dhen

Mooi he, dat Grieks Alkoolikos = alcoholist Ethismeno alkool = alcohol verslaafde Overigens doen we hier niet aan vrijdag de 13de, op dinsdag de 13de is het echter misschien wel veiliger om in je bedje te blijven http://www.beleven.org/feest/vrijdag_de_dertiende

Yep Will en je kan het. Ik verbaas me er nog steeds over wat ik allemaal kan zonder drank, veel meer dan ik ooit heb durven hopen toen ik stopte. Het is alleen maar (nou ja alleen maar) leren vertrouwen op je eigen kunnen en niet proberen om in een wankel evenwicht te blijven op ons niet kunnen.

Haa die Will, ik wilde je net een trap onder de kont geven, maar zie je komt zelf al met het snuggere idee . Alle kansen liggen nog steeds voor je open Will

Spud je zei gisteren: ik voel me prima en toch wil ik een borrel. De neiging om drank als beloningssysteem te gebruiken is hardnekkig. Als we ons goed voelen verdienen we een borrel, als we ons slecht voelen verdienen we een borrel. Maar een borrel is geen beloning of straf, dat hebben we er van gemaakt, denk ik, omdat we vinden dat er een beloning of straf ergens tegen over moet staan. Nu wil jij je huidige positiviteit af straffen met drank, waarom ?? omdat je vind dat je het niet hebt verdient dat je je positief voelt? Bij mij werkte dat wel zo. Wat daar nog eens bijkwam dat ik ook bang werd van positief zijn, want stel je toch eens voor, straks is het weer over, laat ik me daar maar vast voor gaan indekken, niet te positief zijn. De ansgt dat het straks misschien weer over is was al genoeg voor een borrel. Wat mij echt helpt is, wees zo nuchter mogelijk, kijk heel nuchter hoe iets is, zonder daar bevestiging voor te willen. Bevestiging is soms een kick, vind ik, die we zoeken om maar te voelen. Voelen dat we leven, voelen dat we bestaan en dat hardnekkig willen bevestigen met een borrel, om nog maar eens aan ons zelf te bewijzen dat we iets idd positief of negatief vinden. Maar eigenlijk wisten we dat voor die borrel ook al wel

Igor, raap jezelf bij elkaar, dit wil je niet meer, weet je nog. quote: Originally posted by: igor dank je jane en witte. ik ben het vechten moe. ik wil niet meer iedere ochtend onzeker naast m'n bedje staan, bang dat mensen kunnen ruiken of zien dat ik weeeeeer te diep in het glaasje gekeken heb. me belabberd, schuldig, ellendig voelen en onzeker over wat ik de vorige avond gedaan heb, m'n dag verslapen en maar bedenken naar welke winkel ik nu kan om alcohol te kopen en wat moet ik daarbij kopen (alleen alcohol kopen durfde ik niet). en wat en hoeveel kan ik kopen want financieel ging het ook echt bergaf. me niet meer hoeven opsluiten, zodat mensen me maar niet per ongeluk dronken zouden zien. geen blauwe plekken meer, me niet meer schuldig voelen tegenover de honden. niet meer bang zijn dat ik toch onverwacht met de auto weg moet. gewoon op visite gaan, zonder bang te zijn om teveel te drinken.niet meer m'n lichaam vernielen. niet meer m'n grijze cellen vernielen(als er nog wat over is).................................

Ik denk dat elke verslaving op zelfdestructie is gericht. Het is een soort vanzelfsprekendheid, op het perfectionisme, ik ben niet perfect dus ik moet kapot. Zuiver is perfect maar of je dat ook zo ervaart hangt af van het waardeoordeel wat je er aan geeft. Iets of ik zelf kan ook gewoon zijn zoals het is, zonder de waarde van perfect of niet perfect. Ben je in staat om het waardeoordeel los te laten wat je er zelf oplegt dan hoef je iets wat niet perfect is niet meer te vernietigen omdat het die waarde van niet- of wel-perfect niet heeft. De reden om te drinken heb je wel degelijk, denk ik, je wilt niet bestaan omdat je niet aan je eigen beeld van hoe iets moet zijn meent te kunnen voldoen. Een continuerende tegenstrijdigheid, tussen wat is en wat niet is, een tegenstrijdigheid die je (onbewust) in stand houdt om de verslaving, de zelfdestructieve kant en het er-is-niets te bevestigen.

