petra

Ik hoef misschien niet te reageren , Stien, maar ik doe het wel. Ik herken je stemming en wellicht helpt dat? Precies zo'n stemming hangt er hier, maar niet na 3 weken zonder alco, ietsje langer. Probeer toch dingen te blijven doen, jezelf bezig te houden want stilzitten is nog demotiverender dan ongemotiveerd dingen te doen. En ik kan het weten! Sterkte en een virtuele knuffel. Bericht aangepast, vanwege sombere en demotiverende blik. Geeft beginners weinig moed

Het flauwe en ozo grappige wordt door jou, Houtje, wel weer eens aangetoond: Je kunt heel goed over allerlei Personen praten zonder ze te noemen en zonder onaardige woorden te gebruiken zodat de moderator niets kan doen. Dat is de macht van taal. En de macht dus van wie de taal naar zijn hand zetten kan. Volgens mij deed Zij wier naam niet meer zal klinken zonder Gele Kaart(in) ook wel zulke dingen. Je kunt alleen schuttingtaal bannen en opvallende leugens en bedriegerijen verbieden. De rest is aan ons, het spel der vrije geesten. Oei, als die geesten uit de fles zijn.........................

Mag ik even inhaken bij de polonaise (jullie zitten toch al voorbij de Balkan, dus.........) Over niet-eerlijke, sociaal gewenste antwoorden. Ik heb een jochie van 13 (net), wél moeder dus, een heel zoetertje als baby trouwens, maar nu een echte eerlijke nonconformist. Met zijn grote, onschuldige, bruine ogen en lichtblond haar zegt hij heel rustig en eerlijk: "nee, ik vind die schoenen niet zo mooi". Ik bewonder dat zeer. Vraag me alleen af wanneer hij 'volwassen' genoeg is dat mensen het niet meer zullen accepteren. Of misschien is hij een van de weinigen die zo respectvol de waarheid kunnen blijven zeggen (nou, hún waarheid dan, hun mening). En waarom bewonder ik het zozeer? Omdat ik overloop van beleefde vormelijkheid , zo vol zit dat ik denk de hele dag te huichelen (en dat misschien ook wel doe). nou, dat wilde ik even zeggen. En ik heb niet veel gezegd over meneren met 4 laptops en wel zeer onsmakelijk gevoel voor dramatiek. Maar dat de moderator HEM gaat beschermen, tjonge. Even kijken: Jullie bedoelen toch dat deze Sally niet fris in het hoofd is? En eigenlijk ons helemaal niet zou moeten bezighouden behalve dat we weer even flink heb leren zien hoe normaal wij allemaal toch nog blijken te zijn, ondanks ons alcoholprobleem?

quote: Originally posted by: Mick Wie ben je zonder je ideeën over wie je bent ? Dat is nog eens een goede vraag van je Mick. Anna heeft antwoorden gegeven die meer vragen zijn, maar toch ook op weg helpen. Ok, Ok, ik ga jullie niet beladen met allerlei theorievorming. Ik denk dat je de ideeën over wie je bent heb ontleend aan het beeld dat je daarvoor van significante anderen hebt gekregen, hebt gehoord, hebt gezien. Meer zelfs, veel meer dan je lief is. Een tijd lang weet je niet dat JIJ een ander bent dan de rest, bestaat er geen -ik- ervaring. Die ontstaat pas tegen het derde jaar. Dan word je gevoerd met verhalen en hardop uitgesproken gedachten; die herkent iedereen nog wel: Jantje is een vervelend jochie, Wilmaatje is een ongeduldig meidje, Geertje is altijd zo ruw blablabla. Daar kun je niet om heen en blijft grotendeels bepalen hoe je over jezelf denkt. Alleen, oei, oei, oei, als dat in tegenspraak is met hoe je jezelf ervaart (dan al of veel later) wordt het interne hommeles. Bij mij heeft dat lang geduurd, heb ik het uitgezocht en vervolgens weer onder de keldervloer gemetseld, domme ik. Omdat ik zo bang was voor wat ik ontdekte, niet wist hoe het te hanteren. Dus, nu weer in de herhaling: Toon me wie ik ben en ik zal het je tonen................... (maar ik weet het wel hoor, het is alleen niet zo de persoon die ik gewend ben te laten zien: niet die flinke, sterke, verstandige, stevige dame, althans, niet alléén die.......) Uit dit moge blijken dat ik geloof (en nu eens zonder het te kunnen bewijzen!) dat er in iedereen een 'zelf' is, een kern, een onveranderbaar stuk. Maar dat alles eromheen gewonden en verzonnen nogal elastisch en selectief andere beelden kan oproepen, aanpassen, socialiseren heet zoiets. En dáár zit soms veel pijn; dat je heb leren aanpassen aan ideeën die niet bij je 'zelf' passen, dat het verlegen meisje eigenlijk een heel stevige kijk op dingen heeft, maar dat ze geprezen wordt door haar verlegen en vooral bescheiden houding. dat het drukke jochie eigenlijk heel angstig en onzeker is, ondanks zijn luidkeelse overheersingsdrang. dat het preutse, zedige typetje een kookton vol passie en verlangen is, maar keurig getrouwd raakt, tot de dood erop volgt. toch te veel theorie? Nou, hulde aan mijn ouders dan, die het verstandige zo hebben aangewakkerd. en nou eens proberen te geloven dat ik een dom gansje ben, dát zou nou eens iets zijn!!!!!!!!!!!!!!!!

