Menja42

Was dat niet al eerder de conclusie, ik heb het hele proces gevolgd tot op heden en dacht ergens gelezen te hebben dat ze vooropgezet plan had...

1 fiasco? Wat is er gebeurd?

Hoi Nadia, Je interpreteert dat verkeerd. Ik denk namelijk een heleboel te weten door wat oppervlakkig onderzoek en trek dan conclusies die door medisch onderzoek onderuitgehaald worden. Daarom zei ik dat ik mijn vermoedens dit keer voor me houd (op het forum) en het onderzoek afwacht, waar ik uiteraard wel degelijk de meest prangende klachten ga aandragen, anders heeft het weinig zin er aan te beginnen! Cardioloog had ook al recept uitgeschreven voor extra nieuwe pillen, heb ik geweigerd (wat de huisarts hooglijk verbaasde!) omdat ik er zelf iets aan ging doen, niet langer symptoom bestrijden, bron aanpakken, dus 10.000 stapper per dag en dat helpt beter dan een pil! Het is ook niet dat ik het mezelf niet gun, op dat punt begrijp ik de metafoor van Dr. Jekyll en Mr. Hide zo goed. Overdag doe ik er alles aan om zo gezond mogelijk te leven, maar later op de avond komt Mr. Hide uit zijn verstop plaats... Hoef ik niemand hier uit te leggen. Hoi Gipsy, die groepen worden ook aangeraden voor alcoholisten, mij tenminste bij de hulpinstelling waar ik vorig jaar was, ga jij daar heen?

Maatje gezocht had ik al eerder gepost, maar daar is niets uit gekomen helaas. Heb ook eerder het advies gekregen om naar Engelstalige AA te gaan, Nederlandse groepen zijn toch wat 'strikter', is ook mijn ervaring. Zeg maar gerust dat het een afknapper was. Zal de stap toch moeten zetten! Ik wil vooruit, maar merk dat ik eerder probeer terug te grijpen naar het verleden, toen alles nog 'normaal' was. Oude cd's draaien in de auto, dat soort dingen. Word wel blij van de muziek, maar dat ebt natuurlijk weg als ik weer met mijn huidige realiteit wordt geconfronteerd. Binnenkort onderga ik wel medisch onderzoek waarom mijn bloeddruk zo stijgt bij inspanning, ik heb een vermoeden maar laat de deskundigen hun werk doen. Ze zullen natuurlijk niet blij zijn met mijn leefstijl en ik vermoed dat het me goed wakker schudt... 45 en dan al zoveel fysieke gebreken, als ik erbij kon gaf ik mijzelf een schop onder mijn kont ;-)

Maatje gezocht in de Randstad

Boeiend om de berichtenstroom uit 2014 terug te lezen, en wat ik toen beleefde, en de adviezen die ik kreeg. Momenteel volg ik, net als vele anderen, de behandeling van Lars, ja jou Lars, en wat een spiegel is dat. Zolang ik zelf niet om hulp vraag zal er weinig veranderen. Omdat ik mijn onderliggende persoonlijkheidsproblematiek al tot in den treure heb laten onderzoeken/onderzocht/behandelen ben ik wat vermoeid op dat vlak, maar toch heb ik het gevoel dat ik er niet mee klaar ben. AA, ik wil er heen, maar ik durf niet, verlegen als ik ben. Heb iemand nodig om me aan de hand mee te nemen, zo is het een groot deel van mijn leven geweest, maar die iemand is er niet heel lang geweest en op mijn huidig leeftijd zeker niet. Slapen is al sinds mijn elfde een nachtmerrie. Het begrip houden van begrijp ik niet. Wat voor label zou er op mij geplakt kunnen worden? En plak maar raak als het een oplossing biedt. Eerst was ik 'gewoon de regie kwijt' over of ik wel of niet besloot iets te drinken, maar jaren later heeft het geleid tot een onderhand levensbedreigende situatie qua gezondheid en nog stop ik niet. Ik begrijp er geen *%^#@ van. Welke stoornis moet een mens hebben om met zoveel minachting met het eigen lichaam (dus ook geest) om te gaan. Het is me een volkomen raadsel, waarlijk! Pfff vermoeiend. Ga maar poging wagen te slapen, ben doodop.