Hoi Paaspacters Ik vind het nu een eitje om droog te staan en ik vind het zonder-drank leven leuk, een mooi gekleurd Paaseitje dus. Ik ben het springlevende bewijs dat het kan, iets wat ik ruim 2 jaar geleden niet voor mogelijk hield. Ik wens jullie Kalo Pascha, goede Paas en geloof er in, in jezelf en wat er aan ongekende mogelijkheden in je zit zonder dat je een roes nodig hebt. Succes

Mooie tekst, SubRosa. Het punt is, denk ik, dat wat die tekst zegt, dat we dat al snel niet durven te denken, en als we het ergens voelen het meteen af doen met gedachten, dat mag ik niet. En dat stemmetje die zegt zo mag je niet denken vind ik net zo iets als het stemmetje ik wil een borrel. Een paar maanden terug ging m'n moeder weer eens zwaar een grens over bij mij, maar ik zei stop, ik wil nu niet verder praten. Ik ben er een tijd mee bezig geweest wat mijn verandering was. Die verandering is dat ik niet meer geloof dat ik het lastige kind ben of was. Wel vind ik dat ik lastige ouders heb/had maar dat is hun probleem en niet mijn probleem en ook niet mijn verantwoordelijkheid. De verandering is ook, en dat is een belangrijke voor me, dat het me niet meer raakt. Het doet er niet meer toe. Daarmee ben ik eindelijk gestopt met wachten op een goedkeuring, wachten op het er van hun mogen zijn. Iets waar ik wel m'n halve leven op heb gewacht, naar heb verlangd en me in duizend bochten heb aangepast of verzet. Het stukje licht of die zuivere kern of hoe je het wil noemen kon ik trouwens pas vinden na veel eenzaamheid. Die eenzaamheid hoorde bij mij bij het loslaten, zoveel foutieve interpretaties die ik zelf ben gaan geloven in mijn leven en door verslaving gaan bevestigen. Aansluitend bij jou citaat " Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het allerbangst voor zijn." Denk ik niet dat er een angst was voor het licht maar veeleer de angst dat er na de duisternis niets is en/of de angst dat de duisternis gelijk heeft. Die angst hield mij vast, verslaafd en in een tunnelvisie. Loslaten is voor mij eerst accepteren, ik mag pijn, verdriet enz. voelen, geen verzet maar ook niet zwaarder maken dan nodig, proberen er geen oordeel aan te geven. Gewoon ok ik voel me verdrietig, maar ook als ik iets blij voel, geen waardeoordeel geven. Het 1 is namelijk niet beter dan het ander. Door het toe te staan hoe ik me voel, er geen oordeel over te geven, mag ik het gevoel hebben wat ik heb en mag ik zijn wie ik ben. Door het toe te staan kon ik gaan verwerken, voorheen verwerkte ik verdriet niet goed omdat ik in verzet kwam. Dit verzet kon zijn, kwaad worden, machteloos voelen, naar de borrel grijpen, anderen de schuld geven, mezelf waardeloos vinden etc. Maar in dat alles wijs ik m'n gevoel af, wijs ik af wie ik ben. Ik vind het een langdurig proces omdat er zoveel is wat ik heb los te laten (en loslaten is niet wegstoppen, dan verdwijnt het nooit) of een andere plek te geven, maar ik heb er wel plezier in. Voor het eerst van mijn leven, heb ik het gevoel dat ik de ballast langzaam maar zeker echt kwijt raak, iets wat loodzwaar was wordt steeds lichter, totdat ik dat stukje gevoel op m'n hand kan leggen en het als een veertje kan wegblazen en me verbaas over een ballast die ik jaren meende te moeten torsen maar nu geen ballast meer hoeft te zijn.

Wees er lief voor Dinah en Myriam Myriam, ik heb vroeger therapie gehad en daar haal ik nu nog van alles uit, verder heb ik veel gelezen en probeer daar uit te halen wat bij mij past. Als ik vastloop in een gevoel of een gedachte praat ik met iemand, ik heb dan even een andere kijk nodig, een spiegel. Dat praten kan hier of met mensen die je hier hebt leren kennen of je zoekt andere hulp. Wat en hoeveel iemand nodig heeft, kan ik niet invullen. Mooi Kate, geen ontsnapping meer mogelijk aan je gevoel Rae verantwoordelijkheid nemen vind ik wel een belangrijke omdat je daarmee uit een slachtofferrol stapt en zoals jij zegt zelf auteur van je verhaal wordt, maar het kan wel leiden tot blijven vechten omdat je die verantwoordelijkheid moet nemen van jezelf. Maar als het voor jou werkt, mooi.

