Musashi

Voor mij voor vandaag

Voor wie het kan gebruiken oa ikzelf...het gaat dan over wat langer dan een decennium dus ook wat langer dan een dag, week, maand...

Dinsdag is de maandag van deze week, naar kantoor en al helemaal gestresst nog voor ik het huis verliet...bweih

Dank je @Bob vooral aan moed moet ik denken de laatste tijd. Moed om je hart te volgen, daar wil ik graag naartoe. En daar is ook kalmte voor nodig om mezelf geen druk op te leggen, niet te willen overhaasten en wijsheid om te weten waar dat hart nu precies zit en te horen wat het me toefluistert...dank je!

Dank @knakker het is een prachtig liedje en boenk erop! Voor sms, voor mail, voor enveloppen op de tafel, voor alles altijd bang geweest... in verleden tijd?

En dan kwam er dit voorbij. Vertrouwen dus!

Van angst naar vertrouwen. Na bijna een half jaar zonder alcohol kreeg ik vandaag een bijzonder inzicht. Mijn alcoholmisbruik kwam tot stand door angst. Een grote brok angst, voor veel, voor alles. Ik dacht altijd dat het sociale angst was. Ergens wist ik dat daarmee de lading niet gedekt was want ik dronk immers ook veel alleen. Bij mensen ging ik helemaal loos om mezelf een houding te geven dus stak ik het op die sociale angst. Die is er zeker wel maar bijlange niet die alleen...voor alles heb ik zo wat angst, het is een diep verstopte emotie die verborgen lag onder een laag van grenzeloosheid. Het tegenovergestelde dus eigenlijk zo wat...hoe te rijmen? Mijn angst ligt verborgen, dat is mijn kleine kind die weggedrukt is maar diep vanbinnen heel angstig zit te wezen...het kwam wel naar boven, bij stress, onzekerheid, druk, kiezen,... en het kleine kind, ikzelf bevries, het masker neemt het over, dirigeert, praat luid, overstemt, baast, beslist, drukt de angst weg en gaat, omdat het moet, omdat het verwacht wordt... hoe kan ik mezelf bevrijden van die angst die zo diep zit? Niet onderdrukken, dat niet meer...wat dan wel? Ik wil overgaan naar vertrouwen, in mezelf, in de wereld, in het leven... keuzes maken op basis van vertrouwen, niet bevriezen en geleefd worden door het masker... Aanvulling: Angst om niet graag gezien te worden.

Mijn maandagen zijn top tegenwoordig!

@Quinn jij hebt het altijd geweten zeker? Of ook veel shit daar op jouw groene wei?

Schol in t mooi Vlaams!

Dank je lieverd! Ik ben zelf ook vergeten te trakteren dus hierbij: mocktails voor iedereen a volonte, ole!

Persoonlijk vind ik zo’n teensokken veel te veel gefrul om al je tenen daarin te krijgen...ik verkies deze, ook super handig in teenslippers!

Onderweg naar huis met de bus wil ik nog graag een bijdrage leveren over voeten Aub want ocharme al die arme voetjes hier met zulke beledigingen allemaal. Ik ga niet in detail treden, dat bespaar ik jullie, maar geloof me vrij dat ik zeker lelijke voeten heb, Allee ja de tenen vooral dan...maar!...de laatste tijd probeer ik ze echt goed te verzorgen, in de watten te leggen, te masseren en al want ik heb me bedacht hoe ondergewaardeerd voeten toch eigenlijk wel niet zijn...,ze hebben me overal gebracht, ze houden me recht, zijn mijn contact met de aarde...nee nee geen slecht woord meer over die dappere helden van me, ze horen er vanaf nu helemaal bij!

Ja hoor @Kohtje die datum is voor mij van levensbelang...maar toen stond ik nog niet op het jaarpact...vandaar noem ik het nu dus eerste mijlpaal op het jaarpact!

Dankjewel @Bob mijn eerste mijlpaal op het jaarpact! Geeft toch een boost moet ik zeggen! Op naar een half jaar!

