Annie87

Hi Rob, allereerst ongelooflijk knap dat je de uitdaging aangaat. Meestal is het zo, hoe dichter bij 0 Mg hoe zwaarder. Ik raad je aan het langzamer aan te doen. Het is geen wedstrijd en uiteindelijk wil je er vanaf. Het zou zonde zijn als de moeite die je al hebt gedaan, voor niks is geweest. Heb je je verdiept in het afbouwen? Ken je de Ashton Manual? Weet je welke ontwenningsverschijnselen je kan ervaren/verwachten? Zo te lezen lukt het je tot nu toe aardig te functioneren. Ik ben blij dat je dat kan. Dat wil je natuurlijk zoveel mogelijk behouden, hoewel soms moet je ook ergens doorheen natuurlijk. Maar je bouwt erg snel af dus in jouw geval zou ik eerder zeggen; doe het vanaf nu iets rustiger aan, neem kleinere stapjes met langere tussenpozen. Heel veel succes

Thx lieve @Leen Verbloemen heeft zo’n heftige ontwenning. Ze gebruikt al 40 jaar benzo’s en ze hebben een paar maanden geleden een abrupte switch gemaakt van clonazepam naar de dia (dit is niet geleidelijk gedaan) en vervolgens een aantal weken daarna wilden ze haar in 5 weken tijd laten afbouwen. Echt idioot. In alle jaren hebben ze werkelijk elke AD op haar uitgeprobeerd en als het niet werkte, nooit afbouwen maar hup meteen een switch naar de volgende. Echt afschuwelijk. Wie weet hoeveel ontwenningen ze heeft gehad van welke middelen allemaal. Het erge is dat ze het alleen moet doen. Niemand zou dit moeten doormaken en al helemaal niet alleen! Ik hoop dat ze snel gaat opknappen. Ze heeft door de switch en abrupte afbouw zo’n optater gekregen. Ik ga er vanuit dat het daar nog van komt en dat ze op het ergste punt zit nu en over een paar maanden wat beter zal gaan. Met mij gaat het wisselend. Eergister had ik een zeer slechte dag; alleen maar in bed gelegen. Vandaag ging redelijk en kon ik verbloemen gelukkig een beetje steunen. Toch zie ik dat ik over het grote geheel vooruit ga, ik heb er ook zo bijgelegen; aan bed gekluisterd, niet kunnen douchen of lopen etc etc. Inmiddels kan ik weer kleine dingen. Werken zal nog niet gaan helaas, maar ik geloof in de dag dat dat komt. Ik weet niet of het over een jaar is of langer duurt.... ooit komt het.

