Yogajuf

Een hele grote fiets vol bloemen voor Pumpkin, Marc, Fruit, Nancy en Mirjam!

Walrus, benieuwd hoe het nu met je gaat

Van harte BillieBob!

Anna en Ferry, Erik, Miki en Rosa, gefeliciteerd! Een mooi stel zijn jullie, alleen wel een beetje overdreven hoe jullie vooruitlopen op de kalender.

Gefeliciteerd JaNina

Lieve Jane, je bent een sterretje!

Grappig, dat had ik ook. Eerst eng, daarna rust.

Rosa, ik ben niet het maatje waar Jane het over heeft, maar als ik jou was zou ik wel proberen of je die gevoelens van achterdocht/nieuwsgierigheid kunt loslaten - tenminste, als je er last van hebt. Het is echt niet mogelijk om alle onderlinge communicatie en netwerken van frummers bik te houden - en waarom zou je dat willen?

Hi hi lieve Jane... Je zou ook skype eens kunnen proberen, om te kijken hoe dat je bevalt. Xxx

Het nadeel van relatief "makkelijk stoppen" is er ook. Sinds een tijdje gaat het me in het dagelijks leven net iets minder voor de wind. Kleine en grotere ergernissen zorgen voor frustratie, rusteloosheid en wat vermoeidheid. En daar kan ik als verslaafde natuurlijk niet tegen.

Leuk dat je er bij bent Elma!

Heel leuk je weer te zien Elma

Even uppen, voor nieuwe mensen die misschien willen komen. Op 18 september is er een meeting met leden van dit forum, ergens in Brabant.

Dribbel, toch een

Goeiemorgen, Etty, ken je De Grote Verdoving van Erik Stofferis? Lijkt me wel iets voor jou.

Mooi An! Hier wordt de lichamelijke drang ook steeds minder. En ja, ik herken de psychologische valkuil. Maar het goede nieuws is..... Geen ons erbij, zelfs wat afgevallen nu!

Soooheeee!!! Ben je even weg... Een heleboel namen sinds eergisteren, dus gewoon een grote bos poesjes voor Lars, Jannigje, Dhen, Soothe, Bolletje , Sowhat, Nbw, Happiness en Kwispel!

Naar mijn mening heb jij wel degelijk invloed op bovenstaande gebeurtenissen. Alles wat je hebt ervaren in je leven, van kinds af aan, heeft invloed op de keuzes die je nu maakt. Je zonen doen wat ze nu doen, omdat ze zijn geworden wie ze zijn - en dat is bepaald door onder andere hun opvoeding en hun ouders. Dus ook door jou. Dat bedoel ik niet als vingerwijzing, maar als feit waar jij niets aan kunt doen. En wat gebeurt is, is gebeurd. Het goede nieuws is: je hebt nu als moeder nog steeds invloed. Ook in positieve zin! Zeker op je jongste. De puberteit geldt als herkansing (!) Agnieta, het allerbeste wat jij kunt doen voor je zoon nu, is jezelf en je verslaving serieus nemen en de vrouw worden die je kunt zijn. Hem laten zien dat positieve verandering mogelijk is. Een voorbeeld voor hem zijn. Ik geloof zeker dat je het in je hebt.

Wat het voor mij betekent Lars, is dat als ik me schaam (of schuldig voel) voor iets wat ik heb gedaan, dan wijs ik eigenlijk een stukje van mezelf af. Want als ik me ergens voor schaam, dan wil ik dat stukje - bijvoorbeeld mijn verleden - eigenlijk liever niet hebben. Dat betekent dat het er niet echt mag zijn. En als dat stukje er niet mag zijn, dan mag IK er dus niet helemaal zijn van mezelf, zoals ik ben. Dan ondermijnt ik dus eigenlijk mijzelf, om helemaal te "zijn".

Powerhutje weer een maand verder op haar ingeslagen pad...

Zo herkenbaar Erik. Ik was toen ik dronk geen hulpverlener, maar ik kan het "er niet kunnen zijn" als drinker, toepassen op alle menselijke relaties. Ik geloof alleen dat wij de zelfveroordeling en het schuldgevoel nu mogen loslaten. (Zeker) niet als ontkenning of goedpraterij, maar inderdaad omdat het ons niets brengt, omdat het irrationeel is vanuit de gedachte dat we helemaal niet zo veel controle hebben op wat er gebeurt, omdat het verleden het verleden is, maar vooral omdat het ons belemmert om helemaal in onze kracht te staan, in het hier en nu; om er nu echt te kunnen "zijn" dus, voor onszelf en voor anderen.

Etty, bedankt voor je mooie teksten vandaag. Die raken me. En ook de bijdragen van fleur, sowhat, lars en fruit deden wat met me. Ik heb weliswaar geen kinderen, maar ook ik ben "kind van". Vanavond hoorde ik ergens het woord "ontschuldigen". Ik heb mijn ouders nu wel echt kunnen ontschuldigen. En ik zie nu ook wat mijn verleden me heeft gebracht, hoe het leed ergens toe kon leiden, mijn klacht mijn kracht werd, etc. Ik vermoed dat de meeste kinderen wel in staat zijn tot vergiffenis van hun ouders. Want de liefde van kinderen voor hun ouders is misschien wel per definitie onvoorwaardelijk. En toch... ja, het breekt ook mijn hart wanneer ik een gebruikende ouder in ontkenning hoor. Aan de andere kant, misschien is het schuldgevoel wel gewoon te groot, en te pijnlijk. En is ontkennen een manier om dat niet te voelen. Voor een van mijn ouders was / is dat denk ik wel zo. En ook dat vergeef ik haar daarom weer.

Vorige week kon ik me heel slecht concentreren op werk. Een 4 op een schaal van 0-10. Dat gaat deze week een stuk beter, merk ik. Een 6,5! Humeur is nu ook weer goed, na een tijdelijke dip. :-)

Claartje, hoi, even ingelogd voor jou. Is dit het nou?, vraag je. Dat is precies wat ik dacht na een paar weken onthouding. Het antwoord is voor mijzelf geweest: dit is slechts het begin. Het begin van een pad, het pad van herstel. Dat bestaat uit heel veel voelen, denken, doen, beleven, huilen, lachen, werken aan jezelf en: verandering op alle vlakken. Voor mij was en is dit het ware levenspad, een weg waarop ik mezelf vond en vind, met als doel: mijzelf zijn. Ik ben zo ongelooflijk dankbaar dat ik dit pad ben ingeslagen! Het was en is levensveranderend. En ik ben heel, heel tevreden en gelukkig met wie ik vond en wie ik nu ben. Je doet het super Claartje! Knuf van yo

De trek wordt duidelijk minder! Ondanks best nog wat stress. Dikke vette joehoe!!! (En tot nu toe ook gelijk gebleven qua gewicht) Het hoeft niet meer.