Sterkte @Lieke7777 ik hoop dat jullie samen een evenwicht kunnen vinden hierin zodat het voor beide partijen haalbaar is! Ik duim voor je mee!

Ben er vandaag ook mee ad slag gegaan bij de psy en Idd wel zoiets. misschien gaan ze nooit meer weg, maar ze zien staan en laten staan ipv er weerstand tegen te bieden (er tegenaan knallen) is eigenlijk al vooruitgang...lekker op de ommuurde koer blijven spelen ipv steeds tegen de muur de botsen? Zoiets mss? Maar de weidse ruimte achter de muur lijkt me zoveel ruimer, groener, frisser, beter...of lijkt het gras dan echt alleen maar groener aan de overkant?

Mmm ja...de muur vh verleden...een muur die ik in mezelf gemaakt heb om mezelf ‘in te tomen’, ‘in te passen’, te doen wat ik moet doen...en het kan ook zijn die muur afbreken om vrij te zijn in het nu...maar dan ook, alsof overnacht kaboutertjes die telkens terug opbouwen wat ik overdag afbreek...a never ending story...

Rake vragen, dank je! Misschien is het allemaal te vaag en verwacht ik te veel...ik denk dat ik ‘leven’ bedoel... of liever ‘vrijheid’ om te leven zoals ik wil...ik heb het gevoel alsof ik alleen maar kei hard m’n best moet doen, om iets te ‘verdienen’ wat schijnbaar niet aan mij toekomt, simpelweg gelukkig zijn. Mijn zin doen, er volop voor gaan, mijn dromen realiseren, niet leven met de handrem op om aan verwachtingen te voldoen...het is een zoals een muur waar ik telkens tegen aan loop, dan neem ik altijd een hardere aanloop, in de verwachting en hoop dat ik er deze keer wel kan over springen om mijn leven vrij en gelukkig te laten verder gaan...dan doe ik zo m’n best op harder, verder, juister te lopen maar toch blijf ik altijd opnieuw met m’n kop er tegen botsen en kan ik niet vooruit...alsof er door al dat botsen al scheurtjes in de muur zitten waar ik dat licht van dat leven wel zie doorschijnen, dat ik het wel kan zien, als ik juist ga staan een glimp er van kan opvangen, een scheutje warmte...maar wat echt achter die muur zit, daar kan ik niet naartoe, iets (ikzelf?) houd me daar in tegen, zakt terug af, terug naar achter, en opnieuw, voor weer een grotere, snellere, betere aanloop,...om nog eens opnieuw te botsen...tegen mezelf? Ja ik heb een kindje van 3. De grootste rijkdom die ik me kan inbeelden. Wat ik nooit verwacht had...veel te laat mee begonnen dus...want ik zou dat niet kunnen, niet geschikt, geen moederinstinct, had er niet genoeg ‘basis’ voor, kon niet eens goed genoeg voor mezelf zorgen, zou te moeilijk zijn, paste niet in mijn leven, zou ballast zijn,...allemaal bull de shit, leven geven is het allermooiste wat een mens kan overkomen...dat besefte ik toen pas en nu is het dus misschien te laat om ons nog meer te omringen met nieuw leven... misschien of misschien niet...het wachten duurt te lang...ik besef door het kind beter de voortgang van het leven, dacht vroeger dat ik eeuwig jong zou zijn of zo... En dus tegelijkertijd beseffen dat het lieve kindje dat ik heb veel belangrijker is dan een kindje dat er (nog) niet is... dat ik het daarvoor alleen al wel allemaal moet doen, blijven proberen, hardere aanloop, hoger springen, over die muur...want haar wil ik tonen dat een vrij leven wel mogelijk is, door het zelf te doen dus... nog eens achteruit, nog eens aanlopen, nog eens springen, nog eens knallen of erover deze keer? Hoe dan? Ik doe zo mijn best echt waar, waarom lukt het me dan niet?

@Reacherveel oefenen had ook altijd wel iets meditatief vond ik...