Erg herkenbaar Mikki, afgelopen december was ik er zo slecht aan toe in mijn beleving, ik kreeg last van mijn benen/was duizelig waardoor ik onzeker op mijn benen stond in nuchtere toestand wel te verstaan, dat ik dacht dat mijn hart het zou gaan begeven. Daarop ben ik weer meer gaan bewegen, streven is 10.000 stappen per dag. Medisch onderzoek laten uitvoeren. Dat gaf rust, want hart was in orde. Nu zijn die klachten weg en voel ik me ook psychisch stukken beter. Helemaal stoppen is me nog niet gelukt, maar er zijn nu wel per week enkele dagen dat ik schoon blijf en dat voelt heerlijk! Ontwenning kan je tegengaan door 'slaapmiddelen' als anti-histamine (cetirizine) of diazepam, laagste dosis is al genoeg en kan je zo bij de huisarts krijgen en uiteraard ontspanningsoefeningen/mindfulness/hulpgroepen om je angst te ventileren en je gesteund te voelen, mogelijk het beste medicijn! Succes

Een technische vraag: hoe gaat het slapen? Wordt dat al beter, krijg je daar af en toe hulp bij in de zin van medicatie? Zelf lig ik nachten wakker, ook al gebruik ik dan een anti-histamine/diazepam, waardoor mijn strijdlust na enkele dagen zo is verzwakt dat ik verval in oude gewoonte :-( Ben benieuwd!

Dag Lars, Asperger dus en herkenbaar. Dat heeft me aan het denken gezet. Sociaal gezien kon ik als kind al slecht meekomen en ook al is dat minder geworden in de loop der jaren, helemaal natuurlijk is het niet. Zo heb ik grote moeite met relaties, zo erg dat ik ze niet meer durf aan te gaan. Als ik verliefd word, verander ik namelijk in een sterk afhankelijk persoon, psychisch dan. En ja, dat schijnt dan een lichte vorm van Borderine te zijn, die uiteraard door alcoholgebruik alleen maar erger is geworden. Toch heeft een peut ooit ook gedacht aan autisme. Ik herkende me daar eigenlijk niet in, maar door jouw verhaal lijkt het me raadzaam voor mijzelf om dat toch weer verder te laten onderzoeken Verslaving is toch meestal symptoombestrijding, waarbij dat copingsmechanisme het probleem op zich is geworden. Is dat geen stoorzender meer, zoals in een 'clean-iek', dan kan er gewerkt worden aan de onderliggende persoonlijkheidsproblematiek. Het volgende klinkt mogelijk raar, maar soms voel ik enige afgunst dat ik niet in zo'n veilige omgeving zit als jij, waar je niet hoeft na te denken over drank, omdat het er simpelweg niet is.... Oké, dat zal dan wel een simplistische gedachte zijn. Wederom ervaar ik jouw behandeling en verslag daarvan als inspirerend. Laat je niet afleiden ;-)

Ontroerend Lars! En wijs besluit, weet zeker dat je er geen spijt van gaat krijgen.

Hoi Mikki, Welkom, je verhaal is uiterst herkenbaar. Goed dat je inziet dat je het niet alleen kan, huisarts is prima begin (als hij/zij je situatie niet bagatelliseert...). Forum is steun, maar wel vrijblijvend, groepsgeweten werkt beter in mijn optiek, zoals bijv. de AA/NA, dat zijn tenslotte de ervaringsdeskundigen bij uitstek. Hoop dat je je/een weg vindt naar een 'gedetroubleerd' bestaan, het is de moeite waard! Succes

Goedemorgen Lars, Alcoholisme komt zelden alleen, omdat het bijna altijd symptoombestrijding is. En ik begrijp dat het je overvalt, het is nogal wat zoals je zelf schrijft om in 3 weken door een achtbaan te gaan. Toch je kent al 30 jaar lang gedrag waar je onder hebt geleden en niet alleen jij, waarom zou je dan nu niet willen onderzoeken wat daar mogelijk aan ten grondslag ligt? Als je jezelf beter leert kennen wordt het alleen maar gemakkelijker om je toekomst beter te maken. En jij wordt er toch niet een minder mens van mocht er een labeltje aan je hangen? Waarschijnlijk kan je idd aan iedereen een label hangen, maar hoe je ermee omgaat, dat is de truc. En alcohol is een nare truc, slopend, meer slopend dan nog in behandeling blijven.... Sterkte!

Na het kijken van diverse filmpjes ga ik toch mijn lever maar weer eens laten checken.... Holy ^@#$! wat een slopende ziekte is het toch. Dit blijft toch eens van de indrukwekkendste documentaires.

