Aloha

Dankjewel Gerrit & Dribbeltje! Ik heb het open gegooid bij mijn man, dat als het aan mij ligt hij mij nooit meer zo hoeft mee te maken. Hij is gematigd positief..... Het moet nu ook echt helemaal anders, alles begon langzaam af te brokkelen en voelde wel dat ik straks echt serieuze brokken zou gaan maken met werk, kids, privé, etc. Deze week dat ik gestopt ben krijg ik steeds mee plaatsvervangende schaamte over mezelf met terug werkende krachten zeg maar. Vreselijk, wat schaam ik mij!!! Ik zie gewoon dat ik alles onder de mantel van wijn legde... Van moment naar moment leefde... Want alleen in die roes kon ik de wereld aan en voelde ik me goed. Ben zeer benieuwd wie daar onder vandaan gaat kruipen. Gerrit, erg spijtig voor je dat je er nog later achter moest komen... Ik vind het met mijn 36 jaar dat ik zoveel tijd ben kwijt geraakt....maar heb het idee er net op tijd bij gezien. Ik kan mijn leven nu nog omkeren en mijn destructieve gedrag de kop in drukken. Verdorie, ik ga het gewoon doen!!!

Dank jullie wel! Wat heerlijk om reactie te krijgen merk ik. Ben er een beetje emo van, ik ben dus echt niet alleen! Ik heb al jullie verhalen al een poos terug gelezen, en vooral van jou Dribbeltje herken ik net iets te veel. Mijn man heeft mij eigenlijk ontmaskert, maar misschien wel te laat. Heeft mij eigenlijk nooit eerder een spiegel voor gehouden, wel eens in boosheid iets geroepen, maar nooit als we een goed gesprek hadden en dacht daardoor dat het hem gewoon niet opviel. Niets is minder waar en nu is het misschien al wel te laat om ons huwelijk te redden. Hij schijnt al jaren onder mijn drink gedrag te lijden en heeft zich zeker dit laatste jaar compleet van mij afgezonderd. Dus ik heb het idee dat ik 2x een strijd moet leveren. 1 tegen niet drinken en 2 mijn huwelijk zien te redden. Eigenlijk ben ik zelfs opgelucht dat ik ontmaskerd ben, nu hoef ik niet meer. Het worden spannende tijden....

Waar begin ik... Getrouwd, 38 jaar, Moeder van 3 kinderen, fijne baan, leuk huis, lieve familie en echte vrienden.....en toch al jaren een eenzame alleen drinker. Eindelijk ben ik ontdekt en is het hoge woord eruit. Ik kamp mijn hele leven al met een eetstoornis en dus ook een alcohol probleem. Er is bij mij vorige week een knop om gegaan. Ik ben alles zat en wil verandering, ik wil weten wie ik ben onder deze verstikkende laag die mijn leven langzaam maar zeker kapot maakt. Vooral mijn huwelijk staat op knappen. Ik wil er achter komen waarom ik mijn gevoelens onderdruk met wijn en/of mijn eetstoornis ik durf de strijd aan te gaan. Ik wil en kan zo niet langer. Ik ben behoorlijk angstig wat er onder deze laag zit en wie ik dan eigenlijk ben. Als kind was ik al hooggevoelig en nog steeds, al zou je het op het eerste gezicht niet zeggen, ben ik een ongelofelijk gevoels mens. Ik weet dat daar natuurlijk heel wat knel punten zitten. Maar ik ben er niet meer bang voor, ik heb ook geen keus meer, het is klaar, echt klaar met mijn gezuip en weg vluchten. Er is zoveel te zeggen, maar laat het eerst maar hierbij.

Ik ben erg benieuwd wat jullie nou dronken op een dag.