@doorbijter dankjewel super lief! @Leen nee heb geen overstap naar dia gedaan. Ik zat op clonazepam en ben heel snel lichamelijk afhankelijk geraakt. In 3 maanden tijd 4 afbouwpogingen die mislukten. Toen overstap naar oxazepam omdat de huisarts me in de steek liet (wilde me niet doorverwijzen, alleen maar ophogen en dat spelletje wilde ik niet spelen, was doodsbang voor de pillen inmiddels want ik wist dat die de oorzaak waren) toen ging het helemaal mis. Ambu ritjes en crisisdienst heel verhaal. Uiteindelijk oxa afgebouwd in 3 maanden met tapering. Ik voel me nog steeds super slecht, nog niet in staat om te werken, kom moeilijk of zo goed als niet de dag door, maar klachten zijn anders; bepaalden klachten verdwijnen en nieuwe komen in de plaats. Dat heb ik vaker gelezen... zo kreeg ik bijvoorbeeld pas na 2 maanden stop de brainzapps. Maar niet heel ernstig en inmiddels zijn ze iets minder. Ook kreeg ik pas na 2 maanden hevige spiertrekkingen en schokken als ik wilde gaan slapen. Tijdens de afbouw had ik veel meer geestelijke klachten. Echt paranoia, hallucinaties, zeer extreme angst, dwanggedachtes, hevige depressie met suïcidale gedachtes, zeer extreme nachtmerries. Dat vond ik echt afschuwelijk. Ook kon ik op bepaalde woorden niet komen en was ik heel gedesoriënteerd. Ik kan er nog moeilijk over praten. Het was zo ontzettend extreem. Soms vind ik het moeilijk om over verbetering te praten omdat ik steeds terugvallen heb en nu andere klachten ervaar dan tijdens de afbouw. Maar dat heb ik juist heel veel gelezen van de andere “survivors” die er uit zijn gekomen. Dat klachten wisselen en anders worden en op gegeven moment hebben ze geen setbacks meer, dus ik hou me daar ook maar aan vast. Ik hoop dat ik snel de scheiding kan afwikkelen en dan wat meer rust krijg want ook dat is afschuwelijk. Ik zit gevangen en kan geen kant op. Wil graag een eigen plekje. Maar daar blijven onder 1 dak met mijn ex was geen optie (schreeuwde dagelijks tegen me en heeft me weggejaagd.) maar ik denk echt heel goed te snappen wat Verbloemen doormaakt. Ik heb over veel ontwenningsverschijnselen nooit durven praten. Om diverse redenen, gewoon omdat het te traumatisch is, maar ook vanwege het taboe of de angst om als gek gezien te worden. Ik heb nog nooit geestelijke klachten gehad en geen psychiatrisch verleden. Maar je kon tijdens het afbouwen werkelijk elke stempel op mij drukken; schizofreen, ocd, angststoornis, en de psychiaters wilden dat geloof ik maar al te graag. Ik vind de hele ggz afschuwelijk. Een tijd geleden heb ik mijn verhaal bij jellinek gedaan en zij zeiden; je mag iemand helemaal geen diagnoses geven tijdens het afbouwen. Ik heb binnenkort een afspraak bij Jelinek maar ben heel benieuwd hoe dat zal gaan. Heb nog geen 1 keer een verslavingsarts gezien en heb wel het idee dat die er anders in staan dan psychiaters. Maar zal er ook van afhangen wie je krijgt. Veel liefs

@Verbloemen ik zei net dat niks hielp maar dat is niet helemaal waar, ik probeerde toch afleiding te zoeken, al vond ik het niet echt leuk en doe ik het normaal gesproken niet; puzzelen, legpuzzels, tekenen en kleurplaten voor volwassenen. Het gaf toch een klein beetje verlichting om de aandacht naar iets anders te leggen. Ook nam ik veel massages, dus mocht je eruit kunnen, het hielp me ontspannen, al was het maar een uurtje... en warme baden gaf ook een beetje verlichting

@Verbloemen O ja wat mij trouwens niet hielp was mezelf uitdagen en dat heb ik wel gedaan, althans veel te snel. Ik ging naar buiten en in het bos lopen terwijl ik zwaar paranoia was, maar ik moest van mezelf omdat ik wist dat het nergens op sloeg en normaal wandel ik juist heel graag in de natuur. Mijn persoonlijke ervaring was, dat ik dit te snel deed en daardoor juist nog meer een hekel kreeg aan buiten lopen. Toen ik normaler werd en de angst afnam heb ik daarna zeer veel moeite gehad met het bos. Omdat ik steeds aan die nare herinnering dacht, dat ik er liep terwijl ik doodsbang was. Mijn persoonlijke mening gebaseerd op eigen ervaring zou zijn; push jezelf niet teveel. Je hebt het loodzwaar en de angst gaat afnemen! Als je iets eigenlijk niet aankan wat je normaal wel kon, dat komt vanzelf weer.... echt waar. Het is de benzo ontwenning en niet jij.

