Menja42

Het is zeker een interessant onderwerp. En ik begrijp dat de meningen verdeeld zijn. Wat maakt de wetenschap uit als er een duidelijke regel is: accepteer dat als je verslaafd bent geworden de enige remedie voor de meesten is: geheelonthouding. Vanuit mijn eigen optiek ben ik dan weldegelijk geïnteresseerd in de 'techniek' erachter. Ik rook omdat ik drink, maar als ik niet drink, dan rook ik ook echt maar 1 sigaret per dag en als ik drink, dan heb ik vaak nog behoefte om een peukie op te steken, terwijl de fles al leeg is. Ook vaak uit verzet, omdat ik er tegenop zie de volgende dag weer naar die doodsaaie baan te moeten gaan. Maar zonder drank vind ik roken vies. Ben ik dan rookverslaafd? Als ik ergens op visite ben, dan drink ik geen of een glaasje. Waarom? Ik krijg pas tegen 22 uur 'trek', maar er trek in hebben, dat heb ik allang niet meer. Op dat moment wordt mijn 'verslavingscentrum' dan ook nog niet getriggerd. En sterker nog, omdat ik zo slecht tegen het emotionele geweld van relaties kon, ook voor ik begon te drinken, ben ik al nu vrijgezel. Maar ook in relaties kon ik niet drinken met mijn vriendin erbij. Hoe anderen dat doen, dat zullen dan wel de verborgen flessen zijn... Hoe dan ook, ik heb een ritueel dat eruit bestaat om zo moe te worden dat ik een uur of 7 kan roezen. Dat houdt in de praktijk in, dat ik na 22 uur, heb ik op de valreep een flesje gehaald, begin en dan tegen 23:45 mijn bed in duik om, om 7:45 weer op te staan. Maar regelmatig gaat dat niet zoals gewenst, dan wordt ik eerder wakker of kan de slaap toch niet vatten. En dat ritueel kan ik slechts uitvoeren als ik alleen ben. Ga ik naar een feest? Dan drink ik bij voorkeur niet, omdat ik er niet gezelliger van word en het me meestal ook niet smaakt. Dan maak ik dus nog een heel rationele beslissing waar ik bij blijf. Het stadium dat ik geen maat wist te houden, vaak ook omdat ik niet at voor een feest, dat deed ik daar wel, maar dat is dan eigenlijk te laat, ligt al ver achter me. Ga ik naar de kroeg, dan kom ik niet meer stomdronken thuis, omdat op een gegeven moment de maat vol is. Maar nu de grootste valkuil nog, het slaapritueel. Daar zal ik echt een goed plan voor moeten maken met hulptroepen, want sociale controle is mijn sterkste antabuse! Ik merk de infiltratie van het forum al in mijn systeem en dat is goed!

Succes Sprankeltje!

Hoi Huttula, Dat de boel snel verslijt, dat ondervind ik aan den lijve, al een tijd. Hypertensie, tachycardie, hypercholesterolemie, allemaal pillen voor, obesitas, tinnitus, begin dit jaar 'brandende' benen, dat is nu weer verdwenen, maar ik heb nog wel opgezwollen voeten als ik 's ochtends opsta. Gastritis, sinds een maand chronisch muziek in mijn hoofd, ach zo fijn! En als klap op de vuurpijl sinds vorige week een ademhalingsstoornis. En dat zijn dan alleen de ‘zichtbare’ kwalen. Mijn kransslagaders zijn ook al aan het verkalken. Vrijdag jl. bloed laten prikken, lever, nieren, suiker, zuurstof, alle waarden binnen de grenzen, maar toch, als ik niets doe zoals liggend in bed om te slapen, dan hoor ik constant muziek, steeds een fragment, keer op keer hetzelfde en nu is er dan bijgekomen dat mijn ademhaling ermee ophoudt. Waanzinnig! Lig ik in bed, val ik in slaap, stik ik bijna, omdat mijn ademhaling stokt. Daar ben ik echt door van slag geraakt. Klacht kwam de huisarts niet bekend voor, behalve dat hij aan slaapapnoe moest denken, maar ik heb er ook overdag last van, zodra ik er even aan denk, dan moet ik ook bewust gaan ademen. Kan nog aan mijn gewicht (100kg bij 180cm) in combi met de gastritis liggen, omdat door het opgeblazen gevoel mijn longen te weinig ruimte krijgen. Dus ja, ik moét stoppen en als ik zeg dat ik daar diep in mijn hart weinig voor voel dan zit ik nog in de ontkenningsfase, toch Gerrit? Want ja, op dagen dat ik me heb beheerst merk ik direct de volgende dag dat het werk minder vervelend is, maar feit blijft dat ik ergens bij toeval ben ingerold, omdat het UWV in mijn nek hijgde en ik daar nu in vast zit, omdat het a) zo specialistisch is en ik nooit een opleiding heb weten af te ronden c) iedereen zegt dat ik blij moet zijn een baan te hebben, wat ik mij terdege besef en waar ik ook dankbaar voor ben, vooral omdat ik me over geld gelukkig geen zorgen meer hoef te maken. Ik ben gewoon niet goed in het veranderen van situaties die niet goed voor mij zijn, op alle fronten, nooit geweest, terwijl ik vroeger toch een ijzeren discipline had.

