Musashi

Ik heb ook nog eens nagedacht tijdens het appelcake en abrikozenconfituur maken…en bij mij is het niet dat ik het reizen op zich niet leuk (meer) vind, de ervaringen die hier beschreven worden vind ik ook nog altijd top en zou ik ook aan mijn dochter willen meegeven maar dat het niet meer zo nodig ‘hoeft’, ontsnappen aan je dagelijkse leven, dat je Idd in je dagelijkse leven ook gewoon gelukkig kan zijn…dat dus eigenlijk…

Ja hoewel ik dat op dat moment zelf echt niet zo zag…ik herinner me nog vele discussies met mijn grootmoeder, zij kon mijn reislust echt niet snappen en ik haar thuisblijfgevoel ook echt niet…ik zag het enkel als een verrijking…let op, ik heb er ook niet perse spijt van, het heeft me ook wel rijke ervaringen opgeleverd maar net daardoor besef ik hoe belangrijk het is om een echte thuis te hebben en een elke dag vakantie gevoel…

That’s the spirit!

En nu zeg ik iets dat mss helemaal raar gaat zijn maar ik zie in dat opzicht een soort verband tussen mijn persoonlijke crisis en de coronacrisis: het besef dat we anders moeten leven, meer lokaal, meer in verbinding met onszelf en de natuur… het is alsof de coronacrisis mijn eigen crisis bevestigt

Maar Musashi, heb je dan al die tijd zo vaak gevlogen omdat 'iedereen dat doet' ?????? Nee hoor, reizen was vroeger een soort levensdoel voor mij, eigenlijk lang voor het zo mainstream werd om zo vaak en zo ver te vliegen…reizen werd dan ook mijn echte job…maar meer en meer besefte ik de laatste jaren dat ik veranderd ben, dat ver weg gaan ook een soort vlucht voor mezelf en mijn leven was…en Idd niet echt normaal om als mens met een paar uur vliegen in een ander klimaat, tijdzone en cultuur terecht te komen… dus ik zat in een soort omgekeerde richting…hoe meer het ‘normaler’ werd om vb een week naar Bali te gaan, hoe meer het mij begon tegen te steken… In 2019 ben ik nog 2x voor een week naar Japan gegaan, voor mijn bioritme werd dat meer en meer een hel…

@Kohtje ja dat iedereen nu en masse staat te springen om terug naar het buitenland te gaan, gewoon omdat het terug mag…is feitelijk een veeg teken ad wand…eigenlijk zegt het veel meer over hen dan over mij! Tx!!!

Dank je! Ook een hele goeie want daar zit ook een stukje schuld/ schaamte: alsof ik nu niet gelukkig MAG zijn…

Ik vind het wel een verademing om te lezen dat velen hier niet zo nodig op vakantie moeten…in mijn omgeving zie ik dat niet zo vaak en dan voel ik me al snel abnormaal…ik heb het ook wel prima naar mijn zin op mijn eigen wei… waar ik wel naar verlang eigenlijk is baden in minerale (warm) waterbronnen buiten Spa ken ik er eigenlijk geen… iemand tips? Tot zolang even wegdromen… Ps ik weet het luxeprobleem…

Dank je @bumperjim voor je bemoedigende woorden, herkenning en goeie raad… het voelt ergens zo onnatuurlijk, mezelf niks opleggen, ergens wil ik het allemaal ‘gauw even oplossen’ en net dat moet ik dan eigenlijk loslaten…

Goeie morgen allen, wij hebben de wereld van kindje bewust heel klein gehouden tot ze twee was (dus enkel een paar keer center parcs)… daar wilde ik verandering in brengen vanaf haar jaar of drie…maar toen kwam dus Corona…we wonen niet zo ver van een leisure vliegveld dus veel (sport)vliegtuigjes boven onze tuin…kindje wil dus ook heel graag vliegen want dat heeft ze nog nooit gedaan… ik vraag me toch nog altijd af of het terug wordt als vroeger, wij pakten een vliegtuig zoals een bus precies…zal dat voor haar generatie ook zo worden of wordt dat dan echt zoiets ‘van vroeger’? heel het gedoe van testen, coronapaspoorten etc…houdt mij in elk geval nog wel tegen…ik vond het altijd al meer en meer zo’n gedoe, dat vliegen, vlieghavens, controles,…en nu dus nog meer van dat…neemt voor mij toch een stuk van het reisplezier weg… voor haar wil ik het wel doen maar zelf heb ik daar allemaal niet zoveel zin in… nog maar wat uitstellen dus…binnenkort wordt ze al 4 en dan denk je ‘oei en dan heeft ze nog nooit gevlogen’, precies of dat is eigenlijk allemaal zo maar normaal…eigenlijk niet dus en tegelijkertijd ook weer wel…heel raar…

