Ik had gedacht hier een nieuw topic over te openen, ik weet wel niet waar het dan te plaatsen. Er had verschillende maanden geleden een overleg plaatsgevonden waar ik uitgenodigd werd door een psyhologe, dat is een vorige psyhologe die niet meer in de verslavingskliniek werkzaam is. Daar waren een heleboel mensen aanwezig. Waaronder van de verpleging van mijn afdeling, ergotherapeuten, iemand van de sociale dienst, die psyhologe, mijn thuisbegeleiding, een psychiater in opleiding, ik vergeet er vast op te noemen. Tegen mij werd verteld dat iedereen op zo een vergadering evenveel inspraak had. Er werd heel wat besproken over mij, dan mocht ik ook mijn zegje doen. Dan kwam mijn huidige psychiater eraan er werd haar uitgelegd wat er besproken was. Er werd haar verteld dat ik bijna onmiddellijk naar huis wou. Er werd nog wat gepraat. Maar als de psychiater uiteindelijk antwoorde zweeg iedereen. Haar juiste woorden ben ik al lang vergeten. Maar ze dacht in de verste verte er niet aan om mij te laten gaan. Ze sprak zelfs terug over een bejaardentehuis. Ik vroeg toen aan de psyhologe of ik de zaal mocht verlaten. Waarom liegen mensen tegen mij in groep dat ze inspraak hebben? Misschien zien zij het zelfs niet eens als liegen?