Lady Jane, Dank voor je wijze woorden. Daar sla je de spijker op zijn kop. Vervat in het woord verwachtingsmanagement. Toen ik nog jong en onbezonnen was waren mijn verwachtingen (evenals mijn ambities) torenhoog. Toen ik dan ook de 'knieval' had gemaakt te beginnen met een anti-depressivum was mijn verwachting, dat ik me zo goed ging voelen dat ik geen behoefte meer aan drank had. FOUT!! En toen was ik er nog maar pas achter dat ik de fles niet kon laten staan. Prozac werkte als cocaïne. Nou heb ik daar geen ervaring mee, maar slapen deed ik amper terwijl ik er niet moe van werd en zweten als een paard, maar dan alleen mijn onderbenen?! Wel moet ik zeggen dat ik nadat ik op een avond toch gedronken had en daardoor maar liefst 3 tabletten Prozac had ingenomen, ik de volgende dag heel even een gevoel kreeg: aha, dus dit is wat mensen waarschijnlijk voelen als ze zeggen dat ze iets van hun leven willen maken. Even 'begreep' ik het leven. Dat is tevens de enige keer dat ik dat tot op heden heb gevoeld. En Hanneke, waarschijnlijk heb je gelijk en was bij mij de knop nog niet om. Hoe het werkt weet ik niet, maar toen ik de film supersize me zag, waarin de documentarist over zijn nek gaat van een supersize maaltijd van de Mac, kreeg ik alleen maar enorme trek in hamburgers. Zo kreeg ik van de AA enorme dorst, haha, en ze hadden daar Shandy op tafel staan, ook al zit daar 1% bier in, we hebben er toch om kunnen lachen ;-) Waar het op neer komt is dat ik a) erg eigenwijs ben en mijn leven van kind af aan al zo beroerd is, dat ik eigenlijk weiger de verantwoordelijkheid te nemen en dus inderdaad vind dat iets of iemand anders het maar voor mij moet doen. En dat is een grote denkfout, want alleen ik kan de fles laten staan! En zolang ik dat niet doe, blijf ik de neerwaartse spiraal van de kurkentrekker volgen...

Hoi Sandra, Begrijp maar al te goed hoe je voelt en ik ben ervan overtuigd dat een maatje helpt, samen sta je sterk. Ik woon in de omgeving van DH, dus we kunnen eens een poging wagen :-)

Mannen hebben ook diverse cycli, en zo ook van de hormonen, alleen merkt de gemiddelde man daar weinig van. Maar als je je constitutie gaat overbelasten met stress, drank en roken, om maar wat te noemen, dan kan je je bewust worden van die cycli. Vooral als een peut zegt: ga het eens bijhouden. Zo weet ik nu dat ik een week in de maand weinig dorst heb en een des te meer. Dat er een diepte- en een hoogtepunt zit in mijn stemming, zo rond de 4e en de 19e van de maand. En dat die eens in de drie maanden nog eens worden versterkt tot diepe depressie en een aan manisch schurkend goed voelen. Maar ik moet bekennen dat het me soms toch nog steeds overvalt, vooral de depressies.

