Menja42

Dood willen is niets anders dan niet weten hoe te leven. En dat heb ik al van kindsaf aan. Ben pas gaan drinken op mijn 23, door een mislukte relatie. Ik heb de laatste tijd ook weer veelvuldig suïcidale gedachten, maar die worden opgeheven als ik drink. Dan voel ik mijn verveling niet meer. Puur chemie in het hoofd, na al die jaren is alcohol het antidepressivum geworden. Steeds meer heb ik er niet van nodig, de dosis blijft hetzelfde, alleen de gevolgen als ik niet drink zijn de volgende dag beangstigend iit tot jaren geleden. Flesje witte wijn per avond, lijkt niet veel, maar eigenlijk is dat het wel als je ziet wat de gevolgen zijn, zeker met een peuk of 6 erbij. Gekke is dat de door het drinken opgeroepen behoefte aan nicotine de behoefte aan drank ook groter maakt. Dan denk ik: nog 1 peukie dan, maar dat smaakt me niet zonder wijn, dus dan toch nog maar een bodempje bijschenken. Heeft iemand daar ervaring mee? Als je dan toch aan drinken bent nu, doe je dan wat water bij de wijn?!

Dank voor al de harten onder de riem! Wel een aardige controverse, ik zit een beetje in de medische hoek en dan word je je nog bewuster van wat er waardoor allemaal mis kan gaan door genotsmiddelen, wie heeft die term ooit bedacht ;-) Ik ben ook bij de AA geweest, werd er niet echt door geïnspireerd, maar kreeg juist trek door de verhalen... Geloof wel in het buddyprincipe, daar ben ook eigenlijk een beetje naar op zoek. Het mooiste zou zijn dat ik een onpartijdige lotgenoot zou kunnen bellen op het moment dat ik trek krijg. En vooral als ik 's nachts uit de roes ontwaak en niet meer kan slapen ben ik soms zo wanhopig dat ik wel in een kliniek zou willen worden opgenomen à la de film 28 Days. Verslaving is toch het vullen van leegtes en onvrede over de leefsituatie. Ook al lijkt het er steeds meer op dat genetisch is bepaald of je ontvankelijk bent voor verslaving, uiteindelijk zal ikzelf een manier moeten weten te vinden om die automutilatie een halt toe te roepen. De grootste demotivatie is toch wel de angst voor de ontwennigsverschijnselen die zich aandienen als ik niet voldoende zelfmedicatie neem. Lichamelijk gammel voelen is al vervelend, maar dat alle informatie zo ongehoord hard mijn hoofd en vervolgens mijn lichaam komt indenderen. Om onpasselijk van te worden. En eigenlijk voel ik me dan weer net zo beroerd als ik me voelde voor ik ooit een glas bier had aangeraakt. Toen ik op mijn 23e in mijn studententijd begon met gezellig sociaal mee te drinken was ik eigenlijk vrij snel verslaafd. Daarvoor was ik wars van alcohol, maar ik bleek psychisch zo verrot door mijn opvoeding en pubertijd en daardoor chronisch depressief dat er geen houden meer aan bleek te zijn. Vijf soorten anti-depressiva, allerlei (groeps-)therapieën, mislukte relaties/studies/banen en 14 jaar verder ben ik toch wat teleurgesteld in het vragen van hulp. Daar moeten anderen toch ook ervaring mee hebben!? Gr, Lex

Hoi! Vandaag heb ik me aangemeld op dit forum. Ben benieuwd. Door de vele reacties te lezen bekroop me de gedachte: tja, als ik vanavond toch mijn slaapmuts neem, dan ben ik jullie vechters niet trouw. Zou het werken? Ik ving wat op hoge glucosewaarden. Ik zit in de fase dat ik struisvogelpolitek ben gaan bedrijven. In de tijd dat ik nog hoop had van het slaapmutsje af te komen liet ik regelmatig bloed prikken. Cholesterol te hoog, later ook glucose en weer later ook leverwaarden. En inderdaad wat ik ook las: toch door blijven drinken. Ook al zijn het maar de twee medisch verantwoorde glazen rode wijn. Ik wil het niet en doe het toch en mijn lichaam komt nooit aan rust en herstel toe, ik rook er ook nog bij. Om die avondlijke schande ongedaan te maken heb ik altijd veel gesport. Jammer dat dat averechts werkt als je drinkt. Mijn hart en mogelijk andere organen hebben juist extra schade opgelopen door dat sporten. En ook daar ga ik mee door, omdat ik toch ergens het idee heb dat ik dan ook gezond bezig ben! Ben erg benieuwd naar jullie kwaaltjes als ervaringsdeskundigen en methoden om de ontwenningsverschijnselen het hoofd te kunnen bieden. Ervaringen met Campral, Refusal, andere hulpmiddelen? Groet, Lex