Hoi, Hier nog zo iemand die daar erg last van heeft, Anna. Ik leg mezelf daarom ook maar niet op dat ik naar een meeting zou moeten van mezelf. Ik vind het wel OK zo, jullie kennen me goed genoeg, ook mijn niet zo leuke trekjes. En weet je, als ik me in gezelschap zou begeven zou ik toch weer de flinke, beheerste, in-en-in-verlegen en schuchtere, maar ozo zelfverzekerd ogende Petra zijn. De ultieme rol. Mijn ultieme achilleshiel. Dit virtuele vind ik veilig. Het reële helemaal niet, althans nu niet, nu ik zelf zo knok tegen de extremen binnen mezelf. Het rationele versus het emotionele De volwassene versus het kind De oude versus de nieuwe. Een extra kwelling kan ik mezelf niet aandoen. Een half jaar geleden heb ik de moed gehad om een lotgenoot te ontmoeten en dat was een van de meest wijze beslissingen die ik ooit nam. Ik heb een vast voornemen om ook nu iemand aan mijn leefwereld toe te voegen. Maar een hele club? Van mensen die het waarschijnlijk reuze leuk met elkaar vinden en ik maar doen alsof? Ik blijk het sociale spel niet helemaal goed geleerd te hebben en ik doe nu wat moet, maar meer verg ik niet van mezelf. Het woord gezellig is een woord dat in feite alleen in Nederland bestaat. Het woord zegt mij eigenlijk helemaal niets. Kan me er amper iets ontspannens bij voorstellen. Maar laat niemand zich hierdoor laten beïnvloeden hoor, het ligt aan mij, zeker niet aan jullie dat ik niet kom.

Even een antwoordje voor Rufus: Ik denk dat ik nog niet lang genoeg en vooral niet genoeg gedronken heb voor mijn metamorfose............ 3 flessen wijn in de week, soms iets meer in een weekend zo'n jaar of 20, alles bij elkaar............. Ik zie er slechter, akeliger en valer uit dan ooit. Mismoediger dan ooit (zelfs met blije pillen) Ik snap eigenlijk niet van mezelf dat ik niet weer ga drinken, maar toch blijf ik een tikje hoop houden, op de een of andere manier. Niet op een metamorfose Meer op een geleidelijke verandering ten goede. Vandaag niet, helaas, ik zat weer perfect "mezelf" te acteren, zoals door iedereen van "mezelf" wordt verwacht: terzake, loyaal, met inzet, met humor op mijn verguisde werk. Ik walg van mezelf dat ik niet keihard heb durven zeggen: NEE, het gaat helemaal niet een beetje beter! Het gaat niet................. Onder de mensen zijn zou je gevoel van nuttigheid en nodigheid moeten verhogen, nou, dacht het niet. Ofschoon hele dagen thuis ook vermoordend is voor het karakter. Ik ben boos, heel boos en moet mezelf op de een of andere manier ooit maar eens vrijaf gaan geven, nu nog niet, maar later wellicht. Nou, verder allemaal positief hoor, hier!!!! Niet gedronken. Positief.