Vandaag 6 maanden en 6 uur ‘ s morgens… ik wilde eigenlijk niets schrijven owv privacy maar het draadje van @Lika triggert me om dat wel te doen… 6 maanden na mijn beslissing en nog nooit heb ik zo diep of hoog gezeten, ik weet niet wat het is, diep of hoog… want voor de eerste keer in mijn leven heb ik halt gezegd…na een gebeurtenis op het werk (de zoveelste maar een soort van druppel en emmer) ben ik naar de dokter gegaan om te zeggen dat het niet meer ging… En nu ben ik dus thuis. Grote opluchting maar ook een soort angstgevoel…en wat nu? hoewel ik dat ergens wel weet/ voel, weet ik het tegelijkertijd ook niet… mijn identiteit, mijn leven heeft altijd zo hard samengehangen met m’n job, dat hield me bijeen, gaf mijn to do’s, mijn structuur,… Wie/ wat blijft er van me over als dat wegvalt? Ik word er wat zenuwachtig van, wil vanalles aanpakken en doen maar tegelijkertijd ook niet. Ik moet rusten zegt de dokter maar hoe doe je dat? niks doen = schuldgevoel maar ik wil niet verder als een kieken zonder kop dus rustig aanpakken, mezelf zoeken en bijeenrapen, los van de job… de constructie die ‘ik’ was, valt uiteen, wat nu? KMW?

Proficiat @Artemis! We zijn bijna tezelvertijd vertrokken, jij jouw weg, ik de mijne…allebei een andere bestemming maar beiden onderweg… stay on track to your destination!

Ik zie toch ook wel wat in dat afbreken/ opbouwen…bij mij is hetzelfde proces wel bezig: afbouwen van een jarenlange constructie (verzameling van overtuigingen, denkpatronen, gewoontes) die je voor jezelf gemaakt hebt om te overleven en terug opbouwen van je echte zelf vanuit je ware kern om pas echt te leven…lang en diepgaand proces dat enkel mogelijk is zonder alcohol… sterkte @Best

@Reacher er zijn inderdaad verschillende methodes/ technieken voor meditatie, niet alleen stil zitten. Misschien is dit ook wel iets voor jou? (voor mij ook, 2 vliegen in één klap!) Veeg je zorgen weg https://www.bol.com/nl/p/veeg-je-zorgen-weg/9200000101887227?referrer=socialshare_pdp_iphoneapp

In geval van onderdrukt kinderverdriet las ik wel dat je die emoties ook ‘moet’ doorleven/ rouwen eer je ‘verder’ kan/ tot je ‘echte zelf’ kan komen. Dat gebeurt nu wel bij mij sinds de stop: overvallen worden door enorme huilbuien…dat laat ik nu maar wat toe, met het idee dat de kroppen zo ‘opgelost’/ geheeld zouden worden…

Welkom @Anne85, goed van je! In het begin leek een maand mij enorm lang maar het is wat het is: 31x24u… Laat je niet overrompelen, dag per dag en je komt er wel! succes!!!

Je kan ook een eigen expressievorm zoeken (sorry alvast moest je het een slechte grap vinden - want dat is het mss ook wel hoor)

Ja dat en ook een soort van imposter syndroom bedenk ik me nu (bang om door de mand te vallen). Ik vind de zienswijze van @knakkeren @Yana ook zeer wijs en dat is zeker waar ik mee bezig ben…meer proberen te leven vanuit het hart/ gevoel maar ofwel is het zeer hard weggestopt (gedisconnecteerd) ofwel zo aangeleerd dat het verstand hoger/ superieur is…ik probeer dat nu te ont-leren maar worstel er momenteel echt enorm mee…zoals @knakker zegt, misschien allemaal wat minder over lezen en nadenken want dat is eigenlijk gewoon meer van hetzelfde…deze zag ik gisteren en is momenteel toepasselijk voor mij als reminder:

Goh dat is wel een goeie vraag @Reacher dat maakt het wat concreter hè (en/ of we we abstract mss helemaal naast elkaar heen praten)… een vb mmm de eerste die in me opkomt (mss niet de beste): vanuit een hardnekkige overtuiging/ gedachte is ‘ik ben niet goed genoeg’… dan doe ik iets waar ik me goed over voel…of zelfs nog niet want het gevoel was/ is gedisconnecteerd dus eerder: ik doe iets waar ik tevreden over zou kunnen zijn en de gedachte sluipt (onbewust) binnen en begint naar fouten te zoeken, vanuit een helicopterview wat iemand of iets er maar verkeerd aan zou kunnen vinden…als je lang genoeg zoekt, vind je dan uiteindelijk altijd wel iets…dus wordt de gedachte weer bewezen en het eerste gevoel onderdrukt (of is zelfs nooit aan bod gekomen) Ander vb. Ik wil iets wel/ niet doen maar gedachten gaan (in helicoptertoer) zoeken naar redenen om het tegenovergestelde te doen. Dat wordt ook altijd weer gevonden dus oorspronkelijk basisgevoel doet niet (meer) mee en ik doe wat ‘ik denk’ te moeten doen… ik twijfel wel of dit de helicopterview is die @knakker bedoelt maar wat @Yana net binnengooit is het helemaal…het is van het ‘verstand’ dat overwint…anderzijds zijn veel van die gedachten ook helemaal niet ‘logisch’ (en al helemaal niet ‘verstandig’) en kunnen ze wss ook heel gemakkelijk worden weggeredeneerd maar op zo’n moment gebeurt dat helemaal niet (zie ik die logica niet) en word ik er helemaal in meegezogen tot ‘het klopt’ met mijn basisovertuiging en ik helemaal bij af ben… Zo wordt mijn actor (gevoel/ hart) uitgeschakeld en ga ik helemaal op in ‘de rol’ die ik speel (hoor te spelen/ denk te moeten spelen…) zoiets mss ongeveer?