Overigens heb ik gisteren en vorige week opeens een stap gezet in het verwerken van de dood van mijn vader volgens mij. Heel fijn. Ik kon dat bewust doen. Dat was zo mooi!
Ik mis hem steeds meer. Dat had ik niet verwacht. Het missen heeft vele gedaanten, maar één ervan, een belangrijke heeft te maken met plekken uit mijn jeugd. Binnenkort wordt een oud gebouw gesloopt dat een rol speelde in ons verleden. Ik heb vorige daar vorige week afscheid van genomen. De vloertegels aangeraakt, foto’s genomen en (de gedachte aan) mijn vader daarin toegelaten. Het voelt goed. Ik ga niet meer terug.