Hai Lars en iedereen die mij leest.
Nee, niet meer vastberaden (zou wel fijn zijn), maar denk wel 'meer serieus' in die zin dat ik dingen nu wél meer aanga ook op het lichamelijke vlak. Wat heb ik m'n lijf aangedaan, hoe lang heeft het nodig et herstellen, wat kan ik daar extra voor doen, etc. Dat helpt me als ik denk ''zo zin in een glas, of waarom niet, etc''.
Gisteren weer eens stukje verder met het zelfonderzoek. Over je essentie. Nou, dat suddert nog wel even door. Misschien schrijf ik later nog wel over. Je voelt dan echt wat je mist, wat je zou kunnen of sterker wat zou je eigenlijk moeten zijn, oh wat mis ik dat, het in mijn kracht staan. Maakt me verdrietig en tegelijk ook een soort van strijdlustig.