Ik vind het wel een aardige vraag. En om deze ook te beantwoorden: tijdens mijn studententijd begon ik pas te drinken, daarvoor was ik er tamelijk wars van drank. Ik vond het onprettig om de regie over mijzelf kwijt te raken. Veel later kwam ik er achter dat ik als kind al depressief was, zo ook tijdens mijn studie en los van controle, verloor ik mijn controle. Drank werkte bevrijdend, ik werd er vrolijk van. Maar hoeveel ik dronk? Hoe vaak weet ik wel, meer dagen niet dan wel. Totdat de relatie die ik met een studente had uit ging. Toen ging het echt mis en daar ben ik niet meer vanaf gekomen. Dat is 20 jaar geleden. Wat ik me nog kan herinneren? In het studentenhuis verdronk ik mijn verdriet met een fles rode wijn per dag en als ik uitging meer, maar door mijn chronische vermoeidheid viel ik snel in slaap. Ik denk dat ik meer dan 15 jaar geleden overstapte op witte wijn, omdat ik soms misselijk werd van de rode. Dat waren literflessen van de Konmar, goedkope troep, maar die gingen niet in zijn geheel leeg in een avond. Het bijna iedere dag drinken is pas van de laatste tien jaar en in het begin ben ik overgestapt van wijn op bier. En dronk ik 2 halve liters per avond. Een paar jaar geleden nam de AH mijn favoriete biermerk uit de roulatie en ging ik weer witte wijn drinken, een fles per dag en soms zelfs meer (als de avondwinkel nog open is), als ik niet moe genoeg ben. In het weekend sowieso meer, want dan 'mag het'. Dan leeg ik er soms bijna 2 op vrijdag- en zaterdagavond. Nooit sterk. Door de jaren heen is het eigenlijk constant gebleven, maar mijn hersenen zijn er wel steeds afhankelijker van geworden. Van het minste of geringste slaan ze nu al op tilt...., maar dat merk je niet als alles z'n gangetje gaat.

Dank voor de reacties! Per dag bekijken, dat zal het motto moeten zijn. En om hulp vragen. Wat bij mij wel werkt is deel uitmaken van een groepsgeweten, al lukte dat bij de AA niet zo erg, omdat daar toch een soort hiërarchie heerste en de 'novieten' in het begin toch vooral hun mond moesten houden. Voor iemand die problemen heeft met autoriteit niet handig ;-) Dus eigenlijk ben ik op zoek naar een 'sponsor' en daar zag ik ook een forum voor, dus... En ook al is het een vicieuze cirkel en wordt sterk aangeraden in een proces als stoppen geen radicale beslissingen te nemen, ik weet dat mijn huidige werk een zware wissel trekt op mijn gemoed. Ik vind mijn werk echt zo vervelend letterlijk en figuurlijk, dat ik er met een klomp in mijn maag heenga. En ik heb er de energie niet voor, rara hoe zou dat nou toch komen?, daar iets aan te veranderen. Lange termijndoel dan maar.

Dat is inderdaad een mooie lijst. Grappig dat sommige punten bij mij andersom zijn. Ik ben juist veel te zwaar, omdat ik van de drank een onbedwingbare trek krijg en gezellig word ik er niet van, daarom drink ik al tijden niet meer op feestjes, dat kan daarna thuis wel. Met alcohol op wordt volgens mij niemand fris wakker, maar ik word zeker niet frisser wakker zónder, helaas...

En? Wat is het geworden? De slaap al kunnen hervinden?