Nog even 1 ding: ik betrap mezelf erop dat ik onwillekeurig (= zo'n ingesleten kronkel) denk: Oeps, ik heb wel iets heel erg onaardigs gedaan naar Joann, als ze laat verzoeken de herinnering aan haar weg te vagen.................... Maar toch niet, hè? Joann is een grote meid en neemt beslissingen voor zichzelf het liefst zonder drank, die zorg spreek ik dan maar even uit. Ik heb mijn best gedaan om niemand te kwetsen, het is goed zo. En ja, Ziza, ik herken wat je zegt over het afbreken van contacten die mis lopen: mijn strategie is ook vaak weglopen geweest, dus ik zit met een paar losse eindjes hier en daar. Nu heb ik een gezin, nu hou ik rekening met mijn kinderen, nu kan ik niet weglopen en moet ik dingen oplossen. Mijn aandeel in conflicten uitpluizen en veranderen waar mogelijk. Morgen wordt voor mij een harde les, wat dat betreft. Vooral dat "waar mogelijk" wordt de zwaarste klus. Bij mij is even niet zo veel mogelijk, maar dat aspect van mij kent men niet, ik rende en vloog altijd maar door. Eerlijkheid kent geen tijd

Anna, wat ben je analytisch bezig! Zal ik eens iets heel eerlijks vertellen? Ik herken in wat Joann doet (en al een paar keer deed) erg mezelf. Uit pure onmacht, uit het gevoel niet erkend en niet begrepen te worden luid aankondigen dat ik ermee stop. En dan toch hopen dat de ander roept: " nee, blijf nou, ik heb je nodig, ik heb je lief" of meer van dat soort. Maar bij het uitroepen dat ik ermee stop zit ik al in het leugengedeelte. Erg vind ik dat. Want ik snap het, voel het aankomen en kan me er toch niet toe zetten om in overeenstemming met mijn onzekere gevoel te handelen. Uitspreken hoe onzeker en hoe verward ik me voel. Want dat is zo sterk, dat gevoel, alles overheersend sterk. Maar nog sterker is de schaamte daarover, het idee dat je moet duidelijk maken dat je je afhankelijk voelt van de waardering van die ander(en). Dan maar liever wegsturen (jezelf of die ander). Dat lijkt minder erg dan je in je hulpeloosheid tonen. Ik weet dat mijn partner dit leest, en dat hij heel erg gaat instemmen. Want dit heb ik de afgelopen dagen minstens 4 x gedaan. De arme schat. Zal ik eens vragen hoe hij dit ervaart? :brokenheart:

Tja, Zeeman, nou ben ik vergeten hoe het vliegveld in Zürich heet, maar ik kan het me bijna voorstellen. Je slecht voelen heeft niets te maken met drinken of niet. Eigenlijk heeft geen enkele omstandigheid in het leven te maken met drinken of niet. Dat dachten wij, drankzuchtigen, alleen maar, wij hebben zélf die koppeling gemaakt. En laat dit nou een leuk bruggetje zijn naar mijn verhaal; In 2006 heb ik die verbindingsdraden allemaal doorgeknipt alle leuke, alle vreselijke, alle schokkende en alle (zogenaamd) feestelijke gelegenheden zonder drank meegemaakt. Ik kan alles zonder de roes van drank. Maar niets is makkelijker, leuker, prettiger of aantrekkelijker geworden. Alles is hetzelfde gebleven. Ik ben dezelfde gebleven. Ik voel me zeer rot, erger dan alle voorafgaande maanden, zonder te bevatten waarom nu dan.......... Nu ik geen drank meer nodig heb, heb ik ook het niet-drinken niet meer nodig. Ik kan rustig 1 slok wijn nemen en dan de hele week niets. Ik taal er niet naar, ofschoon ik wel iets gedronken heb, onlangs. 1 x een bodempje, 1 x een slok. het kan me gestolen worden, maar het is een prettig idee dat ik heel misschien wel sociaal kan drinken. Heel misschien. In elk geval ben ik de angst echt kwijt, wat ik een paar weken geleden nog niet had, toen merkte ik dat dat dronken gevoel optrad na 1 glas en dat vond ik angstig. Het gaat er dus om voorlopig dat te vermijden. Ik kan al helemaal anticiperen op vragen als: waarom zou je nou drinken? Wat zet je op het spel? Als je drank niet nodig hebt waarom neem je het dan? Het zijn misschien de vragen die we ook gesteld hebben n.a.v. Rebos'vragen, een paar maanden terug, waarom alles op het spel zetten? Voor mezelf kan ik antwoorden dat ik niets op het spel zet. Ik heb eerst geleerd heel matig te drinken, waardoor ik mijn eigen discipline heb getraind. Daarna ben ik lange tijd helemaal gestopt, waardoor ik de rust in mijn hoofd terug kreeg en de discipline kon afschakelen. Maar ik hoef helemaal niet streng te zijn als ik niet onmatig ben. En daar ga ik mezelf eens in leren onderzoeken. Waarom zou ik nou drinken? Tja, dat zouden we misschien aan Tactus kunnen vragen............. Alle verslavingsinstituten op het gebied van drank (Tactus, Trimbos, Nivel etc) propageren gematigd gebruik van drank. Waarom maken deskundigen zich niet sterk voor de absolute nullijn? Waaom zou ik drinken? Omdat ik geloof dat het geen kwaad kan. Wat niet wil zeggen dat ik het op regelmatige basis ga doen. Zo eet ik af en toe ook wel eens taart, niet omdat het nou zo goed of zo slecht is en ook niet dagelijks en soms sla ik het af. Als ik te zwaar dreig te worden eet ik een tijdje helemaal niets taartigs. Genotsmiddelen, genot, tja, wat een leuk woord, genot.................... Als drank bepalend zou zijn voor erop of eronder zou ik de veilige kant van de lijn moeten en willen kiezen, en wat ik soms lees is die situatie voor heel velen zo kritisch. Dus mij zul je blijven zien toejuichen om toch vooral te stoppen met drank als je er een probleem mee hebt. Pas dan kun je zien wat het echt voor je leven betekent. Bij mij (helaas?) geen opzienbarende omkeringen bij het nuchter worden. Bij zoveel anderen wel, gelukkig. Ik blijf een voorstander van niet-drinken, omdat je heel goed zonder drank kunt. Maar ik wil geen scherpslijpende antidrinker zijn. Elk het zijne dan komt het goed met ons

Rania, Je hebt het over "het ene ding in je hersenen, dat zegt: drink". Is dat een ding in je hersenen? Ben jij het niet zelf met je wil die besluit dat glas te pakken? Afhankelijk van hoeveel je drinkt (hoe meer, hoe erger) kun je ontwenningsverschijnselen krijgen bij het stoppen. Dat zit niet zozeer in je brein, maar je hele organisme 'staat' op drinken, vraagt om alcohol. Als je echt veel drinkt moet je eigenlijk niet zonder begeleiding stoppen. En wat is echt veel? Als je alleen op oudejaarsavond 4 glazen drinkt zal het wel meevallen. Als je dagelijks meer drinkt zou ik toch voorzichtig zijn. Ook zou ik voorzichtig zijn met planten die je zelf toepast. Alles wat plantaardig is is niet meteen 'aardig' hoor. Wel eens van Vingerhoedskruid gehoord? Absoluut dodelijk! (werkt op je hart, even een flauw grapje.....) En paddestoelen etc etc etc. Die hoofdpijn moet je niet veronachtzamen. Er zijn 'veilige' medicamenten om te zorgen dat je geen trek krijgt. Je lichaam goed verzorgen door te stoppen met drinken is niet iets om je over te schamen. Veel water drinken bij hoofdpijn, dat om te beginnen. Spoelt de gifstoffen een stuk sneller weg.

