Quinn

Vragende mensen worden overgeslagen

Ah lekker, koffie. Goedemorgen. Weinig geslapen, veel gedacht. Rapilos, wordt het wel langzaam wat beter? Dagpact Nadia Lars Zbb Nooitgenoeg Momentum stekker leila kohtje Bor Quinn

Mond belijdt wat het hart niet echt durft te geloven.

Blijkbaar meld ik me tegenwoordig niet meer af. Slordig. Bij deze, nuchter, dag 32 is voorbij. Welterusten.

Twee keer moeilijk, twee keer overwonnen. Wat een dag!

Stap voor stap. Niet overhaasten. Een nachtje over slapen. Thuisfront erbij betrekken. Rationeel benaderen. Na blijven denken. Vandaag schoot ik flink door in mijn uiterste best doen. Overa scherp in zijn en dat ook flink laten merken. Kijk hoe wakker en fit en helder en logisch ik ben! Kijk nou, wat een vooruitgang! Ik ben niet gek, kijk maar hoe goed ik presteer! Duurde even voor ik doorhad wat ik aan het doen was. Faken. Faken dat alles prima met me is en de sprongen vooruit elkaar in hoog tempo opvolgen. Na nog geen dag was ik al doodop van mezelf. Als ik dit zes weken wil volhouden, ben ik één, vermoeider dan ooit en twee, waarschijnlijk eigenlijk helemaal niets opgeschoten. Want fake it till you make it gaat in dit geval niet werken. Dat weer ik, want dat heb ik vaker gedaan, jaren zelfs. Doen alsof er niks aan de hand is, alles onder controle. Stoere, sterke man heeft niemand nodig. Dat idee. En ik was hier juist heen gegaan, omdat ik wel hulp nodig heb. Stoer en sterk als ik ben. Dat nu ontkennen, maakt de afgelopen tijd alleen maar verspilde moeite. Dus, risicogeval, get a grip, zet die stomme knop om en laat jezelf nou maar zien hoe kwetsbaar, klein en bang je eigenlijk bent. Als ik mezelf accepteer, ooit, heb ik die verdoving misschien niet meer nodig. Ooit... op een dag, zal er iemand tegen mij zeggen "jij een drankprobleem? Daar kan ik me niets bij voorstellen!"

Ja. En nu moet je het allemaal voelen, binnen laten komen, nadenken of je er wel of niet iets mee gaat doen en zo ja, wat dan. In plaats van er gewoon wat overheen te kieperen en weer door te gaan. Maar je schrijft zelf al tot ik ga relativeren en dan zakt de emotie. Nog meer winst. Welterusten!

Nee jongen, dat is een winstpunt. Je zag het, schrok ervan en nu kun je daar wat mee gaan doen, het verbeteren voor een volgende keer. Van die leermomenten, zegt de eeuwige docent in mij dan weer.

Hmm, ik weet niet, ben altijd meer van het mening vormen en die voor je houden. Okee, misschien was ik inderdaad druk en aan het compenseren.

Hmm, meer dat ik vandaag overal een mening over heb (okee, dat heb ik altijd) en die ook uitte (dat doe ik zelden).

Hoef vanavond niet sociaal te doen en voel me alsof ik spijbel. Doe ik ook, ik zou nu moeten slapen of in elk geval rusten. Blijkbaar ben ik druk aanwezig geweest vandaag.

Shit... de frik heeft wel gelijk ja. Herkenbare valkuil voor me. Jij ook Lars?

Kan ik me indenken. Onverklaarbare dingen in je lijf gewoon laten checken, is niks raars aan.

Lekker laat, maar welkom! Al mooi op weg zie ik, fijn.

Het eerste deel van je post wil ik graag liken. Het tweede niet natuurlijk. Even aankijken en als het blijft aanhouden, huisarts bellen?

Goed om de situaties niet je hele stemming te laten beïnvloeden. En inderdaad, bijna weekend!

