Quinn

Ja, enig kind. Ergens niet (meteen) op ingaan, betekent niet dat het niet door werkt in mijn hoofd hoor smart. Maar er zijn dingen die inderdaad zo precair zijn, dat ik het gewoon nog niet aandurf. Ik weet dat zij verantwoordelijk waren Meya, maar weten en weten zijn twee. Net als dar rationeel, objectief en mild kijken naar anderen gemakkelijker is dan naar jezelf. Zo treinen. Moet nog even kijken hoe laat enzo. Genoeg denktijd onderweg in elk geval.

Er zijn van die dagen dat het eeg goed is dat ze hier geen drank verkopen. Kan ik me tenminste nuchter afmelden. Welterusten mensen, succes met de laatste dag morgen.

Ik ga vast in de slee zitten, beetje sterren kijken.

Nee, ze zijn beide al jaren dood. Pa nu dertien jaar, maar toen had ik al een jaren geen contact meer met ze. Later wel weer wat contact met ma gehad, maar dat is niet heel goed bevallen. Zij is nu zes jaar geleden overleden. Twee onbetreurde overlijdens. Heb jaren medelijden met haar gehad, totdat we een gesprek hadden over vroeger en pa en ik vroeg of ze nooit iets had b gemerkt. Haar reactie was toen, jawel, maar als ie bij jou was, was ie niet bij mij. Daarna ook met haar geen contact meer gehad. Ze hebben elkaar verdiend. Bitterness, een hoop woede, verdriet en onbegrip. Er is geen waarom, zegt ook deze psycholoog. En dat er geen schuld bij mij ligt. Toch voel ik me smerig en ongewenst, een monster. Want er moeten redenen zijn. Mijn beste herinnering is nog steeds de deur die ik achter me dichtgooide op de eve van mijn achttiende verjaardag. Beetje jammer alleen dat ik daarna de deur van de kroeg open trok.

Dat klinkt alsof deze week vakantie, maar ook de weken met meer rust ervoor, je echt veel goed hebben gedaan. Fijn!

Grinn, mijn dochter wordt ook afgekort naar Jas. Niet dat ze dat leuk vindt, maar vooruit. Vroeger gilde ze dan altijd ik heb geen MOUWEN!

* man, soms word ik gewoon emotioneel van jou.

Waar zitten voor mij de uitdagingen... oef, lastig. Maar goed, lastige vragen zijn juist degene die de moeite van het beantwoorden waard zijn, leer ik anderen altijd Ik denk dat mijn grootste uitdaging altijd is geweest te bewijzen dat mijn pa ongelijk had en dat ik er wel degelijk toe doe. Dat ik wel degelijk wat kan bereiken. Een bestaan op kan bouwen met relatie, kinderen, baan, welstand en dat dan op mijn manier, niet op die van hem en ondanks hem. Afzetten tegen dus. Ja, op mijn leeftijd nog steeds ja, triest. En toch, ondanks alles dat ik ogenschijnlijk voor elkaar heb gekregen, is het gewoon niet genoeg en niet goed genoeg. Even een moment van nietsontziende eerlijkheid maar dan? Mijn reden om te gaan drinken, ben ik zelf. Niet de omstandigheden, niet de mensen die wel of niet bij me zijn op dat moment. Het drinken doe ik puur en alleen om ver weg te kunnen komen bij mezelf, bij dat beeld dat ik heb van mezelf, zoals dat is gebeeldhouwd door hem. Want dat ik ondanks alles nog steeds graag zou willen voldoen aan zijn standaarden. Triest hè, net zo'n geschopt hondje dat blijft bedelen om aandacht en liefde bij degene die schopte.

Dan hoop ik dat je bediening in de buurt hebt

Sorry, ik deed een mini winterslaap.

* Rapilos, dat is balen! Goed dat er hulptroepen waren. Hoe is het nu met je?