quote: Originally posted by: Anna Je zult in het leven altijd mensen blijven tegenkomen die je vertrouwen schaden Joann. En het enige wat je daartegen kunt doen, is voorzichtig zijn. Want wantrouwen vreet aan jezelf, en berokkent je uiteindelijk alleen maar schade. Ofschoon je het tegen Joann richtte treft het bij mij toch ook wel doel, Anna. Waar eindigt (blind) vertrouwen, waar begint voorzichtigheid, waar begint ingekankerd wantrouwen op voorhand? Ik heb goed ontwikkelde voelsprieten voor psychiatrische wantoestanden, omdat ik daar zo veel te maken mee heb (gehad), maar onlangs ben ik zeer teleurgesteld in mijn leidinggevende, die ik hoog acht en die zijn vertrouwen in mij zei te hebben verloren. Deze man snapte mij, zo leek het, belde me thuis toen ik echt in rottige omstandigheden terecht kwam en toen ik uitsprak, op zijn vraag, over hoe ik mezelf verder zag functioneren kapte hij alles af, geldgebrek. Mijn vertrouwen is zo geknakt dat ik naar beneden ben gedonderd, in mijn zwarte gat. Met heel veel moeite en met toch maar weer medicatie kom ik een beetje terug in het daglicht. Ik had mijn plannen voor de toekomst zo voorzichtig mooi en veelbelovend uitgestippeld, weer terug werken, meer gaan werken, uitbreiding van uren, een bestaan weer opbouwen en daar komt zó een streep door. Daar heb ik erg last van. Dus ook ik ben afhankelijk en kwetsbaar, zelfs heel sterk, in sommige opzichten. Daarom compenseer ik zoveel in mijn streven naar onafhankelijkheid, naar autonomie. Maar dit streven is vaak weer ernstig strijdig met het vertrouwen in eigen kunnen. Het blijft knokken vooral tegen mezelf. En vooral op een dag die het begin van een nieuwe periode inluidt, zo gruwelijk angstig weer alles fout te gaan beslissen.

Zo, ik doe ook een duit in het zakje. Ik vind het een opluchting dat we in de maling zijn genomen........... Waarom? a) omdat ik allang doorheb en steeds me voor ogen hou hoe virtueel en reeel in elkaar overlopen hier omdat ik de schrijver Sally een bijzonder absurde gedachtenlijn vond tentoonspreiden c) dat ik een zieke grap minder erg vind dan dat iemand echt zo acuut overlijdt. Ik ga me geen oordeel aanmatigen over hoe iemands psyche in elkaar steekt als hij/zij dit soort dingen verzint. Het is mijn terrein niet. Het bevestigt wel weer even mijn mistroostige kijk op de mensheid in zijn totaliteit, helaas...... Voor mij is dit het eerste lichtpuntje in de dag, ja zelfs in het jaar. En misschien zegt dat wel iets over hoe ik me voel ja. En ik ben blij dat ik met deze gek niet echt in gesprek ben geraakt! Dat mijn intuïtie even adequaat was, kennelijk. Oh, en Ziza, wat zeg je het weer mooi, over de grensvlakken tussen waar je kunt helpen en waar niet, over hoe mensen naar jou moeten komen als ze iets willen. Het Sallygebeuren had voor mij, dat schreef ik al eerder, sterkte associaties met hoe mijn moeder mij probeerde te manipuleren. Wat dat betreft, gelinkt aan wat jij schrijft, heb ik iets herontdekt: dat ik nooit en te nimmer verantwoordelijk kan worden gehouden voor hoe het met anderen afloopt. Dat elk mens zijn eigen verantwoording heeft en blijft hebben. Er is een kwartje gevallen! Postuum Alex: bedankt, wederom..............

Zoals altijd, als het niet mijzelf betreft, ga ik even "hangen" boven wat er gebeurt wat er geschreven en gedacht wordt............ Eén ding is waar, wat Ziza en Rudy beweren: dat boosheid, beledigdheid te maken hebben met jezelf op jezelf boos worden, teleurgesteld zijn doet erg pijn. tast je ego aan, en je ego is zo kwetsbaar, omdat het groot wil zijn en zo klein blijkt........ daarom reageer je dat af op iemand die hetzelfde gevoel bij je opwekt. En daar laat ik het maar bij. Nou, misschien nog bij de opmerking dat ik bij Lady wel introspectie zie en bij Sally niet Maar wat Sally bij mij opwekt, de herinnering aan hoe mijn moeder met haar beschuldigingen anderen kapot kon krijgen, is voor mij een goede les in negeren en niet binnen laten komen. Op haar ben ik ook al niet boos meer, omdat het een en al onmacht is, snap ik ook wel, alleen snapt zij nog niet, ws nooit. Nogmaals dank daarvoor dus. En aan mezelf, dat ik al zo lang niet drink en daardoor helderder en helderder word.