Goedemiddag, Jaren geleden was ik ook al actief op dit forum tijdens een periode van werkloosheid, maar dat verwaterde toen ik een nieuwe baan kreeg. Dit weekeinde kwam ik toevallig (of niet?) een oude mail tegen, waardoor ik me weer bewust werd van Tactus en dit forum. Na het lezen van meerdere berichten bij diverse onderwerpen is het me wederom opgevallen dat de herkenbaarheid zo groot is van de persoonlijkheidsproblematiek waar vele berichtschrijvers en dus ook ik mee kampen. Zo kon ik als kind van 11 al niet meer vanzelf slapen. De druk om op school te moeten presteren was al te hoog voor mijn hersenen. Ik herken de verhalen van de angstige gedachte voor altijd te moeten stoppen, maar ik weet dondersgoed dat, dat de enige optie is. Waar ik verder mee zit is dat ik al het nodige heb geprobeerd, van cognitieve gedragstherapie tot Campral, van slaaponderzoek tot psychiatrie, van AA tot Prozac, maar steeds zonder succes t.a.v. mijn verslaving en/of slaapgedrag. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de ‘enige’ reden om te stoppen is dat mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid zo vreselijk hebben te lijden onder mijn drankmisbruik. Ik herken de dosering van Dribbeltje, flesje wijn door de weeks en richting de twee op vrijdag- en zaterdagavond, want dan mag het, en daar lekker bij roken. Een fles lijkt dan niet zoveel, maar dat is het natuurlijk wel, zeker met roken erbij een vernietigende combi. In de fora kom ik trouwens meer over ontwenningsverschijnselen tegen dan over aandoeningen door de alcohol, terwijl ik in beide ben geïnteresseerd. Kortom, langer dan een maand onafgebroken clean ben ik de afgelopen jaren niet geweest. En behalve het slechte slapen en (daardoor) snel geïrriteerd raken ken ik verder (nog?!) weinig ontwenningsverschijnselen, maar dat slapen is wel een structureel probleem. Dus ben ik benieuwd naar de harten die jullie onder mijn riem willen steken en verder zijn alle tips & trucs van harte welkom, want ik wil echt stoppen!

Hé Pippi, Exen, tja, die zijn toch levensgevaarlijk voor mensen met een copingsmechanisme voor prikkelonderdrukking middels ethanol. Binnen een relatie schijnt de een altijd iets meer de baas te zijn dan de ander. Als je van iemand houdt en niet wil dat ie weggaat of dat je door hem/haar aardig gevonden wil worden, tja, dan wordt het bewaken van het eigen territorium geen sine cure. Dat kan iedereen hier beamen! Toch terug willen naar iemand waarmee het niet werkte of die niet goed voor je was, dat is toch bij gebrek aan beter?! Dat klinkt cru, maar het is wel waar. Het getuigt in ieder geval niet van zelfrespect en zelfvertrouwen en dat zijn natuurlijk net twee hete hangijzers van verdovingsadepten. Ofwel, cirkeltje is rond. Mooi k&(^$(, je moet nu strijd leveren tegen twee demonen waar je eigenlijk niets mee van doen wil hebben. Genoeg redenen om de verdoving die jou zo graag wil haar gang te laten gaan... of toch niet? Sterkte, Alex

Bedankt Har voor je advies. Een paar jaar geleden ben ik bij de AA geweest, met een vriend die echt heel zwaar dronk. Hij moest aan de Refusal, Campral en een anti-depressivum. Enkele malen ben ik met hem mee geweest en het rare was, ik kreeg alleen maar dorst van al die verhalen over drank. Net zoals ik grote trek kreeg in een hamburger toen ik de film Super Size Me had gekeken. Rationeel denk ik ook zeker dat de AA zeer bruikbare elementen in zich heeft, maar gevoelsmatig zet ik de stap niet meer. Uit angst voor het onbekende, dat zeker, uit angst voor de confrontatie, dat ook. Denk dat ik een lichte vorm van struisvogelpolitiek bedrijf ;-)