Vanaf het moment dat je kan zien, dat wat je doet zelfdestructie is, vanaf dat moment kan je leren om los te laten. Nadat ik een paar maanden was gestopt met drinken zag ik een zelfdestructie patroon in mijn verslavingen nog weer wat later begreep ik zo'n patroon in mijn gedrag. Ik kan daaraan blijven voldoen aan die zelfdestructie, er ooit ingegoten in een vroege jeugd en dapper aan vast gehouden als volwassene, het is immers de enige bekende weg en misschien ook wel het enige wat je werkelijk gelooft want heb je ooit een ander geloof ervaren ? Toch is die er, goed verstopt, dat wel, uit veiligheid. Maar als je dat stukje weet te vinden, niet het stuk wat je kapot maakt of heeft gemaakt, maar het stukje wat heel is, het stukje wat jij bent, wat je zuivere ik is, waar je ooit zuiver mee geboren werd. Als je vanuit dat stukje gaat kijken, het deel van liefde, het deel wat goed is. Soms zie je daarvan een glimp als je iets ander zuivers ziet, in de natuur of in kunst of een gedicht, iets wat je raakt. Soms zie je als je terugkijkt, mensen die jou zagen of zien, zoals jij bent. En elke keer dat je in dat zuivere stukje gaat zitten en van daaruit kijkt, dan kan je daar zelfs onaantastbaar zijn, er is iets wat niemand ooit echt heeft kunnen afpakken, al denkt je zelfdestructieve ik anders. Je zelfbehoudende ik, die leeft ook in jou. Ik ben ruim 2 jaar geleden gestopt met drinken en ik ben gestopt met elke poging van verzet richting mijn verleden. Het doet er allemaal niet meer toe. Het doet er niet meer toe hoe ik ben geworden, aan welke verwachtingen ik wel of niet heb voldaan, of ik wel of niet geslaagd ben volgens bepaalde normen enz. Het gaat niet meer om de ouders, het gaat ook niet meer om mijn beschadigde ik. Ik ben geen slachtoffer meer van de ouders of mijn pijn en geen verantwoordelijke voor hun geluk. Loslaten van het verleden, los van wat was, los van schuld, los van verwachtingen, los van zelfdestructie en los van de angst dat er geen andere ik is dan de zelfdestructieve ik. Het enige wat er toe doet is dat ik geloof in mijn bestaansrecht, maar ook vooral in mijn bestaanskracht. Ik kan leven vanuit wie ik ben, ik leer nog dagelijks bij, maar ik weet nu dat ik het kan. De kracht die achter zelfvernietiging zit, zit ook in mijn levenskracht, maar het is de kracht anders benutten en als ik dat voel, los van wat was, alleen met mij, in het nu, dan ervaar ik dat en vanuit dat vertrouwen weet ik dat ik heel, hoe diep wonden ook lijken te zijn.

Hoi Primula, ik heb je gedicht van Tagore gisteren gelezen. Ik vind het mooi, het zegt iets over niet vragen om verandering of er op wachten maar het zelf aangaan. Voor mij een belangrijke draai in mijn manier van denken en omgaan met dingen na het stoppen met drinken. Zelfs nu nog, omdat het een langzame draai is, maar wel mogelijk en dat wist ik niet toen ik nog dronk.