Nog even een postscriptum: mijn prestatiedwang was misschien wel mijn manier om me zelfrespect te geven: door te doen in plaats van gewoon iemand te zijn......................... ehm zet 'misschien' maar tussen grote haken. en die invulling werd bijzonder gewaardeerd vroeger, ik kon mijn ouders niet trotser maken dan door goed te presteren, grote flinke, stoere meid! en dan te bedenken dat ik het meest gelukkig was als ik met mijn schriftje op de grond lag en mijn fantasieën opschreef, nu nog trouwens dan was steevast mijn moeders opmerking: "doe iets! je ligt in de weg" ik deed iets ik was gelukkig...........

quote: Originally posted by: Zeeman Hoe oud zijn we eigenlijk? Vorige week ben ik 49 geworden en zit nu thuis. Zijn de verwachtingen van onze ouders te hoog gespannen of ervaren wij ze als te hoog gespannen ? Is dit een erfenis ? eerst maar eens een antwoord op deze vraag, Zeeman: ik ben 47, zit na 33 jaar keihard ploeteren, lopend op al mijn teentjes, thuis (ik reken mijn overinspanning van de middelbare school even mee dus). thuis Als rechtgeaarde huismoeder. Mag 1 dagje per week werken in loondienst, zodat ik me niet helemaal bizar hoef te voelen. Ik kan voor mezelf wel zeggen dat mijn geïnvesteerde energie die van mijn ouders tezamen verre overtreft, zonder meer. Keihard gewerkt heb ik, aan doelen veraf. Nu alle doelen zijn ingestort moet ik me opnieuw oriënteren. Dat maakt droevig, zeer droevig; ik ga het -D-woord niet noemen, maar daar komt het wel op neer. Ben vlak voor kerst met mijn medicatie weer gestart, moest toch al van de psychiater, zeker 1 jaar en ik zat nog niet op 1/2 jaar. Maar deze flinke, sterke, verstandige mevrouw dacht wel weer meer te kunnen dan iedereen verwacht. Ik neem mezelf al zo lang zo ernstig in de maling, leg latten op een hoogte die ik niet denk te bereiken, maar toch doe. ALs ik ga sporten, met veel tegenzin, neem ik me voor: een uurtje, geen grenzen verleggen, en dan? zeker anderhalf uur en zo ver dat ik over alle denkbare grenzen ga. Genoeg is nooit genoeg. En dan ben ik weer trots dat ik mezelf weer overtroffen heb. Deze mentaliteit hadden mijn ouders beiden niet, die hebben geprofiteerd van de stijging van het economisch peil en de voortuitgang die vanzelf zich aandiende. Gingen trouw naar hun werk en het kwam vanzelf goed. Maar in mijn werkomgeving gaat het om beter zijn dan je collega's, meer aanzien, meer publiceren en ben je een loser als je geen ambitie hebt. Dat niveau heb ik niet (meer). Ik ben op. En het is de uitdaging om dat te accepteren.

"Ervaring is leren van je fouten" ohhhhh, nóu snap ik het. ik heb steeds maar geprobeerd geen fouten te maken........... tjonge, zo oud al en nog zó dom:brokenheart: zou er nog hoop zijn? ik wil natuurlijk helemaal niemand afzeiken, dat snappen jullie wel. zit in een cynische bui, met af en toe een lachstuip. als ik nog een goeie mop weet kom ik hem even vertellen. ken je die van die 2 alcoholisten? ze zijn gestopt........... waarmee vertelt de mop niet

Marieke, ik zal wel weer de zeurkous zijn, maar ja, iemand moet die functie toch vervullen. Je zegt al tijden: heerlijk dat ik niet drink het is goed dat ik niet drink want bij 1 glas blijft het toch niet ik moet niet drinken ik weet dat ik.......... etcetcetc Dan heb je een etentje en je neemt een slok rosé. het smaakt niet. GODZIJDANK! want wat? als het wel had gesmaakt, met jouw eigen overwegingen van ongeremdheid? Waarom neem je die ene slok nou? Toch weer de achterdeur open: iedereen doet het, waarom ik niet? Moet je je niet beter voorbereiden op dit soort gebeurtenissen? Gisteren had je mazzel, morgen bevallen die paar slokjes goed en moet je weer dagenlang nasudderen. 1 Ding helpt jou maar: de eerste slok niet nemen zo en nou mag iedereen me weer een zure niet-empatische zeurpiet vinden, ga je gang..........

