Lieve mensen, met tranen in mijn ogen lees ik jullie: wat voel ik me hier gezien en gehoord én meest belangrijk voor mij niet veroordeeld.
De schade valt mee. Het was een lichtere dag. Waarom ik dan toch dronk? Daarom misschien, het voelde even als blij en dankbaar en wilde dat vieren. Zoiets.
Gesprek op school ging heel goed en daar werd jongste (en wij) gehoord. Het wordt heel serieus genomen en ze gaan ermee aan de slag, ook concreet. Kinderen uitkiezen die wel matchen en samen laten werken met hem, opletten dat hij niet teveel alleen zit, etc. Over een tijdje opnieuw gesprek om te kijken of het verschil maakt.
Ik voel me minder down, uiteraard hierdoor en misschien door de extra AD of misschien omdat het tijd is uit mijn dal te klimmen. Ik weet het niet. Probeer dankbaar te zijn met wat nu is en hoop dat het een belofte is voor een stijgende lijn. Ik heb wel besloten te stoppen met vechten tegen het hier-zijn. Dat was het niet letterlijk, maar het ging wel steeds meer zo voelen. Accepteren dat ik hier ben. Dat scheelt enorm en helpt jongste misschien ook als hij merkt en voelt dat ik ook hier 'ben'.
Ik hoop dat dit een beetje te begrijpen is?!
De dagdraad vind ik lastig, omdat ik hem weer niet waar heb gemaakt en omdat het schrijven heen en weer door anderen me niet altijd erg aanspreekt. Vandaag drink ik niet en blijf ik even op mijn eigen draad daarmee.