Ha die Igor, een maand, van harte: :present::present:

Het is niet omdat dingen moeilijk zijn dat we niet durven, het is omdat we niet durven dat ze moeilijk zijn. Seneca

Igor, 3 weken, van harte :rose::present::rose::present::rose:

Josje van harte met je 2 maanden: :present::present::present::present::present::present:

Hoi Josje, in het begin was ik ook alleen maar met stoppen bezig. Pas na een maand of 5 ofzo begon ik na te denken over m'n zelfbeeld en hoe ik in het leven sta en dat de manier waarop ik dat deed eigenlijk een veel negatiever effect op mij hadden dan de drank. Geen reden om te gaan drinken trouwens want ik vind wel dat drank een vastgeroest beeld in stand houdt en dat ik dat zonder drank helderder kan begrijpen voor mezelf. Hoi Myriam, ik vind stoppen met drinken zeker de eerste stap, maar leven zoals ik wil omvat veel meer dan alleen niet drinken en gaat wat mij betreft jaren werk in zitten. Maar ik merk wel stapjes of groei en dat houdt mij positief en van de drank af, kijken naar de "wellen" en niet naar de "nieten" in de ontwikkeling en de emoties die loskomen mogen er ook allemaal lekker zijn.

Nee niks aan Soothe grijs, grauw en regenachtig en koudddddddd (voor hier dan)

Eks en Yaya, van harte met de 4 maanden en dat jullie de lastige 3 maanden drempel over zijn :present::present::present::present::present::present::present:

Hoi Josje, ja ik heb afgelopen twee jaar veel geleerd over dingen die mij dwars zaten en soms nog zitten. Na een paar maanden nuchter begon ik ook te beseffen hoe vervreemd ik van mij zelf was geraakt al die jaren. Ik heb onbewust heel lang geleefd in de trant van aangepast gedrag, gedrag wat mij (onbewust) het veiligste leek, het beste om te overleven. De draai die er te maken is, is leven vanuit je zelf. In het begin voelde dit aan als leegte omdat het overlevingsgedrag (drinken) was gestopt en wat dan wel. Na het los van de drank begon het loslaten van mijn overlevingsmechanismen zoals aangepast gedrag om bv aardig gevonden te worden, slachtoffergedrag en verzet (iedereen is schuldig aan de puinhoop in mijn leven behalve ik zelf) etc. Tegelijkertijd en daarna komt er ruimte voor wie ben ik zelf (zonder drank), vertrouwen in mijn zelf, verantwoordelijk daarvoor en er niet meer bang voor zijn. Hierdoor ga ik feitelijk met alles anders om, ik kijk anders naar mezelf, naar de wereld om mij heen en naar mijn mogelijkheden. Ik vind het leuk maar leer ook nog steeds omdat ik soms automatisch zomaar teruggrijp naar oud gedrag. Bij trek dan voel ik onvrede, dat wil ik niet voelen dus denk ik drank (oud mechanisme) maar kijk ik naar de onvrede dan blijkt dat ik emotioneel iets buiten mezelf leg (ja maar hij/zij etc.) dan moet ik even resetten, terug naar mezelf, wat vind ik, hoe ga ik emotioneel met die situatie om, behandel ik dan de situatie of het gevoel vanuit mezelf wat mij juist lijkt dan heb ik weer vrede met mezelf (nieuw gedrag) want ik heb gedaan wat ik kon doen en de rest is niet aan mij. Bij elke trek, onvrede terugkoppeling naar mezelf, met behulp van praten met iemand die me een spiegel voorhoudt of dat ik het zelf zie, en dan grijns ik maar weer eens naar mijn spiegelbeeld. Je onderschrift vind ik trouwens een mooie samenvatting van het hele proces omdat onvrede of onrust bij mij vaak als basis angst blijkt te zijn, of om iets ouds los te laten of om iets nieuws uit te proberen.

Wat mij helpt is om het op tijd te herkennen, paar maanden terug zei ik tegen m'n man: "ik zou zo een fles wijn kunnen leegzuipen". Daar schrok ik wel ff van, ik bedoel ik zei niet ik zou best een glas kunnen drinken, nee een fles en zuipen en dat na zo lang droog, maar ik flapte het er dus zo uit. Niet gedaan en ff een paar dagen wat dichter bij het forum gebleven en gekeken waarom ik me zo voelde. De gedachte van willen drinken ombuigen naar wat zit me werkelijk dwars.

Niet zo dwingen he, dat werkt niet denk ik, laat Soothe gewoon lekker rustig zijn instelling zien te vinden

Bedankt voor alle felicitaties. Zonder dit forum was ik trouwens, volgens mij, niet droog gebleven de afgelopen 2 jaar, dus bedankt voor elke schop onder mijn kont, aanmoediging, troost, luisterend oor, advies, zinvolle voorbeelden.