Wist ik wel basta Evaluatie was heel verrassend, not. Gisteren ben ik besproken, vandaag kwam mijn pber met het advies van de behandelaars. Sowieso vinden ze dat ik hier nog een periode zou moeten blijven, dus nog zes weken eraan vastplakken. Dit omdat ze er weinig vertrouwen in hebben, of eigenlijk, vinden dat ik er weinig vertrouwen in heb, dat ik gestopt blijf als ik nu vertrek. Geen slecht punt, die accepteer ik. In die periode doorgaan met therapie die wat op lijkt te leveren. Dus gesprekken met de psych, die vrolijke groep, PMT en creatieve therapie. Ik kan niet zeggen dat ze geen vol programma voor me hebben verzonnen. Maar goed, vooruit, tot zover. Eventueel verlof afhankelijk van hoe ik me voel die week. Ook niet onredelijk en ook niet ongewenst. Dus okee, ik ben akkoord. Tot zover. Verder advies is namelijk om hen tijdens die periode te laten zoeken naar een GGZ instelling dichter bij mijn thuis. Say what? Het team aan ongetwijfeld deskundige en verstandige en intelligente mensen denkt niet dat ik over zes weken zover ben dat ik de wereld weer in kan. Dit gezien de depressies en suïcidale neigingen. En dan dichter bij huis, want,zei mijn kalme, koude, zakelijke pber zomaar onverwacht lieverd (ja echt, dat zei ze ) we zien je hier wegkwijnen. Ik ben zo blij dat ik mijn handen onder tafel had. Ben bang dat ze ze anders had vastgepakt. Als in, what the fuck? Ik ben potverdorie geen puppy of zorgproject. Okee, dat laatste wel dan. Maar echt, gatver, ga weg, houd afstand alsjeblieft. In elk geval, daar ben ik het dus niet mee eens. Zes tot acht weken nog hier, goed. En daarna wil ik naar huis. Punt uit.

Goedemorgen. Evaluatie vandaag en bespreken hoe verder. Dagpact: Nooitgenoeg Quinn

Waarom erover praten? Omdat ik het al jaren heb weggestopt onder een flinke laag alcohol, drugs en andere quick fixes. En nu dat alles is gestopt, want afgezien van medicatie op recept gebruik ik nou niks meer, verzuip ik er zo ongeveer in. En ik stik, omdat ik geen manier heb geleerd om normaal met dit alles om te gaan. Niet anders dan gaan drinken. Snuiven. Overmatig veel werken. Pillen zoeken. Of het bed van een ander. Wat dan ook, om me maar niet bezig te houden met dat. En als dat niet stopt, als ik niet alsnog om leer te gaan met dat hele pakket aan rottigheid, dan blijf ik het zelfdestructief aanpakken. Want ik kan het niet verdragen, niet uitzitten. Zoals ik het tot nu heb aangepakt, leg ik de schuld bij mezelf. Straf ik mezelf. Maak ik mezelf langzaam maar zeker dood. Daarvan zeggen ze dat ik het anders moet leren zien. Dat ik geen schuld heb en geen reden om mezelf te straffen. En rationeel weet ik dat ze gelijk hebben hoor, echt waar. Als ik de anderen van zo'n groep hoor, geef ik hen ook beslist nergens de schuld van. Maar toch ligt het bij mij anders. Je weet toch.. Nu pillen scoren (van die nette van een echte dokter hè).

Thanks, maar nee. Het komt wel goed, this too shall pass. Ik ga geen gekke dingen doen die niet terug te draaien zijn, maar tyfus, ik zit op slot en sta op uitbarsten tegelijk. Ik wil zo graag, maar ik kan het niet. Bang om verkeerd begrepen te worden. Bang om niet serieus genomen te worden. Deja vu, schreef ik dit vorige week niet ook al? Net een hamster in een wieltje. Kan ik niet, of durf ik niet? Vandaag in de groepstherapie verteld dat mijn pa geloofde in een opvoedkundige tik op z'n tijd. Ja joh, opvoedkundige tik en op z'n tijd. Understatement van de eeuw. Maar ik heb besloten om het als een klein beginnetje van het delen te zien. Je moet ergens lichtpuntjes vandaan halen toch?

Edit: bovenstaande neem ik terug.

Hé, lief dat jullie aan me denken. Even kort een berichtje, voordat basta daadwerkelijk citaten van Tolle gaat strooien. Het gaat niet goed, sowieso vorige week al niet, al hielp het weekend dat wel wat naar de achtergrond. Gisteren dus de druppel. Zonet een kort gesprek met een begeleider hier, in de trant van het benoemen van hoe voel je je momenteel en mijn woorden van de dag zijn moedeloos, triest, op. Ik vecht er tegen, echt waar, maar als ik heel eerlijk ben, wil ik gewoon niet meer, er is niks meer over om nog wat uit te halen. En ik voel me een idioot dat ik dit hier alsnog neer zet, maar het zij zo. Bezopen dat ik nu het gevoel heb dat ik er een disclaimer bij moet zetten.

Sluit voor hier en nu het forum eerst maar af, wellicht is het rottige gevoel dat ik ervan krijg morgen of overmorgen wel weer weg, misschien ook niet. Geen zorgen, ik kom heus wel weer. Maar nu even niet. Mazzeltov.

Dat was beslist niet mijn bedoeling, sorry.

Plagen mag, zolang het maar geen treiteren wordt.