Lieve @Verbloemen je maakt een vreselijke ontwenning mee. Angst en depersonalisatie zijn ontwenningsverschijnselen. Ik heb ze ook extreem gehad! En lichte depersonalisatie heb ik af en toe nog steeds. Niks hielp, gewoon rustig blijven doorademen en de wetenschap; het wordt minder hevig. Echt waar! Ik kon ook niet stilzitten, liep te ijsberen (akathisie), extreme onrust, uitputting, een extreem angstig gevoel en ik kon het niet uitleggen. Ik ben nooit bang geweest in mijn leven, maar de benzo ontwenning was zo extreem, ik was bang voor buiten, bang voor mijn eigen huis, alles voelde dreigend aan. En als iemand me vroeg waar ben je bang voor? Ik weet het, het slaat nergens op, zei ik dan, maar alles voelt onnatuurlijk eng aan. Het enige wat ik je kan zeggen; het wordt minder hevig en als ik alle anderen moet geloven gaat alles op den duur weg. Hoe lang het voor jou duurt geen idee... mijn extreme angst is over. Ik kan de straat weer op, maar toch is het er soms nog even in minder hevige mate. Ben nog steeds niet mijn normale zelf. Kan je het gevoel van wegraken omschrijven? Ik heb hele vreemde sensaties gehad en soms nog, ook alsof ik wegraak, dan voel ik mee heel vreemd zweverig meestal is dit als ik in bed lig. Vaak gaat het gepaard met spierschokken. Ik blijf er echter wel bij en voel het heel bewust. Soms denk ik dat dit toch een vorm van epilepsie is wat nog door de verstoring van de neurotransmitters komt. Epilepsie heeft vele uitingsvormen en niet alleen een insult. Ik zal het alleen nooit weten maar het voelt afschuwelijk als ik het heb. Ik heb het ook nooit eerder ervaren behalve nu na de ontwenning van de benzo’s. Daar heeft het dus echt mee te maken en ik ga er vanuit dat het ooit herstelt net zoals de andere klachten. Ik ben zo extreem bang geweest dat ik net een 4 jarige was, dat heb ik nooit geschreven hier; onder mijn bed kijken voor het slapen, met een lichtje slapen, met rustgevende muziek proberen te slapen. Het was zo extreem.... soms vergeet ik het zelfs weer dat het idd zo extreem was. Ik was zwaar paranoia maar besefte mij dit wel en wilde dit niemand laten merken. Maar als ik naar boven ging om te slapen dan checkte ik eerst de slaapkamer helemaal en zei constant tegen mezelf; er is niks, ga slapen... pffff ik wist dat het door de ontwenning kwam. Maar dat heb ik nu niet meer, ook al ben ik zeker nog niet de oude en heb ik nog veel klachten, ik kan je wel zeggen; het wordt steeds beter echt waar! Hou vol je bent zo dapper! Je maakt alleen iets mee wat helemaal niemand mee zou moeten maken, doordat je de artsen vertrouwde. Lieverd ik wens je veel sterkte en een dikke knuffel en je mag me altijd privé berichten.

Thx Liz, hoop dat je gelijk hebt.

Stom he?! Ik weet niet zo goed waarom ik ernaar kijk want het lijkt nog ver weg en eigenlijk weet ik dat ik daar nog niet ben... zelfs niet voor 2 dagen omdat het zo extreem onvoorspelbaar is hoe ik me voel en 2 weken geleden was ik zelfs bang voor opname. Nu voel ik me weer raar in mijn hoofd, alsof ik onder invloed ben ofzo. Gister was ik juist heel gejaagd met hartkloppingen.... elke dag een ander “feestje”