In mijn laatste stukje over mijn boom schreef ik over leven en laten leven. Ik probeerde, naar mijn gevoel de laatste stap te zetten in mijn proces na het stoppen met drinken. Een proces wat gelopen is van zelfvernietiging naar zelfvertrouwen, van overleven naar leven. Een ingewikkeld proces waarin ik veel misverstanden bij mezelf tegen kwam, veel heldere inzichten kreeg van wat wel werkelijk waar is in tegenstelling tot wat in mijn destructieve gedachten waar is. Een proces waarvan ik soms vind dat ik er hard voor moet werken maar soms ook weer vind dat ik onverwachte kadootjes krijg, in de zin van dat er meer kunnen in mij zit dan ik misschien ooit wel heb durven denken in mijn leven. En dat vertrouwen vanuit mezelf gaat naar vertrouwen in mensen en de wereld om mij heen. Er is zoveel wat ik kan loslaten, zoveel onnodige overlevingstechnieken die ik al jaren met me heb meegezeuld. Toen ik het boomje losliet dacht ik dat ik daaraan toe was, tot mijn schrik, vlak na mijn verhaal, liet het groenblijvende boompje bijna al het blad los en ook de meeste bloempjes, hij was weer bijna kaal. Ik dacht pff heb ik hier wel goed aan gedaan, loslaten, maar ja ik zette dapper door, ik dacht boompje is zichzelf en ik ook. Loslaten is soms eng want ik weet nog niet wat er voor in de plaats komt en mijn mechanisme wil vaak eerst zien waarvoor ik iets oud tegen iets nieuw inruil. Maar zo werkt het niet het is geen vervangingssysteem, of in ieder geval niet zo duidelijk, het is loslaten om ruimte te geven, en bij het loslaten weet ik gewoon nog niet hoe die ruimte ingevuld gaat worden, maar loslaten is wel nodig om die ruimte te kunnen benutten om te kunnen groeien in wat ik ben. In dezelfde tijd dat ik het boompje losliet, heb ik mijn moeder losgelaten. Niet dat ik haar vaak zag of dat zij dingen voor mij deed die ik nodig heb, maar emotioneel los. Ik kan vertellen over mijn jeugd en haar gedrag naar mij in mijn hele leven. Ik kan mij verdedigen waarom ik haar mag loslaten enz. Dat ga ik allemaal niet doen, het punt is dat ik onbewust het emotioneel afhankelijk kind bleef, wachten op goedkeuring voor mijn bestaan. Ik bleef ook het lastige kind, iets wat ik niet was en niet ben, alleen door haar ogen. Ik kan niet langer doorgaan met proberen voor haar het lieve kind te zijn, de voorwaarden, de eisen die dat stelt vervreemden mij van mij. Wil ik nuchter blijven, verslavingsvrij, dan kan ik alleen maar emotioneel, zelfstandig mijn leven gaan leiden, los van lasten die niet van mij zijn maar van een ander. Vandaag 2 jaar alco-vrij, toen ik begon met stoppen had ik geen idee waar ik aan begon, ik wist alleen maar dat ik niet zonder de fles kon. Ik had er geen idee van dat ik aan een reis in mezelf begon. Soms is al het loslaten pijnlijk, maar als ik dan mijn vrijheid proef, de groei om te mogen zijn wie ik ben en te merken dat ik de kracht daarvoor heb, de blijdschap die dat geeft, dan is het goed, dan weet ik dat ik nu, vanuit de bodem van mijn bestaan, alleen maar deze weg kan volgen.

Ja Max, kan alleen zonder drank, dat geloof ik ook. Ik heb wel eens in therapie gezeten en dat mocht absoluut niet als ik nog actief was in m'n verslaving, maar ik loog gewoon: zei dat ik niet meer actief was dus de therapie ging door. Maar achteraf, jaren later, besefte ik dat ik daar finaal de mist mee inging, ik stond niet open voor de verandering die de therapie had kunnen geven, ik wilde niet veranderen, ik wilde in mijn verslaving blijven, alles laten zoals het was en dat gaat niet, dan blijf ik verslaafd.

quote: Originally posted by: niwi quote: Originally posted by: dhen Gelukkig wel Kate, ik heb al bijgetekend voor jaar 3 het wordt hier wel een droge woestijnbende he... Ik ben een vis: gek op water