Ik denk dat de drang om maar door te gaan te maken heeft met de angst geen balans te kunnen vinden. Ofwel, als ik meer in rust kom, ik doorschiet naar ledigheid en apathie. Het grote alles of niets dilemma, zeg maar. En dus maar doorgaan, terwijl het eigenlijk niet meer gaat, om te voorkomen dat er stilte valt. Hier ben ik natuurlijk enorm veel bezig met kijken naar mezelf, wat me in een aantal opzichten prima af gaat en in andere opzichten best wel beroerd. Hé kijk, ook daar zit niets tussenin. Maar goed, behoefte om voortdurend druk op mezelf te houden, overal uitdagingen in te blijven zoeken. Thrillseeker misschien? Of hangt het gewoon weer samen met dat negatieve zelfbeeld, dat zegt vanuit je aard ben je geneigd tot niets, dus dwing ik je om door te gaan. Morgen ga ik naar huis, met de trein dit keer, want ik ben tenslotte zelfstandig en zelfredzaam genoeg. Dan zondag weer terug naar hier, daarvoor ga ik mijn puppy oogjes gebruiken, echt geen zin in de trein dan. En dat is voorlopig maar even het laatste verlofweekend. Het kost me gewoon te veel, zowel in de voorbereiding als in het weer wennen aan dit hier.

Knuffel Fleurtje

Blijkbaar eraf gevallen, toch er wel weer op, al is het maar een steuntje in de rug. Dagpact; Lars Kameel Momentum rapilos Lika Stekker Quinn

geeuwt ja, wakker genoeg om in de slee te stappen. verder slaapt.

Overigens is het die van Anderzorg: en ik weet dat dit de leven is.

Misschien is het er beide tegelijk? De positieve stappen die je hebt gezet, zijn echt niet weg omdat andere dingen minder goed gaan. Ze bestaan naast elkaar. En nu is het een goed moment om weer wat meer aandacht te geven aan dat wat je verbeteren wilt.

Half tien? Dan draai ik me nog even om. Gefeliciteerd met je jubileum Bob.

Leven wordt voorafgegaan door het, niet door de, stomme verzekeraar.

Goedemorgen. Bij jullie ook zo ontzettend koud? Sterkte vandaag Vol. En beterschap voor nancy. Dagpact Lars Kameel Momentum

Jawel, maar het is niet iets waar ik zo een eind over weg praat. Wat is het dat je weten wilt?

De vraag is niet tobben of niet tobben maar hoe stop je dat ongewenste tobben?

Beter laat dan nooit. De foto van Asterix schudde me wakker. Dagpact Kameel Lars Rosa Momentum Nadia Lika rapilos Spirit Stekker Bor Quinn

Bedankt MijnGerrit. Ik weet niet of we daadwerkelijk zoveel verschillen overigens, maar dat terzijde. Wat een beeld, al drie jaar nuchter, kan me er nog steeds geen voorstelling van maken. Leven van dag tot dag hè. Je zet me weer aan tot nog meer denken. Het hele waarom, hoe dan, wanneer etcetera. En het nadenken lukt vandaag niet erg goed, blijkbaar ergens een virus op weten te lopen. Maar, in mijn geval is wel vaker gebleken dat wat minder nadenken bijzonder helpend kan zijn. Vriendin en ik zijn erg slecht in samen communiceren en erg goed in het invullen wat de ander waarschijnlijk zal bedoelen. Dus dat misverstand is de wereld inmiddels weer uit, al weet ik nog niet zeker wat ik het weekend ga doen. En dan, rust in je hoofd, meer rust van binnen en meer in balans. Jij beschrijft het als iets goed, iets wat je prettig vindt en wat in z'n algemeenheid je leven verbetert. Voor mij is rust min of meer synoniem aan angst, onzekerheid, paniek. Bezig blijven, door blijven gaan, constant nieuwe uitdagingen opzoeken. Alles om die toestand van rust en stilte maar te vermijden. Want in rust zoals ik het zie, gaat alles instorten tot een totale chaos. En geloof het of niet, ik ben een erg precies en geordend mens, op het neurotische af. Hell, wat ben ik eigenlijk aan het schrijven. TLDR: help, ik wil ondanks de blessures gewoon knalhard doorrennen. (figuurlijk uiteraard) Edit: fijne vakantie trouwens!

Er passeren wat zaken tegelijk. Ex die constant dezelfde streken flikt, maar nu bij mijn dochter. Vriendin die aangeeft me liever niet thuis te hebben als het zo knokken is. Erg goede vriendin die geen contact meer wil, zo ineens. Het vat loopt weer aardig vol. De vooruitgang zit er in dat ik de signalen heb herkend. Dat wil zeggen, mijn vriend vertaalde mijn verhaal naar wat er nou echt speelt in mijn hoofd. And we do not wanna go there. Zo bekeken ben ikzelf toch ook wel degelijk vooruitgegaan, heb er tenminste over gepraat.