Goedemorgen lieverds, hier gaat het weer minder. Ik zou vandaag een woning bekijken maar afgezegd omdat ik me echt te ziek voel. Ook zeer slecht geslapen, veel wakker en onrustig gevoel, hartkloppingen pffff houdt het ooit op? Wil zo graag verder met mijn leven... zit mezelf soms te kwellen lijkt het wel. Op de momenten dat het even wat beter gaat en ik denk dat ik de goede kant op ga word ik enthousiast en ga ik zoeken naar woningen en vacatures. Ik zag gister zo’n mooie vacature. Echt een droomjob en mijn CV sluit zo goed aan! Dan twijfel ik en denk ik; zal ik het gewoon doen?! Dan push ik mezelf erdoorheen! Maar dat slaat nergens op want nu is het weer helemaal mis; onrust, misselijk, voel me raar, huilen omdat ik eigenlijk zo boos ben dat ik en zovelen dit mee moeten maken door ellendige rotpillen voorgeschreven door artsen! Op de momenten dat ik me zo voel, is dat gevoel zo sterk aanwezig! Wat een “zorg” in dit land. Ik kom maar niet in de acceptatie modus. Denk niet dat het me ooit gaat lukken. Sommige dingen zijn gewoon niet te accepteren... soms denk ik: ik neem een postbus en daar kunnen jullie allemaal je brief met je verhaal naartoe sturen wat voor ellende de benzo’s jullie gebracht hebben en dan dump ik al deze brieven persoonlijk, inclusief mijn eigen verhaal, bij minister de Jonge op z’n deurmat. Sorry niet zo’n beste bui vandaag....

@doorbijter jeetje wat ben je aangekomen zeg! Wat is het toch een troep! Ook de AD’s. Ik hoop dat als je je AD gaat afbouwen je het gewicht weer gaat verliezen. Ik denk dat het verstandiger is eerst je benzo af te bouwen, dan een paar maanden wachten en daarna met je AD te beginnen. Ik snap dat je er graag vanaf wil hoor, maar als het niet goed gaat, weet je straks niet meer waar het aan ligt. Volgens mij raad de Ashton Manual het ook zo aan ( eerst je benzo, dan tijdje wachten en als je eraan toe bent aan je AD beginnen). Veel liefs

Lieve mensen, zojuist sprak ik iemand die een vergadering had gehad vanmiddag met een psychiater en verslavingsarts en het ging over een burn out. Hij vertelde mij dat deze arts het heel helder zag; veel te veel mensen worden op onzinnige medicatie gezet en komen er niet meer vanaf (AD of benzo), en meestal helpt het niet. Heel weinig mensen bij psychiatrie hebben een psychische stoornis en heel veel mensen zijn in een vreselijke situatie belandt, waar ze niet meer uitkomen. Dit zorgt voor burn-out en stressklachten. Het veranderen van de omstandigheden is daarbij zeer belangrijk en niet de aanpak met pillen. Omdat burn-out niet meer erkend wordt via de DSM kiezen artsen een onjuiste diagnose zoals angststoornis waardoor onbegrip en verkeerde behandeling ontstaat. Deze man slaat in mijn ogen de spijker op z’n kop. Als ik naar mijn eigen situatie kijk ben ik ergens in terecht gekomen wat niet meer te redden viel. Daardoor vage klachten en huisarts zette mij op de benzo’s en zei: paniekstoornis. Hierna is het helemaal uit de hand gelopen en zit ik nu dieper in de shit dan ooit en weet ik niet hoe ik eruit moet komen. Angststoornis herken ik totaal niet. En ik kan gaan praten met een psych tot ik een ons weeg, maar dat veranderd mijn omstandigheden niet.... dus zal ik me rot blijven voelen. Zo zie ik het zelf ook echt. Neem je de stressvolle omstandigheden weg, dan kan je opknappen... Zo zei deze psychiater het ook. Ik deel deze mening ontzettend en fijn te weten dat er blijkbaar toch psychiaters bestaan die het wel begrijpen....