Zag net dat ik me op 1-3-2007 op het forum heb aangemeld. Mijn wie-is-wie presentatie is dan ook niet meer terug te vinden. Dus op verzoek nog een keer! 38 jaar geleden zag ik het levenslicht in een milieu dat zeker niet geschikt was voor mijn predispositie. Nature en nurture waren totaal niet op elkaar afgestemd. Dat kan ik nu wel zeker stellen. Wat er mis kan gaan en welke gevolgen dat kan hebben voor een mens. Om een voorbeeld te geven, sinds mijn elfde lijd ik aan insomnia. Mijn lichaam kon niet regenereren, dus ik verging vaak van de pijn, ik was erg bang, cognitieve functies holden achteruit, etc. Ik heb dan ook wat behandelruimtes van binnen gezien... Pas sinds enkele jaren is een diagnose gesteld die een verklaring biedt: http://bijzonderemensen.web-lo.../wat_is_dysthemi.html Correct gespeld, daar komt de perfectionist weer naar boven, is dysthymie. Daarnaast heb ik door de psychische verwaarlozing in mijn jeugd ook een milde Borderline ontwikkeld. Die uiteraard niet minder is geworden door mijn drankmisbruik, symptomen zijn identiek! Momenteel heb ik geen baan meer en de gedachte aan weer werk te moeten gaan doen wat ik niet leuk vind, nooit opleidingen weten af te ronden, maakt mij niet echt enthousiast. Ook omdat ik in ieder geval al enkele jaren geestelijk zo aangetast ben dat ik een soort paniekerig gevoel van onwil ervaar als ik dingen moet doen die moeilijk of vervelend lijken. Dat had ik als peuter al, maar is door de drank wel heel erg geworden. Letterlijk dat als ik bijvoorbeeld een kwast moet beetpakken om verf op de muur te smeren, mijn arm het commando van mijn hoofd niet wil uitvoeren. Een soort kortsluiting. Kan het niet anders uitleggen. Ook word ik steeds gemakkelijker angstig. Heb regelmatig moeite om uit mijn woorden te komen, overdag, als ik dus nog niet heb gedronken. Geheugen is minimaal, en fysieke klachten, laat ik daar maar niet over beginnen. "Hoeveel drink jij dan wel?" Zullen sommigen van jullie zich misschien afvragen? Om het in Tactus eenheden uit te drukken: rond de 55 glazen = eenheden per week. Waarbij een fles wijn 7,5 glazen is en waarbij de medisch verantwoorde wekelijkse dosis maximaal 15 glazen is!! Niet zo raar dat je dan klachten krijgt ;-) Probleemdrink dan ook al 15 jaar. Het is zelfmedicatie geworden, anti-depressivum, slaapmiddel, etc. Nu ben ik op een punt gekomen dat het UWV en mijn ge-integratie coach een arbeidsongeschiktheidkeuring overwegen. Tja, zij weten niet van mijn alcoholverslaving... Alleen dat ik een slaapprobleem heb en lijd onder een persoonlijkheidsstoornis. Enige oplossing is zoals voor iedereen hier: matigen of stoppen. En ik kan dat niet (meer) alleen. En de hulp die ik tot op heden heb gehad heeft ook niet geholpen. Ik zoek dan ook een buddy/sponsor. Iemand die het klappen van de zweep kent en iemand die kan stimuleren/'controleren.' Praktisch gezien, iemand met wie ik echt fysiek kan praten. Hoop doet leven!

Bedankt voor de reacties, nou inderdaad maar hopen dat er ook iemand reageert van een groep. Bij wie is wie heb ik me al lang geleden gepresenteerd, maar misschien kan ik een update doen. En nu zit ik weer hier, omdat ik de (gratis) online behandeling niets vind opleveren. Laat ik dat toelichten: ik heb al zoveel onderzoek gedaan, informatie ingewonnen, lifestyle training, etc. gevolgd, dat ik aan de andere kant zou kunnen zitten. Ergo, al wat mij wordt aangeboden is niets nieuws. En dat is uiteraard niet erg, maar het helpt mij niet. Ik heb meer baat bij het gevoel deel uit te maken van een groep die mij begrijpt, zodat mijn groepsgeweten ook groeit. Ik ben een leeuw, dus competitief, misschien moet ik het willen winnen van die Gremlins als een wedstrijd zien, waar ik met groepssteun als overwinnaar uit de bus kan komen?! In de reacties van de twee dagen die ik nu volg, vind ik al meer begrip, uitleg en steun dan in die hele online behandeling. Prachtig!

