Ik mis het geluid van andere mensen in dit huis. De rommel die overal rondslingert, schooltassen, fietsen pal voor de deur in plaats van twee meter verder de garage in. De overblijfselen van D's tigste hobbyproject dat nooit afgemaakt gaat worden. De typische luchtjes in de badkamer. De overvloed aan cosmetica troep die meegroeide met de leeftijd van dochter E. Soms mis ik zelfs de geur van aangebrand eten.
Ze zitten in hun examens en ik kan ze niet eens bellen om te vragen hoe het ging of om succes te wensen. Omdat ik ze teveel afleid, uit de concentratie haal en overall gewoon lastig ben om contact mee te hebben.
c doet z'n best, natuurlijk doet ie dat, volgens mij kan hij niet anders dan best. En zonder zou ik helemaal verloren en verdwenen zijn, maar toch, het vult niet alles meer op. Het gat wordt groter en ik word kleiner.
J zit down under en heeft het daar veel te veel naar haar zin. Ben allang blij dat elk visum voor daar een tijdelijke is, anders kwam ze nooit meer terug, denk ik.
Het is veel te veel en veel te groot om te kunnen zien hoe ik hier uit kan komen.