Lieve Verbloemen, ik snap je wel al weet ik niet wat je hebt meegemaakt waardoor je aan de benzo’s bent geraakt of je veel steun hebt etc etc. Wel weet ik dat het afbouwen van benzo’s een ware hel is. Ik heb zelf een afschuwelijke ontwenning gehad. En nog steeds last na 6 maanden gestopt te zijn. Kon niet meer lopen, ook dat begrepen veel mensen niet. Bij psychiatrie zeiden ze zelfs dat dat door de angst kwam (waarom zou ik in godsnaam bang zijn om te lopen?). En ik weet dat er mensen zijn die nog een ergere ontwenning hebben meegemaakt dan ik, daar heb ik gewoon geen voorstelling van. Met epilepsie aanvallen etc. Hoewel ik wel hele vage neurologische klachten heb gehad. Bolletje bedoeld het goed, maar ik denk dat veel mensen oordelen vanuit hun eigen referentiekader. Hebben ze een wat mildere ontwenning gehad, dan denkt men wellicht dat dit vergelijkbaar is. Maar zelf de ene hel is de andere niet. De ene gaat neurologisch door een hel en de andere psychisch. Je bent super dapper dat je de strijdt aan gaat. Ik wens je veel sterkte en leef met je mee. Hele dikke knuffel

Beste Jellie, ik zie dat er nog niemand gereageerd heeft. Afbouwen van deze ellende is idd vreselijk. Heb je je inmiddels een beetje verdiept in het afbouwen? Zo niet, dan raad ik je aan om de Ashton Manual te lezen. Google deze maar eens, een afbouwmethode geschreven door een specialist uit Engeland. Hierin staat hoe de benzo’s werken en hoe je het beste kan afbouwen. Zelf heb ik afgebouwd met taperingstrips van de regenboogapotheek. ook is er een micromethode waarbij je langzaam minder inneemt door wat van je tabletjes af te vijlen met een juweliersweegschaaltje. En er zijn ook mensen die een micro afbouwmethode hanteren dmv Liquid titrating. Veel over te vinden via Google of YouTube als je zoekt op benzo liquid titration. Langzaam afbouwen is de beste methode en luisteren naar je lichaam. Soms lukt het niet meer om te stabiliseren en je volledig goed te voelen. Probeer wel langzaam vorderingen te maken. Ik raad je wel aan je erin te verdiepen wat de ontwenningsverschijnselen zijn, want dan is de klap wat minder. (Als je weet wat je zou kunnen verwachten). Hoe gaat het inmiddels? Wellicht heb je je er al verder in verdiept en vertel ik je niks nieuws.... we zitten dagelijks in de huiskamer bij “ditjes en datjes”. Hier kan je al je vragen kwijt. Veel liefs

Mijn verhaal is een verhaal apart. Ik zat op clonazepam 1 Mg per dag. Ik werd steeds zieker in 3 maanden tijd een kasplantje. Heel gedoe bij de huisarts gehad, die wilde ophogen terwijl ik voelde dat mijn klachten door de clonazepam kwamen. Hele discussies gehad daar. Ze wilde mij niet er vanaf helpen en ook niet doorverwijzen of omzetten naar de diazepam. Ik werd wanhopig en wilde er perse vanaf omdat ik doodsbang was voor het middel maar afbouwen lukte ook niet. Toen heb ik mezelf omgezet op oxazepam omdat ik nog een oud doosje in huis had van jaren geleden. Dit ging fout; ambulance ritjes naar SEH, week later crisisdienst vanwege zeer hevige ontwenningsklachten. Ik heb daarna 3 maanden lang de oxazepam afgebouwd en ben behoorlijk van de wereld geweest. Had ook taperingstrips. Kon zelfs niet meer lopen en douchen, alleen maar weken in bad. Ik ben inmiddels 6 maanden van de rotzooi af en zie wel verbetering. Al heb ik wel terugvallen af en toe. Ik werk nog steeds niet. Daarnaast heel veel stress. Lig in scheiding nu. Man heeft mij tijdens dit gebeuren op een hele nare manier gedumpt. Heeft al een tijd een ander. Ik hoorde zojuist dat hij al samenwoont met haar, ze is er elke dag, de hond en kat zijn mee.... ik hoor nu ook dat buren hier ook wel wat van vinden. Hij heeft hele verhalen over me lopen verzinnen en ik heb niemand gesproken. Ik moest snel uit huis want hij heeft lopen schreeuwen tegen mij en me weggepest uit huis terwijl ik zo aan de grond zat. Echt een vreselijk verhaal. Ik moest zelfs naar de rechter omdat hij geen cent meer wilde overmaken. Ben er achter gekomen dat ik met een zeer nare man getrouwd ben. Hoop dat de scheiding snel rond is nu en ik deze nare ervaring achter me kan laten en kan verwerken. Hoop dat ik ooit nog weer een man kan vertrouwen want dit is gewoon te erg. Hoop dat het goed gaat met de strips. Gaat het beter sinds je omzetting? Veel liefs

Wat goed Robbin! Je gaat goed!