Mooi Rudy, heel mooi. Want het is geen blijvende toestand, als je niet wegloopt voor het dal . Als ik iets heb durven toelaten is het het geloof dat het ergens op uitloopt, zo'n schemer. Weglopen helpt geen zier, het duister haalt je toch weer in, steeds sneller. En als je geduld hebt met jezelf, en je bent gezegend met mensen om je heen die ook geduld durven hebben, komt het licht vanzelf wel weer. Niet zo snel als je zou willen, of juist langzamer als je te graag wilt wellicht. Het is het mooiste geschenk van iemand om te horen dat het goed is, dat je het even allemaal niet ziet en als je klaar bent met je dalletje dat die persoon er dan ook nog is................ Ik heb gelukkig een paar van die gevalletjes bij elkaar gesprokkeld en heel af en toe doe ik ook mijn best om mijn arm voor iemand beschikbaar te stellen want ik weet hoe helend het kan zijn. is dat niet de ultieme gave van 1 mens aan een ander? je te laten zijn wie je bent? ook al weet je dat soms zelf even niet meer..............

Owww, HansKazan jouw laatste opmerking is weer een aardige inkopper. Je hoopt dat je geen tegenslagen gaat krijgen, ik hoop het ook natuurlijk voor je, maar ik ben een klein beetje bang.............. En dat is nou wat jij niet moet zijn, bang. je gaat die verleidingen en tegenslagen gewoon nuchter tegemoet treden, zoals je niet gewend bent, maar prima kunt. ik hoopte het ook dat alles van een leien dakje zou gaan zonder drank. hoe meer rare dingen en crisisituaties ik meemaakte zonder drank hoe meer ik overtuigd raakte dat ik dat heel goed bleek te kunnen.! jij ook hoor. zet je schrap en weest moedig!

Nou Ziza, ik ben het niet met je eens dat aktie altijd wat oplevert. Ik ben door alles heen altijd een doordouwer. Door mijn rottige gevoel heen. Alleen, het gaat heel lang goed, tot het niet meer gaat, dan MOET je loslaten. Ik vind mezelf geen alkie, ik zoek altijd eerst de schuld bij mezelf van dingen die misgaan. Dat is net zo kortzichtig als je altijd het slachtoffer voelen, van eenzelfde grootte-orde, maar net even anders. Ik wacht niet tot anderen mijn problemen oplossen, ik probeer dat zelf. Alleen het lukt niet altijd, snap je? Ik had die drank ook nodig, wat ik al eerder schreef, om maar door en door en door te gaan. Nu voel ik af en toe dat het genoeg is, dat ik ook een beperkte hoeveelheid energie heb (nooit geweten, daar hoefde ik nooit op te bezuinigen nl). Waar ik nu last van heb is echt een grauwsluier, wel weten dat er zonlicht is, zoeken naar de straaltjes, maar die zonnebril niet afkrijgen, snap je?

Nou, alom herkennning dus, het lijkt wel een tranendal hiero....... Voelt wel wat minder eenzaam, gedeelde depressie is halve depressie. Ik heb even heel erg stoer gedaan: ben op mijn werk weggelopen toen ik kotsmisselijk werd van de situatie en het ontmoeten van allerlei mensen die me liever zagen gaan dan komen (' goh, ik dacht dat je ziek was,?" met zo'n gore intonatie, " wat doe je hier dan" ajakkes). Ook 2 heel lieve reacties, raar toch, dat verschil. Ik was niet voorbereid op al die ontmoetingen, maar wist zeker dat ik niet moest blijven waar ik niet wil zijn. Nu ga ik naar huis. Heb mijn goede wil getoond, maar het lukt gewoon niet. Ik moest 3 uur werken, ben 4 1/2 uur gebleven, het is goed zo. 2 Flessen drank hier, ik laat ze maar staan.

quote: Originally posted by: stien 0ensen 52 z64 graag w533en reageren, 0ar 051n t6etsenb6rd d6et het n5et. 2an d5t n5et 6-36ssen. toetsenbord defect, Stien? ziet er wel grappig uit, maar is vast niet leuk! opnieuw opstarten, helpt dat?