Goedemorgen, Ook ik kan niet van de fles blijven. Al sinds mijn studententijd en ik ben nu 36. Ben wel eens bij de AA geweest, maar van alle gruwelverhalen kreeg ik enkel meer trek. Daar werd wel gevraagd: je hebt zeker steeds meer nodig?! Ik nog antwoorden: "Nou, eigenlijk drink ik steeds minder!" Maar ja, toen zat ik nog aan de Remeron (anti-depressivum) en dat had als positieve bijwerking dat je er na het innemen van in slaap viel. Dus na een halve/driekwart fles wijn was ik moe genoeg om zeker te zijn van nachtrust en de volgende dag niet al te depri en lusteloos te zijn door de anti-depressieve werking. Maar over het geheel waren de bijwerkingen (in combi met drank) zo hinderlijk, mijn hoofd en dus cognitieve functies deden het bijvoorbeeld niet meer, dat ik met die rotzooi ben gestopt. Toch, ze hadden wel gelijk bij de AA, het lichaam en de geest hebben steeds meer nodig. Niet zozeer in de hoeveelheid, nog steeds drink ik minder dan jaren geleden, een halve/driekwart 75 cl fles ipv een liter witte huiswijn, maar als ik een avond minder of niet drink, dan kan je me de volgende dag weggooien!! Mijn lichaam en geest zijn al beheurlijk afgetakeld! Zonder bètablokker zijn mijn hartslag en bloeddruk levensbedreigend hoog. Cardiale astma. Cholesterol en glucose zijn ook niet blij met alcohol, laat staan mijn lever die al jaren pijnlijk gewag geeft van waar die zit en de lijst van kwalen is verder eindeloos. Kortom, ik wil niet alleen stoppen, maar als ik wat gezonder oud wil worden moét ik stoppen. En daar zit em de kneep. Alcoholisme doet onwaardig en zinloos voelen, maar dat is eigenlijk enkel een systeem om in stand te houden wat de psychische mishandeling vanaf mijn peutertijd heeft aangericht. Cognito ergo sum: ik denk dus ik besta. Sinds ik kan denken ben ik al depressief, dus meer dan 30 jaar. Sinds mijn 10e lijd ik al aan slapeloosheid door de ingefluisterde levensverantwoordelijkheden. Aanhalen, afstoten, goed was nimmer goed genoeg, een loot heeft warmte, liefde, licht en voeding nodig. Ik ben al verschrompeld in de dop, verlamd, stuurloos, koersloos door zich van geen (van hun) kwaad bewust zijnde ouders. Niet bij machte te denken dat ík mijn leven heus kan sturen. Als een klein kind wil ik veilig aan de hand genomen door een moeder die ik niet had. Zodoende heb ik geen innerlijke motivatie om te stoppen. Ik haat mezelf, haat alles wat ik doe. Ik heb tot half mei nog een baan en ik vind geen hol aan mijn werk. Er is een vrouw die mij wil huwen, maar ik moet haar niet. Na twee jaar alles geprobeerd te hebben weigert ze nog immer te vertrekken (ik ben haar verslaving) en ik ben zo moe dat ik het maar laat. Voor stoppen met drinken hoef je niets te doen, alleen te laten zie ik staan. Wel moet je er een strijd voor aangaan, net zoals een vrouw wegduwen, omdat het beter voor haar en voor mij is en ik merk dat ik daar de energie niet langer voor heb. Hopelijk vind ik hier inspiratie, gedeeld leed is gedeelde smart! Groet, Lex