Goedemorgen! Hoe prettig is het toch om beslommeringen, depristels en harten onder riemen van 'lotgenoten' te lezen. Dat sjabloongezever van die online behandeling, sorry, bij mij schiet het iedere keer in het verkeerde keelgat. Zo onpersoonlijk, zo dooddoenerig. Wie ervaart dat ook zo of juist anders? Ik kan er zo weinig mee. Al een lange periode ben ik me bewust van dat ik behoefte heb aan iemand die ik kan 's avonds kan spreken om Bacchus de mond te snoeren. Een buddy of een sponsor of hoe je het noemen wil. Zijn er mensen hier die op die manier contact met elkaar hebben gelegd? Die elkaar steunen en 'controleren?' Daar ben ik nou echt benieuwd naar. En Sandman, misschien is het al ergens gemeld, maar hoe kom jij aan die pijn, wat is het voor pijn? Ik merk aan mijn eigen lichaam dat het steeds meer kwalen krijgt en steeds meer pijn gaat doen en dat is ook een van de sterkste motivaties om mijn drinkgedrag onder handen te nemen. Maar zoals ik al liet doorschemeren, dat lukt slecht zonder adequate hulp. Petje af dat je nog zoveel discipline vindt, ondanks die afgrijselijke pijn! Hoop dat de huisarts je vandaag kan helpen! Alex

Beste Jvh, Ben al een tijd niet meer actief geweest op het forum. En nadat ik gisteren wederom weer zo'n bulk aan uitgekauwde sjabloon informatie via de Tactus/Tactive online behandeling had ontvangen heb ik ze gemaild dat ik geen heil zie in hun behandeling. Gek genoeg dacht ik vandaag: laat ik weer eens op het forum kijken! Juist de vraag die jij stelt zijn het soort vragen waar het mij om gaat. Ik heb een sterke behoefte aan het willen weten waarom!! Daar zijn ze (terecht) daar niet mee bezig, voegt ook waarschijnlijk niets toe. Zelfs bij de AA heb ik die gespreksonderwerpen niet over tafel zien komen, En om jou niet langer van een antwoord verstoken te houden, mogelijk heb je dat al gehad maar toch, ja, ik ken weldegelijk wat je bedoelt. De drankpaniek, onlosmakelijk verbonden met je geestelijk conditie in combi met de hoeveelheid drank. 12 blikjes bier staat garant voor een grote paniek. Mogelijk suïcidale gedachten of de gedachte die je beschrijft als dat je leven ophoudt. Ook die variant ken ik. Bij mij is het causale verband lineair. Hoe meer ik drink, hoe sterker die afgrijselijke gevoelens. Kun je nagaan, ik heb dat al als ik vier halve liters bier heb gedronken. Dan heb ik mijn doel bereikt, namelijk zo moe zijn dat ik in slaap val. De soort drank is bij mij ook nog van invloed. Rode wijn levert eerder paniek op. Heel sterk bier eerder het gevoel van dat het leven ophoudt/suïcidale gedachten. Remedie is inderdaad: stoppen! Lukt mij ook niet, maar het is wel de remedie! Succes! Alex

http://bijzonderemensen.web-lo.../wat_is_dysthemi.html Hier kun je nog meer informatie vinden! Suc6, Alex