over dit van gisteren nog: q]Originally posted by: houtje Die wilskracht is nou juist funest. In plaats van toe te geven aan "ik ben moe, mijn hoofd doet zeer" ging ik ook maar door, door door tot je het niet meer wist van die hoofdpijn en door-raasde tot je om 17.00 uur aan de wijn kon. Dan knapte ik weer op (een soort energie dus, en die mis ik nu soms vreselijk) helemaal mee eens, die kunstmatige oppeppende werking van drank is merkwaardig. dat effect mis ik ook nog steeds, het wegvallen van remmingen, het kunnen overschrijden van grenzen. soms ben ik bang dat ik nooit meer terugkom in een normaal energieniveau. maar ja, wat is normaal? en waar zou ik het voor moeten gebruiken? deze dagen kan ik mijn knopje "positief denken" niet meer vinden, het ging weken lang enorm goed, maar het evenwicht is nu ver te zoeken. ik kan niet goed relativeren, niet langer dan een paar uur tenminste. soms lees ik iets of hoor ik iets waar ik me aan optrek, maar het is na een tijdje weer zoek. ik krijg de vinger er niet achter. vorige week was ik in de veronderstelling dat het ergste leed wel geleden was, maar dat zekere gevoel is naar de maan. ik moet erg vechten om door de dag en de avond heen te komen, ga dan slapen met de hoop dat ik het morgen rooskleurig zie, maar dat gebeurt niet. wonderen gebeuren soms niet. doorzetten, dingen blijven doen met tranen die prikken achter mijn ogen. zonder inspiratie. wie weet is het (ik was al gewaarschuwd) het naijleffect van het stoppen met antidepressiva, nu ruim een maand terug. maar ik blijf daar toch maar bij, dat suffe effect overdag wil ik zeker niet meer. Knuffie: wat jij beschrijft, jouw drinkgedrag, is helemaal wat ik gisteren bedoelde, als opmerking over alcoholisme van Marieke. het maakt volgens mij niet uit of je wel of niet de neiging hebt om door te drinken of juist niet; het gaat om het feit dat je zelf vindt dat je teveel drinkt, dat het niet goed voor je is. dat rechtvaardigt je beslissing om te stoppen: omdat het niet goed voor je is. en blijf maar vasthouden aan zo'n goede ervaring van een verjaardag zonder drank. er komen steeds meer van dat soort goede ervaringen die je motivatie versterken.

Marieke, ik lees je vaak zeggen dat "wij alcoholisten" geen rem hebben, dat zal voor een aantal wel gelden, maar niet voor iedereen hoor. Niet voor mij. Ik heb begin dit jaar wél geminderd, keurig 1 glas per keer, 2 keer per week. Lovenswaardig, knap, bladiebla. Want ik was nog steeds verslaafd, zat de hele tijd met dat ene glas in mijn hoofd. Ik kon/kan ook wel 5 glazen op, soms meer, meestal minder. Maar dat moeten drinken was het verslaafde in mij. En daar helpt maar 1 middel tegen: niet drinken. Recent heb ik ook weer heel voorzichtig dat ene glas gedronken, niet meer, 1 per week. Na 2 weken weer dat gedoe: zal ik deze week wel, vandaag wel, of niet, gaat het goed, drink ik niet op de verkeerde manier om de verkeerde reden........... Weer die drukte in mijn hoofd. Waardeloos.

Dank je Ziza, voor je duidelijke verhaal, kijk dat helpt míj weer........... ik heb me heel lang verschuild in de (blabla) Wetenschap: het is allemaal chemisch tussen hemel en aarde. maar dat was niet genoeg, het was geen inspiratie, het klopte niet met mijn eigen ervaringen. net zomin als ik het spirituele in kerken vond, wel in mensen zag, maar niet in godsdiensten, rituelen of bezweringen. en als ik nu de grote kracht in mensen zie, en soms in mezelf voel, om werkelijk een ommekeer te ondergaan, je leven op zijn kop te zetten, alles te onderzoeken en te beproeven en zonodig af te schakelen dan weet ik ook wel dat het een oorsprong buiten me heeft maar tegelijkertijd de woonplaats in me. ik mag (en kan) er gebruik van maken om mijn leven de goede kant op te sturen. je hoeft alleen maar dat besluit te nemen (ergens in die eerste AAstappen staat dat ook toch?) en al het oude destructieve in twijfel te trekken. stapje voor stapje en ( dat had ik even vergeten, merkte ik toen ik jouw verhaal las) steeds opnieuw herhalen. helaas helaas hoopte ik stilletjes voor mezelf nog dat ik kon gaan uitrusten, maar het blijft een knokpartij merk ik tegen oude ingesleten patronen en reflexen. alert blijven, niet inslapen, vooral niet denken dat je "er" bent. maar het is wel de moeite waard. een levensvervulling eigenlijk.