Hoi Lars, ik sluit me bij de andere aan, het is echt bijzonder 'live' iemands afkickproces te volgen, bijzonder inspirerend. Tevens ben ik erg benieuwd naar de medische ondersteuning, ook in de series op tv laten ze daar niet zo heel veel van zien, maar misschien is dat het ook wel. Heb je wel eens de film 28 days gezien met Sandra Bullock, dat gaat precies of de situatie in een kliniek waar jij nu zit, goeie film! Af en toe kijk deze om er kracht uit te putten. Ben benieuwd hoe de testdag verloopt. Ook al vind ik 'labellen' stigmatiserend, het kan wel degelijk een hulpmiddel zijn als er uit de test een profiel rolt, waar je actief mee aan de slag kan voor de onderliggende problematiek, die de vluchtgedrag = symptoombestrijding in stand houd. Ook al is bij verslaafden meestal de symptoombestrijding het probleem op zich geworden. Succes!

De meeste huidige verslavingszorginstellingen (mooi Scrabble woord) bieden de combi aan. Als je de dieperliggende oorzaken niet aanpakt, dan blijft bijv. een training of onlinecursus symptoombestrijding, afhankelijk van hoe groot de persoonlijkheidsproblemen zijn natuurlijk. Interessant is dat bij kinderen de prefrontale hersenkwabben nog niet goed zijn ontwikkeld bij gebrek aan fysieke waarschuwingssignalen (onprettig gaan voelen bij de afweging iets onverstandigs te gaan doen), waardoor de rem nog niet goed werkt. Ze zijn nog impulsiever dan volwassenen en kiezen voor korte termijn beloning. Daar hebben verslaafden (en psychopaten ;-)) ook last van. En eerlijk gezegd voel ik mij vaak nog kinderlijk en gek genoeg als ik het een tijdje droog houd meer man, omdat ik dan volwassen gedrag laat zien. En je hebt gelijk, juist de strijd is zo vermoeiend. Ik ben nu 45 jaar en heb zoveel behandelingen, medicatie en therapieën gevolgd, dat ik het predicaat uitbehandeld heb gekregen. Het onderliggende is dus stevig uitgeplozen, maar het was nooit de combi. Dus de strijd bleef... Momenteel heb ik juist erg de behoefte om mijn probleem van mij af te praten, hoog tijd voor de eerste stap denk ik zo, de AA!

Ik ga 1 x p/wk onder de zonnebank, lijkt te helpen deze winter :-)

Ja ik las het, gefeliciteerd. Ik overweeg ook zoiets, maar dat zal ik goed moeten gaan plannen, via een hulpinstelling heb ik al contact gelegd. Is alleen wel langer dan 4 weken... dus dat past dan weer niet in een 'vakantie'.

Hoi Poppy, Ik heb een nichtje dat zo heet :-) Drie jaren gestopt, mij is recentelijk 3 dagen gelukt, maar toen verloor ik het weer. Wel heel indrukwekkend en beangstigend dat je na 2 jaar en 3 maanden merkt dat je drankjank is verstomd. Ik merk dat ik daar ook last van heb. Het is vaak toch maar iets te drinken halen om daarvan af te zijn, van de strijd ook. Soms als ik terugkom van de super laat ik het zelfs staan en ga dan pas wat nuttigs doen, alleen omdat ik dan wat rust heb in mijn systeem. Ik hoef het dan niet eens op te drinken, want meestal smaakt het niet en echt trek heb ik er dan ook niet in. Ik besef door er aan toe te geven, dat de strijd dagelijks zal blijven oplaaien. Het idee dat dat jaren kan duren eer dat is gedoofd na stoppen... klinkt vermoeiend :-( Mooie vogel!

En hoe gaat het Lars? Geen diazepam gekregen? Heb uitslag gekregen van de cardioloog. Op grond van de fietstest is mijn hart in prima conditie en zijn er ook geen vernauwingen in mijn kransslagaderen, maar mijn bloeddruk werd tijdens de inspanning wel veel te hoog. Mag nu naar een internist om dat verder uit te laten zoeken... Sterkte vanavond!

Dank je Lars!

Dag forumleden en in het bijzonder Lars, Bijzondere beleving dit, bijna live iemands, jouw worsteling volgen. Zo te zien zou je strijd iets worden verlicht als de fysieke ontwenningsverschijnselen minder zijn. Morgen ga je mogelijk een behandeltraject in, dan zullen ze voor je gaan zorgen, maar wat mij heeft verbaasd, is dat de huisarts geen diazepam heeft voorgeschreven. In een goede dosis is dat een prima middel om rustig te worden, minder te trillen, etc., maar goed daar zullen ze bij de verslavingszorg nog veel meer over gaan vertellen. Wel goed dat je al bij de AA langsgaat, ik moet me daar nog steeds toe zetten en ben van plan dinsdag as. te gaan. Volgens mij is dat echt de beste manier voor succes, gedeeld leed, sponsor, vangnet, begrip. Ik kijk er eigenlijk zelfs naar uit, durf alleen niet naar binnen, angst voor het onbekende of juist bekenden ;-) Zelf worstel ik erg met lichamelijke klachten. Mijn bloeddruk is nu chronisch te hoog en aangezien ik daar al zoveel medicatie voor heb, dat op dat punt de middelen zijn uitgeput, vrees ik dat de schade die ik heb toegebracht zo groot is dat er zwaarder geschut in stelling moet worden gebracht als dotteren en stents. Dat zit ook behoorlijk in de familie en ik ben pas 45 en heb de laatste tien jaar na 22 u gemiddeld een fles wit met 7 peuken genuttigd om maar gemakkelijk in slaap te kunnen vallen, ik slaap al sinds mijn 11e niet meer. En nee, ik heb geen gelukkige jeugd gehad of afgeronde studie, leuke baan of vrouw, laat staan kinderen. Jij hebt dat allemaal nog wel. En je wilt er nog voor vechten ook! Succes