Tja, bij mij is de verslaving er in de loop van de (vijftien) jaren ook ingeslopen. Alhoewel, toen ik me na veel verzet tegen 'sociaal gezellig doen' in mijn studententijd aan studentikoos drinken overgaf was het eigenlijk binnen een jaar wel probleemdrinken geworden. De pijn van mijn leven was, volgens mij sinds ik mij als kleuter bewust werd van mijzelf, zo groot geworden dat ik alleen maar wilde verdoven. Kan ook al sinds mijn elfde door een soort geestelijke ADHD niet meer slapen. Nu ben ik zo afhankelijk geworden van de alcohol dat het een soort van zelfmedicatie is geworden. Vandaar dat de vijf antidepressiva die ik heb geprobeerd altijd zoveel bijwerkingen hadden dat ik daar weer mee stopte i.p.v. drinken. Evenzo met Campral. Los daarvan heb ik nooit begrepen dat er geen medicatie bestaat die je zo aangenaam kan doen voelen als alcohol. Ben nu 37 en op. Heb geen baan (reïntegratiebedrijf stuurt aan op arbeidsongeschiktheid, maar Burnout is daar geen grodn meer voor ;-), geen relatie en iedere dag lijkt mijn lichaam er weer slechter aan toe te zijn. En ik ben moe, echt uitgeput en dat wordt ook met de week erger. Heb wel een coach voor mijn alcoholproblemen, maar het helpt niet echt. Heb me vorig jaar bijna laten opnemen om af te kicken, maar ja, dan vervalt je WW/ZW... Huisarts is ook op de hoogte en die schrijft bloeddrukverlagers voor i.p.v. dat ze zegt dat ik me eens moet laten behandelen. Ter 'reiniging' van de 'zonde' sportte ik namelijk vroeger erg veel en daardoor heb ik zowel rug- als hartbeschadiging opgelopen. Borderline is ook geconstateerd, maar ja, opvallend dat de symptomen ernstig lijken op die van alcoholisme/verslaving! Man, ik heb de gemeenschap een berg gekost aan WW/ZW, onderzoek en therapieën!! En als ik zo doorga, dan is het einde nog lang niet in zicht. Eind vorig jaar/begin dit jaar ging het aardig, soms wel zes avonden achter elkaar nuchter. Had toen wel een drive, mijn knipperlichtrelatie. Ik kreeg namelijk ernstige erectieproblemen, tja en als je dan wil seksen dan weegt dat zwaarder dan Siggidalco (lethale combi van sigaretten en alcohol.) Toen merkte ik weer dat ik na 6 nachten alcohol vrij me zo ernstig suïcidaal ging voelen en volkomen futloos dat ik geen andere oplossing, tegen mijn zin in, zag dan zelfmedicatie. Toch was ik meer avonden in de week nuchter dan dat ik dronk (en dan heb ik het doordeweeks over een liter bier of een fles wijn). Ik merkte inderdaad fysiek herstel, ondanks dat ik verviel in het insomnia gelijk die van mijn pubertijd. Erectie ging het ook weer doen!! Helaas doofde het knipperlicht definitief en binnen een week verviel ik weer in iedere dag drinken. Quintessence blijft: ik kan het niet alleen. En mede door de alcohol ben ik dat wel. Mijn vraag luidt dan ook: hoe onmogelijk is mijn situatie of denk ik dat mijn situatie is? Ben bij de AA geweest en dat is niet mijn ding geloof ik. Daarentegen is een sponsor wel een goed idee, maar waar vind ik die? Psychische ondersteuning d.m.v. antidepressivum, misschien moet ik de bijwerkingen voor lief nemen, die van alcohol zijn tenslotte een stuk dodelijker. Hoe doen jullie dat, dat volhouden met stoppen?

