te veel aantrek of teveel doe, en dus rekening moet houden met mijn eigen beperking en gevoeligheid en dat daar niets mis mee is.
Het is niet erg om tegen mijn grenzen te lopen en dat ververlend te vinden, en het is niet erg dat ik er soms overheen ga en mijn neusstoot, en het is niet erg dat ik lessen leer die ik niet wilde leren.
We willen zo graag dat het leven mooi is en we willen gelukkig zijn,. Maar kijk naar de wereld. Hoeveel mensen krijgen niet hun portie pijn in deze wereld in zeer ernstige hoeveelheden op hun bordje. Waarom zou ik niet ook mijn deel van het lijden krijgen?

Ik geef me over aan het leven en laat het me vormen... ja ik kies...... laat het me  maar vormen.

Lieve Ad: wat als je eens probeert te luisteren als de onrust toeslaat? Wat als je vraag: wat wil je me vertellen? Wat als je zegt tegen de onrust: vorm me maar, ik kijk naar wat je wilt en doet in mijn lichaam en hoofd en leven..... ik zal kijken en opletten en leren. Ga eens zitten en kijk wat er echt gebeurd en wacht. Je zal niet dood gaan. Je zal niet gek worden. Je zal niet instorten. Het zal weer gaan liggen en het zal verdwijnen. Het is altijd zo gegaan en het zal altijd weer zo gaan. Vertrouw daarop.

Het is een rotgevoel.... so what? 

[Kannietmeer]

20 uur geleden zei Cyclad58:

Ja, dat gaat wel goed. Dit is al de 2e week met 25 uur, dat lukt wel. Ik mag eventueel in juli uitbreiden naar 30 uur, maar eerst maar eens dit een paar weken volhouden!

klinkt goed. 5 uur meer per week is toch al 20 uur meer per maand. Voor je lichaam tikt dat best aan.  Zou je de stap kleiner kunnen maken?

[Lynn86]

8 uur geleden zei Kannietmeer:

Vanuit het gevoel dat het beter gaat, wordt het lastiger te accepteren als het niet lekker gaat.

Ik herken dat in enige mate ook. Ik heb op de een of andere manier wel de rust  in mijzelf om de zware momenten gewoon maar voorbij te laten. 
Te accepteren dat ik er soms geen piep aan vind.
Te accepteren dat er verdriet is in deze wereld en dat ik mijn portie krijg.
Te begrijpen dat wanneer ik ineens uit elkaar klap  van onrust, ik daar zelf nu toch vaak  wel een aandeel in heb en me dingen te veel aantrek of teveel doe, en dus rekening moet houden met mijn eigen beperking en gevoeligheid en dat daar niets mis mee is.
Het is niet erg om tegen mijn grenzen te lopen en dat ververlend te vinden, en het is niet erg dat ik er soms overheen ga en mijn neusstoot, en het is niet erg dat ik lessen leer die ik niet wilde leren.
We willen zo graag dat het leven mooi is en we willen gelukkig zijn,. Maar kijk naar de wereld. Hoeveel mensen krijgen niet hun portie pijn in deze wereld in zeer ernstige hoeveelheden op hun bordje. Waarom zou ik niet ook mijn deel van het lijden krijgen?

Ik geef me over aan het leven en laat het me vormen... ja ik kies...... laat het me  maar vormen.

Lieve Ad: wat als je eens probeert te luisteren als de onrust toeslaat? Wat als je vraag: wat wil je me vertellen? Wat als je zegt tegen de onrust: vorm me maar, ik kijk naar wat je wilt en doet in mijn lichaam en hoofd en leven..... ik zal kijken en opletten en leren. Ga eens zitten en kijk wat er echt gebeurd en wacht. Je zal niet dood gaan. Je zal niet gek worden. Je zal niet instorten. Het zal weer gaan liggen en het zal verdwijnen. Het is altijd zo gegaan en het zal altijd weer zo gaan. Vertrouw daarop.

Het is een rotgevoel.... so what? 

Wauw dat laatste stuk amen mooi 

[Cyclad58]

Op ‎20‎-‎6‎-‎2019 om 16:01 zei Kannietmeer:

Vanuit het gevoel dat het beter gaat, wordt het lastiger te accepteren als het niet lekker gaat.

Ik herken dat in enige mate ook. Ik heb op de een of andere manier wel de rust  in mijzelf om de zware momenten gewoon maar voorbij te laten. 
Te accepteren dat ik er soms geen piep aan vind.
Te accepteren dat er verdriet is in deze wereld en dat ik mijn portie krijg.
Te begrijpen dat wanneer ik ineens uit elkaar klap  van onrust, ik daar zelf nu toch vaak  wel een aandeel in heb en me dingen te veel aantrek of teveel doe, en dus rekening moet houden met mijn eigen beperking en gevoeligheid en dat daar niets mis mee is.
Het is niet erg om tegen mijn grenzen te lopen en dat ververlend te vinden, en het is niet erg dat ik er soms overheen ga en mijn neusstoot, en het is niet erg dat ik lessen leer die ik niet wilde leren.
We willen zo graag dat het leven mooi is en we willen gelukkig zijn,. Maar kijk naar de wereld. Hoeveel mensen krijgen niet hun portie pijn in deze wereld in zeer ernstige hoeveelheden op hun bordje. Waarom zou ik niet ook mijn deel van het lijden krijgen?

Ik geef me over aan het leven en laat het me vormen... ja ik kies...... laat het me  maar vormen.

Lieve Ad: wat als je eens probeert te luisteren als de onrust toeslaat? Wat als je vraag: wat wil je me vertellen? Wat als je zegt tegen de onrust: vorm me maar, ik kijk naar wat je wilt en doet in mijn lichaam en hoofd en leven..... ik zal kijken en opletten en leren. Ga eens zitten en kijk wat er echt gebeurd en wacht. Je zal niet dood gaan. Je zal niet gek worden. Je zal niet instorten. Het zal weer gaan liggen en het zal verdwijnen. Het is altijd zo gegaan en het zal altijd weer zo gaan. Vertrouw daarop.

Het is een rotgevoel.... so what? 

Dank je wel lieve Liz @Kannietmeer voor je fijne en ware woorden. 

Ik denk ook wel dat de onrust me iets wil vertellen. Als ik naar de afgelopen week kijk ging het zondag, maandag en dinsdag erg goed, woensdag na een slechte nacht was ik vooral in de ochtend erg onrustig. Donderdag ging het weer goed na een normale nacht en vandaag na een iets mindere nacht toch weer opgestaan met een onrustgevoel. Ook de keer dat ik een Temazepam nam was ik onrustig. Kortom, er zit wel degelijk een rode draad in. Op veel daqen gaat het goed, maar het vertrouwen dat het goed blijft gaan wordt wel ondermijnd door de slechte momenten en slechte nachten. 

Het is wonderbaarlijk. Ik had een ontstoken teen, kon een week nauwelijks lopen en kreeg daarna ook kniepijn, maar dat accepteerde ik moeiteloos. 
Acceptatie is het keyword, vertrouwen overigens ook. 

Wat je zegt over anderen die ernstig lijden is ook zonder meer waar. Ik weet ook wel hoe ik moet denken en er het beste mee moet omgaat, alleen lukt het me lang niet altijd.
Dit zal voor een aantal van jullie zeker herkenbaar zijn.