Lieve Liz, @Kannietmeer wat ongelooflijk *piep* dat je je zo voelt zeg! Mocht je iemand willen spreken je hebt mijn nummer! Mag je dit keer tegen mij aanlullen en je verhaal kwijt hoop dat je je snel beter voelt en je zoon ook. Hele dikke knuffel voor jou

Dankje super lief van je! Mijn situatie maakt het inderdaad nog lastiger. Hoe ver ben je nu met de diazepam? Welke methode gebruik je? Het gaat je lukken, het is inderdaad troep allemaal. Ben blij dat ik er wel vanaf ben, al ben ik er nog steeds ziek van, maar het afbouwen was helemaal een verschrikking.

Goedemorgen allemaal, @Cyclad58 wat balen dat je nu ziek bent in je vakantie. Hoop dat je snel opknapt en nog kan genieten. @Leen dat opgesloten gevoel herken ik ook niet, maar soms verschillen klachten gewoon van elkaar. @EefjeJ wat fijn dat je wat beter hebt geslapen. Ik slaap de laatste dagen ook beter gelukkig. Wel droom ik veel over de scheiding en mijn ex, maar dat zie ik niet als een benzo klacht. Volgens mij is dat een normaal verwerkingsproces omdat dit nu speelt in mijn leven. Maar ik slaap gelukkig. Wel voel ik me vreemd de laatste dagen. Moeilijk uit te leggen. Alsof ik iets toegediend heb gekregen maar ik voel me wel helder in mijn hoofd. Beetje unheimlich raar gevoel in mijn lichaam en bewegingen en het slaat op mijn evenwicht, maar ik herken het als benzo klacht. Kan er alleen niet aan wennen. Als ik zit heb ik er minder last van. Verneem het vooral met bewegen. Ik hoop dat jullie allemaal een goed weekend hebben! Heel veel liefs

Haha nou idd! Een klik is wel belangrijk. Ooit kom ik uit deze rotsituatie maar gaat nog lang duren ben ik bang. Pffff

Tim heb jij dat ook zo ervaren? Zweverig alsof je wegviel of juist gelift werd ofzo?

OW ja dat is wel heel erg idd, maar kan je niks aan doen. Bizar dat je dat gewoon helemaal kwijt bent dan... oke dat schrikken van dingen of mensen die er niet zijn ben ik dus niet alleen in ook. Heel vaag is dat en ook echt maar 1 seconde. Daarna denk ik weer; jeetje mens! Tegen mezelf. Het is niet hetzelfde als hallucineren in elk geval. Zo ervaar ik het niet. Maar ik zie voorwerpen voor iemand aan ofzo. Zoals vandaag de condens op mijn raam ( beetje schaduwachtig) dacht ik dat er iemand stond en schrik ik me dood. Maar ik zie dan wel meteen dat dat niet zo is. Maar ik heb dit wel heel extreem en nooit zo gehad.

Ik weet ook niet wat het is, maar meer mensen hebben het erover. Volgens mij valt het onder depersonalisatie? Ik heb het ook weleens als ik loop.