Wat dachten jullie van deze medische omschrijving voor het gat in je hart? Wat is de kip en wat ei ;-) Dysthymie herkenning Dysthymie wordt door velen gezien als een milde variant van de depressieve stoornis. Het gaat om depressieve gevoelens gedurende een periode van tenminste twee jaar. De sombere stemming gaat gepaard met slaapstoornissen (teveel of te weinig slapen), eetstoornissen (meer of juist minder eetlust), verminderde energie (moeheid), moeite met concentreren en beslissingen nemen en gevoelens van wanhoop. De ernst van de symptomen is minder dan bij een depressieve stoornis maar dat wil niet zeggen dat de aandoening minder lijden veroorzaakt. Het voornaamste kenmerk is echter dat het om een lange aaneengesloten periode gaat en niet, zoals bij depressie, om een duidelijk afgrensbare episode. Per definitie zijn er geen psychotische verschijnselen en is het niet begonnen met een depressie. Patiënten met dysthymie kunnen sarcastisch worden, humeurig lijken, claimend en klagend. Zij kunnen daardoor ergernis oproepen. Pessimisme, hopeloosheid en hulpeloosheid kunnen de indruk geven dat de patiënt zichzelf aan het kwellen is. Veel patiënten ervaren echter de oorzaken meer buiten zich en beklagen zich over slechte behandeling door hun werkgever, familieleden of de maatschappij in het algemeen. Achtergrond Drie tot vijf procent van de bevolking lijdt aan een dysthyme stoornis. Het is een veel voorkomende diagnose op psychiatrische afdelingen van ziekenhuizen. De aandoening begint bij de helft van de mensen sluipend en al voor het 25e levensjaar. Het komt veelvuldig voor in de jonge volwassenheid en jongens lijken dan vaker aangedaan dan meisjes. Over alle leeftijdscategorieën samen betreft het echter meer vrouwen. Onder de patiënten zijn relatief veel alleenstaanden en mensen die het financieel niet breed hebben. Vaak wordt er uiteindelijk nog een tweede diagnose gesteld, bijvoorbeeld depressie, angst (paniek) stoornis, persoonlijkheidsstoornis en bovenal: alcoholmisbruik. Dit laatste lijkt een logische zelfmedicatie om minder te voelen, emotioneel weg te wezen. Opmerkelijk is dat langdurig alcohol gebruik tot een beeld leidt dat niet te onderscheiden is van de dysthymie en dat er klinisch geen kip of ei meer onderscheiden kan worden. Behandeling Deze patiënten werden vroeger meestal met inzichtgevende psychotherapie behandeld. Misschien is dit nog steeds wel de beste keuze. In korter durende therapieën, bijvoorbeeld cognitieve therapie, gedragstherapie of interpersoonlijke psychotherapie loopt de behandeling kans stuk te lopen op het pessimisme van de patiënt en de neiging om verdoving te zoeken. De twijfel of het ooit goed kan komen, of zij ooit in staat zullen zijn betekenisvolle relaties aan te gaan, zit erg diep. Het gevoel dat zij het niet verdienen dat het goed met hen gaat kan een belemmering vormen, evenals de neiging van mensen, ook therapeuten, om deze patiënten een beetje te willen ontlopen, want erg fijn gezelschap zijn zij aanvankelijk vaak niet. Recent bestaat de tendens om de psychotherapeutische behandeling te ondersteunen met antidepressieve medicatie. Dit lijkt, zeker ook uit oogpunt van de kosten, rationeel. Wetenschappelijke studies naar het effect van de verschillende behandelingen zijn er echter nog niet. Succes, Alex

Klopt, ik ben ook niet gemotiveerd. Ben te moe om nog ergens voor te knokken en dan vooral fysiek. Sorry dat ik dat moet zeggen, maar het is een feit. Ik slaap al niet meer sinds mijn elfde en daar raak je tamelijk uitgeput door. Rare is dat ik me niet zo geradbraakt voel als ik wat gedronken heb en dan bedoel ik niet meer dan twee glazen wijn. Al word ik van de drank nog depressiever en lustelozer dan ik al heel mijn leven zonder die troep ben, maar dat is omdat ik persé de fles moet legen, anders heb ik nog wat over voor morgen en morgen is natuurlijk een nieuwe dag dat ik opnieuw de strijd moet aangaan...

Klopt, maar hangt er ook maar vanaf uit welk milieu je komt/welke opvoeding je hebt genoten/wat je van je relatie hebt geleerd. Veel mensen mannen en vrouwen nemen bij mankerende communicatie vaak een slachtofferrol aan en zeggen dan: het ligt niet aan mij, maar aan die ander. Dat vind ik de verkeerde insteek. Gaat allemaal om verdediging van territorium en verdediging van territorium! Ofwel, grenzen moeten bewaken en het dichtgooien van de grenzen, zodat je niet meer openstaat voor anderen. Mensen worden pas k*** als de ander de mogelijkheid biedt het te worden en dat heeft vaak met vaagheid te maken en de verwachting dat de ander jou wel begrijp zonder communicatie. Da's een denkfout...

Haast? Ach, na 14 jaar is het geen haast meer, eerder ongeloof dat ik er ooit nog vanaf ga komen...

De clichés zijn niet van de lucht!! Lijkt wel de klaagrubriek van de Libelle ;-) Maar goed, zag vandaag dat er een online behandeling is anders dan bij deze site. Brijder verslavingszorg. Heb me direct aangemeld, want ik ben het zat mijn leven te laten beheersen, direct door de kanslozestrijd en indirect door de bijwerkingen van het alcoholgebruik. Ik word nee ben er letterlijk en figuurlijk zo moe van... Heeft iemand toevallig ervaring met Brijder of een online hulp? Gr, Lex

Dichterlijke vrijheid... "Waar is de opener?", vroeg de dichter ;-)