Goedemorgen, Dank voor jullie harten onder de riem. Voor deskundige spelen is wat lastig aan de hand van een enkele email, inderdaad zeker ook niet verstandig. Om een kleine aanvullende indruk te geven, ik slik nu al drie keer meer bloeddruk- en cholesterolverlagende middelen dan mijn vader, die diverse hartaanvallen, bypasses en stents geplaatst heeft gehad. En die is misschien een paar keer in zijn leven aangeschoten geweest. Aangeboren hypercholesterolemie is de familiekwaal en dat heb ik ook. Sterker nog, mijn aderen waren al behoorlijk verkalkt volgens de scans die de cardiologe vijf jaar eerder heeft gemaakt. Ondanks de medicatie is mijn bloeddruk nu te hoog, ook als ik enkele dagen niet heb gedronken en gerookt, wat me de laatste 2 maanden iedere week lukt. Als ik opsta zijn mijn voeten vaak zo gezwollen dat mijn schoenen te strak zitten om te kunnen dragen, de aderen in mijn benen voelen brandend aan (B1 tekort), enz. Zondag de dosis van de bètablokker die ik moet gebruiken met een kwart verhoogd en sindsdien zijn de zeebenen en de duizeligheid zo ongeveer verdwenen. Lichaam voelt bijna als normaal... Heb sindsdien al een paar keer een half uur snel-gewandeld, lichaam protesteert na afloop, maar de inspanning geeft wel een goed gevoel psychisch. Niet drinken helpt matig. Goed, vandaag inspanningstest/bloed prikken (om hartfalen te kunnen onderzoeken, want dan komt er een stofje in het bloed) En dan volgt de uitslag volgende week. Inmiddels weer contact met Castle Craig. Kortom, ik zit niet stil! Nogmaals dank.

Goedemorgen, Mijn vrees is dat ik in het stadium terecht ben gekomen van hartfalen. Al jaren merk ik dat mijn conditie minder werd (bij het sporten vooral), maar nu is het echt mis. Zo voelt lopen niet meer normaal, ik heb zeebenen, die ook nog eens snel verzuren, van gewoon wandelen krijg ik al spierpijn. Mijn hart voel ik ook echt zwoegen en ga zo maar door met de symptomen. Nou ga ik volgende week naar de cardioloog om het te laten controleren, maar ik heb nu soms aan paniek/wanhoop grenzende aanvallen over mijn toekomst, als die er nog is. Wat als er niets aan te doen valt? Wat als er wel wat aan te doen valt? Dat ik hoe dan ook met de billen bloot moet, dat heb ik onderhand wel door, maar hoe vertel ik het aan de buitenwereld? Mijn ouders, mijn werk, vrienden, familie, ik word er gek van. Moet ik dan ontslag nemen en via Castle Craig of zo zo'n kliniek in gaan Ik las net een bericht hier op het forum van ouders die het mis zien gaan met hun zoon, die suïcidale neigingen heeft door zijn drankgebruik. Mijn leven heb ik zo ongeveer 40 van de 45 jaren die ik oud ben (verslaving is fysiek niets anders dan versneld ouder worden) als beroerd ervaren, als kind al had ik doodsgedachten, maar nu begrijp ik bovengenoemde zoon maar al te goed. Ergens ben ik er ook wel klaar mee, maar nu het zo dichtbij komt merk ik dat ik doodsbang voor de dood ben. Herkent iemand zich hierin en zo ja, hoe ben je er uit gekomen?

Hoi stoeptegel, klinkt bemoedigend, ga ik ook maar proberen, al is het maar als placebo!

Helemaal mee eens Ploffie, piano vind ik ook een prachtig instrument, komt alleen veel geluid uit, dat kon ik de buren helaas niet aan doen. Kopen van een elektrische is er ook niet van gekomen, door die andere 'hobby'....