@ELL je omschrijft het gevoel behoorlijk goed eigenlijk! Denk dat we hetzelfde gevoel bedoelen. Ik heb dat rare gevoel nog vaak. Vanmiddag ook in de auto en dan probeer ik rustig te blijven en kan mezelf nu goed rustig houden maar het is heel erg naar. Daarna stond ik geparkeerd en schrok ik omdat ik dacht vanuit mijn ooghoek dat er iemand stond wat niet zo was. Lekker vaag! Om gek van te worden. Ik heb dit sinds de benzo’s. Ik kan wel redelijk rustig blijven eronder nu, maar kan niet wachten tot het ooit voorbij is.

Thx @doorbijter ik denk dat als mensen zich een beetje inleven en echt luisteren ze het echt wel kunnen snappen. De ziekte en hoe het voelt niet nee... ik kan sommige verschijnselen zelf niet eens goed uitleggen, zoals ik voel me vreemd. Ik heb me nog nooit eerder zo gevoeld en het voelt niet hetzelfde als dronken zijn ofzo. Maar wel raar. Alsof ik zelf soms golf of een bepaalde kant op ga. En dan nog alle andere vage verschijnselen. Misselijk is iedereen wel eens geweest, dus dat valt makkelijk te snappen. Het erge is gewoon dat niet alles aan de buitenkant te zien is. Ik zei laatst nog; misschien zijn er wel degelijk veranderingen te zien in mijn hersenen als je een scan voor en na had gemaakt. Ik denk het wel want met antidepressiva schijnen ze ook veranderingen te kunnen zien. Daarna zei ik; als iemand een gebroken been heeft zie je dat toch ook niet altijd? Dat zie je toch ook pas op een foto? Ook niet zo door je broek heen? Dat betekent wel dat diegene pijn heeft en niet kan lopen etc. Maar eerlijk gezegd ben ik alle gesprekken erover meer dan beu. Ik heb gelukkig geen moeite met alleen zijn, vermaak mezelf altijd prima. Ik hoop dat het over een half jaar stukken beter gaat en ik in elk geval parttime kan gaan werken, maar dat weet ik natuurlijk niet. Mis het werken en wil graag mijn zelfstandigheid weer terug. Als ik dat kan, ga ik kijken of ik een huurwoning kan regelen. Ik was eerst heel droevig om mijn omgeving te moeten verlaten maar dat wordt wel steeds minder. Mijn ex heeft hele verhalen over mij lopen ophangen en iedereen vind hem zielig. Ik heb niet eens zin meer om mensen mijn verhaal te vertellen. Het interesseert me eigenlijk niet eens meer. Eerst maakte ik me daar nog heel druk om, maar inmiddels niet meer. In 4 maanden tijd ben ik daar nu inmiddels wel heel hard en makkelijk in geworden. Als mensen mij niet eens gaan vragen hoe het werkelijk is en alles slikken voor zoete koek zegt dat meer over die mensen en waren dat niet mijn vrienden. Deed pijn maar ben er inmiddels al overheen gestapt. Heb nog vrienden in Groningen en die contacten zijn er nog steeds. Als ik beter ben kan ik dat wel oppakken, ze weten wat er speelt. Nu heb ik er geen puf voor. Had afgelopen week een vriendin aan de telefoon en die heeft mijn man nooit gemogen en hem altijd al ontzettend dominant gevonden. (Dat wist ik altijd al) ze hebben zelfs een keer ruzie gehad waar ik bij was 5 jaar geleden. Het verbaast haar allemaal niks. Als ik ooit weer iemand ontmoet gaat diegene eerst door haar gekeurd worden Haha. Dikke knuffel voor jou ook! Ben blij dat jij in elk geval goede ouders en schoonouders hebt en een lieve vriend die je steunen! Die heb je zo hard nodig nu. Xx

@Kannietmeer dat unheimliche gevoel heb ik ook nog heel vaak, een soort vreemd gevoel in mijn hoofd alsof er iets raars gebeurt in mijn hoofd/lichaam. Het voelt idd heel akelig. Ik kan mijn rust niet vinden. Van mijn moeder ben ik welkom van mijn stiefvader niet. Die zegt je bent welkom, maar ondertussen zegt hij ook; maar dan ga ik wel heel veel weg en ik weet niet hoe lang ik het trek etc. De vorige keer zei hij nog; ik trek dit niet nog 2 maanden. Dus tja. Lekker dan. Mijn gevoel richting mijn stiefvader verandert ook behoorlijk moet ik zeggen. Voel me daar dus erg ongewenst. Ze zijn nu even met vakantie maar als ze terug zijn ga ik weer weg. Ik zie het wel. Ik weet het allemaal echt niet meer. Hulp van mijn familie krijg ik ook zo goed als niet. Ik weet niet of ik ooit hieruit ga komen maar ik zal voorgoed anders in het leven staan als ik hier wel uitkom. Ook naar mijn familie toe. Daarnaast blijft mijn familie maar rare dingen zeggen; dat ik een huis moet gaan kopen (laat me niet lachen! Waarvan??? Heb 1000 euro UWV en scheiding is nog niet rond. Alimentatie is niet geregeld en met het afkoopbedrag kan ik nog geen huis kopen). Geen baan en kan nog niet werken. Ik erger me kapot aan mijn omgeving omdat ze dingen blijven roepen die geen oplossing zijn. Voor eerst ga ik weer terug naar mijn vader over een paar dagen. Hopelijk kan ik daar nu rustig verblijven, herstellen en dan langzaam mijn leven gaan oppakken. Mensen zeggen vaak dingen zonder dat ze zich in de situatie verdiept hebben. Ik zei ook tegen mijn moeder, jij hebt jaren geleden je eigen zaak verkocht en bent voor je liefde naar Amsterdam verhuist. Stond niet ingeschreven voor een woning. Vlak daarna kreeg ze kanker. Stel dat je toen ook aan de kant gezet werd? Wat had je dan gedaan? Daar stond je dan; ziek, niet in staat om te werken dus geen inkomen, je was niet getrouwd dus geen alimentatie en stond niet ingeschreven voor een woning dus sociale huurwoning geen optie. Want zo ligt het dus even bij mij. Toen zei ze; dan zou ik tegen je vader hebben gezegd dat ik alimentatie nodig heb. Zucht! Dat had dus niet gekund want ze was gaan samenwonen en daarmee vervalt je recht op alimentatie. Dus ik erger me dan zo. Ik loop constant tegen dat soort dingen aan, zogenaamde goedbedoelde adviezen waar ik niks aan heb en ik word er moe van. Ik heb daardoor geen zin meer om met mensen uit mijn omgeving te praten. Trek me terug. Het is denk ik goed dat ik naar een psycholoog ga, om te praten over wat ik allemaal heb meegemaakt in mijn huwelijk en wat me is overkomen. Heb denk ik een behoorlijke verwerkingstijd nodig. En door hoe zwaar ik het nu heb, leer ik mijn familie nog beter kennen. Ik wil zeker niet zielig gaan zitten doen hoor, maar ik vind bepaalde dingen en hoe mijn familie mij nu “steunt” wel erg. Mijn vader is overigens wel een steun maar die heeft zichzelf in een ingewikkelde situatie gebracht waardoor hij me niet heel goed kan steunen nu, omdat hem ook zaken boven het hoofd groeien. Mijn moeder zit tussen mij en mijn stiefvader in en zat vorige week te huilen. Ze zei zelfs; en anders ga ik ook scheiden en gaan wij wel met z’n 2en verder en zien we wel hoe we ons redden. Ik vind het echt bizar. Ik heb zelf geen kinderen maar zou toch denken als ik een man had, die kinderen had uit een vorig huwelijk en die zaten zo in nood, geen twijfel mogelijk, we gaan helpen. Daarnaast wordt het er wel heel erg opgegooid dat mijn stiefvader het hoofdinkomen heeft en het dus zijn huis is. Maar in de woning zit ook geld van mijn moeder. Ik krijg gezien mijn verleden, echt de kriebels van dat gedrag, als mannen er zo in staan. sorry beetje lang verhaal geworden ;)